คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : คืนก่อนงานแต่ง
คืนก่อนวันแต่งงานมาถึง แทนที่ณัฐพลจะนอนอยู่บ้านเพื่อเตรียมตัวเป็นเจ้าบ่าว เขากลับมาดื่มเหล้าอยู่ในผับอย่างเบื่อหน่ายในชีวิต เขาไม่คิดเลยว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับเขา ในวันที่เขาต้องแต่งงานกับคู่หมั้นที่เขารู้ตัวว่าไม่ได้รัก และไม่ได้สมหวังกับคนที่เขารักในตอนนี้...
เสียงโทรศัพท์ดังอยู่หลายทีเกินกว่าที่เขาจะทนให้มันดังอยู่ได้ เขาจะกดปิดเครื่องซะ แต่พอรู้ว่าใครโทรมา เขาก็รีบรับทันที....
“ฮัลโหล ทิพย์ ทิพย์เหรอ...”
“ค่ะ ขอโทษนะคะที่โทรมารบกวน แต่ฉัน...คิดถึงคุณ” ทิพย์เทวีใส่สำเน่ยงอ้อนลงไปอย่างแนบเนียน
“ผมก็คิดถึงคุณ ผมอยากจะบ้าตายอยู่แล้ว ผมไม่อยากแต่งงานเลย ผมรักคุณนะ”
ทิพย์เทวีแทบจะเล่นละครต่อไม่ได้ เมื่อได้ยินคำบอกรักจากเขา แต่เธอก็รวมรวมสติกลับมาเล่นตามเกมของเธอต่อ....
“คุณอยู่ที่ไหนคะ”
“ผมอยู่ที่ผับน่ะ”
“มาหาฉัน.....ได้ไหมคะ”
“ได้สิ ผมอยากเห็นคุณ อยากพบคุณ”
...
แล้วไม่นาน รถของณัฐพลที่ขับมาอย่างหวดเสียวก็มาถึงบ้านของหญิงสาวจนได้ ทิพย์เทวีเปิดประตูบ้านอย่างเงียบกริบ เพราะน้องสาวของเธอหลับอยู่ในบ้าน เธอจำเป็นต้องทำแบบนี้ เพราะไม่รู้ว่าอาทิตย์จะใช้แผนไหนกับเมยาวดี
“คุณนัท ทำไมเมาขนาดนี้คะ”
“ทิพย์” ณัฐพลโผกอดเธอแน่น จนหัวใจเธอเต้นแรง
“ไปในบ้านก่อนนะคะ”
ทิพย์เทวีดันตัวเขาให้นอนลงไปบนโซฟา
“เดี๋ยว ทิพย์ไปหาผ้ามาเช็ดหน้าให้แล้วกันนะคะ” ทิพย์เทวีจะเดินออก แต่คนด้านหลังก็ดึงมือเธอไว้
“อย่าทิ้งผมไปนะ ผมขาดคุณไม่ได้” เขาพูดด้วยสำเนียงที่ฟังออกว่าเมา จนเธอเริ่มสับสนว่าเขาแค่เคลิ้มไปเพราะฤทธิ์เหล้า หรือรู้สึกจริงๆกันแน่
“ทิพย์ไม่ไปไหนหรอกค่ะ เพราะทิพย์ก็รักคุณ” ทิพย์เทวีเอ่ยเสียงหวาน หันหน้ามาประจัญกับเขา
ณัฐพลฉวยจังหวะนั้น ดึงหญิงสาวเขามากอดแน่น หญิงสาวพยายามจะขืนตัวออก แต่ก็สู้แรงของเขาไม่ได้เสียแล้ว
“อย่าเลยนะคะ”
“ผมรักคุณ”
ณัฐพลผลักเธอลงบนโซฟา แล้วเขาก็สลบไปด้วยความเมา
“เฮ้อ...โชคดีนะที่ไม่เสร็จเขา” ทิพย์เทวียิ้มกับตัวเอง เมื่อแผนการที่เธอคิดไว้ มันดำเนินมาดีจนเกินคาด
...
รุ่งเช้า เพราะแดดที่แยงตา ทำให้ชายหนุ่มตื่นขึ้น เขารู้สึกได้ว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านของเขา และมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น....
“คุณทิพย์” เขาพึมพำอย่างตกใจ เมื่อพบกับภาพที่เห็น....
เขาอยู่ในร่างเปลือยเปล่ามีเพียงผ้าห่มคลุมอยู่
“อ้าว....ตื่นแล้วเหรอคะ” หญิงสาวยิ้มหวานเดินเข้ามาหาเขา
“เมื่อคืน ผมทำอะไร...”
“ทำไมคุณถามแบบนี้คะ หรือคุณจำไม่ได้” ทิพย์เทวีก้มหน้า น้ำตาคลอออกมาจากตาดวงสวย
“คุณทิพย์ นี่ผม....ผมทำเลวๆแบบนั้นลงไปเหรอ ทำไมผมจำไม่ได้เลย ที่จำได้คือมาหาคุณที่นี่ แล้ว...”
“มันคงดีแล้วล่ะค่ะ ที่คุณจำไม่ได้ มันจะได้เหมือนฝันไปไงคะ”
“โอ๊ย ผมมัน....” ณัฐพลคิดอะไรไม่ออก นี่เป็นปัญหาที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตที่เขาเคยพบมาเลย
“อย่ากังวลอะไรไปเลยค่ะ มันเป็นความยินยอมของฉันเอง คุณรีบกลับไปเถอะนะคะ คนของคุณกำลังรออยู่” ทิพย์เทวีทำน้ำเสียงตัดพ้อ
“ผมต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ผมทำสิ....”
“อย่าพูดเลยค่ะ รีบไปเถอะค่ะ”
เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เขาหยิบมาดูเป็นแม่ของเขา
“นัท นี่ลูกอยู่ไหนน่ะ ลูกควรจะกลับมาเตรียมตัวนะ”
“ขอโทษครับคุณแม่ ผมดื่มเหล้าจนเมาเมื่อคืน ก็เลย....”
“ช่างเถอะ รีบๆมานะ แม่ไม่คิดว่าลูกจะทำตัวเหลวไหลแบบนี้”
ณัฐพลวางสายแล้วหันกลับมามองหญิงสาวที่ยิ้มให้เขา
“ไปเถอะค่ะ นี่มันเป็นแค่ฝัน ฝันดีๆที่ฉันจะจดจำไว้”
เขาใส่เสื้อผ้าเสร็จ เอื้อมดาวก็ลงบันไดมาพอดี
“นี่มันอะไรกันคะ” เอื้อมดาวถามอย่างตกใจกับสิ่งที่เห็น
“ไปเถอะค่ะ ฉันจะพูดกับยัยดาวเอง” ทิพย์เทวีดันหลังเขาออกไป ณัฐพลจำใจเดินออกจากบ้านไป
”มันคงไม่ใช่อย่างที่ดาวคิดใช่ไหมคะ” เอื้อมดาวถามขึ้นอีก เมื่อณัฐพลออกรถไปแล้ว
“ดาวคิดอะไรล่ะ” ผู้เป็นพี่สาวย้อนถามกลับ
“ก็....พี่นัทมานอนห้องเดียวกับพี่แบบนั้น จะให้ดาวคิดแบบไหนล่ะคะ”
“งั้นแกก็คงคิดถูก”
“พี่ดาว นี่มันอะไรกันคะ พี่บอกจะแก้แค้นพี่เมย่า พี่ลงทุนทำขนาดนี้เลยเหรอ ยอมเสียตัวนี่นะ” เอื้อมดาวโพล่งออกมาเพราะผิดหวังในพี่สาวอย่างรุนแรง
“หยุดพูดนะ”
“พี่ดาว...”
“แกบอกว่าไม่ให้ฉันยุ่งเรื่องแก แกก็อย่ามายุ่งเรื่องฉัน แฟร์ดีไหมล่ะ” ทิพย์เทวีเอ่ยออกไป เพราไม่อยากอธิบายอะไรให้น้องสาวฟัง
“ดีค่ะ เราก็ต่างคนต่างอยู่” เอื้อมดาวเดินกลับเข้าห้องไป
ทิพย์เทวียืนมองหน้าประตูห้อง รู้สึกผิดเหลือเกินที่ทำให้เกิดรอยร้าวขึ้นระหว่างพี่น้อง ที่ดูท่าจะยากในการประสานเสียแล้ว
...
งานเลี้ยงฉลองสมรสกำลังจะเริ่มขึ้น เมยาวดีที่แสนดีใจกำลังยืนมองตัวเองในกระจก ชุดเจ้าสาวที่เธอใส่บ่อยๆในละคร แต่ในวันนี้มาถึงวันจริงแล้ว....
เสียงคนเคาะห้องดังขึ้น เธอนึกว่าเป็นช่างแต่งหน้า จึงอนุญาตให้เข้ามาอย่างไม่ใส่ใจนัก
”สวัสดีค่ะ ว่าที่พี่สะใภ้” เสียงที่ฟังออกว่าไม่จริงใจมาจากผู้มาเยือน
“อ๋อ น้องพิมพ์นั่นเอง วันนี้ไม่ป่วยหรือคะ” เมยาวดีโต้ไปอย่างเคยชิน
“ฉันไม่อ่อนแอขนาดนั้นหรอก”
“เหรอ....แล้วมาที่นี่มาทำอะไรล่ะ หรือจะมาอ้อนวอนให้คืนพี่ชายสุดที่รักให้ล่ะคะ”
สองฝ่ายจ้องหน้ากันอย่างไม่ยอมกัน ก่อนที่พิมพ์ศศิธรจะยิ้มออกมา
“รู้ไหมคะ ว่าเมื่อคืนพี่นัทไม่กลับบ้าน”
“แล้วไง”
“ก็ดูท่าจะไปดื่มเหล้ามาน่ะ คงตรอมใจที่ต้องมาแต่งกับคนที่ไม่ได้รัก”
“เลิกมายุแยงกันสักทีนะ มันไม่ได้ผลหรอก”
“ฉันพูดเรื่องจริงนี่ พี่ชายฉันไม่ได้รักเธอ”
“แต่เขาก็แต่งกับฉัน แม่เธอก็เห็นด้วย ทุกคนเห็นด้วยหมด จะมีก็แต่...เธอนั่นล่ะ เพราะเรื่องของเธอน่ะ ไม่มีทางจะเป็นไปได้หรอกนะ”
“นังเมยาวดี” พิมพ์ศศิธรผลักเมยาวดีจนล้มไปกับพื้น แล้วตั้งท่าจะเข้าไปตบ
“อะไรกันน่ะ”
...
ความคิดเห็น