คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เค้ก
Kenny’s story
สวัสดีครับ ผมชื่อเคนนี่ หนุ่มน่ารักของวง 555 ตอนนี้ผมและอีกสี่คนในวงอยู่บนรถตู้ที่กำลังติดไฟแดง ขณะที่กำลังจะไปอัดเสียงเพลงใหม่
ตั้งแต่ที่แข่งบาสวันนั้น ดรีมกับแมนก็ไม่ได้คุยกันอีก หรือยุ่งเกี่ยวอะไรกันอีกเลย ทั้งสองทำเหมือนอีกฝ่ายไม่มีตัวตน ซึ่งก็ดีแล้วสำหรับผมและคนอื่นๆ ที่ไม่ต้องเห็นดรีมแผลงฤทธิ์อะไรออกมาอีก คนในโรงเรียนนี้ทนเธอได้ไงนะ ผมเจอไปวันเดียวก็จะตายเอา
“เค้กๆ” ผมร้องโหวกเหวกขึ้นมา เมื่อรถผ่านร้านเค้กร้านโปรด
“อะไรของแกฮะ” โจอี้ถามผมอย่างไม่สบอารมณ์ที่โดนขัดจังหวะการนอน
“ฉันอยากทานเค้กอ่ะ ร้านนั้นอ่ะ” ผมชี้ไปทางร้านเค้กเล็กๆข้างทาง
“เดี๋ยวไปถึงแล้วให้ใครไปซื้อเค้กแถวบริษัทมาให้ก็ได้นี่” แมนบอก
“ไม่เอาอ่ะ ฉันจะเอาเค้กนี่” ผมโวยวายแบบเด็กไม่ได้กินนมแม่
“งั้นแกก็ลงไปซื้อเอาเองละกันนะ” โตโต้ประชด
“อืม เดี๋ยวฉันนั่งแท๊กซี่ตามไปทีหลังนะ”
“เฮ้ย มาเร็วๆนะเว่ย”
“เถอะน่าไม่นานหรอก ฉันไปซื้อก่อนนะ แล้วเจอกัน” ผมเปิดประตูรถตู้ลงไป
ผมเดินตรงไปที่ร้านเค้ก...
“ขอซื้อเค้กหน่อยครับ”
“รับอะไรคะ อ๊าย เคนนี่มาอีกแล้ว ไม่ได้มานานเลย น่ารักจังเลย น่ารักกว่าตัวจริงอีก รอแป๊บนะคะ” คนขายวัยเกือบสี่สิบหน้าตาดีใจเมื่อเห็นผม เอ๊ะ เมื่อกี๊บอกว่าหน้าตาดีกว่าตัวจริง หมายความว่าไงอ่ะ....
“ยัยขวัญมาเร็ว เคนนี่มาบ้านเราอีกแล้ว” เธอไปเรียกลูกสาววัยสิบสี่มาถ่ายรูป และกว่าผมจะได้เค้กก็คงอีกนาน
...
Y@m’s story
สวัสดีค่ะ ฉันชื่อแยม กำลังลงมาจากรถของที่บ้านดรีม ฉันจะอาศัยรถของเธอมาลงตรงแถวๆบ้านเธอ เพราะบ้านฉันนั้นไม่มีรถยนต์เหมือนคนอื่นๆน่ะสิ 555
“บายจ้ะ”
ฉันโบกมือลาดรีมแล้วเดินมาตามทางเดิมที่เดินทุกวัน แต่วันนี้มันไม่ปกติ ขณะที่ฉันเดินมาถึงหน้าปากซอย ก็เห็นเด็กหนุ่มวัยรุ่นยืนสูบบุหรี่กันอยู่สองสามคน
“ถอยหน่อยค่ะ” ฉันพูดเบาๆ เพื่อให้พวกเขาหลบทางให้
“จะกลับบ้านหรอครับน้อง ไปนั่งเล่นบ้านพี่มั้ย” ทั้งสามหันมาจ้องฉันตาเป็นมัน
“ถอยไปนะ” ฉันบอกอีกที
“แค่ชวนคุยนิดเดียวเอง ทำหยิ่ง”
“หลบไปฉันจะเดิน” ฉันเริ่มขึ้นเสียง ฉันก็วีนเป็นนะ แต่ก็ไม่ได้ผล
“จะหนีไปไหนฮะ” สองคนจับฉันไว้ และอีกคนก็เข้ามาจับที่คาง
“ปล่อยฉันไปนะ พวกแกจะทำอะไรฉันน่ะ” ฉันพยายามจะดิ้น แต่พวกมันแรงเยอะมาก
“เล่นตัวเหลือเกิน จัดให้สักทีดีมะ”
“แกจะลวนลามฉันเหรอ”
“ไม่โง่นี่นา”
“ไม่มีทางฉันจะร้องให้คนช่วย”
“จะตะโกนเหรอฮะ ต้องเจออย่างนี้” คนที่พูดกับฉันยื่นหน้าเข้ามา และทำท่าจะจูบฉัน
“โอ๊ย”
ฉันเหยียบเท้ามัน และถือโอกาสนั้นสะบัดอีกสองคนให้หลุด
“ตามจับมันไว้เร็ว” คนที่โดนฉันเหยียบเท้า สั่งอีกสองคนให้วิ่งตามฉันมา
ฉันเร่งสปีดเต็มที่ แต่มันก็ใกล้เข้ามาแล้ว ขาของเธอฉันเริ่มล้า
“โอ๊ย” ฉันล้มลง ไม่พอ เหยียบอุนจิน้องหมาอีก แล้วฉันก็ได้ความคิดดีๆ
“เฮ้ย” ฉันปารองเท้าเลอะอึหมาใส่พวกมัน สองคนแรกหลบได้ แต่อีกคนโดนเต็มๆ
ฉันรีบเผ่นอีกครั้ง ขณะที่พวกมันลังเลว่าควรทำอะไรดี ฉันก็ชน...
“ปึก” ฉันชนกับใครบางคนอย่างจัง จนคนๆนั้นทำกล่องอะไรบางอย่างตก
“เค้กเป็นไงมั่งเนี่ย” เขาคนนั้นรีบก้มไปหยิบกล่องขึ้นมาโดยที่ไม่ได้สนใจฉัน อะไรเนี่ย
“เคนนี่” ฉันตกใจ เมื่อพบว่าคนที่ฉันชนเป็นใคร เมื่อดูใกล้ๆแล้วเขาหน้าใสไม่มีสิวซักเม็ดเลย อ๊าย ใสเหมือนก้นเด็ก 3 เดือน
“เธอหนีอะไรมาเหรอ หน้าตื่นเชียว” เขาถาม
“คือ...”
“อะไร มีบอดี้การ์ดด้วยเหรอเนี่ย” พวกนั้นตามมาทันแล้ว (หน้ายังเลอะอึหมาอยู่) ฉันวิ่งไปหลบหลังเคนนี่ คิดว่าเขาต้องช่วยฉันได้
“พวกแกจะทำอะไรเขาน่ะ” เคนนี่ถามเสียงแข็ง แมนจังเลย
“ทำอะไรมันก็ไม่เกี่ยวกับแก”
“เกี่ยวสิ”
“อย่าสอด”
“ผมจำเป็นต้องสอด ทำร้ายผู้หญิงเนี่ย เขาเรียกอะไรนะ หน้าตัวอะไร”
“เจอกันสักหมัดมั้ยล่ะ”
“เปรี้ยง”
ถึงดูเป็นหนุ่มเจ้าสำอาง ไร้เดียงสา แต่เคนนี่ก็ทำให้ฉันเห็นว่า เขาเก่งเพียงใด ด้วยการชกจนหมอนั่นล้มลงไปนอนกับพื้น
“เฮ้ย ไอ้หน้าหล่อ แก” สองคนนั้นทำท่าจะรุมเขา แต่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็โดนเคนนี่เตะเข้าที่ท้องทั้งสองคน
“ฝากไว้ก่อนเถอะ” สามคนนั้นพูดเบาๆ ทำหน้าเคียดแค้น แล้วก็วิ่งหนีหางจุกตูดไป
“ไม่เป็นไรแล้วนะ” เขาหันมายิ้มให้เธอ ฉันแทบจะละลายไปกับพื้นแล้ว เก่ง หล่อ เท่ สเป็คเลย
“อืม ขอบคุณนะ” ฉันพูดตะกุกตะกัก
“ทำไมพวกนั้นลวนลามเธอล่ะ ถ้าทางเธอก็ไม่น่าจะไปยั่วยวนมันได้นะ หุ่นก็...” เอ๊ะ ฉันเริ่มงงว่านี่เป็นการชมหรือด่ากันแน่ เอาเป็นว่าชมแล้วกันเนอะ
“ไม่รู้สิ ตามไปถามพวกนั้นเองละกัน”
“ฉันล้อเล่นน่ะ เธอไม่โกรธนะ”
“ไม่หรอก” ใครจะไปโกรธลงล่ะ น่ารักขนาดนี้
“ดูสิ ฉันชนกับเธอ เค้กเลยเละเทะหมดเลย แย่จัง” เขาทำหน้าเหมือนเด็กโดนขัดใจ น่ารักโคตร
“ฉันขอโทษนะ ฉันใช้คืนให้ก็ได้” ฉันจะควักเงินออกมาจ่าย
“ไม่ต้องหรอก ถ้าจะให้ดี เธอแค่...ไปซื้อให้ก็พอ”
ตอนแรกฉันไม่เข้าใจว่าทำไมต้องให้ฉันไปซื้อเค้กด้วย แต่ฉันก็รู้ทันทีที่เข้าร้าน เพราะเจ้าของร้านรีบโฆษณาว่าร้านนี้เป็นร้านประจำของเคนนี่ มีรูปถ่ายติดอยู่หลายรูปตั้งแต่ยังเด็ก (ซึ่งน่ารักกว่าตอนนี้อีก) และรูปล่าสุดนั้นดูออกเลยว่าพึ่งปรินต์สดๆร้อนๆ
“นายนี่ดังน่าดูเนอะ ขนาดเจ้าของร้านมีอายุแล้วยังชอบนายเลย” ฉันพูดขณะที่ยื่นเค้กให้เคนนี่
“ไม่หรอก” เขาทำท่าเขิน ดูน่ารักมากเล้ย....
“งั้นฉันไปก่อนนะ”
“เดี๋ยวสิ ไม่ทานด้วยกันเหรอ” เคนนี่ชี้ไปที่เค้ก
“ฉันไม่อยากแย่งนายกินหรอก”
“แต่ฉันชอบให้มีคนมาแย่งกินนี่นา” เขาทำท่าเหมือนเด็กๆอีกแล้ว และมันก็ทำให้ฉันใจอ่อนจนได้
...
พวกเราไปนั่งทานเค้กกันในสวนสาธารณะแถวๆนั้น เคนนี่ต้องเอาหมวกกับแว่นดำมาใส่ปิดเอาไว้ เขาบอกว่ามันอึดอัดมาก แต่มัดจะอึกอัดมากกว่านี้อีก ถ้าคนรู้ว่าเขาคือใคร ซึ่งฉันก็เห็นว่าจริงทีเดียว
“นี่ๆครีมเลอะปากอ่ะ” เขาชี้มาที่ริมฝีปากฉัน
“อืม”
“เดี๋ยวฉันเช็ดให้นะ”
“ไม่ต้อง”
“เถอะน่า” เขาหยิบทิชชู่มาเช็ดเบาๆที่ริมฝีปากของเธอ พร้อมกับจ้องหน้าไปด้วย จะละลายอีกแล้ว
“นี่ถ้าแฟนคลับนายมารู้ฉันคงซวยแน่เลย ให้นายมาเช็ดปากให้เนี่ย” ฉันพูดอย่างอายๆ
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ฉันชอบเทคแคร์คนอยู่แล้วล่ะ”
“ใครเป็นแฟนนายคงมีความสุขเลยนะ”
“เธออยากมาลองเป็นมั้ยล่ะ”
“อะไรนะ”
“แหะๆฉันล้อเล่นน่ะ”
ดื่อ..ดือ..ดือ..ดื๊อ..
เสียงมือถือของชายหนุ่มดังขึ้นมา เป็นริงโทนเพลงของพวกเขาเอง
“อ้าวแมนโทรมาสี่สายแล้วเหรอเนี่ย” เคนนี่พึมพำแล้วรับสาย
“ฉันลืมไปเลยอ่ะ เดี๋ยวไปนะ”
“โทษทีนะ ฉันต้องไปแล้วล่ะ” เขาวางสายแล้วพูดกับฉัน
“ขอบคุณอีกทีนะที่ช่วยฉัน”
“ไม่เป็นไร เธอต้องระวังตัวด้วยนะ”
“จ้ะ”
“ฉันไปนะ บาย” เขายิ้มให้อีกครั้งแล้วเดินจากไป
ฉันยิ้มกับตัวเอง การได้อยู่กับคนน่ารักอย่างนี้ แลกกับการกลับบ้านช้าหน่อยก็ไม่เป็นไรล่ะ...
...
ความคิดเห็น