คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ชีวิตที่ไม่แน่นอน
ในที่สุด แม่ก็ออกจากโรงพยาบาล และแม่สัญญาว่าจะทำงานให้น้อยลง ฉันรู้สึกว่ายังไงก็จะสู้ต่อไปไม่ว่าฉันจะมองเห็นหรือมองไม่เห็นก็ตาม
“รู้สึกดีแล้วใช่มั้ย” อาร์ตถาม ขณะพาฉันมานั่งกินลมริมแม่น้ำเจ้าพระยา
“อืม ดีขึ้นมากแล้วล่ะ เฮ้อ นี่ขนาดแม่แค่เป็นลมนะ ฉันยังรู้สึกแย่จังเลย ถ้าเกิดแม่เป็นอะไรขึ้นมา..”
“อย่าคิดมากสิ”
“ฉันไม่อยากให้โลกนี้มีความตาย ความเจ็บป่วยเลย”
“มันเป็นธรรมดาของโลกนะป่าน ยังไงมีสุขก็ต้องมีทุกข์ ไม่มีใครมีความสุขไปหมดหรอก”
“อาร์ต ถ้าฉันมองไม่เห็นแบบนี้ นายจะอยู่กับฉันตลอดไปมั้ย”
“คงไม่หรอก”
“ทำไมตอบแบบนี้ล่ะ” ฉันเงยหัวขึ้นมา
“ก็บอกว่ามันไม่แน่”
“งั้นขอแค่..อย่าตายไปก่อนฉันนะ”
“อือ..จะพยายาม”
“ตอบแบบนี้ทำไมอ่ะ ไม่เป็นมงคลเลย อาร์ตยังหนุ่มยังแน่นนะ ไม่ตายง่ายๆหรอก”
“แต่ถ้าฉันเดินให้รถชน ฉันก็ตายเหมือนกันนะ”
“ฉันรู้ว่านายไม่ทำแบบนั้นหรอก นายต้องอยู่กับฉันนะ”
“สิ่งที่เป็นรูปธรรมน่ะ มันไม่คงทนหรอกนะ เท่ากับสิ่งที่เป็นนามธรรม”
“อะไรล่ะ นามธรรมที่ว่า”
“ก็..ความรักไง”
ฉันรู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ นี่เป็นคำบอกรักของอาร์ตรึเปล่านะ
“เป็นอะไรไป ทำไมหน้าแดงๆ”
“ฉันคงเป็นไข้น่ะ” ฉันพยายามจะแก้ตัว
“ไข้อะไร ใช่ไข้รักรึเปล่า”
“บ้า” ฉันตีเขา
“ตีทำไม อายล่ะสิ”
“ใครจะไปอาย อายทำไม”
“ก็เพราะ..ฉันชอบเธอไง ป่านล่ะ รู้สึกยังไงกับฉัน” เสียงอาร์ตดูเขินนิดๆ
ฉันเกือบจะอ้าปากบอกไปแล้ว แต่หน้าของโอมก็ลอยเข้ามา ฉันทำไม่ได้ ฉันทรยศโอมไม่ได้
“เออ..ขอเวลาหน่อยนะ คือฉัน..ฉันมีแฟนอยู่แล้ว”
“จริงสินะ ฉันลืมไป”
“ขอบคุณนะ” ฉันพูดได้แค่นั้น นี่ฉันกำลังทำร้ายอาร์ตอยู่รึเปล่านะ หรือว่าฉันทำถูกแล้ว
...
เรายังนั่งเงียบกันอยู่นาน จนอาร์ตชวนให้ฉันกลับ และเราก็นั่งรถกันมาเรื่อยๆ
“โอ๊ย” ฉันร้องขึ้นเมื่อรู้สึกแสบตาอย่างรุนแรง
“ป่าน เป็นอะไร”
“เราแสบตา เหมือนแสงเข้า”
“แสบมากมั้ย ให้เราดูให้มั้ย”
“ไม่หรอก เราไม่เป็นไร” ฉันพูดไปในขณะที่ความจริงมันแสบจนฉันไหวแล้ว
“แฮะๆๆๆ” เสียงไอหนักของอาร์ตดังขึ้น
“อาร์ต เป็นอะไรเหรอ”
“แค่ไอน่ะ ไม่สบายนิดหน่อย”
“ดูแลตัวเองดีๆนะ”
“อืม ฉันจะดู..แฮะๆๆ” เสียงไอดังขึ้นอีก
“ไม่เป็นไรแน่นะ”
“แน่สิ...แฮะๆๆๆๆๆ”
การไอเกิดขึ้นติดๆกัน รถเริ่มส่ายกระตุกไปมา
“อาร์ต ถ้าไม่ไหว หยุดพักดีกว่านะ”
“ตรงนี้มันห้ามจอด....แฮะๆๆๆ”
“อาร์ต” ฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังร้องไห้ออกมา ตาฉันก็แสบจนแทบจะไม่ไหว
“เฮ้ย ระวัง...แฮะๆๆ”
เปรี้ยง
เสียงรถกระแทกดังซะจนฉันต้องปิดหู หัวฉันโขกไปด้านหน้ารถ น้ำตาฉันไหลกลบลูกตา จนฉันต้องเอามือมาปาดออก และฉันรู้สึกว่า...
ฉันมองเห็น มันไม่ใช่สีดำ แต่เป็นสีจางๆ ฉันหันไปด้านขวา และเห็นใบหน้าขาวๆ ที่มีอะไรแดงๆเปื้อนอยู่ ใบหน้าซึ่งฉันมั่นใจว่าคือ..อาร์ต....
...
ความคิดเห็น