คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : อดีตที่ลืมยาก (มาก)
เย็นวันต่อมา
วันนี้ฉันอยู่ช่วยงานอาจารย์จนถึง 5 โมงเย็น โดยบอกให้ดรีมไม่ต้องรอ และพอจะกลับบ้านฝนก็ดันตกลงมา และดูท่าทางว่าจะตกแรงขึ้นเรื่อยๆ
ฉันเดินมาหลบฝนตรงที่นั่งข้างตึก 3 ซึ่งติดกับประตูโรงเรียน และที่นั่นก็ได้พบกับ..
“เคนนี่”
“อ้าว นึกว่าใคร แยมยังไม่กลับบ้านหรอ” เขาหันมายิ้มให้อีกแล้ว
“อืม เราช่วยงานอาจารย์อยู่น่ะ พึ่งเสร็จเนี่ย นายล่ะทำอะไรอยู่”
“ฉันอ่านหนังสืออยู่น่ะ” เขายื่นการ์ตูนโดเรม่อนมาให้เธอดู
“ยังอ่านโดเรม่อนอยู่อีกเหรอ”
“มันก็สนุกดีนะ ถึงจะดูเพ้อๆไปนิดก็เถอะ”
“ดูสิ ฝนตกแรงขึ้นมาอีก ว้าย” ฉันเขยิบเข้าไปใกล้ๆเคนนี่อย่างไม่ตั้งใจ เพราะฉันกลัวเสียงฟ้าผ่า
“เป็นอะไรรึเปล่า” เขาถามอย่างเป็นห่วง
“เปล่าๆ” ฉันรีบถอยตัวกลับมา พร้อมตอบด้วยใบหน้าแดงเรื่อ
“ฝนตกหนักเหมือนวันนั้นเลย” ฉันได้ยินเคนนี่พูดขึ้นมาลอยๆ
“อะไรเหรอ”
“เปล่า ไม่มีอะไร” เขากลับมายิ้มให้อีกครั้ง เจ้าชายแห่งรอยยิ้มของฉัน
...
Kenny’s story
เมื่อ 3 ปีก่อน...
“ฝนไม่ยอมหยุดเลย เบื่อจัง” เจน แฟนของผมบ่นขึ้นมา ขณะที่รอหลบฝนกันอยู่ในโรงอาหารที่ไร้ผู้คน
“ไปเล่นน้ำฝนกันมั้ยเจน”
“พวกเราโตแล้วนะเคน ชอบชวนทำอะไรไร้สาระเป็นเด็กๆไปได้”
“เคนขอโทษ อย่างอนเคนเลยนะ”
“เจนเบื่อ เคนชอบทำตัวเด็กน่ารำคาญ”
“เจน…”
“เราเลิกกันเถอะ” เธอเดินจากไป ถึงมันเป็นความรักของเด็ก ม.3 แต่ผมก็จำความเจ็บครั้งนั้นได้ ไม่ลืม
...
“อย่าทิ้งเคนไปนะ เคนขอร้อง อย่าไปเลยนะ” ผมร้องไห้ฟูมฟายออกมา สักพักถึงจะรู้ตัวว่าเผลอหลับ จนฝันถึงเรื่องอดีตอีกแล้ว
“เดี๋ยวๆ เป็นอะไรไป”
“อ้าว แยมเองหรอ ฉันฝันเรื่องเก่าๆอีกแล้ว แยมคิดว่าฉันทำตัวเป็นเด็กแบบนี้ น่ารำคาญไหม"
"เป็นเด็กก็ดีออก ดูน่ารัก เข้าถึงง่าย ไม่ได้ดูหยิ่งๆ ฉันยังชอบ อุ๊ย"
"เธอชอบคนแบบฉันหรอ”
"เอ่อ"
"งั้น เรามาเป็นเพื่อนกันได้มั้ย"
“เอาสิ” เธอเงยหน้ามามองผม แล้วหลบตาอีกครั้ง เธอคงรู้สึกเขิน เหมือนที่ผมรู้สึกแน่ๆ แค่ขอเป็นเพื่อน ทำไมต้องเขินด้วยนะ 555
...
ผ่านไปเดือนนึง เราโทรคุยกันทุกวันและเข้ากันได้ดีมาก จนผมเริ่มไม่แน่ใจว่าเรายังเป็นแค่เพื่อน หรือรู้สึกมากกว่านั้น… ไม่มีใครรู้เรื่องของเราสองคน มันเป็นความลับสุดยอด เพราะ ถ้าขืนรู้เข้าถึงหูของแฟนคลับอีกจำนวนมหาศาลล่ะก็…
“จ๊ะเอ๋”
“ว๊าย” แยมตกใจเมื่อผมมาสะกิดอย่างไม่ให้สุ้มให้เสียง อยู่หน้าโรงหนัง
“ตกใจไปได้ ฉันน่ากลัวมากเลยเหรอ” ผมแกล้งทำหน้าเศร้า
“ก็...ก็นายเข้ามาแบบนั้น ใครก็ต้องตกใจทั้งนั้นล่ะ แต่...ฮิๆๆ” อยู่ๆเธอก็หัวเราะออกมา
“ขำอะไร”
“ก็แว่นกับหมวกมัน...” แยมไม่ยอมพูดต่อ ทำไมเหรอ กับการใส่แว่นดำลายมิกกี้เมาส์ และหมวกหมีแพนด้า
“ไม่ดีเหรอ”
“เหมาะกับนายดีออก เหมือนเด็ก 5 ขวบดี”
“ชมหรือว่าเนี่ย เอาเถอะ รีบเข้าโรงดีกว่า หนังจะเริ่มแล้วนะ”
...
Kukk!k’s story
สวัสดีค่ะ ฉันกุ๊กกิ๊ก สาวห้าวประจำแก๊ง ฉันกำลังเดินเข้าโรงหนัง มีความสุขจังกับวันพักผ่อนแบบนี้ ฉันชอบมาดูหนังคนเดียว หนังที่มีพระเอกนิสัยน่ารัก เทคแคร์ ดูแลเอาใจใส่ มีเวลาให้ ฉันคิดเพ้อไปเรื่อยๆ
“ลาลาลาล้า” ฉันเดินฮัมเพลงเข้ามาในโรงหนัง เดินลัดเลาะไปยังที่นั่ง
“โอ๊ย เดินมองเท้าคนอื่นบ้างสิคุณ ตาบอดรึไง” ใครไม่รู้ร้องจ๊ากเมื่อโดนฉันเหยียบเท้า
“ถ้านั่งดีๆฉันก็ไม่เหยียบหรอก เอ๊ะที่แท้ก็นายนั่นเอง” ฉันโต้กลับ เมื่อเห็นหน้าเขา มือเบสหัวทองปากเสีย นายโจอี้นั่นเอง
“ทำไมพวก DeV!L G!rL$ ถึงทำตัวไม่มีมารยาทเลยนะ”
“นักร้องอย่างพวกนายก็มีมารยาทตายล่ะ”
“มีมากกว่าพวกนายก็แล้วกัน”
“เอ๊ะอย่ามาเถียงฉันนะ”
“ขอทางหน่อยได้มั้ยครับ” ใครอีกคนด้านหลังเอ่ยกับฉัน เสียงคุ้นๆนะ
“ไม่ได้ เอ๊ะ นี่พวกเธอ” ฉันกับนายโจอี้หันไปตะโกนใส่ เฮ้ย เคนนี่ กับแยม มาด้วยกันได้ไงเนี่ย...งงได้อีก
...
ความคิดเห็น