คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : รู้ใจตัวเอง
ณัฐพลไม่อยากจะมองพวกเขาสองคนอีก แม้ว่าจะไม่ได้มีภาพการสวีตหวานแหววอะไรกัน แต่คำพูดยั่วยุของคู่หมั้นสาว ได้ทำให้เขาแทบจะทนไม่ไหว
ณัฐพลหันไปมองอีกที รณภพก็กำลังประคองทิพย์เทวี ที่ไม่ได้สติออกจากร้าน เขาไม่รอช้าที่จะวิ่งตามไป
“อะไรคะ จะไปไหน” เมยาวดีดึงมือเขาไว้
“ผมจะตามไปช่วยคุณทิพย์ ไอ้รณภพมันมันมอมยาคุณทิพย์แน่ๆ ” ณัฐพลสะบัดแขนแรงๆ จนมือของเมยาวดีหลุด แล้ววิ่งออกไป
“นัท...โอ๊ย ฉันคิดผิดใช่ไหมเนี่ย” เมยาวดีบ่นกับตัวเอง เธอเดินเกมผิดไปซะแล้ว ที่ให้เขามาเห็นภาพแบบนี้
ณัฐพลวิ่งออกมา ก็เห็นรถของรณภพออกไปแล้ว เขาไม่รอช้ารีบขับรถของเขาตามไปทันที ส่วนเมยาวดีที่พึ่งจ่ายเงินเสร็จ ก็ออกมาพบแต่ความว่างเปล่าแล้ว
เธอรีบโทรหาเขาทันที....
“ฮัลโหล นัทคะ คุณจะทำอะไรเนี่ย”
“ขอบคุณนะเมย่า และขอโทษด้วย”
“อะไรนะคะ”
“ขอบคุณที่ทำให้ผมรู้ใจตัวเอง ผมชอบคุณทิพย์ ผมยอมให้ไอ้รณภพมันทำแบบนั้นไม่ได้”
“แต่...ฉันไม่ต้องการแบบนั้น นัทต้องตัดใจ ฉันเป็นคู่หมั้นนัทนะ เมย่ารักนัทนะ” เมยาวดีโวยวายออกมา เรื่องมันกลับตาลปัตรไปจากแผนของเธอหมดแล้ว
“ผมขอโทษ...”
หลังคำพูดของเขา ทั้งคู่ต่างเงียบไป ก่อนที่ณัฐพลจะตัดสาย
“อย่านะ อย่าวาง นัท” เมยาวดีพยายามกดอีก แต่เขาก็ปิดเครื่องไปแล้ว
“ทิพย์เทวี แกไม่มีวันแย่งนัทไปได้หรอก แกไม่มีทางจะชนะฉันได้” เมยาวดีประกาศกร้าวกับตัวเอง
...
รณภพลงทุนเปิดโรงแรมหรู เขาปลดเสื้อผ้าที่พันธนาการตัวเขาออกอย่างรวดเร็ว สูดกลิ่นหอมจากการหญิงสาว แล้วค่อยๆปลดเสื้อผ้าของเธอ
“อย่าแตะต้องเธอนะ”
หมัดหนักๆเสยเข้าเต็มเบ้าตาเขาโดยไม่ทันได้ตั้งตัว เงยหน้ามาอีกทีก็เจอกับณัฐพลที่อยู่ในใบหน้าโกรธจัด
“แกมาที่นี่ได้ไง” รณภพเอ่ยถามอย่างตกใจ
“ฉันมาช่วยคุณทิพย์”
“นี่เป็นหน้าที่เจ้านายหรอ”
“ไม่ว่าฐานะไหน ฉันก็ไม่ปล่อยให้แกทำร้ายคุณทิพย์”
“แกนั่นล่ะทำร้ายเขา แกมีคุณเมย่าแล้วกลับมาให้ความหวังกับเธอ ฉันจะช่วยให้คุณทิพย์ตาสว่าง...” รณภพโต้กลับ
“ด้วยวิธีเลวๆแบบนี้น่ะเหรอ คุณทิพย์ไม่ใช่พวกที่แกจะพามานอนด้วยได้ง่ายๆนะ”
“มันก็เรื่องของฉัน”
“ไอ้สารเลว”
คำพูดแบบไม่ใส่ใจ ทำให้อารมณ์โกรธของอีกฝ่ายไปถึงระดับสูงสุด เขาต่อยรณภพอย่างไม่ยั้ง อีกฝ่ายที่ไม่ช่ำชองเรื่องหมัดมวยนักได้แต่ปัดป้อง จนล้มหมดแรงอยู่กับพื้น
“ถ้าแกแตะคุณทิพย์อีกล่ะก็ ฉันจะจัดการแกให้หนักกว่านี้แน่” ณัฐพลอุ้มหญิงสาวไร้สติแล้วเดินออกจากห้องไป
“ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอ้นัท ฉันไม่ยอมแค่นี้แน่”
...
ณัฐพลพาหญิงสาวที่ยังไม่ได้สติมาที่บ้านของเธอ เขาจำทางได้ เพราะเคยมาส่งเธอครั้งหนึ่ง
เขามีเวลาได้พิจารณาบ้านของหญิงสาว มันช่างทรุดโทรมเหลือเกิน จนสงสารหญิงสาวที่ต้องมาอยู่ในสภาพนี้ ถ้าทำให้เธอได้อยู่ในที่ที่ดีกว่านี้...ก็คงดี
ก่อนที่ความคิดจะฟุ้งซ่านไปกว่านี้ ในบ้านก็มีคนเดินออกมา
”พี่ทิพย์ ใช่พี่ทิพย์หรือเปล่า”
ชายหนุ่มจำได้ว่านั่นคือ...น้องสาวของทิพย์เทวี หรือก็คือของเล่นชิ้นใหม่ของน้องชายเขา ที่นิสัยไม่ได้ต่างจากรณภพสักเท่าไหร่
“คุณทิพย์โดนยานอนหลับเข้าไปน่ะ ช่วยพี่พาเข้าไปในบ้านหน่อย”
“ฮะ...พี่นัท..ค่ะ” เอื้อมยังงงงันกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ก็ช่วยพยุงพาพี่สาวเข้ามานอนในห้องของเธอ
“เรื่องมันเป็นยังไงเหรอคะ” เอื้อมดาวถามขึ้น ขณะห่มผ้าให้ทิพย์เทวี
“คุณทิพย์เจอพวกฉวยโอกาสน่ะ ผู้ชายสมัยนี้ไว้ใจยากนะ น้องดาวก็ควรระวังไว้หน่อย” ณัฐพลเตือนเอื้อมดาวไปในตัว
“ขอบคุณนะคะที่ช่วยพี่ทิพย์ไส้ แล้วก็ที่เตือนดาวด้วย แต่ดาวก็มีพี่วิทย์คอยดูแลอยู่แล้ว ไม่เป็นไรหรอกค่ะ จะห่วงก็แต่พี่สาวของดาว ดูสิคะ ถ้าไม่ได้พี่นัทไปช่วยจะเป็นยังไงนะ”
ณัฐพลมองเอื้อมดาวแล้วก็อดจะสงสารไม่ได้ กลัวเธอจะโดนกับตัวเอง
“งั้นเดี๋ยวดาวดูแลพี่ทิพย์เองค่ะ พี่นัทกลับไปเถอะนะคะ นี่ก็ดึกแล้ว”
“เออ...พี่ง่วงมากเลย ขอนั่งพักก่อนได้ไหม” ณัฐพลเอ่ยขึ้น โดยหวังจะได้อยู่ใกล้ชิดหญิงสาวด้วย
“ได้สิคะ หรือจะนอนพักที่โซฟาก็ได้นะคะ”
...
ทิพย์เทวีตื่นขึ้นมาในตอนเช้า พร้อมศีรษะที่มึนงง เธอจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าดื่มเหล้ากับรณภพ แล้วความจำก็เลือนหายไป เธอมองไปรอบๆก็พบว่าอยู่ที่บ้าน ยิ่งงงงันว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
เธอเปิดประตูห้องออกมา ได้ยินเสียงคนทำอะไรอยู่ในครัว ก็คิดว่าเป็นน้องสาว
“ยัยดาว ทำอะไร....อ้าว..คุณนัท มาที่นี่ได้ไงคะ” ทิพย์เทวีถามอย่างสงสัย
“ผมกำลังพยายามทำข้าวต้มให้คุณ แต่ขอโทษนะครับที่ดูท่าจะไม่สำเร็จ” ณัฐพลยิ้มแหยๆให้เธอ
แล้วในที่สุด ณัฐพลก็ออกไปซื้อโจ๊กมาทานกัน 2 คนแทน ก่อนจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้หญิงสาวฟัง
“ขอบคุณมากๆเลยนะคะ” ทิพย์เทวีเอ่ยจากใจจริง
“คุณเป็นเลขาส่วนตัวของผมนี่ครับ ถ้าขาดคุณไปผมก็แย่สิ”
“แค่นั้นหรือคะคือเหตุผล” ทิพย์เทวีเริ่มใช้เสน่ห์อีกครั้ง
“ก็....ผู้หญิงกำลังโดนทำร้าย ผมเป็นผู้ชายที่ดีก็ควรจะช่วย จริงไหมครับ”
“ทั้งๆที่ฉันหวังว่าจะมากกว่านั้น” เธอแกล้งหลบตาเขา
“คุณทิพย์ อย่าให้ผมต้องพูดความจริงเลยนะครับ....ความจริงที่ผมอยากบอกใจจะขาด แต่....”
“อะไรคะ”
“ผม...ผมชอบคุณจริงๆนะครับ”
ทิพย์เทวีอึ้งไป เขาหลงเสน่ห์เธอเกินกว่าที่เธอจะคาดคิดเสียแล้ว ไม่งั้นเขาคงไม่กล้าสารภาพแบบนี้
“อย่าพูดบ้าๆสิคะ คุณเป็นคู่หมั้นคุณเมย่านะคะ”
“แต่ผมฝืนใจตัวเองไม่ได้อีกแล้ว ผมปฏิเสธหัวใจตัวเองไม่ได้”
ทิพย์เทวีแกล้งเดินหนี และได้ผล....เขาโอบกอดเธอจากด้านหลัง
“ขอผมกอดคุณนะครับ ผมอยากให้เวลาหยุดอยู่แบบนี้ ผมขาดคุณไม่ได้”
ทิพย์เทวีกำลังจะอ่อนไหวไปตามคำพูดของเขา สิ่งที่เขาแสดงออกมา ทำเอาเธอเริ่มละอายกับสิ่งที่ตัวเองกำลังทำ แต่แล้ว...เธอก็ดึงสติตัวเองกลับมาได้
“ฉัน...ก็รักคุณค่ะ”
...
ความคิดเห็น