คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ผู้ช่วยจำเป็น
“ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดีนะ กับการพันแผลอย่างสวยงามของเธอ” นายต้าร์พูดประชดใส่ฉัน ขณะนั่งมองผ้าพันแผลบนมือของตัวเอง
“ถ้าไม่พอใจก็พันเองสิ” ฉันปาผ้าพันแผลใส่หน้าเขา
ออดๆๆๆๆ
เสียงออดบอกเวลาพักกลางวันมาถึง ได้เวลาทานข้าวแล้ว ฉันหิวอยู่พอดี
“เฮ้ย จะไปไหนล่ะ” นายต้าร์ถามเมื่อเห็นฉันลุกขึ้น
“ไปทานข้าวไง” ฉันบอก
“เธอไม่คิดจะชวนฉันเลยรึไง” นายต้าร์ถามออกมา
“ทำไมต้องชวนด้วยล่ะ”
“ก็..เธอทำฉันเจ็บมือแบบนี้ เธอต้องป้อนข้าวฉันด้วย”
“บ้าน่ะ ไม่มีทาง” ฉันรีบวิ่งหนีออกมาจากห้องพยาบาล ฉันจะทำได้ยังไงนะ แค่ตอนพันแผลให้เขาฉันก็แทบจะอดใจไว้ไม่อยู่อยู่แล้ว
“เธอต้องป้อน”
“อะไรกัน มือขวาเจ็บ มือซ้ายก็มีนี่”
“มันไม่ถนัด”
“ไม่เอาๆ ไม่ต้องตามมาเลยนะ”
“เดี๋ยวสิ ถ้าเธอไม่ป้อน ฉันจะไปฟ้องอาจารย์นะ” นายต้าร์วิ่งตามฉันออกมา
“เชิญไปฟ้องเลย”
“ไม่กลัวแน่นะ “
“แน่”
ฮันไม่กลัวหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนทั้งนั้น ยังไงฉันก็ไม่ยอมป้อนข้าวนายหรอก ไม่มีทาง (เหรอ)
...
“เร็วสิ ป้อนเร็วๆ” นายต้าร์เร่งฉันอีกแล้ว หมอนี่กินหรือเขมือบกันแน่นะ
“เดี๋ยวสิ ฉันก็ต้องกินเหมือนนะ” ฉันโวยใส่
“เธอไม่มีสิทธิ์แย้ง”
“เอาๆ ยัดเข้าไป” ฉันตักมักกะโรนีคำใหญ่ใส่ปากเขา
“ไม่เอาๆ ฉันจะทานหมูอ่ะ มะเขือเทศไม่เอา” หมอนี่แสดงความเรื่องมากอีก
“ทานๆเข้าไปเถอะ” ฉันหันกลับมาทานอาหารในจานของฉัน
“เอาอีก” เขาทำเสียงเหมือนเด็กร้องจะดูดนมแม่ไม่มีผิด
“ฉันยังไม่ได้ทานเลยนะ ฉันก็หิวเหมือนกันนะ” ฉันโวยใส่เขาอีก
“อย่างเธอน่ะ ไม่ต้องทานหรอก ยิ่งทานยิ่งอ้วน ดูสิตอนหนีเธอเป็นหมูตัวย่อมๆแล้วนะเนี่ย”
อ๊าย ฉันอ้าปากไม่ออก ไม่มีคิดว่า คนหน้าตาดีๆ จะปากห.มาได้ถึงเพียงนี้ ฉันรับไม่ได้แล้วนะ อีตาบ้าเอ๊ย
“งั้นก็เชิญนายทานให้หมดเลยแล้วกัน” ฉันดันจานของฉันไปทางเขา แล้ววิ่งหนีออกมาเลย ผิดหวังชะมัด ฉันหลงเสน่ห์นายปาก.ปี.จอนี่ได้ยังไงนะ
...
“เอ้า เดี๋ยววันนี้ครูจะอธิบายเรื่อง การหายใจของนกและสัตว์เลื้อยคลานนะคะ ท้ายชั่วโมงครูจะเก็บเล็กเชอร์ส่ง จดกันด้วยนะคะ” อ.วิชาชีวะพูดขึ้น จดอีกแล้ว ฉันเบื่อการจดที่สุดเลย
“อ่ะ” นายต้าร์ยื่นสมุดจดของเขามาให้ฉัน
“อะไร” ฉันมองรอยยิ้มแปลกๆของเขาอย่างสงสัย
“จดให้ฉันด้วย”
“ใช่เรื่องเหรอ”
“ใช่สิ ก็เธอทำให้มือฉันเป็นแบบนี้ แล้วฉันก็จดมือซ้ายไม่ได้ด้วย เพราะฉะนั้นเธอต้องจดซะ” นายต้าร์พูดรัวเร็วไม่ให้ฉันแย้งได้ เฮ้อ ทำไมชีวิตฉันถึงซวยได้ขนาดนี้นะ...จด 2 เล่ม คร่อก ตายดีกว่าเรา
...
วันรุ่งขึ้น ฉันไม่มีความคิดที่จะรีบออกจากบ้านซักนิด และฉันก็จะไม่ขึ้นรถเมล์แล้วด้วย เพราะฉันเกลียดนายแล้ว นายต้าร์ นายคือศัตรูของฉัน...
“ขอบคุณค่ะ” ฉันพูดกับตาช่วงคนขับรถ ตอนเขาเปิดประตูรถให้ฉันลง เมื่อมาถึงโรงเรียน
ฉันกำลังจะเข้าโรงเรียนซึ่งเกือบจะไม่ทันเข้าเรียนอยู่แล้ว ก็เห็นนายต้าร์วิ่งหอบมาจากอีกทาง
“ทำไม เธอ...” เขาจ้องหน้าฉัน แล้วพูดไปหอบไป
“อะไร”
“ก็...เธอ..ทำไมไม่มารถเมล์”
“แล้วเกี่ยวอะไรกับนาย อย่าบอกนะว่านายรอฉัน” ฉันถามไปแบบนั้นล่ะ คงไม่มีทางแน่ เขาน่ะเหรอจะรอฉัน
“เปล่า” เขาพูดเสียงเย็นชา แล้วเดินผ่านฉันไป ทำไมฉันถึงรู้สึกแย่นะ ที่เห็นเขาเป็นแบบนี้...
...
แล้วตลอดช่วงเช้า นายต้าร์ก็ไม่ได้ข้องแวะกับฉันอีกเลย เขาจดงานด้วยมือซ้ายอย่างสบายๆ รวมถึงทำอะไรต่างๆได้คล่องแคล่ว โดยไม่ต้องใช้ฉัน เชอะ หมอนี่ตั้งใจจะแกล้งฉันจริงๆ ดี เราจะได้ไม่ต้องยุ่งกันอีก...
ฉันนั่งทานอาหารที่เดิมกับเมื่อวาน พลางคิดย้อนถึงเรื่องเมื่อวานนี้ ทั้งๆที่ฉันรำคาญเขานัก แต่ทำไมก็รู้สึกคิดถึงนะ อ๊าย ใจฉันมันแปรปรวนไปหมดเลย
“นั่งด้วยสิ” นายต้าร์พูดด้วยเสียงแข็งๆ ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับฉัน
“จะมาให้ฉันป้อนอีกรึไง”
“เปล่า...ขอโทษนะที่ฉันแกล้งเธอเมื่อวาน”
“ก็สมกับที่ฉันทำกับนายแล้วนี่”
“เราจะคุยกันดีๆได้รึเปล่า” เขาถามขึ้นมา
“ถ้านายไม่กวนฉัน ฉันก็ไม่กวนนาย”
“งั้นเรามาเป็น..เพื่อนที่ดีกันนะ”
“อืม” ฉันพยักหน้าตกลง รู้สึกหัวใจคับอกไปหมดแล้ว ถึงแค่เพื่อนก็เถอะ
“เออ..จริงสิ เย็นนี้มีชั่วโมงชมรมใช่มั้ย”
“อ๋อใช่ ทำไมเหรอ”
“เธออยู่ชมรมอะไรเหรอ”
“ทำไมนายอยากเข้ารึไง”
“ก็..บอกมาก่อนสิ”
“ชมรมวาดภาพน่ะ ฉันอยู่มา 2 ปี จนปีนี้ก็จะได้เป็นประธานชมรมแล้วล่ะ” ฉันเขินนิดๆที่ได้ชมตัวเอง
“เธอชอบวาดรูปหรอ ฉันก็ชอบเหมือนกัน”
“ตกลงนายจะอยู่ชมรมเดียวกับฉันใช่มั้ยเนี่ย”
“ก็ถ้าหาชมรมที่ดีกว่านี้ไม่ได้น่ะนะ” เขาทำเป็นวางฟอร์ม
“นายเห็นชมรมฉันเป็นตัวสำรองเหรอไง”
“ไม่รู้สิ” เขายิ้มทะเล้นให้ฉัน ให้ตายสิ นี่สินะเสน่ห์ที่ทำให้ฉันชอบเขาเข้าเต็มหัวใจ
...
ความคิดเห็น