ภาร (ระ) กิจพิชิตห้องเสื้อ - MARKBAM

B
E
R
L
I
N
❀

 

"ไม่อยู่แ-่งแล้ว" 

"ไม่อยู่แ-่งแล้ว"    

เขาตะโกนสุดเสียง ก่อนผินหน้าหาชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ห่างกันไม่มาก พูดตามหรือว่าใจตรงกันนะ แต่ก็ไม่นึกใส่ใจเท่าไหร่ เพราะคิดว่าที่พูดพร้อมกันคงเป็นเพียงแค่เรื่องบังเอิญ  

"ไม่มีใครเข้าใจเลย"  

      "ไม่มีใครเข้าใจกูเลย"      

แต่คราวนี้แตกต่างออกไปตรงที่เขาตะโกนประโยคนั้น

ด้วยความรู้สึกน้อยใจ แต่อีกคนตะโกนด้วยความรู้สึกเหมือนน้อยใจ

แต่แฝงด้วยความกดดันและความโกรธ 

ตอนแรกก็ว่าไม่ใส่ใจแต่สองสายตาสบกัน

เหมือนจะสื่อสารอะไรบ้างอย่าง ในขณะนั้นเอง 

มือเล็กจับราวเหล็กตรงหน้าก่อนจะพาดขาเตรียมกระโดด 

คิดถูกแล้วล่ะ เขากำลังจะฆ่าตัวตาย ก่อนที่ขาอีกข้างจะพาดขึ้น 

เสียงของชายวัยกลางคนก็ตะโกนเรียกเขาอย่างสุดเสียง 

ก่อนจะดึงข้อมือไว้ คิ้วสีแดงที่ถูกย้อมเหมือนสีผมเลิกขึ้น

ราวกับตั้งคำถาม อะไรกันจะมาห้ามเขางั้นหรือ?  

"เฮ้ย!!! อย่าเพิ่ง "  

"อะไรลุงจะมาห้ามผมเหรอ?"  

"มาโดดพร้อมกันดิวะ พอตายแล้วเป็นวิญญาณแล้วเดี๋ยวมันจะเหงาไงไอ้น้อง"