Light ภาคผู้สร้างหลับไหล

นานแสนนานมาแล้ว ชายผู้หนึ่งกำเนิดมาพร้อมกับกาแลคซี่อันว่างเปล่า เขาลืมตาตื่นขึ้น และมองไปยังความมืดไกลสุดลูกหูลูกตา ความมืดที่ไร้จุดสิ้นสุด ล่องลอยเคว้งคว้างเพื่อตามหาเหตุผลที่ตนเกิดมา ไม่รู้ว่าเป็นเวลานานแค่ไหนแล้วที่เขาล่องลอยอยู่ ณ ที่แห่งนี้ ที่ๆความมืดไร้จุดจบ

จนวันหนึ่งเขาเริ่มเบื่อหน่ายกับการมีอยู่ของตนเองอันไร้เหตุผลนี้ อยากจะเห็นสิ่งใหม่นอกจากความมืดมิดเป็นครั้งแรก และเมื่อเขานึก.. แสงสว่างก็ปรากฎต่อหน้าเขา มันมีลักษณะเป็นก้อนกลมๆสีขาวเท่ากำปั้น เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบแสงสว่าง

"ฮ่าๆๆๆ แสงสว่าง"

เขาหัวเราะเป็นครั้งแรก และได้สัมผัสความสุขจากการหัวเราะเป็นครั้งแรก 

แต่เมื่อมองไปรอบๆ เขาก็หยุดหัวเราะ เพราะนอกจากแสงสว่างจากตรงนี้แล้ว รอบๆก็ยังคงมีความมืดปกคลุมไปทั่ว มันทำให้เขาหงุดหงิดขึ้นมาทันที

ทันใดนั้นเมื่อเขาคิด

'ใหญ่ขึ้น'

แสงสว่างทรงกลมขยายขึ้น! มันใหญ่ขึ้นมาเท่าศีรษะของเขา ดวงตาของเขาสว่างวาบขึ้นมาทันที

'ยังไม่พอ จงใหญ่ขึ้นจนกว่าฉันจะพอใจ'

เมื่อเขาคิดอีกรอบ แสงทรงกลมก็ขยายขึ้นต่อเนื่องทันทีและไม่มีทีท่าว่าจะหยุด มันใหญ่ขึ้นจนจินตนาการแทบไม่ได้ 

ตอนนี้แสงสว่างสีขาวได้ส่องไปไกลสุดลูกหูลูกตา แต่แล้วความจริงก็ได้ปรากฎ เมื่อแสงสว่างต้องถึง

ไม่มีสิ่งใดเลย นอกจากตัวเขา แสงสว่างทรงกลม และความมืดที่แสงยังต้องไม่ถึง 

'ว่างเปล่า ไร้สิ้นสุด'

"ทำไมไม่มีอะไรเลย ตรงนั้น ตรงนั้น ตรงนี้ด้วย ต้องโน้นอีก!"

เขาตะโกนด้วยความเดือดดาลและชี้นิ้วไปทั่ว แต่แล้วตรงจุดที่เขาชี้ลงไปได้เกิดเป็น ก้อนหิน ดินทราย ของเหลว แร่หลายชนิด ธาตุต่างๆมากมายปรากฎขึ้นมาเมื่อเขาบรรดาลโทษะ

เขาชะงักทันที และเริ่มมองสิ่งรอบๆตัว เขาสงบ และนั่งลงใช้สมาธิ คิดไต่ตรองสิ่งที่เกิดขึ้น ตั้งแต่เขาได้ลืมตาขึ้นมา มันเป็นเวลานานแล้ว

ไม่นานเขาก็ลุกขึ้นยืนและทำอะไรบางอย่าง ชายผู้นั้นกางแขนทั้งสองข้างออกมา หลับตาลงเข้าสู่จินตนาการ

ทันใดนั้นรอบๆตัวเขาได้เกิดเป็นพื้นดินขยายออกไปเรื่อยๆ ต้นไม้ใบหญ้าผุดขึ้นมาจากดิน เจริญเติบโตอย่างรวดเร็ว 

พื้นดินขยายไปเรื่อยๆจนมาบรรจบกันเป็นทรงกลม จากนั้นพื้นดินเริ่มแยกออกจากกัน ภูเขานับไม่ถ้วนผุดขึ้นมาจากพื้น สายลำธารไหลจากภูเขาลงมาเป็นแม่น้ำ แร่ต่างๆเกิดขึ้นมากมาย เกลือทำให้น้ำส่วนใหญ่กลายเป็นน้ำทะเล

และในวินาทีนั้นสิ่งที่เราเรียกว่าดาวเคราะห์ได้กำเนิดขึ้น มันเป็นดาวเคราะห์ดวงแรกของกาแลคซี่

ชายผู้นั้นลืมตาขึ้นและเข้าใจทุกอย่างทันที เหตุผลที่เขากำเนิดมา กาแลคซี่ที่ไร้ขอบเขตนี้ ไม่ใช้สถานที่ที่เขาต้องค้นหาอะไรอีกต่อไป ต่อให้ค้นหาเนิ่นนานเท่าไหร่ก็ไม่พบอะไรอยู่ดีนอกจากตัวเขา ใช่แล้วกาแลคซี่นี้มันคือตัวเขานั่นเอง ผู้สร้างทุกอย่าง ผู้มองดูทุกอย่าง ผู้บันดาลได้ทุกสิ่ง

ไม่นานดาวเคราะห์ดวงแรกก็ได้ถูกกลืนกินไปด้วยน้ำแข็ง ต้นไม้ใบหญ้าต่างแข็งตายทันที น้ำทะเลกลายเป็นน้ำแข็ง 

เขามองดูผลงานชิ้นแรกค่อยๆตายลง แน่นอนว่าไม่มีอะไรที่สมบูรณ์แบบ

"จงร้อน"

เขามองไปที่แสงสว่างทรงกลมขนาดใหญ่ จากนั้นเปลวไฟอันร้อนแรงได้เข้าปกคลุมแสงทรงกลมทั้งหมด กลายเป็นความร้อนระอุทันที 

น้ำแข็งจากดาวเคราะห์ละลายทันทีเมื่อต้องแสงจากไฟโลกันต์นี้ 

จากน้ำแข็งกลายเป็นน้ำ จากน้ำกลายเป็นไอ ความร้อนเริ่มเผาไหม้ทุกอย่างจนไม่เหลือซาก

ไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบ

หากทำลายทิ้งก็เท่ากับทำให้ทุกอย่างมืดลงดังเดิม หากทำลายทิ้งความหนาวเหน็บก็จะกัดกินดาวเคราะห์ มีด้านมืดย่อมมีด้านสว่าง

เขาได้สร้างตัวตนของเขาขึ้นมาอีกนับล้านตน แยกย้ายกันไปเพื่อสร้างดาวเคราะห์ต่างๆ 

เขาผู้เฝ้ามองจากแสงทรงกลมสีแดงอันร้อนระอุ เฝ้ามองร่างแยกนับล้านที่แยกย้ายกันออกไปสร้างดาวเคราะห์ของตน สร้างชีวิต สร้างอิสระ สร้างความสุข และความทุกข์

ทุกอย่างมีสองด้านเสมอ ไม่เว้นแม้แต่ผู้สร้าง ผู้สร้างบางคน อยากรู้อยากลอง คิดต่าง คิดสร้าง คิดทำลาย ชอบความสุข ชอบความทุกข์

ชีวิตถูกสร้างเป็นหลายเผ่าพันธุ์มากมาย ทั้งดี และร้าย..

'ทุกอย่างมีสองด้านเสมอ'

ชายผู้นั้นได้เฝ้ามองทุกอย่างมาเป็นเวลานาน และปล่อยให้แสงสว่างและความมืด คานอำนาจกัน เพราะเขาเชื่อว่า เมื่อขาดสิ่งหนึ่งสิ่งใดไป จะทำให้จักรวาลเสียสมดุล 

ความเหนื่อยล้า เข้าจู่โจมชายผู้นั้นหลังจากนั่งมองทุกสิ่งมาเป็นเวลานาน ร่างกายที่เคยหนุ่มแน่นกลับมีรอยเหี่ยวย่น ผมที่เคยดำดกกลายเป็นหงอกขาว เขาได้สลายผู้สร้างทุกตนกลับคืนสู่ธาตุอากาศ และหลับตาลงจมสู่ความฝัน

วันเวลาผ่านไปเท่าใดไม่รู้ เมื่อไม่มีผู้สร้าง อำนาจแสงสว่างและความมืดไม่ได้เท่ากันอีกต่อไป ความมืดเริ่มกัดกินแสงสว่าง

นับวันจิตชั่วร้ายไม่ได้มีเพียงเผ่าพันธุ์ต้นกำเนิดอย่างปีศาจ แม้แต่เผ่าพันธุ์อื่นๆนับหมื่น ก็เริ่มมีความมืดเข้ากัดกินภายในจิตใจ แสงสว่างเริ่มน้อยลง ชายผู้สร้างไม่ได้เฝ้าดูอีกต่อไป เขาเข้าสู่การหลับไหลชั่วนิรันต์..