คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เลิกรา
วายุมาถึงห้องก็เห็นวิกานดาทำท่าจะกระโดดจากระเบียง
“เก๋....อย่าทำแบบนี้นะ” วายุโอบเธอจากด้านหลัง
“ปล่อยเก๋นะคะ เก๋อยู่ไม่ได้อีกแล้ว เก๋อาย...ไม่มีใครต้องการเก๋เลย” วิกานดาร้องไห้โฮใหญ่
“ผมรักเก๋นะ เก๋อย่าคิดสั้นๆแบบนี้” วายุอุ้มเธอมาวางลงบนเตียง หญิงสาวลุกขึ้นแล้วเข้ามากอดเขาแน่น
“อย่าทิ้งเก๋ไปนะ เก๋ไม่เหลือใครแล้ว”
“เก๋ ผมขอโทษนะ ผมทำผิดไปจริงๆ”
“แปลว่า....คุณจะรับผิดชอบเก๋กับลูกใช่ไหมคะ”
วายุอึ้งไปสักพัก คิดทบทวนถึงสิ่งต่างๆ ก่อนจะเอ่ยออกมา...
“ครับ ผมจะแต่งงานกับเก๋”
“เก๋รักคุณที่สุดเลย”
...
ส่วนมาริสานั่งรออยู่นาน พอโทรหาวายุก็ไม่มีรับสาย จนมาริสาแทบจะร้องไห้ออกมา เธอนั่งสงบสติอารมณ์อยู่พักหนึ่ง ตั้งใจจะกลับบ้าน แต่....
“คุณโม สวัสดีครับ เราเจอกันอีกแล้วนะครับ” ภูษณเดินเข้ามาทักเธอ
“ค่ะ”
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ ดูท่าทางไม่ค่อยสบายใจเลย”
“เปล่าค่ะ”
“มาคนเดียวเหรอครับ”
“อ๋อ...ค่ะ คุณล่ะคะ พาใครมาเดทรึเปล่า”
“ผมมาคนเดียวครับ เออ....คุณจะว่าอะไรไหมครับ ถ้าผมจะขอนั่งโต๊ะเดียวกับคุณ”
มาริสาคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็ตอบรับเขา....ด้วยใจรู้สึกอยากประชดวายุด้วย
“ค่ะ ยินดีค่ะ”
แล้วทั้งคู่ก็นั่งทานอาหาด้วยกัน โดยพูดคุยกันมากขึ้น เพราะมาริสาเปิดใจมากขึ้น ยิ่งคุยกันก็ยิ่งรู้สึกดีต่อกันมากขึ้น แต่มาริสาก็ยังไม่ได้คิดจะคิดกับเขามากไปกว่านี้....
“ไปก่อนนะคะ” มาริสายิ้มให้เขา หลังจากวายุขับรถตามมาส่งเธอ
“หวังว่าโอกาสหน้าเราจะได้ทานข้าวกันอีกนะครับ”
“เช่นกันค่ะ” มาริสาจะเดินเข้าคอนโด แต่เพราะคิดมากเรื่องวายุ ทำให้เธอทำท่าจะเป็นลม....
“คุณโม” ภูษณเข้าไปรับตัวเธอไว้ได้ทัน
“อุ๊ย ขอโทษนะคะ ฉันเพลียๆนิดหน่อย”
“คงทำงานหนักล่ะสิครับ นางแบบคิวทองนี่นา”
“ฉันพอเดินไหวแล้วค่ะ ขอบคุณมาก” เธอจะแกะมือเขาที่พยุงเธออยู่
“ผมช่วยพาไปส่งก็ได้ครับ เผื่อคุณหน้ามืดขึ้นมาอีก”
พอมาถึงที่ห้อง มาริสาก็จะเอ่ยล่าเขา
“ขอบคุณนะคะ ถ้ามีโอกาสเราคงได้เจอกันอีก”
“ครับ คุณไหวแน่นะ”
“ค่ะ”
ภูษณเอามือไปแตะหน้าผากเธอ ก็ตกใจที่ตัวเธอร้อนมาก
“ดูท่าจะเป็นไข้นะครับ เอ่อ...ให้ผมช่วยดูแลคุณรึเปล่า”
“อย่าเลยค่ะ ฉันเกรงใจ ฉันดูแลตัวเองได้”
“อย่าปฏิเสธเลยนะครับ ผมเต็มใจ”
แล้วมาริสาก็ยอมให้เขาพยุงมานอนพักที่โซฟา แล้วภูษณก็ไปหาผ้ามาเช็ดตัวให้ แล้วเตรียมยาให้เธอด้วย
“ผมเช็ดแรงไปรึเปล่าครับ”
“ไม่เลยค่ะ เบามากเลย ไม่น่าเชื่อนะคะ ว่าคนอย่างคุณจะทำอะไรนุ่มนวลได้ขนาดนี้”
“ดูผมเป็นพวกชอบใช้กำลังหรือครับ ที่ผมทำเป็นเพราะต้องทำให้ยัยเก๋บ่อยๆน่ะครับ เมื่อก่อนตอนเด็กๆยัยเก๋น่ะไม่สบายบ่อยๆ ผมก็ต้องช่วยเช็ดตัวให้”
พอเขาเอ่ยถึงวิกานดา มาริสาก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที
“พอเถอะค่ะ นี่ก็ดึกมากแล้ว เดี๋ยวใครมาเห็นคุณเข้าในห้องฉันคงไม่ดี” มาริสาเปลี่ยนเป็นเสียงเย็นชา แล้วรีบเดินไปส่งเข้าออกจากห้องไป
พอภูษณออกจากห้องไปแล้ว มาริสาก็ถอนหายใจ แล้วก็เริ่มร้องไห้ออกมาอีก
ส่วนวายุนั้น พอตกลงกับวิกานดาแล้ว ก็นึกถึงมาริสาขึ้นมา พอโทรหาก็ไม่ติด เลยตัดสินใจไปที่ร้านอาหาร แต่เมื่อไม่มีก็มาที่คอนโด และมาทันเห็นภูษณออกมาจากห้องมาริสาพอดี จนวายุรู้สึกโกรธขึ้นมา รีบไปที่ห้องมาริสา
“วา....มาทำไม” มาริสาซ่อนน้ำตาไว้แทบไม่มิด
“ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร”
“ใคร”
“ก็คนที่ออกจากห้องโมไปเมื่อกี๊” วายุถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจมาก
“วาสนใจด้วยเหรอคะ ที่นัดวันนี้วายังไม่สนเลย”
“ผมขอโทษโม ผมมีธุระสำคัญ”
“สำคัญขนาดที่โทรบอกโมไม่ได้เลยหรือคะ”
“อย่าเปลี่ยนประเด็นนะโม หมอนั่นมันเป็นใคร”
“อยากรู้เหรอคะ....ก็คนที่เขาชอบโม ทำท่าจะจีบโม โมอยู่ด้วยก็สบายใจ”
“โม โมไม่เคยเป็นแบบนี้นี่ โมบอกว่าความรักต้องไม่ทรยศกัน”
“วาเก็บไว้บอกตัวเองดีกว่ามั้ยคะ” มาริสาจ้องหน้าวายุอย่างเจ็บแค้น
“โม....โมรู้อะไร....”
“วาคิดว่าโมรู้อะไรล่ะคะ ใครกันแน่ที่ทรยศ โมไม่คิดเลยว่าวาจะเป็นคนแบบนี้”
“ผมอยากจะขออธิบาย”
“ผู้ชายคนนั้นคือคุณภูษณ นักธุรกิจหนุ่มไฟแรง ตระกูลเศรษฐี ที่สำคัญ.....เขาคือพี่ชายของ....คุณวิกานดา คนที่วาคงรู้จักดี”
“โม.....” วายุคว้าเธอเข้ามากอด มาริสาผลักเขาออกอย่างแรง จนเขาเซ
“ไปซะเถอะวา พอที โมเจ็บ โมเหนื่อย” มาริสาปล่อยโฮออกมาอย่างทนไม่ไหว
“ผมผิดเอง”
“จะแก้ตัวอะไรอีก”
“ใช่ ผมแอบคบกับเก๋”
“คุณมันเลวที่สุด” มาริสาตบหน้าวายุอย่างแรง
“ผมขอโทษ”
“แล้ววาจะทำยังไงต่อ”
“คือ...ตอนนี้เก๋ท้อง”
“ท้อง...ดีค่ะ เพราะโมคงทนคบกับคุณต่อไปไม่ได้ เราเลิกกันเถอะ”
วายุได้แต่พยักหน้าเบาๆ
“งั้นก็ออกจากห้องไปได้แล้วค่ะ”
“ผมรักโมไม่เคยเปลี่ยนนะ”
“หยุดพูดคำนั้นเถอะ”
“ผมยังจำได้นะ วันเวลาเก่าๆที่ทำให้เราคบกันรักกันมาถึงทุกวันนี้ เพราะความที่เรา....กำพร้าพ่อแม่แต่เด็กทั้งคู่ เราเลยเติมเต็มซึ่งกันและกัน แล้ว....”
“พอแล้ว โมไม่อยากฟัง วาจะรื้อฟื้นขึ้นมาทำไม วาควรไปได้แล้ว เราต้องตัดขาดกัน ตัดใจซะเถอะนะ วายุ”
...
ความคิดเห็น