คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ดวงตาของฉัน
ฉันว่ากาแฟต้องถูกพ่นออกมาจากปากเขาแน่ๆ เพราะฉันรู้สึกว่าละอองของกาแฟกระเซ็นโดนแขนฉันนิดนึง ทำไมล่ะ ฉันใส่อะไรผิดเหรอ
“เป็นอะไรล่ะ” ฉันรีบถามอาร์ต
“ก็นี่มันกาแฟหรือน้ำปลาเนี่ย”
“มันเค็มเหรอ”
“ใช่”
“แต่ฉันก็ใส่ถูกทุกอย่างนะ ใส่ผงกาแฟ ใส่นม ใส่น้ำ แล้วก็น้ำตาล เอ๊ะ หรือว่า...” ฉันเริ่มรู้สึกตะหงิดๆ
“ทำไมเหรอ”
“ฉันใส่เกลือลงไปแน่เลย” ฉันพูดจบก็หัวเราะแห้งๆ
“มิน่าล่ะ”
“ฉันไปชงให้ใหม่นะ”
“ไม่ต้องๆ”
“คราวนี้ฉันชงถูกแน่”
“ไม่เป็นไร นั่งเถอะ”
“ก็ได้ๆ จริงสิ ทำไมนายพึ่งจะมาเยี่ยมฉันล่ะ รู้มั้ยฉันรอนายนะ”
“รอฉันเหรอ ทำไมต้องรอล่ะ เอ๊ะ..หรือว่า...”
“ฉันไม่ได้ชอบนายนะ”
“ฉันยังไม่ได้หาว่าเธอชอบฉันซักหน่อย ร้อนตัวแบบนี้...หรือว่าจะเป็นจริง”
“เลิกพูดเลย”
“รู้มั้ยว่าเธอกำลังหน้าแดง”
“บ้า”
นี่ฉันเป็นอะไรไปนะ ฉันรู้สึกชอบคนที่ยังแม้แต่จะเคยเห็นหน้างั้นเหรอ แล้วฉันก็ยังมีโอม ใช่ โอม พอคิดถึงก็พาลจะร้องไห้
“เธอโกรธเหรอ”
“เปล่าๆ แล้วจะตอบฉันได้รึยังล่ะ ว่านายไปไหนมา”
“ฉันวาดรูปอยู่”
“วาดรูปเหรอ”
“อืม การบ้านน่ะ”
“อะไร ปิดเทอมนี่นะ”
“เรียนซัมเมอร์ไง”
“แล้วเสร็จรึยัง”
“ยังเลย ต้องวาด 3 รูป นี่เสร็จไปรูปครึ่งแล้ว”
“รูปอะไรเหรอ”
“รูปทะเล กับทุ่งหญ้า”
“อ้าวแล้วอีกรูปล่ะ”
“ไม่รู้สิ อาจจะเป็นรูปคน”
“ใคร”
“แหม เธออยากรู้ทุกเรื่องเลยนะ”
“ขอโทษ” ฉันทำเสียงอ่อย
“พูดเล่นๆ คือ..ฉันก็ยังไม่รู้อ่ะ ไว้รู้จะบอกนะ”
...
ทำไมนะ ถึงแม้จะมีเพื่อนๆมาเยี่ยมฉันมากมาย แต่ในใจฉันถึงไปเผลอคิดถึงอาร์ตอยู่บ่อยๆ ฉันเผลอใจไปชอบเขาเข้าให้แล้วเหรอไงนะ
กลับกัน ความรู้สึกคิดถึงโอมลดลงทุกขณะ จนกระทั่งโอมโทรมา...
“ฮัลโหล นี่โอมเองนะ” เสียงโอมดูเฉยๆ ไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไร
“โอมเหรอ ดีใจจังที่โอมโทรมา”
“โทษทีนะที่เราไม่ได้โทรหาป่าน”
“ไม่เป็นไร”
“เออ..ป่าน คือว่า ป่านยังมองไม่เห็นเหรอ” โอมถามเสียงตะกุกตะกัก
“ใช่ โอมคง..ไม่อยากยุ่งกับคนตาบอดสินะ”
“เปล่านะ โอมไม่ได้คิดแบบนั้น” เขาพยายามแก้ตัว แต่ก็นั่นล่ะ ฉันพอฟังออกว่าโอมรู้สึกยังไง
“โอมไม่ได้คิดก็ดี เราคงกังวลไปเอง”
“คงคุยได้แค่นี้นะป่าน แล้วเราจะรีบกลับไปหานะ” เสียงโอมดูรีบร้อน
“จ้ะ เราจะรอนะ” ฉันพูดออกไป
โอ๊ย ทำไมฉันถึงรู้สึกเฉยชาลงนะ ไม่ได้คิดถึงเขามากมายนัก ฉันมึนหัวไปหมดแล้วล่ะ
“นะครับ คุณป้า ให้ผมพาป่านไปนะ” เสียงของอาร์ตดังขึ้นจากนอกห้องนอนของฉัน เขาจะพาฉันไปไหนนะ
“เอาๆก็ได้ แต่ดูแลลูกน้าดีๆนะ”
“ครับ ผมสัญญา”
“จ้ะ ป้าจะเชื่อ ป่านคือ..”
“หนูรู้แล้วค่ะ”
“จำเสียงเราได้หรอ” อาร์ตถาม
“พอตาไม่เห็น ก็รู้สึกเหมือนหูได้ยินชัดขึ้น” ฉันบอกถึงสิ่งที่พิเศษที่เกิดขึ้น
“จะไปไหนก็รีบๆไปนะ เหมือนฝนจะตกแล้ว” แม่พูดจบก็เดินออกจากห้องไป
“จะพาป่านไปไหนเหรอ”
“ไปเดินห้าง”
“ฮะ ไม่ได้มั้ง ฉันเดินชนนู่นชนนี่ไปหมด ฉันมองไม่เห็นนะ” ฉันหัวเราะออกมา
“ได้สิ”
“ไม่ได้”
“ฉันบอกว่าได้ก็ได้สิ ฉันจะเป็นตาให้เธอเอง ดีมั้ย”
“ขอบใจนะ”
“อย่าขอบใจนักเลย รู้มั้ยฉันเขินนะ”
...
ความคิดเห็น