คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เหตุเกิดจากความหึง
“ผมต้องขอโทษนะครับพี่นุ ผมแค่อยากพาดามาเปิดหูเปิดตาแค่นั้นเอง” ธิษณินยกมือไหว้ภานุ
“งั้นก็กลับบ้านก่อนเถอะดา นี่มันดึกมากแล้ว” ภานุจะดึงน้องกลับ แต่เธอไม่ยอม
“ดาจะเฝ้าแทนค่ะ”
“น้องฉัน ฉันเฝ้าเองได้” โชษิตาบอกกับอวัสดา
“ไปเถอะดา พี่ง่วงนอนแล้ว” ภานุยังคงพยายามดึงน้องกลับ
“ก็ได้ค่ะ งั้นดาจะมาเยี่ยมทุกวันเลยนะคะ”
“ครับ”
“งั้นไปนะคะ” หญิงสาวบีบมือเขาแล้วโดนพี่ชายฉุดออกไป
โชษิตามองอย่างไม่ค่อยพอใจ แล้วพูดกับน้อง
“ฉันว่ายัยนี่ต้องหวังเงินแกแน่ๆ”
“บ่นจบรึยังครับ ผมจะนอน” ธิษณินแกล้งหลับตานอน
“ฉันหวังดีกับแกนะ”
...
ทางด้านของภานุก็พาน้องสาวกลับมาถึงบ้าน
“ดาขอตัวไปนอนนะคะ” อวัสดารีบขึ้นบันไดก่อนที่พี่ชายจะถามอะไรอีก
“เดี๋ยว มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน”
“อะไรอีกคะ ก็พี่นุบอกเองว่าง่วงนอน ไว้คุยกันวันอื่นเถอะค่ะ”
“ต้องคุยตอนนี้ พี่ว่าแกเลิกคบกับเขาเถอะ พี่สาวเขาไม่ได้ชอบแกเลยนะ”
“ดารู้ค่ะเรื่องนั้น แต่ดาคบกับแทนนะคะ ไม่ได้คบกับพี่สาวเขา ราตรีสวัสดิ์ค่ะ” อวัสดารีบเดินขึ้นบันไดไป ทิ้งให้พี่ชายเหนื่อยใจกับความรั้นของน้องสาวคนนี้
...
ภานุมีอาชีพช่างกล้องอิสระ แม้จะไม่ใช่งานประจำ แต่ก็พอให้เขามีรายได้อยู่บ้าง
“ช่วยชิดๆกันหน่อยครับ ดีครับ คุณเมย์ยื่นหน้ามาหน่อยครับ ส่วนคุณบอล ก็หันไปนิดนึง” เขาสั่งนายแบบนางแบบให้ทำตามที่บอก ซึ่งทั้งคู่ยังทำไม่ถูกใจเท่าไหร่
“หันอย่างนี้นะครับ” เขาเข้าไปช่วยจับ แต่มันก็ยังไม่โดนใจเขาอีก
“เออ...คุณบอลถอยไปก่อนนะครับ เดี๋ยวผมทำให้คุณดู” ภานุสั่งให้นายแบบถอยไปก่อน แล้วเข้าไปแทนที่
ฝ่ายนางแบบสาวที่แอบหลงเสน่ห์หน้าตาหล่อๆของช่างภาพหนุ่ม ก็เริ่มปฏิบัติการหว่านเสน่ห์ของเธอทันที
“ยังไงล่ะคะ ใช่แบบนี้รึเปล่า” เธอยื่นหน้าไปใกล้ๆ โดยที่ช่างภาพหนุ่มไม่ได้สั่งสักนิด
“นี่มันอะไรคะ” เสียงหนึ่งดังขึ้น
“พิม” เขาเรียกชื่อพิมพิศาแฟนสาวที่ยืนจ้องมองด้วยสายตาโมโหหึงอยู่
“เรากำลังทำงานกันอยู่นะคะ อย่ามาหึงแฟนออกนอกหน้าสิคะ”
“เธอ.....” พิมพิศาเริ่มโมโห ภานุเห็นท่าไม่ดีรีบดึงแฟนสาวออกไปคุยข้างนอก
“ขอตัวก่อนนะครับ”
“ปล่อยนะ...นุ” เธอสะบัดมือให้หลุดจากการจับของคนตรงหน้า
“ฟังผมก่อนสิ นี่มันเป็นงานนะ”
“พิมเห็นสายตายัยนั่น เป็นผู้หญิงด้วยกันทำไมจะดูไม่ออก”
“พิมอยากทำลายงานของนุรึไง เชื่อใจนุเถอะนะ” เขาใช้วิธีอ้อนใส่
“พิมจะนั่งเฝ้า”
“พิมไปนั่งทานกาแฟแถวนี้ก่อนนะ เดี๋ยวสักครึ่งชั่วโมงงานก็เสร็จ แล้วนุจะตามไป”
“พิมกลัวนุจะ...”
“ไม่เชื่อใจนุแล้วเหรอ จำไว้นะ นุรักพิมคนเดียว เชื่อใจนุนะ” ภานุสัญญาอย่างแน่วแน่
“งั้นพิมไปรอนะ รีบๆตามไปล่ะ อย่าไปหลงเสน่ห์ยัยนั่นนะ” พิมพิศากำชับอีกครั้งแล้วยอมไปจากตรงนั้น
ภานุถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ไม่เกิดเรื่องยุ่งกับงานเขาเสียก่อน แล้วรีบไปถ่ายต่อให้เสร็จ
...
หลังจากทำงานเสร็จ ภานุก็รีบพาแฟนสาวไปทานที่ร้านโปรดของทั้งคู่ ขณะที่ทั้งคู่ยังไม่ทันได้ทานไปได้เท่าไหร่ โชคร้ายที่โชษิตามาที่นี่เหมือนกันเพราะนัดกับแฟนหนุ่มเอาไว้ และเช่นเคยที่เขายังไม่มา
ขณะที่เธอมองหาโต๊ะที่อยากนั่ง ก็เห็นคู่ปรับเก่าเข้าพอดี เมื่อเห็นว่าพาสาวสวยมาด้วยที่คาดว่าเป็นแฟน เธอก็คิดแผนดีๆออกแล้ว
“พิมยังโกรธเรื่องเมื่อกี๊อยู่เหรอ” ภานุเอ่ยถามเมื่อเห็นใบหน้าของแฟนสาว
“ก็ไม่ใช่เรื่องนั้นอย่างเดียวหรอก แต่เดี๋ยวพิมต้องตามคุณพ่อไปดูงานที่อเมริกาตั้งเป็นเดือนๆ พิมก็ต้องกลัวสิคะ กลัวนุจะไปมีคนอี่น พิมไม่อยากให้นุทำงานแบบนี้เลย เจอแต่ผู้หญิงสวยๆ”
“โธ่พิม ผมก็กำลังหางานประจำอยู่ แต่มันมีงานเข้ามาผมก็ต้องคว้าไว้ก่อน จะได้มีเงินไปสู่ขอพิมเร็วๆไง แล้วเรื่องที่พิมต้องไปดูงาน แค่เดือนสองเดือนเอง แป๊บเดียวก็กลับมาแล้วนี่นา”
“นุพูดเหมือนอยากให้พิมไป”
“พูดอะไรน่ะพิม เราคบกันมาตั้งแต่อยู่ปี 1 พิมก็รู้ว่านุรักพิมแค่ไหน”
เมื่อแอบได้ยินเรื่องบางส่วนเข้าพอดี โชษิตาก็ไม่รอช้าที่จะดำเนินแผนการแกล้งภานุทันที
“อุ๊ย สวัสดีค่ะนุ บังเอิญจังนะคะ” เธอเอ่ยทักเขาด้วยเสียงหวาน แล้วลงไปนั่งข้างๆเขาโดยไม่ให้ตั้งตัว
“คุณ คิดจะทำอะไร” ภานุพูดขึ้นอย่างตกใจ
“น้ำหอมคิดถึงนุ น้ำหอมรอให้แฟนนุไปอเมริกาไม่ไหวหรอกค่ะ” เธอแกล้งทำเสียงออดอ้อน จนพิมพิศาเชื่อเต็มๆ
“นี่มันอะไรคะ ยัยนี่เป็นใคร”
“คุณทำบ้าอะไรเนี่ย พิมมันไม่ใช่แบบนั้นนะ”
“นี่เหรอที่บอกให้เชื่อใจ พิมยังไม่ทันไปอเมริกา นุก็มีคนอื่นแล้ว”
“ฟังผมก่อนนะพิม มันไม่ได้เป็นแบบนั้นนะ ผู้หญิงคนนี้เขามีเรื่องกับนุมาก่อนก็เลยมาแก้แค้น เชื่อใจนุนะ” เขาพยายามอธิบาย
“พอทีค่ะ แต่งเรื่องโกหกได้ไม่เข้าท่าเลย เราเลิกกันเถอะค่ะ” พิมพิศาพูดไปร้องไห้ไปแล้ววิ่งออกจากร้านไปเลย
“พิม” ภานุทำอะไรไม่ถูก หันมามองโชษิตาก็เห็นเธอยิ้มอยู่อย่างไม่สำนึกใดๆ
“สะใจมากใช่ไหม คุณรู้รึเปล่าว่าทำอะไรลงไป”
“ฉันก็แค่แกล้งเล่นขำๆ แต่แฟนนายดันเชื่อเองนะ”
เป็นเวลาเดียวกับที่พลภัทรมาถึงพอดี
“เกิดอะไรขึ้นครับ” พลภัทรถามแฟนสาวอย่างเป็นห่วง
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เข้าใจผิดกันนิดหน่อย ไปจากที่นี่ดีกว่าค่ะ” โชษิตารีบพาแฟนหนุ่มออกไป
ภานุมองตามทั้งคู่ไป รู้สึกสงสารพลภัทรที่คบกับผู้หญิงคนนี้จริงๆ
...
หลังจากพลภัทรพาแฟนสาวไปทานอาหารร้านอื่นจนอิ่มแล้ว โชษิตาก็ชวนเขาไปเยี่ยมน้องชายของเธอ เมื่อเปิดประตูยังไม่ทันเข้าไปก็แอบเห็นการโชว์ความหวานของน้องชายกับแฟนสาว
“ป้อนหน่อยนะ”
“อะไรกันคะ มือก็ไม่ได้เจ็บ”
“ก็มันกระเทือนแผลนี่นา” เขาอ้อนเธอด้วยหน้าตาเจ้าเล่ห์
“แผนสูงจังนะคะ ก็ได้ค่ะ ดาป้อนก็ได้”
หญิงสาวป้อนคนตรงหน้าช้าๆ เขาจ้องหน้าเธอตลอด จนเธอเขินแทบจะป้อนต่อไม่ได้
“อุ๊ย เลอะแล้วที่ปากน่ะ เช็ดสิคะ” ดายื่นกระดาษทิชชู่ให้เขา
“ไหนล่ะครับ” ธิษณินทำเป็นเช็ดไม่โดนสักที
“แทนอ่ะ...แกล้งดาอยู่ได้นะ มาๆ เช็ดให้ก็ได้”
เธอเช็ดปากให้ชายหนุ่มด้วยความอาย เช็ดยังไม่เสร็จดี เขาก็ยื่นมือมากุมมือเธอไว้อีก
“ทานผักหน่อยสิคะ” อวัสดาอ้อนแฟนหนุ่ม
“ดาก็รู้ว่าผมไม่ชอบผักนี่นา”
“ทนกินเข้าไปหน่อยเถอะนะ นะคะ”
“ถ้าจะให้ผมทาน ต้องให้รางวัลก่อนนะ”
“อะไรคะ”
“ก็...หอมแก้มไง” เขาพูดแล้วชี้ที่แก้ม
“ไม่เอา ดาอายเค้า”
“มีใครที่ไหน มีแค่เราสองคนเอง”
“มีฉันกับคุณพลด้วย” โชษิตาโพล่งขึ้นมา ทำลายบรรยากาศดีๆของทั้งคู่จนหมด
“สวัสดีครับ ดา นี่พี่พล แฟนของพี่น้ำหอม” ธิษณินทักทายพี่สาวและแฟน ก่อนจะแนะนำให้อวัสดารู้จักด้วย
“สวัสดีค่ะ”
“ไม่ต้องไปรู้จักหรอกค่ะ เดี่ยวไม่นานก็คงเลิกกันแล้ว” โชษิตาบอกกับแฟนหนุ่มแต่ส่งสายตาไม่เป็นมิตรให้แฟนของน้องชาย
“พี่พูดอะไรน่ะ ดาไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ทำไมพี่ต้องตั้งท่ารังเกียจดาแบบนี้ด้วย” ธิษณินถามพี่สาวอย่างไม่เข้าใจ
“ฉันพูดเพราะหวังดีนะนายแทน”
“ผมคิดได้เองนะครับว่าใครดีไม่ดี ทีพี่ไปคบกับใคร ผมยังไม่เคยอยากยุ่งเลย”
...
ความคิดเห็น