Survive from the Darkness

ลำดับตอนที่ #2 : [W.] Chapter 1 --- In the Memories

          ณ ใจกลางเมืองหลวงในประเทศหนึ่ง

          ผั้วะ!

          " โอ้ย!! "

          เด็กชายผมสีน้ำตาลแดงคนหนึ่งกำลังต่อยเด็กชายผมดำหน้าตาค่อนข้างหาเรื่อง ดวงตากลมสีมิ้นต์ของเด็กชายเต็มไปด้วยความโกรธ จ้องเขม็งจนน่ากลัว รอบๆกายมีเด็กชายประมาณ 4-5 คนนอนกองอยู่กับพื้นมือกุมใบหน้าและอวัยวะต่างๆด้วยความเจ็บปวด

          " ว่าไง?! จะพูดอีกมั้ย?! "

          " มะ .. ไม่แล้ว! ฉันจะไม่พูดอีกแล้ว!! อย่าต่อยฉันเลยนะ! "

          " ทำอะไรน่ะออสติน?! "

          เสียงแหบของเด็กชายคนหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง เด็กชายผมน้ำตาลแดงนามออสตินชำเลืองมองเล็กน้อยก่อนจะปล่อยมือ เด็กชายคนนั้นไม่รีรอ รีบวิ่งหนีไปทันที

          ออสตินสบถเบาๆพลางสะบัดมือที่มีเลือดเปื้อนเล็กน้อย เพื่อให้เลือดที่ยังไม่แห้งหลุดออกไป ดวงตาสีมิ้นต์มองคนที่เด็กกว่าด้วยแววตาไม่พอใจ ก่อนจะถอนหายใจรอฟังคำบ่นจากอีกคน

          

          " ... โดนด่ามาอีกแล้วล่ะสิ? "

          " ..... "

          " ทำไมนายไม่สงบสติบ้างล่ะ หืม? "

          " ไม่ใช่เรื่องของนาย เซฟ " ออสตินเถียงทันควัน

          เซฟ หรือ เซฟิรัส เลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเหยียดยิ้มมุมปาก คว้ามือข้างหนึ่งของออสตินที่อยู่ใกล้ตัวของตนเองแล้วกึ่งวิ่งกึ่งเดิน ลากออสตินถูลู่ถูกัง ก่อนจะรีบทรงตัวแล้ววิ่งตามอย่างไม่ได้เต็มใจนัก เพราะคนที่ลากไปแรงเยอะกว่ามาก

          " เฮ้ๆ! นายจะพาฉันไปไหนเนี่ย!? "

          " ... เดี๋ยวนายก็รู้เอง "

          " ถึงแล้วละ .. "

          เซฟกล่าวขึ้น ออสตินจึงเดินมาหยุดอยู่ข้างๆด้วยความสงสัยก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าแสดงความตื่นเต้นออกมา เมื่อพบกับทุ่งหญ้าสีเขียวขจีเต็มเนิน ด้านล่างโล่งกว้าง มีไม้ใหญ่ยืนต้นอยู่กลางทุ่ง คอยเป็นร่มเงาให้กับผู้สัญจรผ่านไปมา

          ออสตินมองพื้นที่สีเขียวด้วยความตื่นเต้น เขาถอดรองเท้าออกแล้วเหวี่ยงไปด้านหลังโดยไม่ได้มอง รองเท้าข้างหนึ่งลอยไปโดนหน้าเซฟิรัสเต็มๆ คนตัวสูงหยิบรองเท้าออกช้าๆ มองท่าทางตื่นเต้นที่ไม่ได้เห็นมานานแล้วของคนตัวเล็กกว่า รอยยิ้มไร้เดียงสาและมือเล็กๆที่โบกมือเรียกเขาทำให้ลืมรอยรองเท้าที่ออสตินฝากไว้เลยทีเดียว

          " มาทางนี้สิเซฟ! หญ้ามันนุ่มมากๆเลยละ! "

          คนตัวเล็กตะโกนบอก เซฟิรัสไม่รอช้าถอดรองเท้าแล้ววิ่งตามออสตินไป แต่พอถึงตัวออสตินกลับหยุดกระทันหันแล้วหันหน้ากลับมา เซฟิรัสเลยชนกับคนตัวเล็กกว่าเต็มๆ เจ้าตัวถึงกับเหวอเมื่อพบว่าหน้าห่างกันไม่เกิน 10 เซนติเมตร แต่ผู้ที่โดนมับอยู่กลับไม่ได้สะทกสะท้านอะไร กลับหัวเราะร่า

          " อยากให้นายเห็นหน้าของตัวเองตอนนี้จัง ฮะๆ "

          เซฟิรัสหน้ามุ่ยทันที นั่นไม่ได้ช่วยอะไรนอกจากทำให้คนที่นอนอยู่บนพื้นหัวเราะหนักมากกว่าเก่า เขาลุกขึ้นแล้วย้ายตัวเองมานั่งข้างๆแทน

          ออสตินหยุดหัวเราะแล้วถอนหายใจเบาๆ มองดูแสงแดดที่กำลังคล้อยต่ำในตอนโพล้เพล้อย่างเหม่อลอย บรรยากาศเงียบสงบ มีเพียงเสียงนกที่กำลังบินกลับรัง

          " สบายใจขึ้นมั้ยล่ะ? "

          เสียงของเซฟิรัสดังขึ้นทำลายความเงียบ ออสตินถอนหายใจอีกครั้ง

          " ช่วยได้เยอะเลยล่ะ .. "

          " ขอบใจนะเซฟิรัส.. "

          เซฟิรัสเลิกคิ้วขึ้น เรื่องนี้ถือเป็นเรื่องแปลกที่ออสตินจะเอ่ยออกมา เพราะไม่ได้เรียกเขาด้วยชื่อจริงๆมานานแล้ว เซฟิรัสเพียงยกยิ้มเล็กๆ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วยื่นมือไปหาออสติน ดวงตาดลมสีมิ้นต์เหลือบมองเล็กน้อยแล้วเบนไปมองท้องฟ้า ดวงตะวันกำลังคล้อยต่ำ บอกเวลาใกล้พลบค่ำ เขาคำนวณเวลาก็เห็นว่าสมควรที่จะกลับบ้าน จึงยื่นมือให้ผู้เป็นลูกพี่ลูกน้องได้ฉุดยืน ทั้งสองกุมมือกันไว้แน่น แล้วพากันเดินกลับ

          ท้องฟ้าสีส้มกลายเป็นท้องฟ้าสีน้ำเงินรัตติกาล แน่นอนว่าเซฟิรัสขอตัวแยกกลับบ้านไปก่อนเรียบร้อยแล้ว

          เด็กชายร่างเล็กค่อยๆย่องเข้าไปในบ้านอย่างเงียบเชียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขามองเห็นแสงไฟในบ้าน แสดงว่ายังมีคนอยู่ เขากลืนน้ำลายเล็กน้อยพร้อมกับก้าวเข้าไปใกล้ๆ เพราะห้องของเขาต้องผ่านบ้านใหญ่ไปก่อน พอเห็นเงาใกล้ๆว่าเป็นใครถึงกับสั่นสะท้าน

          ออสตินยังคงสาวเท้าต่อไปเรื่อยๆ แต่ด้วยความมืดบวกกับความเร่งรีบ ทำให้เจ้าตัวไม่ทันสังเกตกิ่งไม้ตรงหน้า เท้าเล็กเหยียบมันเข้าไปเต็มๆ

          แกร่บ!

          ด้วยบรรยากาศเงียบเหงามีเพียงเสียงลมพัดผ่าน ทำให้ได้ยินเสียงนี้เป็นอย่างดีในบริเวณบ้าน ออสตินชะงักกึกเมื่อได้ยินเสียงอันน่าเกรงขามจากด้านใน

          " นั่นใครน่ะ? "

          เรื่องอะไรที่ออสตินจะยืนเฉยให้ผู้เป็นพ่อลงโทษได้ เขารีบสาวเท้าเล็กๆไปหลบอยู่ตรงมุมบ้าน ก่อนที่ร่างสูงใหญ่ของผู้เป็นพ่อจะเดินออกมาอย่างฉิวเฉียด

          " .... "

          ใบหน้าดุดันของคนเป็นพ่อกวาดมองไปทั้งซ้ายขวา ออสตินกลืนน้ำลายและเหลือบมองเป็นระยะๆ จนกระทั่งเงาทะมึนจากแสงคบเพลิงในบ้านจะค่อยๆหายไปทีละเล็กๆ

          " สงสัยจะแค่แมว "

          คนเป็นพ่อบ่นก่อนเดินเข้าไปในบ้าน เด็กชายตัวเล็กถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ก็ดันต้องมาตกใจแต่ยังกลั้นเสียงของตัวเองไว้ทันได้ เมื่อได้เจอกับน้าชายตัวแสบที่ชอบสรรหาเรื่องไม่ดีของเขามาแฉให้พ่อฟัง กำลังยืนจ้องหน้าเขาพร้อมกับยิ้มอย่างผู้มีชัย ทำให้ออสตินรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก

          " หึ .. จะหนีไปไหนล่ะ หลานชาย "

          ผู้เป็นน้าจงใจเน้นคำหลังชัดๆเพื่อที่จะย้ำถึงความรักหลานแค่ไหน ตอนนี้เขาไม่มีสิทธิ์หนีอีกแล้วนอกจากยืนก้มหน้ารอให้น้าตัวเองเรียกพ่อมาทำโทษ

          " ท่านพี่! ท่านพี่! ออสตินกลับมาบ้านแล้ว! "

          ครืดดด

          เสียงเก้าอี้ที่ถูกลากดังขึ้น ทำให้ออสตินรู้ได้ทันทีว่าพ่อของเขากำลังเดินมาทางนี้

          " กลับมาแล้วหรือ ทำไมวันนี้กลับช้าจังเลยล่ะ "

          " คือ .. ผม ... "

          

          น้ำเสียงเล็กสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว เสียงไม้เรียวกระทบมือหนาของคนเป็นพ่อเป็นระยะๆ ออสตินได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆของคนเป็นน้าทำให้เขาโมโหมากขึ้น แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้

          " วันนี้มีเรียนเสริมครับ .. "

          " งั้นหรือ? "

          น้ำเสียงเข้มฟังดูอ่อนลงทำให้ออสตินเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย แต่กลับต้องผิดหวังเมื่อคำที่คนเป็นพ่อกล่าวออกมา

          " พ่อได้ยินจากน้าตั้งแต่ตอนเย็นแล้ว ว่าลูกไปมีเรื่องกับลูกขุนนางมา .. "

          เด็กชายได้แต่อ้าปากค้างด้วยความตกใจ .. ทำไมเขาไม่สังเกตเห็นน้าตัวแสบที่เดินผ่านบริเวณนั้นเลยนะ .. แล้วลูกขุนนางที่ไหนกัน? เด็กปากจัดแถวตลาดนี้ต่างหาก ..

          ออสตินถกเถียงกับตัวเองในใจอย่างรู้สึกสับสน ตอนนี้เขาทำตัวไม่ถูกแล้ว มือไม้สั่นเทา กำแน่นด้วยความโกรธ .. โกรธที่น้าของเขาใส่ร้าย .. จริงๆก็เป็นแบบนี้มาแต่เล็กแล้ว แต่ยิ่งโตขึ้น คำพูดเหล่านั้นก็ยิ่งใส่ไข่ป้ายสีจนบิดเพี้ยนไปจากความเป็นจริงหลายเท่านัก

          เขาไม่ตอบและนิ่งเงียบไปจนคนเป็นพ่อเริ่มเดือดดาล ลากเด็กชายออกมาจากกำแพงแล้วฟาดด้านหลังของเด็กชายไม่ยั้ง

          

          " กลับบ้านดึกยังไม่พอ ยังก่อเรื่องให้พ่ออีก?! แกเป็นลูกแบบไหนกัน?! "

          " โอ๊ย! พ่อครับ! ผมไม่ได้.. "

          " ไม่ได้ทำเรอะ? ไม่ได้ทำแล้วคราบเลือดบนมือนั้นมันคืออะไร?! นี่พ่ออุตส่าห์สั่งสอนไม่ให้ใช้อารมณ์ไปเพื่ออะไรกัน?!! "

          ตาสีมิ้นต์เบิกกว้าง มองดูเลือดที่ยังติดอยู่บนมือ เขานึกโกรธตัวเองที่ลืมเรื่องแบบนี้ไปได้

          " พ่อครับ.. มันไม่ใช่อย่างที่พ่อได้ยินนะครับ! โอ๊ย!! "

          " จะแก้ตัวว่ายังไง? หลักฐานมันออกจะปังตาอยู่อย่างนี้ .. จะแก้ตัวว่ายังไง?! ว่ามา!! "

          เขานิ่งเงียบไป ก้มหน้าลงอย่างคนรับความผิด ส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวดออกมาเป็นระยะๆเมื่อพ่อตีซ้ำที่แผลเก่า น้ำใสๆไหลออกมาจากตาอย่างช่วยไม่ได้ ความแค้นครั้งนี้..เขายกมันให้ความผิดของผู้เป็นน้าชายแต่เพียงผู้เดียว..

          ' แก ... ไอ้น้าสารเลว .. ฝากไว้ก่อนเถอะ! '

          เช้าวันต่อมา

          ในขณะที่ออสตินกำลังจะออกนอกบ้านเพื่อที่จะไปหาเซฟิรัสนั้นเอง..

          

          " เฮ้อ .. ออสติน .. แกนี่มันไม่เข็ดหรือยังไงกัน? "

          เสียงของน้าชายที่เขาเกลียดนักเกลียดหน้าดังขึ้นข้างกาย ตาสีมิ้นต์ตะวัดมองช้าๆ .. แววตานั้นไม่ได้ฉายความรู้สึกใดๆออกมา

          น้าชายของเขาแอบสะดุดเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวต่อ

          

          " นี่แก .. คงไม่อยากจะโดนพ่อของตัวเองทำโทษอีกใช่มั้ยละ? หืมม~~? "

          " ...... "

          ออสตินไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพียงแต่หรี่ตาลงเล็กน้อยเท่านั้น

          น้าชายรู้สึกเสียหน้าเล็กน้อยที่เด็กชายไม่รู้สึกกลัวกับคำพูดของเขา จึงเริ่มตะโกน

          " ท่านพี่! ท่านพี่! ออสตินกำลัง-- "

          " อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!! "

          

          เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดของเด็กชายดังขึ้น ดวงตาสีดำกวาดมองด้วยความสงสัยก่อนจะสะดุดกับหลานชายตัวเองที่นอนชักกระตุกอยู่บนพื้น มือหนึ่งกุมคอไว้ อีกมือหนึ่งพยายามตะเกียกตะกายพาร่างมาหาเขา ปากเล็กสีชมพูมีน้ำลายฟูมปากทำให้มองความซีดของปากได้ไม่ชัด เขารู้สึกตกใจอย่างมากที่จู่ๆออสตินก็เป็นเช่นนี้ ไม่รอช้าน้าชายของเขาก็ตะโกนร้องบอกผู้เป็นพี่อย่างรวดเร็ว

           " ท่านพี่! ท่านพี่! ออสตินกำลังชักกระตุกอยู่! มาดูอาการเร็วเข้า! "

           " ว่าไงนะ!? "

           เสียงตะโกนมาจากข้างใน ทำให้ออสตินยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ตอนนี้เขาอยู่ตรงหน้าห้อง หากมองเข้าไปในบ้านจะเห็นกองหนังสือตั้งอยู่ เด็กชายไม่รีรอ อาศัยโอกาสที่น้าชายกำลังวิ่งไปตามพ่อ มือยกขึ้นมาเช็ดปากแล้ววิ่งเข้าไปในบ้าน ทำท่าทีว่ากำลังอ่านหนังสืออยู่อย่างตั้งอกตั้งใจ

            " ออสตินลูกพ่อ! แกเป็น-- หา? "

            ผู้เป็นพ่อวิ่งเข้ามาด้วยความตื่นตระหนก แต่ก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า

            " อะไรกัน? เป็นไปไม่ได้ .. ทะ .. ท่านพี่ เมื่อกี้ผมยังเห็นเขานอนชักอยู่เลยนะ! "

            น้าชายเริ่มลุกลี้ลุกลน มองดูภาพตรงหน้า ออสตินหันมองด้วยความงุนงง

            " อะไรหรอครับ ท่านพ่อ? "

            " ลูกไม่เป็นอะไรหรือ? "

            " เป็นอะไรครับ? ผมก็อ่านหนังสือของผมอยู่ดีๆนี่นา .. "

            " ก็น้าลูกบอกว่าลูกเป็นโรคชัก-- "

            " ผมไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยนี่ .. หรือว่า .... "

            ออสตินเว้นไปซักระยะก่อนจะมองน้าชายด้วยสายตาผิดหวัง

            " ท่านน้าไม่ชอบผม ก็เลยสาปแช่งผมสินะ? "

            " หา?!! "

            น้าของเขาสะดุ้งโหยง เผลออุทานออกมาเสียงดัง พ่อของออสตินหันมองขวับ

            " ... จริงหรอออสติน? "

            " คงจะอย่างนั้นแหล่ะครับ .. "

            " แล้วเรื่องเมื่อวาน... "

            " พอดีว่าผมบังเอิญไปเดินเล่นแถวตลาดท่าเรือหลังเรียนเสริม แล้วชนเด็กจากนอกด่าน เลยทำโคลนแดงเปื้อนมือน่ะครับ "

            เด็กชายตอบออกไปอย่างฉะฉาน ไม่มีท่าทีว่ามีพิรุธ ชายร่างใหญ่ผู้เป็นพ่อของออสตินหันขวับมามองน้องชายของตัวเองที่บัดนี้เหงื่อแตกพลั่ก สายตาล่อกแล่กมองซ้ายขวา มือหนาของคนเป็นพี่ชายยกขึ้นมาแล้วฟาดไปที่หน้าของน้องชายเต็มๆ เกิดเสียงดัง 'เพี๊ยะ' .. ออสตินแกล้งทำเป็นตกใจได้อย่างแนบเนียน

            แล้วชายร่างใหญ่ก็เดินหนีไป ผู้เป็นน้าชายวิ่งตามไปเหยาะๆด้วยความเจ็บปวด

            ออสตินรอให้ทั้งสองผ่านไปจนลับสายตาแล้วจึงระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น ก่อนจะกล่าวว่า

            " สมน้ำหน้า .. ขี้ฟ้องดีนัก โดนเองซะบ้างถึงจะรู้สึก "

             แล้วหลังจากนั้น พ่อของเขาก็ไม่เชื่อฟังคำพูดของน้าชาย และน้าชายก็ไม่กล้าใส่ร้ายหรือหาเรื่องเขาอีกเลย..

          [ เสริม ]             

               เที่ยงวันนั้นเอง

               ออสตินได้ขออนุญาตพ่อออกมาหาเซฟิรัสที่บ้าน เขาได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากเซฟิรัสด้วย..

               " นายหายไปไหนมา?! นายรู้มั้ยว่าฉันเป็นห่วงนายแค่ไหน!! "

               " ฮะฮะ .. ใจเย็นก่อนพวก~ "

               ออสตินยกมือขึ้นมาสองข้างเป็นเชิงว่าให้ใจเย็นลงก่อน

               " แล้วหมายความว่าไง? เป็นห่วงน่ะ .. "

               ตากลมหรี่ลงเล็กน้อย คนตัวสูงชะงักไปซักครู่ก่อนจะยกมือเข้ามาเกาแก้มแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น

               " ก็ .. นึกว่านายจะโดนตีก้นร้องไห้ขาดใจตายไปแล้วน่ะสิ "

               " หึหึ! คนอย่างออสตินไม่มีทางเป็นอะไรง่ายหรอก! "

               คนตัวเล็กเอื้อมข้างหนึ่งมาตบบ่าสูงๆครั้งหนึ่ง ก่อนจะซ้ำอีก 2-3 ครั้ง จนมือใหญ่ต้องยกขึ้นมาจับ แล้วทำหน้าเบื่อๆ

               " มีอะไรรึเปล่า? " ออสตินเปิดประเด็น

               " อะไร? " เซฟิรัสแลดูสับสน เพราะจู่ๆก็เล่นพูดขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

               " นายน่ะ? "

               " ฉัน? ทำไม? "

               " เมื่อเช้านายมาหาฉัน "

               " ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้วละ "

               " จริงอะ? "

               " จริงสิ .. "

               " แล้ว ... ตอนนี้ว่างปะ? "

               " ....... "

               เซฟิรัสนิ่งเงียบไปซักพักก่อนจะตอบ

               " ว่าง "

               " งั้นไปที่นั่นกัน! "

               " ทะ .. ที่นั่น? " เห็นคนตัวเล็กกว่าร่าเริงขึ้นมาก็ดีอยู่หรอก แต่คำว่า 'ที่นั่น' ทำเอาเซฟิรัสงงเป็นไก่ตาแตก ที่นั่นที่ว่ามันที่ไหนกันล่ะฟะ?

               " ที่นั่นไง! "

               " ที่นั่นแล้วมันที่ไหนล่ะ? "

               " ก็ที่นั่นไง "

               " ที่นั่นแล้วมันที่ไหนเล่า!? " ชักจะมีน้ำโห คนผมดำขึ้นเสียงดังเล็กน้อยด้วยความหงุดหงิด

               " งั้นตามมา "

               " ...? "

               

               ถึงจะงง แต่เซฟิรัสก็จำเป็นต้องตามไปอย่างช่วยไม่ได้

               

               จนกระทั่งถึง 'ที่นั่น'

               เซฟิรัสเข้าใจแจ่มแจ้งแล้วว่าที่นั่นคือที่ไหน..

               มันคือทุ่งหญ้าที่เขาพาออสตินมาเมื่อวานนี้นั่นเอง..

               " มาที่นี่ทำไมหรอ? "

               คำถามนี้ทำคนตัวเล็กที่กำลังวิ่งเล่นอยู่ถึงกับหยุดแล้วหันมาตอบสั้นๆ

               " สบายใจ "

              แล้วความเงียบก็เข้าครอบงำบรรยากาศอีกคราหนึ่ง

               " เอ้อนี่ "

               " ? "

               ออสตินหันกลับมาเรียกเซฟิรัสที่กำลังคิดเซ็งๆกับคำตอบของคนตัวเล็กกว่า เขาหยุดคิดแล้วหันมามอง

               " ขอถามอะไรหน่อยดิ "

               " ว่า? "

               " อืม ....... โตไปนายอยากเป็นอะไร? "

               เขาไม่รู้ว่าครั้งนี้ชายผมแดงๆคนนี้จะมาด้วยลูกไม้ไหน จะเอาความฝันของเขาไปแซวเล่นหรือเปล่า..

               คิดระแวงซักพัก น้ำเสียงแลดูเบื่อหน่ายของผู้ถามก็ลอยเข้ามาในโสตประสาท

               " นี่.. ฉันถามดีๆนะเนี่ย จริงจัง "

               " แล้วถามทำไมอ่ะ? "

               " ก็แค่อยากรู้เฉยๆนิ ไม่มีอะไร "

               ออสตินก้มหน้าลงไปพักหนึ่งแล้วเงยขึ้นมาใหม่ เขาเดินมานั่งข้างๆเซฟิรัสใต้ต้นไม้ใหญ่กลางทุ่งต้นนั้น

               " แล้วจะตอบได้ยังล่ะ " ออสตินย้ำ เป็นเชิงเร่งให้ตอบเร็วๆ

               " ก็ .... ได้แล้วละ .. "

               " แล้วว่าไง? "

               " ... ฉันไม่รู้ว่าฉันอยากเป็นอะไร แล้วนายล่ะ? "

               " ........ ฉัน ..... ก็ไม่รู้แฮะ .. "

               " (- -" ) แล้วจะถามให้มันได้อะไรเนี่ย? "

               " ( . .) ก็เอามาเป็นแบบอ่ะ ถ้านายอยากเป็น ฉันก็อยากเป็น ... "

               เงียบ...

               บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบสงบ แสงเงาจากต้นไม้ใหญ่ช่วยบดบังแสงจ้าจากดวงอาทิตย์ได้เป็นอย่าดีในตอนนี้..

               " นี่ ... ออสติน แคทเซียส ฟังนะ-- "

               " แคสเซียส " ออสตินแก้

               " เออๆ นั่นแหล่ะ .. ฟังฉันนะ ... "

               " ว่า? "

               " ไม่ว่านายจะเป็นอะไรก็ตาม ... ฉันคนนี้จะอยู่ข้างๆนายเอง .. เข้าใจนะ? "

               " อืม .. ถ้าฉันเป็นแม่ทัพ "

               " ฉันก็จะเป็นมือขวาของนาย "

               " แล้วถ้าฉันเป็นราชาล่ะ? "

               " ฉันก็จะเป็นองครักษ์ของนายไง "

               " ถ้าฉันเป็นอันธพาลล่ะ? "

               " ฉันจะพานายไปส่งที่บ้าน แล้วฟ้องท่านลุงทุกอย่างเลย " เท่านั้นแหล่ะ ออสตินถึงกับหันมามองใบหน้าของผู้ตอบคำถาม เขามองจ้องเข้าไปในดวงตาสีทองนั่น มันฉายแววที่จริงจังจนออสตินอดแซวไม่ได้

               " โห.. ฉันแค่หยอกเล่นหรอก จริงจังไปได้ ฮะฮะ "

               เด็กชายผมแดงหัวเราะออกมาเบาๆ ทำให้เซฟิรัสอดที่จะลอบยิ้มเล็กๆไม่ได้

               " แต่สัญญาก่อนอย่างนึงได้มั้ย? " เด็กชายผมดำพูดขึ้น

               " สัญญา? "

               " ใช่ ... สัญญาว่าจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน .. ตลอดไป .. สัญญาได้มั้ยละ? "

               " สัญญาสิ! แต่ สัญญาต้องมีหลักประกันนะ "

               " ........ แล้วอะไรล่ะ? หลักประกันที่ว่า ... "

               " นี่ไงล่ะ "

               นิ้วเล็กๆของเด็กชายถูกยื่นมาด้านหน้า เซฟิรัสมองเล็กน้อยก่อนเอ่ย

               " นิ้วก้อย? .. เกี่ยวก้อย? "

               " อื้ม~ "

               " ไม่เอาน่า พวกเราเป็นเด็กผู้ชายนะ เราไม่สมควรมาทำอะไรหน่อมแน้มแบบ-- "

               " นายไม่อยากสัญญากับฉันหรอกหรอ? ... "

               ออสตินก้มหน้างุด คนตัวสูงตกใจจนแสดงท่าทีลุกลี้ลุกลนออกมา

               " นายเป็นคนพูดเองนะเซฟ... "

               " เอ่อ ... "

               " นาย ... นายกลับคำหรอ? "

               " ฉันเปล่า! "

               " แล้วทำไมนายไม่อยากสัญญากับฉันละ? "

               เด็กชายผมแดงก้มหน้างุดกว่าเดิม ตาคมสังเกตเห็นน้ำใสๆหยดลงมาบนพื้น เขายิ่งลุกลนใหญ่

               

               " เฮ้ย! แค่นี้ร้องไห้เลยเรอะ! .. เอาอย่างนั้น ก็ได้ .. ฉันสัญญากับนายก็ได้ "

               ว่าแล้วเขาก็ยื่นมือไปเกี่ยวก้อยโดยไว เพื่อที่จะหยุดออสตินไม่ให้ร้องไห้หนักมากกว่านี้

               " จริงหรอ! ... นาย .. นายสัญญากับฉันแล้ว! ฮะฮะ "

               คนผมแดงเงยขึ้นมายิ้มร่า เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและทำท่าดีใจที่สุดราวกับว่าครั้งต่อไปจะไม่มีอะไรน่าดีใจไปกว่านี้แล้ว เซฟิรัสหลับตาลงแล้วถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ แต่ปากก็คลี่ยิ้มออกมาเล็กๆเช่นกัน

               " อ้ะ! ... เซฟ .. ฉันรู้แล้วว่าฉันอยากเป็นอะไร " ออสตินหยุดกระโดดโลดเต้นแล้วหันกลับมามองคนตัวสูงที่นั่งยิ้มอยู่

               " หืม? ... อะไรงั้นหรอ? "

               " ฉัน-- ! " เขาหันกลับไปมองลานกว้างแล้วกล่าวต่อ

               " อยากเป็น-- ! " เขาหยุดอีกครั้งแล้ชูกำปั้นขึ้นฟ้า สูงที่สุดเท่าที่จะทำได้

               " จักรพรรดิ!!!! "

               " ห๊าาา?!!!! "

               เซฟิรัสลุกพรวดขึ้นมาแล้วรีบเอามืออุดปากเล็กๆของคนตัวเล็กกว่าเอาไว้ มือเล็กของออสตินพยายามแงะมันออกแต่ไม่เป็นผล

               " อ่อย! (ปล่อย!) "

               " พูดอะไรออกมาน่ะ! รู้ตัวมั้ยฮะ?! "

               " แอ้วอะอำไอ? (แล้วจะทำไม?) "

               เซฟิรัสกลอกตาแบะปากแล้วค่อยอธิบายช้าๆ

               " ถ้า-องค์-กษัติย์-มา-ได้-ยิน-เข้า-จะ-เกิด-อะ-ไร-ขึ้น? "

               " .... "

               เมื่อคนตัวเล็กสงบลงแล้วเขาจึงอธิบายต่อ

               " ถ้าท่านไม่พอใจขึ้นมาล่ะก็... "

               " ตาย-ทั้ง-โคตร "

               ออสตินหน้าซีดเผือกทันทีที่ได้ยิน เขารบสะบัดหน้าก่อนมองพระอาทิตย์ที่ยังคงเหนือหัวแต่ได้คล้อยต่ำลงไปเล็กน้อยแล้ว

               " ฉัน ... ไม่ได้ตั้งใจ.. "

               " นี่ขนาดไม่ได้ตั้งใจนะ "

               " ก็ .. ความคิดของเด็กอ่ะ! จะเอาอะไรมากล่ะ " เขาพองแก้มทั้ง 2 ข้างแล้วสะบัดหน้าหันหลังให้เซฟิรัส ส่วนเซฟิรัสเองก็ได้แต่เกาหัวแกร่กๆ

                ' สรุป .. เราผิดหรอวะ? '

                เขาคิดในใจแล้วกล่าวต่อ

                " งั้น .. เป็นแม่ทัพแทนได้มั้ยล่ะ? "

                " ทำไมฉันต้องไปเป็นแม่ทัพด้วย!? "

                " งั้นนายอยากเป็นอะไร? "

                " จักรพร-- อุ้บ! "

                ' นั่น ... มีแวว - - '

                 " เป็นไม่ได้ "

                 " ก็จะเป็นอ่ะ "

                 " ถ้าทรงผ่านมาได้ยินล่ะ? "

                 " ท่านจะมาทำอะไรตอนนี้? "

                 คนสูงกว่าเงียบไป

                 ' ก็จริงแฮะ .. '

                 " .... จริงใช่มั้ยล่ะ? "

                 " มัน .. ก็จริง แต่ว่านะ ออสติน แคสเซียส .. นายก็เป็นแม่ทัพก่อน แล้วค่อยเป็นจักรพรรดิก็ได้นี่ "

                 " ห้ะ? จริงอ่ะ? จะเป็นไปได้หรอ? "

                 " ได้สิ .. จักรพรรดิทุกคนก็ต้องเป็นแม่ทัพมาก่อนั้งนั้นแหล่ะ "

                 " หรอ? ... อืม ... เท่าที่ฉันอ่านมา ก็ไม่ได้เป็นแม่ทัพมาก่อนทุกคนนี่นา หลายคนเลยด้วย! "

                 " เอ่อ ... "

                 ' เวรละ .. เราก็ไม่ได้อ่านหนังสือด้วย - -;;; '

                 แต่ด้วยความที่เป็นคนสมองไว เขารีบหาอุบายมาหลอกล่อเจ้าลูกพี่ลูกน้องคนนี้ได้อย่างรวดเร็ว

                 " งั้นเอางี้ นายสัญญาได้ไหมว่าจะเป็นแม่ทัพ? " 

                 " ......... " ออสตินหยุดคิดไปซักครู่

                 " ถึงตำแหน่งจะเล็กไปหน่อยแต่ ... ก็ได้! ฉันจะเป็นแม่ทัพ! "

                 " สัญญานะ? "

                 " สัญญาสิ! "

                 " งั้นก็ดี "

                 เซฟเงยมองดวงอาทิตย์เล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้น

                  " งั้น .. ฉันกลับก่อนนะ ท่านแม่บอกว่าให้ไปเล่นได้แค่พักเดียวน่ะ "

                  " อ้าว! ไหงเป็นงั้นล่ะ?! "

                  " ฉันต้องไปทำงานกับท่านพ่อน่ะ .. ฉันไปละนะ " แล้วขายาวก็พาร่างสูงก้าวฉับๆออกไปทันที

                  " เดี๋ยวสิ! ฉันไปด้วย! "

                  แล้วออสตินก็วิ่งตามเซฟิรัสไป ระหว่างทางทั้งสองคนได้พูดคุยและหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

                  ...ช่างไร้เดียงสาเสียจริง