คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : อ้างว้างและเปล่าเปลี่ยว
ทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้างอันคุ้นเคย ความรู้สึกกลับไม่คุ้นเคยเอาซะเลย ฉันรู้สึกเหมือนมีแต่ความวุ่นวาย ที่มองไม่เห็น และน่ากลัว
“โอเคดีนะ” อาร์ตจับที่แขนฉัน
“อืม”
“ฉันจะจับมือเธอไว้นะ” อาร์ตเอามือสัมผัสกับมือฉัน และพาฉันเดิน
การเดินห้างแบบนี้ เดินๆไปก็สนุกดีนะ รู้สึกดีจัง โดยเฉพาะมีอาร์ตอยู่ใกล้ๆแบบนี้
เขาคิดยังไงกับฉันนะ จะคิดเหมือนที่ฉันกำลังคิดกับเขารึเปล่า แล้วถ้าเราคิดแบบนั้นทั้งคู่ เรื่องของเราจะลงเอยยังไง ถ้าฉันมองไม่เห็นตลอดไปล่ะ เขาคงไม่คิดจะดูแลคนตาบอดไปตลอดชีวิตหรอกนะ...
“ป่านๆ” อาร์ตเขย่าตัวฉัน
“อะไรเหรอ”
“ดูป่านเหม่อๆนะ คิดอะไรอยู่รึเปล่า”
“เปล่า”
“มีอะไรก็บอกเราได้นะ”
“ไม่มีจริงๆ” ฉันฉีกยิ้มกว้าง แสดงความรู้สึกร่าเริง
“ป่าน ฉันขอเข้าห้องน้ำนะ ป่านไม่เข้าใช่มั้ย”
“จ้ะ ไม่ปวด”
“งั้น รอฉันแป๊บนึงนะ อย่าไปไหนนะ”
แล้วอาร์ตก็จากไป ทำไมฉันรู้สึกไม่ดีเลยระ รู้สึกว่างเปล่าอีกแล้ว เหมือนน้ำตาจะไหลออกมาด้วย
ฉันรอจนฉันรู้สึกว่ามันนานมาก แต่อาร์ตก็ยังไม่กลับมาหาฉันเลย เกิดอะไรขึ้นนะ ทำไมอาร์ตหายไป หรือว่าเขาทิ้งฉันไปแล้วกันแน่
ฉันตัดสินใจเริ่มเดิน ไปในทางที่ไม่รู้ว่าทางไหน แต่ก็อยากจะเดินออกไป
แล้วฉันก็สะดุด
โคร่ม
“ว๊าย คุณทำอะไรเนี่ย ของล้มหมดเลย” เสียงหวีดแหลมของคนที่น่าจะเป็นพนักงานขายดังขึ้นมา พร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ตรงมาทางฉัน
“เดินยังไงคะเนี่ย ไม่รู้จักดูเลย ตาบอดรึไงคะ” หล่อนด่าฉันเป็นชุด
“ขอโทษค่ะ” ฉันไหว้เขา
“เสียเวลาจัง”
ฉันเดินไปอีกทางนึง ฉันจะเจออะไรอีกรึเปล่านะ
“อ๊าย เดินมาชนฉันทำไมเนี่ย” เสียงแหลมไม่แพ้เมื่อครู่ดังขึ้นจากผู้หญิงอีกคน
“ขอโทษค่ะ” ฉันรีบขอโทษ แล้วก็ไหว้อีก
“นี่เธอตาบอดหรอ” หล่อนถามฉัน
“ค่ะ”
“มาคนเดียวเหรอ พ่อแม่ปล่อยออกมาได้ยังไง” ยัยนั่นยังบ่นต่อ
“มีอะไรรึเปล่าครับ” อาร์ตเข้ามาบังตัวฉันไว้
“ไม่มี” เสียงนั้นอ่อยลง แล้วก็เดินจากไป
“ไม่เป็นไรนะ” อาร์ตจับไหล่ฉัน
“นายไปไหนมา ฉันตกใจรู้มั้ย” ฉันปล่อยโฮ
“ขอโทษนะ”
“อย่าหายไปนานๆอีกนะ”
“อืม ฉันจะไม่ทิ้งป่านไป” เขาจับมือฉันไว้แน่น รู้สึกได้ถึงไออุ่นที่เขาส่งมาให้
...
“อ้าปาก”
“อ้ำ”
เรากำลังพูดประโยคเดิมๆซ้ำเป็นครั้งที่สิบแล้ว และลูกชิ้นสิบลูกก็ลงไปในท้องฉัน
อาร์ตอาสาป้อนลูกชิ้นให้ฉัน เขาดีจังเลยพวกเราสองคนกำลังนั่งกันอยู่ในศูนย์อาหาร และฉันก็กินอะไรๆจนอิ่มแล้วล่ะ
“เป็นไง วันนี้สนุกมั้ย” อาร์ตถามฉัน
“ก็ดีนะ ถ้านายไม่หายไปเมื่อกี๊”
“ก็บอกว่า ฉันท้องเสียไง ก็เลยช้า”
“อืม”
“เออ เราไปกัน..เฮ้ย แหวน” เสียงอาร์ตดูตกใจนิดๆ
“อะไรเหรอ” ฉันถาม
“คือ..”
“อาร์ต ดีใจจังที่เจออาร์ตที่นี่ แหวนคิดถึงอาร์ตนะ” ฉันได้ยินเสียงหญิงสาวทักทายอาร์ต
“แหวน เราเลิกกันแล้วนะ”
“แต่ก็คบใหม่ได้ อย่าใจร้ายสิคะ”
“มันเป็นไปไม่ได้แล้ว”
“ได้สิคะ ทำไมจะไม่ได้ อ๋อเพราะเธอมีคนใหม่เหรอ”
“ไม่ใช่นะ”
“แล้วยัยนี่เป็นใคร” ฉันว่าหล่อนคงหมายถึงฉัน
“เพื่อน”
“แหวนไม่เชื่อ”
“ก็ผมบอกว่าเพื่อนไงแหวน กลับไปได้แล้ว” เสียงอาร์ตดูโมโห
“ไม่ล่ะ แหวนจะไปก็ต่อเมื่ออาร์ตไปด้วย”
“อย่าทำตัวเหมือนเด็กๆสิ”
“อาร์ตอ่ะ ก็ได้ค่ะแหวนจะไป แต่ขอเคลียร์กับยัยนี่ก่อนเถอะ”
“แหวน อย่าทำอะไรป่านนะ”
“ทำไมต้องปกป้องด้วย”
“ฉันบอกว่าป่านไม่เกี่ยวไง ไปป่าน เราไปกัน”
แล้วอาร์ตก็ฉุดฉันออกไปจากตรงนั้น
“อาร์ต พอๆ ฉันเหนื่อย” ฉันบอกเมื่อเราวิ่งกันมานาน
“ขอโทษนะ”
“จะขอโทษทำไม”
“เราเป็นต้นเหตุทำให้ป่านเจอเรื่องปวดหัว”
“ไม่เป็นไรน่า กลับกันเถอะนะ”
“อืม”
...
ความคิดเห็น