><((^> สะดุดรัก...หนุ่มนักกีฬา <^))><

ลำดับตอนที่ #7 : ภาพบาดตา

“จอดเลยจ้า ถึงแล้ว” ฉันสะกิดหลังต้าร์ให้จอดรถจักรยาน

“แล้วนายจะกลับยังไงล่ะ” ฉันถามเขา

“เรียกมอเตอร์ไซด์ก็ได้”

“ให้คนขับรถไปส่งดีกว่านะ”

“อย่ารบกวนเลย”

“ไม่หรอก ตาช่วงๆ ไปส่งเพื่อนหนูให้หน่อยสิคะ” ฉันเรียกตาช่วงที่เดินมาเปิดประตูบ้านให้พอดี

“ได้ครับคุณหนู เชิญเลยครับ” ตาช่วงเดินไปเอารถ โดยให้ต้าร์ดินตามไป

“วันจันทร์เจอกันนะ” ฉันโบกมือลาต้าร์

“อืม” เขายิ้มนิดๆให้ฉัน แล้วขึ้นรถออกไป

“อ๊ะๆ คุณหนูพาใครมาคะ ผู้ชายซะด้วย คุณพ่อรู้เข้าจะดุเอานะคะ” ยายอุ่นเดินออกมาจากตัวบ้าน

“ป้าอุ่นก็อย่าพูดไปสิคะ เขาก็แค่มาส่งเฉยๆ เพราะวี่ทำจักรยานล้ม นี่ไงขาแพลงเลย”

“อุ๊ย งั้นคุณหนูรีบเข้าบ้านเลยค่ะ เดี๋ยวอุ่นดูขาให้” ป้าอุ่นพยุงฉันเข้าไปในบ้าน

...

วันจันทร์มาถึงอีกครั้ง ทั้งๆที่ฉันไม่อยากให้มันมาถึงเลย ถ้าไม่ติดว่าจะได้เจอกับต้าร์ ฉันจะโดดเรียนจริงๆด้วยนะ

ฉันเดินเข้ามาในห้อง เพื่อหวังจะเจอกับต้าร์ แต่...เขาหายไปไหนนะ ทำไมไม่มาล่ะ

“หา หวานใจอยู่หรือจ๊ะ” นิกกี้เพื่อนร่วมห้องของฉัน กระซิบที่ข้างหูเบาๆ

“พูดอะไรน่ะ” ฉันหน้าแดงขึ้นมาอย่างอัตโนมัติ

“ก็พูดความจริงไง เห็นเดินตามกันไปตามกันมาต้อยๆๆ เธอกับต้าร์คบเป็นแฟนกันแล้วใช่มั้ย” นิกกี้ทำท่าอยากรู้สุดฤทธิ์

“บ้าน่ะ อย่าขืนพูดให้ต้าร์เขาได้ยินนะ เดี๋ยวเขาจะโกรธ หาว่าฉันไปทำตัวเป็นเจ้าเข้าเข้าของ”

“แหมๆๆ ห่วงใยความรู้สึกกันจริงนะ แปลว่าเธอชอบเขาใช่มั้ย”

“พอได้แล้ว”

“แล้วเธอไม่อยากรู้เหรอว่า...เขาไปไหน”

“อยากบอกก็บอกมา”

“เธอก็ยอมรับกับฉันมาก่อนสิว่าเธอชอบต้าร์”

“ยัยนิกกี้ ฉันจะหมดความอดทนแล้วนะ” ฉันตีหน้ายักษ์ใส่

“อ่ะๆๆ โกรธง่ายจริง แค่ล้อนิดเดียวเอง บอกก็ได้ คือ ต้าร์เขามาโรงเรียนแล้ว แต่เป็นหวัดนิดหน่อยน่ะ เลยไปนอนห้องพยาบาล”

สงสัย เพราะที่ตากฝนเมื่อวันเสาร์แน่เลย แย่จัง แล้วยังมาบอกว่าแข็งแรง

“เป็นห่วงล่ะสิ” นิกกี้แหย่ฉันอีก

“บ้า” ฉันพูดคำอื่นไม่ออกแล้ว และเป็นโชคดีที่อ.มาพอดี ทำให้การสนทนาที่สร้างความเขินอายจบลง

...

พอพักกลางวัน ฉันก็รีบไปทานข้าว แล้วไปหาต้าร์ทันที อ.พยาบาลไม่อยู่อีกแล้วแฮะ ไม่คิดจะดูแลเด็กเลยรึไง ใช้มาได้จริงๆ เอ๊ะ แล้วนั่นใครนะ คนที่อยู่ตรงเตียงที่มีต้าร์นอนอยู่ แถมยังเช็ดตัวให้อีกด้วย

“ต้าร์ ต้าร์อย่าโกรธครีมเลยนะ ยกโทษให้ครีมเถอะนะ” ครีมเช็ดที่หน้าของต้าร์อย่างอ่อนโยน น้ำเสียงที่เธอพูดกับร่างที่หลับของต้าร์นั้น ฟังดูเศร้าสร้อยมากเลย

“ครีม ครีมรักต้าร์นะ ครีมผิดไปแล้ว”

ฉันอยากวิ่งเข้าไปจับยัยครีมโยนออกไปนอกห้องพยาบาล

เหอๆๆ แต่นั่นเป็นได้แค่ความคิดเท่านั้นล่ะ ฉันจะไปทำอะไรได้ ในเมื่อเขาสองคนก็เคยเป็นแฟนกัน แล้วครีมก็ดูไม่มีพิษมีภัยอะไรซักหน่อยนี่นา

...

แล้วสิ่งเดียวที่ฉันทำได้ ก็คือ การระบายอารมณ์ด้วยการวาดรูป...

ฉันป้ายสีโปสเตอร์จนเต็มกระดาษขาวๆไปหมด ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องชมรม ดีนะที่ตอนนี้เป็นช่วงพัก เลยไม่มีใครเห็นอาการบ้าของฉัน

“ฮือๆๆ ทำไมเป็นแบบนี้ ทำไมไม่เข้าใจเลย” ฉันร้องไห้ออกมา อย่างอัดอั้น ฉันเผลอใจไปชอบเขามากขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย ไม่รู้ตัวเลยจริงๆ

“เป็นอะไรไปน่ะ” เสียงหนึ่งดังขึ้น ใครน่ะเหรอ ลองทายดูสิ...

“เปล่าๆ” ฉันรีบปาดน้ำตาทิ้ง แล้วหันมายิ้มกับต้าร์

“ปากแข็ง น้ำตาเปื้อนขนาดนี้ ยังมาเปล่า”

“นายออกมาจากห้องพยาบาลทำไม หายดีแล้วเหรอ”

“ก็ดีขึ้นแล้วล่ะ ถ้าขืนอยู่ต่อ คงอาการแย่กว่านี้” ขำท่าเซ็ง

“อะไรเหรอ”

“อย่ารู้เลย”

“เรื่อง ครีมรึเปล่า” ฉันถามขึ้นมา

“เธอรู้..” เขาถลึงตาใส่ฉัน อย่างตกใจ

“อืม” ฉันพยักหน้าช้าๆ กลัวเขาด่า

“เฮ้อ ฉันทำใจไม่ถูกจริงๆ หักอกฉันไปแล้ว ทำไมต้องกลับมาอีกด้วยนะ”

“ทำไมนายไม่คืนดีกับเขาล่ะ”

“ตอนนี้ฉันชอบคนอื่นแล้วน่ะสิ” เขาหยุดพูด แล้วมองหน้าฉัน

“แล้วไงต่อล่ะ” ฉันถามอย่างกล้าๆกลัวๆ กับท่าทีของเขา

“แต่ฉันก็สงสารครีมเหมือนกัน เพราะความจริง ครีมก็ไม่ได้ผิดฝ่ายเดียว เมื่ิ่อก่อนฉันมัวแต่ซ้อมบาส จนไม่ได้ดูแลครีม”

“งั้นนายก็ต้องชั่งใจดูนะ ว่าใครกันแน่ ที่นายต้องการจริงๆ” ฉันบอกเขาไปแบบนั้น ว่าแต่คนอื่นของเขา หมายถึงใครนะ แล้วจะผิดไหมถ้าฉันจะเข้าข้างตัวเอง ด้วยการเข้าใจว่าหมายถึง...ฉัน

...