><((^> สะดุดรัก...หนุ่มนักกีฬา <^))><

ลำดับตอนที่ #6 : วันฝนตก

หลังจากหมดชั่วโมงชมรมวุ่นๆลง ฉันก็เดินลงอาคารมาพร้อมกับเดือนและวี ส่วนต้าร์ไปห้องน้ำแล้วก็หายไปเลย

“ดูท่าชมรมปีนี้จะสนุกนะ” เดือนหันมายิ้มกับฉัน

“วี คือ พวกนายกับพวกของออตโต้มีเรื่องอะไรกันเหรอ” ฉันหันไปถามวี

“พวกนั้นหมั่นไส้ฉันกับต้าร์ที่ได้เป็นนักกีฬาบาสตัวจริงของโรงเรียนน่ะ ช่วยไม่ได้นะ พวกนั้นฝีมือไม่ถึงขั้น ที่ได้เข้ามาในทีมก็เพราะเงินนั่นแหละ” วีอธิบาย

“เขม่นกันไปมาแบบนี้ จะรอดมั้ยเนี่ย” ฉันถอนหายใจแรงๆ

“นั่นล่ะยิ่งสนุก แถมยังมีน้องครีมคนนั้นอีก” เดือนฮัมเพลงไปมา เธอสนุกได้ทุกสถานการณ์เลยนะ

“จริงสิ ทำไมต้าร์เขาวิ่งออกไปแบบนั้นล่ะ มีอะไรเหรอวี” ฉันถามนายวีอีก

“ก็น้องครีมเคยเป็นแฟนมันน่ะสิ ตั้งปีกว่าแล้วล่ะ แต่จะมีเบื้องลึกเบื้องหลังยังไง ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ เพราะมันไม่ยอมบอกฉัน”

ยัยน้องครีมคงไปหักอกต้าร์แน่ๆ น่าสงสารจังเลยนะ

...

ฉันรู้แล้วว่านรกเป็นยังไง อ๊าย ทำไมงาน ม.6 มันเยอะขนาดนี้ แทบจะกองทับฉันตายอยู่แล้ว แถมยังมีกิจกรรมบ้าบอคอแตกอะไรก็ไม่รู้เต็มไปหมด ทำไมโรงเรียนต้องมาครบ 30 เอาปีนี้ด้วยนะ แต่ถ้าไม่ใช่ปีนี้ ฉันก็คงไม่ได้สนิทกับต้าร์ขนาดนี้สินะ

พูดถึงต้าร์แล้ว เราก็ไม่ได้คุยกันเลย เพราะฉันได้แต่นั่งปั่นงาน ฉันทำงานจนดึกดื่น พอตื่นเช้าก็มาด้วยรถที่บ้าน เพราะตื่นสายนะสิ ฉันรู้สึกร่างพังมาก ชีวิตม.6 แง้ๆ

สวรรค์ได้ประทานวันหยุดให้มาถึงในที่สุด ฉันนอนตีพุงจนสาย แล้วก็ถือโอกาสหนีการทำการบ้านออกมาขี่จักรยานเล่นที่สวนสาธารณะของหมู่บ้านอันร่มรื่น

ฉันฮัมเพลงไปมา ขณะที่ขี่จักรยานผ่านหมู่ดอกไม้ต้นไม้ ลมเย็นพัดมา ทำให้ฉันผ่อนคลายที่สุด อยากอยู่แบบนี้ตลอดไปจังเลย

ฉันขี่รถเลยมาจนถึงบริเวณลานกีฬา ที่มีคนมาเล่นกันจำนวนมาก ขี่ไปจนถึงสนามบาส ฉันก็แทบจะเบรกจักรยานไว้ไม่ทัน เพราะ...

ต้าร์นั่นเอง เขากำลังเล่นบาสอยู่กับกลุ่มเพื่อน เท่ชะมัด ฉันแทบกรี๊ดดังๆออกมา ฉันได้แต่เพ้ออยู่แบบนั้น จน...

เปรี้ยง

“อ๊าย” ฉันร้องเสียงหลง ไม่ให้ร้องได้ไง ก็โดนลูกบาสฟาดเปรี้ยงเข้าใส่หน้า จนฉันล้มแล้วมีจักรยานทับอีก

“เป็นไงบ้างครับ อ้าว เอวี่น่ะเอง” นายวีนั่นเอง เขาเอาจักรยานที่ทับขาฉันออก ขณะเดียวกับที่ต้าร์วิ่งมาพอดี

“เล่นกันก็ระวังหน่อยสิ” ฉันทำหน้ามุ่ยใส่นายวี หนอยแน่ นายเป็นคนโยนมาใส่ฉันใช่มั้ย

“อย่าไปว่าวีมันเลย ฉันโยนมาเองล่ะ” ต้าร์ยิ้มแหยๆให้ฉัน

“นาย” ฉันไม่รู้จะพูดยังไง เพราะความหล่อของเขาทำให้ฉันโกรธไม่ลง (แหวะ)

“ก็ไม่ได้ตั้งใจนี่ เธอเจ็บตรงไหนมั้ยล่ะ”

“เจ็บขาอ่ะ ไม่รู้จะขี่รถกลับไหวมั้ย” ฉันพูดตามความจริง แต่ในใจก็หวังจะให้ต้าร์ขี่ไปส่งนั่นล่ะ

“ฉันก็กะจะไปส่งเธอนะ แต่ฉันขอซ้อมอีกแป๊บได้มั้ย” ต้าร์ถามฉัน

“ซ้อมอะไร นายจะไปแข่งที่ไหนเหรอ”

“ก็โรงเรียนเอกกวี จะชิงชนะเลิศกับโรงเรียนนรเศรษฐ์ อีก 2 สัปดาห์ เธอไม่เคยได้ยินข่าวเหรอ”

“เคยมั้ง ไม่แน่ใจ”

“งั้นรอแป๊บเดียวนะ เร็วพวกเรา” ต้าร์เดินกลับไปเล่นบาสต่อ หลังจากพาฉันมานั่งพักตรงม้านั่งข้างสนาม

เขาเล่นบาสเก่งจัง เก่งที่สุดในโลกเลย ฉันเริ่มชอบเขาเข้าไปอีกระดับนึงแล้วสิ

...

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ฉันก็ได้นั่งซ้อนท้ายรถจักรยานที่มีต้าร์เป็นผู้ขี่ ฉันเขินหน้าแดงจนไม่รู้จะทำไงดีแล้ว อ๊าย

“อุ๊ย ฝนตกแล้ว ทำไงดีล่ะ” ต้าร์ร้องขึ้นมา เมื่อฝนตกลงมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“รีบๆขี่สิ อีกไม่ไกลก็ถึงบ้านฉันแล้ว” ฉันเร่งเขา

“ไม่ได้แล้วล่ะ ฝนตกหนักมากเลย ไปหลบใต้ตึกนั้นก่อนแล้วกัน”

อีกครั้งแล้วที่เราใกล้กันขนาดนี้ ฉันพูดอะไรไม่ออกนอกจากก้มหน้างุดๆ มองสายฝนที่ตกแรงขึ้นๆ

“โทษทีนะ ฉันน่าจะรีบไปส่งเธอก่อน” ต้าร์พูดขึ้นมา

“ไม่ใช่ความผิดนายซักหน่อย นายก็จะต้องแข่งแล้วนี่ ซ้อมเยอะๆล่ะดีแล้ว”

“อุ๊ยหัวเธอโนนี่ เจ็บมั้ย” เขาจับไปที่หัวโนที่ปูดออกมาตรงหน้าผาก

“อย่าจับสิ อ๊าย” ฉันปัดมือเขาออก วินาทีนั้นสายตาสองคู่ก็ประสานกัน แล้วฉันก็รีบหลบสายตาออก

“กลับบ้านไป เธอรีบทายาเลยนะ”

“อืม”

“แล้วนี่ตัวเปียกหมดเลย เธอไม่เช็ดเหรอ”

“อ๋อ เช็ดสิ” ฉันรีบดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาซับหน้า หัว แล้วก็ตัว

“ดีแล้ว เดี๋ยวจะไม่สบายอีก” เขายิ้มอ่อนโยนให้ฉัน

“แล้วนายล่ะ ก็ตัวเปียกเหมือนกันนี่”

“ฉันแข็งแรง ไม่เป็นไรหรอก” เขาเบ่งกล้ามโชว์ฉัน

“อย่าทำเก่งเลย นายจะแข่งบาสอยู่แล้ว เดี๋ยวป่วยขึ้นมาทีมจะแพ้หรอก”

“ฉันไม่มีผ้าเช็ดหน้า”

“ก็นี่ไง เช็ดสิ” ฉันยื่นผ้าให้เขา

“จะดีเหรอ ตัวฉันมีเหงื่อเต็มไปหมด จะเปื้อนผ้าเธอเปล่าๆ” เขาปฏิเสธ

“เอาไปเถอะน่า นายเอาไปเลยก็ได้” ฉันดึงมือเขามา แล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าใส่มือเขา

“ขอบใจ” เขาเอ่ยเบาๆ แล้วก็เช็ดน้ำออกจากตัว

ฉันอยากอยู่แบบนี้ไปตลอดเลย อยู่ใกล้ๆกันแบบนี้ แค่อยู่ด้วยกันสองคนแบบนี้ก็พอ...

...