คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : เห็นด้วยตา
มาริสากำลังเก็บของกลับบ้าน วิกานดาก็โผล่เข้ามาอีก
“คุณโมคะ เก๋ขอโทษนะคะ”
“เรื่องอะไรคะ”
“ก็เรื่องที่เก๋ออกมาจากห้องน้ำแล้วไม่ได้รอคุณโม จน....คุณโมโดนใครไม่รู้ขังเอาไว้” วิกานดาทำหน้าสลด
“ช่างเถอะค่ะ ฉันก็ออกมาได้แล้ว”
“เผอิญมีคนโทรหาเก๋น่ะค่ะ เก๋เลยเดินออกมา พอคุยเสร็จก็ใกล้เวลาเดินแบบแล้ว เก๋ก็นึกว่าคุณโมออกมาแล้ว”
“ค่ะ โมไม่ใส่ใจหรอกค่ะ โชคดีออกมาได้ก็ดีแล้ว”
“ใครกันนะคะที่แกล้งคุณโม แย่ที่สุดเลย”
“โมเจอพวกนี้จนชินแล้วล่ะค่ะ พวกที่ชอบอิจฉาคนอื่น จนต้องกลั่นแกล้ง” มาริสาเอ่ยโดยไม่คิดอะไร แต่วิกานดารู้สึกชาไปทั้งหน้า
“เก๋ขอตัวนะคะ หวังว่าเราคงได้เจอกันอีก” วิกานดารีบเดินออกไป โดยที่มาริสาก็ไม่ได้สนใจอะไรนัก
พอเก็บของเสร็จ มาริสาก็เดินออกมา แล้วโทรหาวายุ
“วา รออยู่ที่ไหน”
“ผมอยู่ที่ลานจอดรถ โมเสร็จรึยัง”
“ค่ะ โมกำลังจะออกไปแล้ว”
“เดี๋ยวเจอกันนะครับ”
ทั้งคู่ต่างวางสาย มาริสาเดินออกมาอีกหน่อยก็เจอเข้ากับ...ภูษณ
“คุณโม...” ภูษณรีบเข้ามาทักทายเธอ
“สวัสดีค่ะ” มาริสาไม่สบตาเขา
“เป็นอะไรครับ หรือไม่อยากคุยกับผม”
“ไม่มีอะไรค่ะ ทำไมมางานแบบนี้ล่ะคะ เห็นว่าไม่สนใจ....พวกนางแบบ”
“ผมมากับน้องสาวครับ น้องของผมเดินแบบด้วย”
“น้อง....เอ๊ะ หรือว่า คุณเก๋”
“ใช่ครับ แต่ผมว่ายัยเก๋ดูไม่สง่างามเท่าคุณเลย”
มาริสาแอบเขินไปกับคำพูดของเขา แต่รีบตั้งสติทัน
“คุณเก๋พึ่งเคยเดินนี่คะ แต่โมว่าดูมีพรสวรรค์ทีเดียว”
“เหรอครับ ว่าแต่....คุณโมเห็นยัยเก๋รึเปล่า ผมโทรหาก็ไม่รับ”
“เห็นเดินออกไปแล้วนี่คะ เอ่อ...โมขอตัวนะคะ แฟนโมรออยู่” มาริสาพูดกันตัวเองอีกครั้ง แล้วเดินจากไป
พอเธอมาถึงลานจอดรถ มาริสาก็เห็นภาพที่เธอไม่เชื่อ...
“อย่านะเก๋ ปล่อยผม คุณกอดผมไว้แบบนี้ไม่ได้นะ เดี๋ยวโมก็เดินมาแล้ว ปล่อย” วายุกำลังแกะมือผู้หญิงคนหนึ่งที่กอดเขาแน่น มาริสามองจนเห็นว่าเป็น.....วิกานดา
“เก๋คิดถึงคุณ เก๋รักคุณนะคะวา” วิกานดาเหลือบไปเห็นมาริสาพอดี ยิ่งทำให้เธอกอดเขาแน่นกว่าเดิมอีก
มาริสาน้ำตาไหลอออกมา เธองงงันกับสิ่งที่เห็นมาก พยายามจะถามตัวเองว่านั่นคือภาพจริงหรือแค่ฝันร้าย เธอตัดสินใจกดโทรศัพท์ไปหาวายุอีกรอบ ทำให้วายุได้สติขึ้นมารีบผลักวิกานดาออก
“เก๋ อย่าทำแบบนี้”
วิกานดายิ้มร้ายแล้วยอมเดินจากไป มาริสาโผล่มาจากอีกมุม ทำเหมือนไม่เห็นภาพเมื่อครู่
“คอยนานไหมคะ ไปเถอะค่ะ โมเหนื่อย” มาริสาแสร้งยิ้มไม่รู้เรื่อง แล้วเร่งให้วายุออกรถไป
ทั้งคู่ไม่พูดกันตลอดทาง เพราะมาริสาอึ้งจนแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ต่อไม่ได้ ส่วนวายุก็รู้สึกผิดจนไม่กล้าพูดอะไรออกมา
“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง” มาริสาเอ่ยสั้นๆก่อนจะเดินเข้าคอนโดไป
“เดี๋ยวโม...” วายุดึงมือเธอไว้
“อะไรคะ โมเหนื่อย อยากนอน”
“โม.....ผมรักโมนะ”
“ขอตัวก่อนนะคะ” มาริสาพูดด้วยเสียงเย็นชาแล้วเดินจากไป วายุเริ่มสับสนว่า มาริสารู้เรื่องอะไรหรือเปล่า
...
หลังจากเรื่องวันนั้นแล้ว มาริสาก็หางานให้ตัวเองทำมากขึ้น เพื่อที่จะไม่ได้เจอกับวายุ จนวายุเริ่มไม่สบายใจขึ้นเรื่อยๆ และทนไม่ได้ที่จะปล่อยไว้แบบนี้
“วาเหรอ โมบอกแล้วไงว่าวันนี้ไม่ว่างทั้งวัน มีอะไรรึเปล่า”
“โม โมพอมีเวลาให้เราคุยกันบ้างไหม วาขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ”
“คุยเรื่องอะไรคะ”
“วาไม่สบายใจ อยากให้เราเข้าใจตรงกัน”
”เรื่องอะไรคะ โมปกติดี แต่โมไม่ว่าง....”
“ผมรู้ว่าโมกำลังหลบหน้าผม อย่าทำแบบนั้นเลยนะ มีอะไรวาก็อยากให้คุยกัน โมเข้าใจวาใช่ไหม”
“ก็ได้ค่ะ...เย็นนี้ เรานัดทานข้าวกัน”
...
พอถึงช่วงเย็น วายุก็ขับรถจากกองถ่ายละครไปที่ร้านที่นัดกับมาริสา แต่....อุปสรรคมาขวางอีกแล้ว
วิกานดาโทรศัพท์หาเขา โทรจนเขาต้องรับสาย
“เก๋ ผมไม่ว่าง....” วายุตะคอกเสียงใส่ลงไป
“วา....เก๋อยากตาย” วิกานดาพูดเสียงสะอึกสะอื้น
“เก๋ พูดอะไรน่ะ คิดจะหลอกวาอีกเหรอ วาไม่เชื่อหรอกนะ”
“ทำไมวาไม่เคยเชื่อใจเก๋เลย ถึงวาไม่รักเก๋...แต่เก๋ก็อยากให้วารัก....ลูกของเรา”
“อะไรนะ เก๋ว่ายังไงนะ”
“เก๋ท้อง ได้ยินไหม แต่ลูกของเก๋ไม่มีพ่อ เก๋คงต้องโดนคนนินทา เก๋ทนไม่ได้ เก๋อยากตาย” วิกานดากรีดร้องเสียงโหยหวน
“เก๋ ใจเย็นๆนะ เก๋อยู่ที่ไหน” วายุถามอย่างตกใจ
“เก๋อยู่ที่คอนโด เก๋อยู่ที่ระเบียง เก๋เห็นท้องถนน อีกไม่นาน เก๋คงอยู่ที่พื้น....” วิกานดาทำเสียงเหมือนหลุดลอยไป
“เก๋อย่าพึ่งคิดสั้นนะ วาจะไปหา เก๋ใจเย็นๆนะ วารักเก๋นะ วารักลูกของเก๋ด้วย” วายุพูดปลอบให้เธอใจเย็นขึ้น
“เก๋จะรอ....รอจนเก๋ทนไม่ไหว”
“รอวานะ” วายุตัดสายแล้วซิ่งรถไปที่คอนโด โดยลืมไปเลยว่านัดกับมาริสาเอาไว้
วิกานดาหัวเราะกับตัวเอง ที่แผนเธอสำเร็จลงอีกแล้ว...
...
ความคิดเห็น