คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ชีวิตที่เกือบจะดับวูบ
“ป่านเป็นอะไรลูก” แม่วิ่งเข้ามาในห้อง
“เปล่าค่ะแม่”
“เปล่าได้ไง ก็ลูกร้องเสียงดัง เครียดอีกแล้วใช่มั้ย”
“ไม่ใช่ค่ะ คือ..หนูรู้สึกเหมือนมีตัวอะไรไต่ตามขา นึกว่าแมลงสาบ ไปไหนแล้วไม่รู้”
“ลูกไม่เป็นไรแน่นะ”
“ค่ะ”
“งั้นแม่ก็โล่งใจหน่อย แม่จะไปข้างนอกนานหน่อยนะลูก อยู่บ้านได้นะ”
“ค่ะแม่ หนูเดินไปหาตู้กับข้าวแล้วก็ห้องน้ำได้แล้ว”
“ดีจ้ะลูกแม่ แม่ไปล่ะนะ”
ฉันรู้สึกไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้อีกแล้ว
ฉันน่าจะเขียนจดหมายลาแม่นะ เขียนจดหมาย...
แค่การหาปากกากับกระดาษก็เสียเวลาไปเกือบสิบนาที (ก็ได้แค่ประมาณเวลา เพราะฉันดูนาฬิกาไม่ได้) ทั้งๆที่ในใจมีอะไรจะเขียนมากมาย แต่เพราะการมองไม่เห็น ทำให้ฉันทำได้แค่การเขียนสั้นๆลงไป
หนูขอโทษค่ะแม่ ลาก่อน...
ฉันไม่รู้ว่ามันออกมาเป็นประโยครึเปล่า แต่ฉันก็พยายามที่สุดแล้ว มันคงอ่านออกในระดับนึงนะ
พอเขียนเสร็จ ฉันก็คลำทางออกมาจากบ้าน ยากเย็นจัง ฉันได้แต่เดินช้าๆ ดีนะที่บ้านฉันอยู่ใกล้ๆถนน นิดเดียวก็มาถึงแล้ว...
ลาก่อนค่ะแม่ ลาก่อนกิ๊กและเพื่อนทุกคน ลาก่อนโอม...
เอี๊ยด !!!
รถเบรกเสียงดังข้างๆหูฉัน ฉันได้ยินเสียงประตูรถเปิดออก แล้วคนขับรถก็เดินมาหาฉัน
“นี่เธอตาบอดรึไง อยากตายเหรอ” ผู้ชายคนนั้นจับที่ต้นแขนฉัน แล้วพูดด้วยเสียงเกรี้ยวกราด
“ใช่ ฉันตาบอด แล้วก็อยากตาย” ฉันร้องไห้ออกมาทันที ทำไมนะ ฉันจะร้องทำไม ยัยบ้าเอ๊ย
“หยุดร้องไห้เถอะ” เขาพูดกับฉันอย่างแผ่วเบา ผิดกับคำพูดก่อนหน้านี้
“นายอย่ามาสนใจฉันเลย ฉันอยากตาย” ฉันร้องไห้โฮอีก
“เช็ดน้ำตาซะ” เขาวางผ้าเช็ดหน้าลงบนมือฉัน ฉันหยิบขึ้นมาเช็ดเบาๆ
“ขอบคุณนะ แต่ฉันอยู่ในโลกนี้ต่อไปอีกไม่ได้”
“ใจเย็นๆก่อน ฉันพาเธอไปหาที่สงบๆดีกว่า”
เขาพาฉันไปขึ้นรถของเขา ฉันก็ยอมไปง่ายๆไม่ทันได้คิดอะไรเลย
...
“ลงมาสิ” เขาเปิดประตูรถให้ฉัน
ทันทีที่ออกมาจากรถ ฉันสัมผัสได้ถึงความสดชื่นสุดๆ ที่ทำให้จิตใจฉันดีขึ้นมาก
“เป็นไง สบายขึ้นแล้วสิ” เขาถามฉัน
“อืม ว่าแต่ที่นี่ที่ไหนเหรอ”
“สวนสาธารณะไง ไปนั่งริมน้ำกันดีกว่า” เขาดึงฉันไปนั่งริมน้ำ บรรยากาศร่มรื่นกว่าเมื่อกี๊อีก
“ทีนี้ลองเล่าเรื่องเธอมาซิ”
“ก็ได้ เรื่องมันก็....”
“ฮะๆๆ เธอคิดฆ่าตัวตาย เพราะฟังมาจากละครน้ำเน่าเหรอ” เสียงหัวเราะจากคนที่นั่งข้างๆฉัน ทำเอาฉันอายไปบ้างเหมือนกัน
“นายเลิกหัวเราะซะที มันน่าขำนักเหรอไง”
“ก็ฉันไม่เคยได้ยินใครฆ่าตัวตาย ด้วยเหตุผลนี้มาก่อนเลยนี่ ว่าไปแล้วเธอก็ความคิดสร้างสรรค์ดีนะ”
“ถ้าฉันตามองเห็นเมื่อไหร่ ฉันจะฆ่านายคนแรกเลย”
“ขอให้มีวันนั้นเถอะ เป็นไงรู้สึกดีขึ้นบ้างแล้วสิ”
“อืม ขอบใจนะ”
“ไม่เป็นไร การช่วยผู้หญิงสวยๆซักคน คงได้บุญมากโขเลยล่ะ เธอว่ามั้ย” คำพูดของเขาทำเอาฉันเขินไปนิดๆ หมอนี่มีบุคลิกหลากหลายดีแฮะ บางทีก็ดูดุน่ากลัว บางทีก็อ่อนโยน หรือบางทีก็ออกแนวกะล่อนนิดๆ
“นี่ กลับกันเถอะ” เขาดึงฉันให้ลุกขึ้นยืน
“กลับอะไร”
“อ้าวก็บ้านเธอไง เธอคงไม่คิดจะฆ่าตัวตายแล้วนะ”
“มันก็ไม่แน่”
“อย่าท้อสิ เธอยังมีโอกาสจะมองเห็นนะ แล้วเธอก็ไม่ได้อยู่คนเดียวสักหน่อย ยังมีเพื่อนตั้งเยอะ ฉันเป็นเพื่อนเธออีกคนก็ได้นะ สู้ต่อไปสิ” เขาพูดจนน้ำตาแห่งความตื้นตันเกือบจะไหลออกมาแน่ะ เขาพูดเหมือนเรารู้จักกันมานาน คงเป็นโชคดีนะ ที่ฉันได้เจอเขา ไม่งั้นฉันอาจตายไปแล้ว...
...
ความคิดเห็น