><((^> สะดุดรัก...หนุ่มนักกีฬา <^))><

ลำดับตอนที่ #8 : บ้านเด็กกำพร้า

“วันเสาร์นี้ ว่างกันมั้ยทุกคน” เดือนถามเพื่อนในชมรมวาดภาพ ในการเข้าชมรมครั้งที่ 3

“มีอะไรล่ะ ความจริง ฉันก็ไม่ว่างนักหรอกนะ เพราะต้องไปช้อปปิ้ง แต่ถ้าสำคัญก็อาจจะเปลี่ยนแพลนเป็นวันอื่น ว่าไงล่ะ” นีน่าเอ่ยถ้อยคำน่าหมั่นไส้ หลังจากเงยหน้าจากการวาดรูปสั่วๆของหล่อน

“ฉันติดต่อไปที่บ้านเด็กกำพร้าประกายดาวน่ะ กะว่าจะให้พวกเราไปสอนเด็กๆวาดรูป แล้วก็ทำกิจกรรมสนุกๆ สนใจมั้ย” เดือนอธิบายให้ทุกคนฟัง

“อี๋” ยัยนีน่าและยัยหวานทำหน้าเหมือนเห็นอุนจิขึ้นมาในฉับพลัน อย่างกับปฏิกิริยารีเฟลกซ์

“ผมว่าน่าสนใจดีนะ ไปทำกิจกรรมกับเด็กๆ เด็กพวกนี้น่าสงสารจะตายไป เราน่าจะทำให้เขามีความสุข” ออตโต้พูดด้วยเสียงนุ่มๆ

“เพื่อนฉันมันคนดีจริงๆว่ะ” แมนตบไหล่ออตโต้เบาๆ ไอ้คู่นี้มันอวยกันเองดีจังนะ

“นีน่าก็ว่าอย่างนั้นค่ะ นีน่าสงสารเด็กพวกนั้นจังเลย นีน่าจะเลื่อนการช้อปปิ้งออกไปค่ะ เพื่อไปดูแลเด็กๆผู้น่ารัก” นีน่ารีบพูดจาเอาใจนายออตโต้สุดฤทธิ์ ฉันหมั่นไส้ซะจริง

“นีน่า เมื่อกี๊เธอยังทำหน้าอี๋อยู่เลยไม่ใช่เหรอ” ฉันพูดพร้อมยิ้มหวาน

“เธอตาฝาดมั้ง นีน่าเพื่อนฉัน เขาจิตใจดี ฉันก็ด้วย นะคะแมน” หวานรีบแก้ตัว แล้วทำตาหวานใส่แมน

“นายสองคนล่ะ ว่าไง” เดือนหันไปถามต้าร์กับวี

“ได้อยู่แล้ว” วียักไหล่นิดๆ

“อืม ก็ดี ฉันไม่อยากพูดมาก ไม่อยากสร้างภาพ” ต้าร์พูดแบบหมั่นไส้นิดๆ ออตโต้ แมน นีน่า และหวานแอบเหลือบมองเล็กๆ

“แล้วน้องครีมล่ะคะ ว่างรึเปล่า ถ้าไม่ว่าง ไม่ต้องไปก็ได้นะคะ พวกพี่ไม่ว่า” ฉันรีบดักคอยัยน้องครีม ที่พยายามส่งสายตาอ้อนต้าร์ให้คืนดีด้วย

“ว่างสิคะ พวกพี่ไปกันหมด ครีมจะไม่ไปได้ไง เราจะได้ใกล้ชิดสนิทกันมากขึ้นไงคะ” ครีมดูตั้งใจจะพูดกับต้าร์โดยเฉพาะ

“ถ้างั้น วันเสาร์สิบโมง เจอกันที่บ้านประกายดาวเลยนะ เป็นอันตกลง” เดือนสรุปข้อตกลง

...

แล้ววันเสาร์ก็มาถึง ฉันตัดสินใจจะไปด้วยรถเมล์ เพราะอะไรน่ะเหรอ ทุกคนน่าจะทายกันถูกนะ....

ฉันยืนรออยู่เกือบ 20 นาที รถเมล์ผ่านไปเกือบ 10 คันแล้ว เขาจะมามั้ยนะ ฉันนี่มันโง่หรือบ้าเนี่ย งงตัวเองจริงๆเลยนะ

ตัดใจดีกว่า ฉันจะขึ้นรถเมล์แล้วนะ

ฉันก้าวขาออกไป เตรียมขึ้นรถเมล์ แต่...

รถมอเตอร์ไซด์จากไหนไม่รู้แหวกเข้ามา จนฉันล้มก้นจ้ำเบ้า

“อะไรเนี่ย ขี่ภาษาอะไร” ฉันด่าคนขี่ที่ตอนนี้กำลังจอดและถอดหมวกกันน็อกออกมา....อ๊าย...ไม่นะ..

“โทษทีนะ กลัวเธอขึ้นรถไปซะก่อน ก็เลย แหวกเข้ามาแบบนี้” ต้าร์ยิ้มแห้งๆให้ฉัน ตัวเขาที่นั่งบนรถมอเตอร์ไซด์ช่างเท่เหลือเกิน ผู้ชายอะไรจะเสน่ห์ล้นเหลือขนาดนี้ เกินห้ามใจ...

“ไม่เป็นไร” ฉันลุกขึ้นยืน แหม แค่เห็นว่าใคร ฉันก็ยกโทษให้หมดใจแล้ว

“เออ..แล้วเธอจะไปกับฉันมั้ย” เขาถามด้วยเสียงอายๆ เขา..ชวน..ฉัน..เหรอ ไม่น่าเชื่อ

“ไปสิ นายอุตส่าห์มารับ ฉันไม่เคยรู้เลยนะว่านายมีมอเตอร์ไซด์ด้วย”

“ไม่ค่อยได้ขี่หรอก รถมันไม่ค่อยดี นี่ก็พึ่งซ่อมเสร็จใหม่ๆ”

“คงไม่พาฉันไปล้มหรอกนะ”

“คงจะไม่”

“เดี๋ยวฉันก็ไม่ไปหรอก”

“งั้น..รับรองครับ เขายกมือขึ้นทำวันทยาหัตถ์แบบทหาร”

“เชื่อก็ได้” ฉันขึ้นไปนั่งอย่างเขินๆ

“จับเอวจับไหล่ฉันดีๆล่ะ เดี๋ยวตกฉันไม่รับผิดชอบนะ” เขาหันมาบอกฉัน

“อืม” ฉันจับเอวอย่างกล้าๆกลัวๆ

“ไปล่ะครับ” รถติดเครื่องออกไป พร้อมกับใจของฉันที่มันวิ่งเข้าไปในใจของเขาอีกแล้ว...

...

รถมอเตอร์ไซด์พาเราสองคนมาถึงบ้านประกายดาว ดูร่มรื่นดีจัง แถมรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาด

“ต้าร์มาแล้ว..เหรอ” คำทักทายของครีมสะดุดลง เมื่อเห็นฉันนั่งอยู่ข้างหลังมอเตอร์ไซด์ของต้าร์

“สวัสดีจ้ะน้องครีม คนอื่นมารึยัง” ฉันยิ้มหวานให้ครีม ยังไม่ทันที่เธอจะตอบ (หรือเธออาจไม่ตอบ) พวกเพื่อนๆก็เดินกันมาทั้งกลุ่ม

“มาด้วยกันเลยเหรอจ๊ะเนี่ย อ๊ะ หรือว่า เป็นอะไรกัน” นีน่ามองหน้าฉันกับต้าร์ไปมา

“บ้านอยู่ใกล้ๆกันน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”

“อย่ามัวพูดอะไรกันเลย น้องๆเขารอกันแล้ว” เดือนตัดบท

...

แล้วกิจกรรมกับน้องๆเด็กกำพร้าก็เริ่มขึ้น โดยเราแบ่งกันเป็นกลุ่มๆย่อยๆ คอยดูแลเด็กให้ทั่วถึง และผลของการจัดกลุ่ม ฉันก็ต้องอยู่กลุ่มเดียวกับต้าร์และครีม

ฉันพยายามออกห่างจากต้าร์ให้มากที่สุด อึดอัดชะมัดเลย ที่ต้องมาอยู่ตรงกลางระหว่างต้าร์กับครีม ครีมพยายามจะพูดกับต้าร์ให้ได้ แต่ต้าร์ก็ทำท่าเฉยชาซะเหลือเกิน

“แงๆๆ” เด็กชายผิวคล้ำคนนึง ร้องไห้จ้า เพราะสีน้ำที่กำลังใช้อยู่ หกใส่ตัวเต็มไปหมด

“ว๊าย อย่าร้องนะคะ เอ่ เอ๊ อย่าร้องไห้นะคะ เดี๋ยวพี่ครีมพาไปล้างนะคะ” ครีมจูงน้องคนนั้นไป ทำให้เหลือฉันอยู่กับต้าร์

“ครีมเขาดูเหมือนนางฟ้าเลยเนอะ ใครได้เป็นแฟนคงมีความสุขมากแน่เลย” ฉันตั้งใจพูดกับต้าร์

“เธอก็คบเป็นแฟนกับเขาสิ” ต้าร์พูดประชด

“ฉันไม่ใช่เลสเบี้ยนนะ นายก็รู้ว่าฉันตั้งใจจะสื่ออะไร”

“ขอบคุณในความหวังดีนะ เอ๊ะ หรือจะเรียกว่า…เผือก”

“นายด่าฉันเหรอ” ฉันจะเข้าไปทุบหลังเขา แต่เพราะมีเด็กๆอยู่หรอกนะ ฉันเลยต้องสะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้

“พี่คะ พี่คะ หนูจะวาดรูปอะไรดี” เด็กหญิงหน้าตาน่ารักสะกิดฉัน

“เอ๊ะ แล้วหนูอยากวาดอะไรล่ะจ้ะ” ฉันย้อนถาม

“ก็....รูปครอบครัว”

ทำเอาฉันอึ้งไปนิด จะต่อยังไงดีล่ะ...

“แต่หนูไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ หนูเอาพี่ 2 คนเป็นแบบได้มั้ยคะ”

“ฮะ” ฉันกับต้าร์ร้องขึ้นพร้อมกัน

“ได้สิคะ” ฉันยิ้มให้เด็กน้อย ที่รีบลงมือวาดทันที ต้าร์เดินมานั่งลงข้างๆฉัน

“พี่มานั่งใกล้ๆแล้ว จะได้วาดได้ชัดๆ วาดเลยสิครับ” ต้าร์พูดขึ้น

“ค่ะ” เด็กน้อยลงมือวาดอย่างจริงจัง หน้าตาดูมีความสุข

“ให้พี่โอบพี่คนนี้ไว้มั้ย ภาพจะได้สมจริง” ต้าร์เอื้อมมือมากอดไหล่ฉัน

“บ้าน่ะ” ฉันปัดมือเขาออก พร้อมๆกับที่หน้าฉันแดงแปร๊ด

“พี่สองคนน่ารักจังเลย เป็นแฟนกันเหรอคะ” เด็กน้อยน่ารักถามขึ้นมาอีก

“เปล่านะคะ พี่ไม่เอาคนหน้าแย่ๆแบบนี้ทำแฟนหรอก” ฉันแกล้งพูด

“เธอหน้าตาดีมากเลยเนอะ” ต้าร์ประชดกลับ

“งอนกันแบบนี้ เป็นแฟนกันแน่เลย”

“แฟนกัน”

“แฟนกัน”

“แฟนกัน”

เสียงคำว่า “แฟนกัน” ดังไปทั่ว เพราะทุกคนแถวนั้นร้องขึ้นพร้อมกัน จนฉันอายไปหมดแล้ว

“เงียบสิคะน้อง จุ๊ๆ อย่าดื้อนะ เดี๋ยวพี่ไม่ให้ทานขนมจริงๆด้วยนะ”

“วาดเสร็จแล้วค่ะ สวยมั้ยคะ” เด็กหญิงยื่นรูปให้ฉันดู ถึงมันดูไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่ก็ฉันเข้าใจได้ถึงความรู้สึกที่ต้องการสื่อลงไปในนั้น

“เก่งจังเลย สวยมากเลยรู้มั้ยคะ มาให้พี่หอมเป็นรางวัลทีซิ” ฉันยื่นปากไปจุ๊บเบาๆตรงแก้มใสๆของน้อง เฮ้อ เด็กน่ารักขนาดนี้ ทำไมถึงเอามาทิ้งได้ลงคอนะ

“ให้พี่ให้รางวัลด้วยสิครับ” ต้าร์บอกกับเด็กหญิง เธอยื่นแก้มอีกข้างให้

“พี่ขอข้างนั้นได้มั้ย” ต้าร์เอื้อมไปหอมแก้มน้องข้างเดียวและตรงเดียวกับที่ฉันหอม อ๊าย เขาตั้งใจใช่มั้ย ทำไมเขาถึงพยายามทำให้ดูเหมือนจะชอบฉันนะ หรือฉันเพ้อไปเองกันแน่

“อ้าว ทำอะไรกันอยู่เหรอ” ครีมจูงเด็กคนเดิมกลับมานั่งวาดรูปต่อ แล้วเดินมานั่งอีกข้างของต้าร์

“ฝากดูตรงนี้ด้วยนะน้องครีม พี่ขอไปดูตรงนั้นหน่อย” ฉันเดินหนีออกมาจากตรงนั้น เวลาสำหรับเราสองคน มันคงมีอยู่แค่ช่วงสั้นๆเท่านั้นล่ะนะ ต้าร์...

...