คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บางทีความเหงามันก็อาจเป็นสาเหตุให้คนสองคนมาเจอกันคงเป็นเรื่องดีที่ความเข้าใจจะนำพาความรักมาสู่คนทั้งสอง แต่... จะดีกว่านี้ไหมถ้าทั้งสองคน ต่างก็ยังไม่มีใคร เบื้องบนเล่นตลกหรือไรหรือเพราะเวรกรรมใดที่เราได้สร้างมาร่วมกัน
หลังจากนี้ไปเราต้องห่างกัน ต้องอยู่ไกลกัน ไม่ได้เจอหน้ากันทุกวันอีกแล้ว ฉันไม่ชอบเอาเสียเลยกับการรอคอย ฉันกลัวความเหงา ไม่รู้สิ... แต่สุดท้ายฉันกับเขาก็ไม่ได้เลิกกัน เราต่างคนต่างก็ย้ายโรงเรียน ห่างกันไปคนละจังหวัด เขาไม่อยากเลิกอยากให้เราคบกันต่อ ให้ฉันรอจนกว่าเราจะเรียนจบแล้วจะได้อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม เฮ่อ.... ก็ฉันตัดสินใจตั้งแต่ยอมพูดว่ารักในเทอมสุดท้ายไปแล้วนี่นะ ความจริงฉันก็ไม่นึกจริงจังอะไร แต่มันรู้สึกเหมือนมีบางอย่างทำให้ฉันไม่อยากเลิกกับเขาเหมือนกัน
เขาว่ากันว่ามันคือความผูกพัน... ผูกพันงั้นเหรอ
วันปฐมนิเทศนักเรียนเข้าใหม่ ชั่งเป็นอะไรที่น่าเบื่อขนาดนี้ ฉันไม่เคยย้ายโรงเรียนมาก่อน การบ่นๆๆๆๆถึงความยินดีต่อพวกเราที่ได้เค้ามายังสถาบันแห่งนี้ หารู้ไม่เลยว่าพวกเรายินร้ายแค่ไหนที่ต้องมานั่งฟังความยินดีของคุณท่าน อากาศสุดร้อนกับท้องหิวๆที่ไม่ได้กินข้าวเช้าของฉันมันทำให้ตาลายจนแทบเผลอลอยเป็นวิญญาณเสียแล้ว พอดีว่าฉันเป็นพวกสมาธิสั้นเสียด้วยสิ อยู่นิ่งๆนานๆแล้วมันรู้สึกตะหงุดตะหงิด กระสับกระส่ายไปหมด แก้เบื่อก็นึกหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่น
[โหยยย หิวข้าวว่ะ ยังไม่กินข้าวเช้าเลย น่าเบื่อชะมัด] ข้อความถูกส่งไปยังปลายทาง ใครบางคนที่ห่างกันไปอยู่อีกจังหวัดหนึ่ง
ไม่นานระบบสั่นก็เตือนว่ามีข้อความเข้า
~ พอกัน จะหลับอยู่แล้วเนี่ย ~ เฮ่อ... หลังอ่านข้อความเสียงถอนหายใจก็ถูกปลดปล่อยออกมาเนือยๆ
ผู้หญิงคนหนึ่งที่ผ่านเข้ามาในสายตาอันเหม่อลอยของฉันโดยบังเอิญ ผิวขาวร่างสมส่วนเธอดูน่ารักกว่าคนอื่นๆที่อยู่ข้างกัน ความรู้สึกหนึ่งเริ่มสะดุดอยู่ที่ใครคนนั้น
ไม่นึกว่าเปิดเทอมมาเราจะได้รู้จักกัน เธอคือเพื่อนของเพื่อนฉันอีกทีหนึ่งพวกเราได้รู้จักผ่านเพื่อนๆกันภายในกลุ่มและพื่อนร่วมห้องที่อาจจะมีแนะนำกันบ้าง ฉันมองเธอด้วยความคุ้นหน้าแล้วก็นึกได้ว่าคนๆนี้นี่เองที่เรามองอยู่วันนั้น ถ้าเราไม่ได้รู้จักกันวันนี้ฉันก็คงลืมผู้หญิงคนนั้นไปเสียแล้ว เป็นความบังเอิญที่น่ายินดีอย่างยิ่งสำหรับฉัน
ความคิดเห็น