><((^> สะดุดรัก...หนุ่มนักกีฬา <^))><

ลำดับตอนที่ #9 : ความรู้สึกในใจ

ส่วนอีก 6 คนที่เหลือทำอะไรกันอยู่บ้าง ไปดูกันดีกว่า...

ทางด้านออตโต้ แมน นีน่า และหวาน

“จะเอาสีฟ้าอ่ะ สีฟ้า สีฟ้า” เด็กชายร้องไห้ขัดใจ เมื่อไม่ได้สิ่งที่ต้องการ

“โอ๊ย อย่าร้องสิจ๊ะ เพื่อนเขาใช้อยู่ มีสีอื่นสวยๆตั้งเยอะ สีเขียวไง สีแดงก็สวย” นีน่าปั้นยิ้มใส่เด็กชายเต็มที่

“ไม่เอา จะเอาสีฟ้า” เด็กชายยังคงร้องโวยวาย

“อ๊าย เรื่องมากจัง รำคาญแล้วนะ” นีน่าวีนใส่เด็ก จนร้องไห้แง

“มีอะไรเหรอ” ออตโต้วิ่งเข้ามาดู

“ก็..ไอ้..เอ้ย น้องเขาอยากได้สีฟ้าน่ะ แต่..ไม่มี นีน่าก็เลยบอกให้ใช้สีอื่นไปก่อน แต่เขาก็ไม่ยอม” นีน่ารีบปั้นเสียงสวยเต็มที่

“อ๋อ น้องอย่าร้องน่ะครับ โอ๋ เด็กผู้ชายอย่าร้องไห้สิ เพื่อนเขามีนี่ ขอยืมเพื่อนสิครับ รู้จักการขอยืมนะ รู้มั้ย” ออตโต้ลูบหัวเด็กอย่างอ่อนโยน

“คู่นั้นเขากระหนุงกระหนิงน่ารักดีเนอะ” หวานพูดกับแมน

“เหรอ ก็ดีนะ” แมนยิ้มแห้งๆให้ แล้วหันไปสนใจเด็กต่อ

“แล้วเราสองคน จะได้จู๋จี๋กันแบบนั้นบ้างมั้ยล่ะ” หวานยิ้มหวานให้แมน แมนได้แต่ยิ้มไปตามมารยาท เพราะจริงๆแล้ว เขาเบื่อหวานอย่างแรง

 ...

ทางด้าน วี กับ เดือน

“พี่คะ หนูวาดรูปสวยมั้ย” เด็กหญิงยื่นผลงานตัวเองให้เดือนดู

“เอ๊ะ มันหยุกหยิกไปหมดเลยอ่ะค่ะ ดูสิ กลีบดอกก็ไม่ตรง แล้วใช้สีเหลืองดีกว่านะคะ จะได้เหมือนของจริง ดูสิสีน้ำเงิน ไม่สวยเลย” เดือนติเป็นฉากๆ

“แปลว่าไม่สวย แง้ๆๆๆ” เด็กหญิงร้องไห้โฮใหญ่

“เออ..คือน้องคะ เออ อย่าร้องไห้สิ คือถึงมันจะไม่สวย...”

“แง้ๆๆๆๆ” เด็กหญิงไม่มีทีท่าว่าจะหยุดร้องไห้ได้ ยิ่งเน้นคำว่าไม่สวยอีก ทีนี้ล่ะ ก๊อกแตกเลย

“โอ๋ๆๆ อย่าไปฟังพี่เขาเลยนะครับ รูปหนูสวยแล้ว พี่เขาแค่ล้อเล่นเท่านั้นเองนะครับ” วีเข้ามาอุ้มเด็กหญิงขนหยุดร้องไห้ได้ ภายในไม่ถึงนาที

“เออ..พี่ขอโทษนะจ๊ะ” เดือนพูดขึ้นเบาๆ

“อ่ะ เอาขนมไปทาน แล้วอย่าร้องไห้อีกนะ” วียื่นขนมให้พร้อมกับลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ

“นายนี่เก่งจังนะ ปลอบเด็กแป๊บเดียวก็หยุดร้องแล้ว” เดือนพูดกึ่งประชดกึ่งชม

“เธอนั่นแหละต้องหัดถนอมน้ำใจคนอื่นซะบ้างรู้มั้ย นิสัยแบบผู้หญิงไม่มีอยู่บ้างเลย แล้วเธอจะไปหาแฟนได้มั้ยเนี่ย” วีส่งยิ้มกวนๆให้เดือน

เดือนฟังจบก็นิ่งไป ไม่พูดอะไรต่อ

“อ้าว โกรธอะไรฉันอีกล่ะ ฉันพูดอะไรผิดเหรอไง” วีถามเดือน

“นายพูดถูกทุกอย่างนั่นแหละ ฉันมันไม่เหมือนผู้หญิงนี่ ใครจะมาชอบ”

“เธอก็หัดสิ มีกุลสตรีอยู่ข้างๆ ก็รู้จักดูไว้บ้าง”

“นายหมายถึงใคร”

“ก็..เอวี่ไง เพียบพร้อมแบบคุณหนู เธอน่าจะเลียนแบบไว้นะ ถ้าเธอทำตัวแบบนั้น คงมีผู้ชายเหลียวมามองบ้างล่ะ” วีแนะนำ

“รวมทั้ง..นาย” เดือนพึมพำเบาๆ

“เธอว่าไงนะ”

“เปล่า”

“เธอหมายความว่าฉันจะชอบเธอรึเปล่า ถ้าเธอเป็นผู้หญิงกว่านี้ใช่มั้ย”

“ฉันก็พูดเล่นๆ รู้อยู่แล้วน่ะ ว่านายคงไม่หันมามองฉันหรอก”

“ฮะๆ ก็จริงอ่ะนะ ก็ตอนนี้ฉันกำลังแอบชอบเค้าอยู่นี่นา” วียิ้มกับอากาศ

“เค้า หมายถึงใครเหรอ” เดือนถามเสียงอ่อยๆ

“ก็...เอวี่ไง แค่แว๊บแรก ฉันก็รู้สึกปิ๊งเขาเข้าแล้ว จะให้ไอ้ต้าร์ช่วยมันก็ไม่ยอม เออ..จริงสิ เธอช่วยฉันได้มั้ย” วีทำสีหน้าออดอ้อนใส่เดือน จนเธอต้องหลบตา

“นายเห็นฉัน เป็นกามเทพรึไง ฝันไปเถอะ” เดือนลุกหนี วีรีบวิ่งตาม

“โธ่ เราเป็นเพื่อนกันนะ ช่วยนิดช่วยหน่อยไม่ได้รึไง” วีทำเป็นงอน

“ฉันไม่อยากเห็นนายเป็นเพื่อนนี่ ฉันไม่ช่วยหรอก” เดือนพูดจบก็วิ่งหนีไป โดยไม่รู้ว่าคำพูดที่เธอต้องการจะสื่อนั้น เขาจะเข้าใจหรือไม่...

...

กิจกรรมดำเนินมาจนถึงช่วงกลางวัน เด็กๆก็มานั่งล้อมวงทานข้าวที่ทางเราซื้อมาเลี้ยง โดยมีพวกเรา เหล่าพี่ๆคอยป้อนให้ด้วย รู้สึกสนุกดีจัง อยากกลับไปเป็นเด็กด้วย เพราะเห็นความไร้เดียงสาของพวกเขาแล้ว ก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้ ดีกว่าเป็นผู้ใหญ่ตั้งหลายเท่า ไม่ต้องมากังวลเรื่องหัวใจด้วย...

“นี่ มันเงียบๆว่ามั้ย ฉันว่าเราน่าจะมีบันเทิงเล็กๆน้อยๆนะ” ออตโต้เสนอขึ้นมา

“ใช่ๆ เป็นร้องเพลงดีมั้ย แต่ แอะๆ วันนี้ผมคอแหบน่ะ คงสละสิทธิ์” แมนพูดพร้อมไอสองสามที

“โชคดีของน้องๆนะ ที่ไม่ต้องฟังเสียงควา.ยออกลูก” ฉันได้ยินวีพึมพำเบาๆ

“งั้นพวกเราสองคนเองค่ะ” นีน่ากับหวานประสานเสียงขึ้นพร้อมกัน และรีบวิ่งไปกลางวงโดยไม่ต้องมีคนเชิญ

“ความจริงก็ไม่ได้อยากร้องหรอกนะ แต่เพื่อน้องๆ เอ้า 3 2 1 เริ่ม” ยัยนีน่าพูดด้วยเสียงไร้เดียงสา...

จะเอาแต่ใจ จะเอาแต่ใจ จะเอาไปให้เธอ...

เพราะหัวใจกำเริบ Love ก็เลย Love Love Love...

เพลงโฟร์มด ที่แย่กว่าต้นฉบับร้อยเท่า ดังออกมา โดยที่แหล่งกำเนิดเสียงรู้สึกว่ามันเพราะซะเหลือเกิน  โดยไม่เห็นใจคนอื่นเลย ดูหน้าน้องๆสิ แย่กว่าเสียงผีซะอีกนะ

“ขอบคุณค่ะ ขอบคุณค่ะ” นีน่ากับหวานก้มตัวรับเสียงปรบมืออย่างภาคภูมิใจ กล้าซะจริงนะ...

“อยากร้องอีกเพลงจังเลย” หวานเปรยขึ้น

“ไม่เอาๆๆๆ” เด็กร้องออกมาโดยไม่ได้นัดหมาย

ฉันขำจนแทบจะเก็บไว้ไม่อยู่

“งั้นพวกเราไปก่อนนะคะ” นีน่ายิ้มแหยๆ แล้วรีบดึงหวานลงจากเวที

“เป็นไง เราสองคนร้องเพราะมั้ยคะ” นีน่ารีบวิ่งไปถามออตโต้กับแมน

“ก็ดีครับ” สองหนุ่มตอบเสียงอ่อยๆ

“ไม่มีอีกสักเพลงเหรอ” ต้าร์พูดขึ้น

“นายก็ขึ้นไปร้องสิ คู่กับน้องครีมก็ได้” ฉันยิ้มให้กับครีม

“ไม่เอาอ่ะ อายจะแย่ พี่เอวี่ก็ร้องสิคะ ได้ยินมาจากพี่เดือนว่าพี่ร้องเพลงเพราะไม่ใช่เหรอ”

ฉันรีบหันควับไปหายัยเดือน

“ทำไมมองฉันแบบนั้นล่ะ ก็ความจริงนี่” เดือนเผยอยิ้ม

“งั้นไปร้องกับฉันเลย ไป” ฉันจัดการลากเดือนมากลางวง แหม หาว่าฉันร้องเพราะดีนักใช่มั้ย...

ไม่ขอเป็นคนสุดท้ายเพราะฉันไม่ดีพอ 
แค่มีเธอก็พอไม่ขอเป็นหนึ่งเดียวในใจ 
ไม่หวังได้เป็นที่รักแค่ได้มีเธอให้รักก็พอใจ 
จะเป็นที่เท่าไหร่ฉันก็เต็มใจจะรักเธอ...

ทำไมฉันถึงรู้สึกอินได้ขนาดนี้นะ รู้สึกอย่างกับจะร้องไห้ออกมา พอตาฉันประสานกับต้าร์ ฉันต้องรีบหลบสายตาทันที

“เออ..ฉันขอตัวนะ” เดือนบอกฉันก่อนจะวิ่งหนีหายไป

“อะไรของเขานะ บ้าที่สุด” หวานบ่น

“สงสัยคงทนฟังเสียงตัวเองไม่ได้” นีน่าสำทับ

“ฮิฮิ” สองสาวหัวเราะกันคิกคัก เดือนเป็นอะไรนะ...

“อ้าว ร้องต่อสิครับ น้องๆยังรอฟังอยู่เลย” ออตโต้บอกกับฉัน

“อืม” ฉันพยักหน้า แล้วร้องต่อ...

...