คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เพื่อนใหม่ที่ช่วยเติมเต็ม
ระหว่างทางกลับบ้าน เราคุยกันอีกหลายๆเรื่อง จนรู้ว่า เขาชื่อ อาร์ต (ชื่อเท่ดีนะ) แล้วก็เรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกับฉัน ปีเดียวกันอีกด้วย แต่อยู่คณะศิลปกรรมศาสตร์ อยากเห็นรูปที่เขาวาดจังเลย หวังว่าคงมีวันที่ตาฉันจะได้เห็นภาพของเขานะ ฉันหวังอย่างนั้น
“ป่าน ลูกแม่” แม่วิ่งเข้ามากอดฉันทันทีที่ฉันลงจากรถของอาร์ต แม่ร้องไห้ด้วย
“หนูขอโทษค่ะแม่ หนูขอโทษนะ”
“รู้มั้ยแม่ตกใจมากเลย นี่ก็คิดจะวิ่งไปตามหาแล้วนะ ลูกอย่าทำให้แม่ตกใจอีกนะ”
“ค่ะแม่ หนูรู้แล้ว หนูจะไม่ทำอีกแล้วค่ะ”
“แล้วลูกไปไหนมาเนี่ย แล้วกลับมากับใคร”
“สวัสดีครับ ผมชื่ออาร์ต คือป่านเค้าวิ่งลงถนน แต่ผมหยุดรถทัน”
“คุณพระคุณเจ้าช่วย ลูกทำอะไรลงไป”
“หนูขอโทษค่ะ”
“ขอบใจพ่อหนุ่มมากเลยนะจ๊ะ”
“ครับ เออ ผมคงต้องขอตัวก่อนนะครับ”
“ขอบคุณนายอีกทีนะอาร์ต” ฉันเอ่ยขึ้นจากใจจริง
“ฉันจะแวะมาหาเธออีกนะ คุณป้าไม่ว่านะครับ”
“จ้ะ ไม่ว่าหรอก”
“งั้นผมไปนะครับ สวัสดีครับ แล้วก็บ๊ายบายนะป่าน” อาร์ตขึ้นรถแล้วขับออกไป
“ป่าน ทีหลังอย่าทำอีกนะ”
“ค่ะ หนูเข้าใจแล้วว่าหนูโง่ไปขนาดไหน หนูสัญญาว่าจะไม่ทำแล้วค่ะ”
...
บทเรียนในครั้งนี้ทำให้ฉันเลิกคิดที่จะฆ่าตัวตายไปเลย ฉันจะไม่ทำให้แม่เสียใจอีกแล้ว ฉันคงต้องขอบคุณอาร์ตจริงๆ ที่ทำให้ฉันตาสว่างได้ แม้ในความมืดแบบนี้ ฉันมีกำลังใจว่า ฉันจะต้องมองเห็นอีกครั้งแน่ๆ
“ป่านจ๊ะ ป่าน” แม่วิ่งเข้ามาหาฉัน และเรียกฉันด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“อะไรเหรอคะแม่”
“อาร์ตเค้ามาน่ะลูก”
“จริงเหรอคะ”
“จริงสิ นี่ไง เดินเข้ามาแล้ว”
“หวัดดี” เสียงเท่ๆของอาร์ตผ่านเข้าหูฉัน
“ขอบคุณนะที่มาเยี่ยม”
“แม่ขอตัวนะจ๊ะ คุยกันไปก่อน”
“เป็นไง รู้สึกดีขึ้นรึยัง” เขาถามฉัน
“อืม ดีขึ้นแล้วล่ะ”
“ฉันซื้อขนมมาฝากเธอด้วยนะ” เขายื่นถุงให้ฉัน
“ขนมอะไรเหรอ”
“ลองกินดูสิ”
“นายจะแกล้งคนตาบอดรึไง”
“เปล่า”
“ถ้าฉันกินแล้วไม่ชอบนะ นายตายแน่”
“อ้าว โทษฉันซะงั้น”
“ก็นายซื้อมานี่”
“ก็ได้ๆ”
“แล้วนายหิวรึเปล่า”
“นิดหน่อย”
“ฉันไปชงกาแฟให้นายนะ”
“แต่เธอมองไม่เห็นนะ”
“เชื่อมือฉันเถอะน่า”
แล้วฉันก็เดินออกจากห้องอย่างชำนาญไปยังห้องครัว
“ป่าน มาห้องครัวทำไมจ๊ะ” แม่ถามฉัน
“หนูจะชงกาแฟให้อาร์ตค่ะ”
“เดี๋ยวแม่ทำให้นะ รอแป๊บนึง”
“ไม่เอาค่ะ หนูทำเอง”
“แต่ลูก..”
“ไม่ต้องพูดแล้วค่ะแม่ หนูทำได้ เชื่อใจหนูหน่อยสิคะ หนูน่ะต้องพยายามช่วยตัวเองนะคะ ถ้าเกิดหนูมองไม่เห็นตลอดจริงๆ หนูจะได้ทำได้”
“อย่าพูดแบบนี้สิลูก” แม่ทำเสียงจะร้องไห้อีกแล้ว
“แม่คะ เชื่อหนูนะ เดี๋ยวทำให้ดู”
“จ้ะ”
แล้วฉันก็เดินไปตามทางที่คุ้นเคย แล้วจัดการชงกาแฟจนเสร็จ
“นี่ไงคะแม่” ฉันยกถ้วยกาแฟโชว์ขึ้นมา
“เก่งจังเลย ลูกใครเนี่ย” แม่หอมที่แก้มฉัน
“ลูกแม่ไงคะ”
“จ้ะๆ นี่ยกไปดีๆนะลูก”
“ค่ะ”
ฉันถือกาแฟกลับมายังห้อง ที่มีอาร์ตรออยู่
“นี่ อาร์ตนายยังอยู่ใช่มั้ย”
ไม่มีเสียงตอบรับ ฉันวางกาแฟลงบนโต๊ะ แล้วเริ่มใจเสีย อาร์ตหายไปไหนนะ
“อาร์ต อาร์ต นายอยู่ในห้องนี้รึเปล่า” ฉันเรียกอีก แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา
ทำไมกันนะ โลกแห่งความมืดถึงน่ากลัวแบบนี้ อ้างว้าง เดียวดาย
“ฉันอยู่นี่” เสียงอาร์ตโผล่มาจากด้านหลัง แล้วแตะเข้าที่ไหล่ฉัน ด้วยความตกใจ ทำเอาฉันสะดุ้ง จนพลาดไปสะดุดขาตัวเอง
“ระวัง” ฉันรู้สึกเหมือนกำลังจะกระแทกพื้น แต่เขาช่วยพยุงไว้ได้ทัน
“ไม่เป็นไรนะ” อาร์ตถามฉันอย่างเป็นห่วง และคลายมือออกจากตัวฉัน
“อืม”
“ฉันขอโทษนะ ที่แกล้งเธอเมื่อกี๊” อาร์ตพูดด้วยเสียงอ่อยๆ
“อย่าเล่นแบบนี้อีกนะ”
“ครับผม”
“นี่ดื่มกาแฟที่ฉันชงมาสิ” ฉันควานมือไปที่โต๊ะที่ตั้งกาแฟไว้เมื่อครู่ แต่หาถ้วยกาแฟไม่เจอ
“ไม่ต้องหาแล้ว ฉันถืออยู่” อาร์ตบอกฉัน น้ำเสียงปนขำนิดๆ
“นายแกล้งฉันอีกแล้ว”
“โอ๋ๆ อย่าโกรธนะ” อาร์ตลูบหัวฉัน
“ดื่มกาแฟดูรึยัง” ฉันถามอย่างสงสัย
“กำลังจะ”
ฉันได้ยินเสียงปากกระทบกับถ้วยกาแฟ และเสียงกาแฟไหลลื่นลงไปในปาก แล้ว...
พรวด
...
ความคิดเห็น