คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : แม่!!!
วันต่อๆมา อาร์ตก็พาฉันไปในหลายๆที่ ฉันสนุกจังเลย มีความสุขที่สุด
ทุกๆครั้ง ฉันจะมีมือนิ่มๆอุ่นๆของอาร์ตพาฉันไปเรื่อยๆ ถึงแม้จะมองไม่เห็น แต่แค่ได้ยินเสียงคุยกัน เสียงหัวเราะ ฉันก็สุขที่สุดแล้ว
แล้ววันนี้เขาก็พาฉันมาถึงบ้านเขา...
“นี่ห้องทำงานฉันนะ” เขาจูงมือฉันเข้ามา
“ที่เธอบอกว่าในนี้มีรูปวาดใช่มั้ย”
“ใช่”
“แล้วงานที่อาร์ตบอกว่าต้องวาดส่งล่ะ”
“อ๋อเสร็จแล้ว 2 รูป”
“แล้วอีกรูปล่ะ”
“ก็หานางแบบอยู่”
“ฉันได้มั้ย” ฉันอาสา
“ป่านอยากเป็นนางแบบให้ฉันวาดเหรอ”
“ก็ถ้าเป็นฉันตอนตาดี ฉันคงอยู่ไม่สุข แต่ตอนนี้ ฉันไม่อยากเดินไปไหนนักหรอก”
“งั้นวาดกันเลยดีมั้ย”
“เอาสิ”
...
1 ชั่วโมงนั้นผ่านไปอย่างที่ฉันมีความสุข ถึงแม้จะมีเพียงเสียงลากดินสอแกรกกรากของอาร์ต แต่ก็รู้สึกว่าฉันไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ แค่นี้ก็พอแล้ว
“ร่างเสร็จแล้ว”
“ไหนๆขอดูหน่อย อุ๊ย ลืมไปว่าฉันไม่เห็น”
“ไม่เป็นไร ฉันจะบรรยายให้ฟังนะ”
“บรรยายเหรอ”
“ใช่ ก็ภาพที่เราวาดออกมานะ เป็นผู้หญิงสวย ผมยาวสีน้ำตาลแก่และหยิกนิดๆ ดวงตากลมโต ดูเป็นประกายเหม่อลอย”
“ก็ต้องเหม่อสิ ก็ฉันไม่เห็นนี่นา”
“เดี๋ยวสิอย่าพึ่งขัด”
“จ้ะ”
“แก้มสีชมพูอ่อนๆ ตรงกลางหน้าเป็นจมูกรูปสวย ถัดลงไปเป็นปากที่ได้รูป รวมออกมาทำให้ใบหน้าดูสดใส มีประกายความร่าเริงอยู่นิดๆ แต่ก็แฝงไปด้วยความเศร้า”
“นี่พูดถึงรูปหรือถึงฉัน”
“ก็รูปที่สื่อออกมาไง”
“นายวาดเก่งขนาดนั้นเชียว”
“อยู่แล้ว”
โทรศัพท์มือถือฉันดังขึ้น ใครนะที่โทรมา
“ฮัลโหล ยัยป่าน เธออยู่ไหนเนี่ย” เสียงกิ๊กดูร้อนรน
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ” ฉันถาม
“ก็แม่เธอน่ะสิ”
“อะไร แม่ฉันเป็นอะไร”
“ฉันมาหาเธอที่บ้านพอฉันกดออดก็ไม่มีมาเปิด พอดีประตูบ้านเปิดอยู่ ฉันเลยเดินเข้ามา แล้วก็เห็นแม่เธอเป็นลมสลบอยู่กับพื้น”
“แม่...แล้ว เธอทำยังไง”
“ฉันก็เรียกรถพยาบาลน่ะสิ ตอนนี้อยู่ในห้องฉุกเฉิน เธอรีบๆมานะ”
“ได้ๆ”
...
ฉันนั่งร้องไห้ไปตลอดทางที่อาร์ตขับรถมาที่โรงพยาบาล ถ้าแม่เป็นอะไรไป ฉันจะทำยังไงนะ..
“ป่าน ทำใจดีๆนะ แม่เธอไม่เป็นไรหรอกนะ” อาร์ตกุมมือฉันเอาไว้
“ฉันผิดเองล่ะ เป็นลูกแต่ก็ดูแลแม่ไม่ได้ ฮือๆๆ”
“ป่านอย่าร้องไห้สิ แม่ป่านเค้าคงไม่อยากให้ป่านร้องไห้หรอกนะ ป่านไม่ผิดซักหน่อย”
“แล้วอะไรล่ะที่ผิด อะไรล่ะ”
“ไม่มีอะไรผิดทั้งนั้นล่ะ ในชีวิตคนเรามันก็ย่อมต้องมีอุปสรรคหนักๆมาขวางกั้นเอาไว้ ก่อนที่เราจะได้สบาย เชื่อฉันเถอะ เธอจะต้องมีความสุขนะ แล้วที่สำคัญเธอก็ยังมีฉันอยู่”
“ขอบใจนะ”
...
แล้วเราก็มาถึงโรงพยาบาล
“ป่านๆ” เสียงกิ๊กดังขึ้นเรื่อยๆ เพราะเธอวิ่งตรงมาทางฉัน
“แม่ฉันเป็นไงบ้าง” ฉันถาม
“ยังไม่รู้อ่ะ หมอยังไม่ออกมาจากห้องฉุกเฉินเลย”
“เพราะแม่ต้องคอยดูแลฉันแท้ๆ”
“บอกว่าอย่าโทษตัวเองไง”
“นั่นๆ หมอออกมาแล้ว” กิ๊กรีบบอก
“หมอคะ แม่หนูเป็นไงบ้าง” ฉันรีบถาม
“อืมก็ปกติดีแล้วนะครับ มาจากอาการกำเริบของโรคหัวใจ ไม่น่าเป็นห่วง แต่ต้องไม่ทำงานหนักๆ”
...
“แม่คะ” ฉันรีบวิ่งเข้าไปหาแม่ทันทีที่พยาบาลเข็นแม่มาถึงห้องพัก
“ป่าน ร้องไห้ทำไมลูก”
“ก็หนู หนูขอโทษนะคะแม่ที่ทำให้แม่เป็นแบบนี้”
“พูดอะไรแบบนี้ ลูกไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย”
“แต่หนูทำให้แม่ต้องทำงานหนัก”
“ถ้ามันแลกมาด้วยความสุขของลูก แม่ก็ยอมทำจ้ะ”
“แม่ หนูรักแม่ที่สุด” ฉันกอดแม่แน่นๆ หวังว่าแม่จะไม่หลุดลอยไปไหนไกลๆจากฉัน....
...
ความคิดเห็น