><((^> สะดุดรัก...หนุ่มนักกีฬา <^))><

ลำดับตอนที่ #11 : บาสนัดชิง

ทำไมวีถึงดีกับฉันขนาดนี้นะ เขาคอยเทคแคร์ฉันทุกอย่าง ซึ่งมันก็ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาได้บ้าง...

แต่อะไรๆหลายอย่างเปลี่ยนแปลงไป โดยเฉพาะกับนายต้าร์...

เขากลับมาคบกับครีมอย่างเต็มตัวแล้ว ก็ตั้งแต่วันนั้นที่ชมรมนั่นเอง นี่ก็คงเป็นบทพิสูจน์นะ ว่าเขาคงไม่ได้ชอบฉันหรอก เพราะถ้าเขาชอบฉันจริงๆ เขาคงไม่กลับไปคบกับครีมแบบนั้น เขาคงจะแย่งฉัน เฮ้อ ฉันคิดเพ้อไปไกลแล้วสินะ

และอีกคนที่ฉันไม่เข้าใจ เดือน ทำไมเธอถึงไม่ยิ้มให้ฉันเลย ถามคำตอบคำ ทำไมนะ ฉันทำผิดอะไรมากนักรึไงนะ หรือว่าจะเป็นเรื่องของวี คงจะไม่ใช่ว่าสาวห้าวอย่างเดือน จะชอบผู้ชายอ่อนโยนอย่างวีหรอกนะ ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันจะทำยังไงดี เมื่อหันไปทางไหน ก็มีแต่ทำให้ใครเค้าเกิดปัญหา

“ขอบคุณนะวี ที่มาส่ง” ฉันเอ่ยกับวี เมื่อเขาเดินมาส่งฉันถึงบ้าน

“บอกว่าไม่ต้องขอบคุณไง มันเป็นหน้าที่”

“วีน่ารักจัง”

“พูดอะไรน่ะ วีเขินนะ” เขาเกาหัวแกรกๆ แล้วหลบสายตาฉัน

“งั้น เอวี่เข้าบ้านก่อนนะ” ฉันโบกมือลาเขา แล้วจะเปิดประตูเข้าไป

“เออ เดี๋ยว” วีเรียกฉันไว้

“อะไรหรอ”

“คือ..พรุ่งนี้ วีต้องแข่งบาสแล้ว เออ...เอวี่ไปเชียร์วีหน่อยสิ” วีเอ่ยอย่างตะกุกตะกัก

จริงสินะ บาสนัดชิงชนะเลิศระดับเขตกับโรงเรียนนรเศรษฐ์ ที่ฉันไปเห็นพวกเขาซ้อมวันนั้น

“อืม ได้สิ เอวี่ต้องไปเชียร์อยู่แล้ว แข่งที่โรงเรียนเอกกวีใช่มั้ย” ฉันตอบตกลง

“ใช่ ตอน 10 โมง เออ..วีมารับนะ”

“ไม่ต้องหรอก วีรีบไปเตรียมแข่งเถอะ เดี๋ยวเอวี่ไปเอง”

“งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ บาย” วีโบกมือลาฉัน แล้วเดินจากไป ถ้าฉันชอบเขาเหมือนที่ชอบนายโง่งี่เง่านั่นได้ ก็คงดีนะ

...

บรรยากาศตื่นเต้นนั้น ฉันสัมผัสได้ตั้งแต่วินาทีแรกที่เข้ามาในสนามบาส กองเชียร์ทั้ง 2 ฝ่ายเชียร์กันอย่างสนุกสนาน แต่ก็ไม่ได้เป็นแบบฆ่ากันตายไปข้าง แต่ดูเป็นการแข่งกระชับสัมพันธ์กันมากกว่า

“อ้าว พี่เอวี่ มาเชียร์พี่วีเหรอคะ” เสียงใสๆของครีมดังขึ้น พร้อมการปรากฏกายของเธอ ในชุดสีสันสดใส

“อืม ครีมก็มาเชียร์ต้าร์ล่ะสิ”

“ใช่สิคะ จะให้มาเชียร์ใครล่ะคะ” ครีมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“หวานกันมากล่ะสินะ” ฉันพึมพำออกมา

“เอ๊ะ อ๋อ ค่ะ ก็ตั้งแต่ที่ต้าร์ยอมคืนดีกับครีม เราก็ใกล้ชิดกันมากกว่าเดิมอีก แต่ก็คงจะหวานสู้คู่พี่กับพี่วีไม่ได้หรอกมั้งคะ โรแมนติกออกขนาดนั้น”

“ไม่ขนาดนั้นหรอก ยังแค่คุยๆกันอยู่เลย” ฉันยิ้มออกมาอย่างยากเย็น

“อ้าว แล้วนี่ พี่เดือนไม่มาด้วยหรอคะ”

“ไม่ว่างน่ะ”

อันที่จริง เดือนไม่ยอมรับโทรศัพท์ที่ฉันกะจะโทรไปชวนต่างหาก

“เออ..ครีมก็มัวแต่ชวนคุย พี่เอวี่รีบไปให้กำลังใจพี่วีตรงริมสนามทางนั้นดีกว่าคะ” ครีมชี้ไปตรงสุดทาง

“แล้วครีมล่ะ”

“อ๋อ เดี๋ยวครีมไปซื้อของนิดหน่อยค่ะ จะได้ไว้ทานตอนเชียร์  ไปนะคะ” ครีมเดินจากไป ฉันตรงไปทางที่ครีมบอก

ตลอดทางเดิน ทุลักทุเลอยู่พอสมควรเลยทีเดียว เพราะกองเชียร์เดินกันให้ควัก จนกระทั่ง...

“โอ๊ย” ฉันชนกับใครซักคน จนล้มลงไปนั่งก้นกระแทกพื้น

“เป็นอะไรรึเปล่าครับ” เสียงนุ่มเอ่ยอย่างเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันพูดพร้อมกับยิ้มแต่ก็ต้องหุบยิ้มทันที เมื่อรู้ว่าเป็น...ต้าร์

“เธอนั่นเอง อ่ะ ลุกขึ้นมาสิ” ต้าร์ยื่นมือให้ฉันจับเป็นหลักยืนเพื่อขึ้นมา ฉันไม่อยากจับเลย

“ไม่ต้อง ฉันลุกเอง โอ๊ย” ฉันปวดก้นชะมัด

“หรือจะให้อุ้ม เร็ว”

แล้วฉันก็ต้องจำใจจับมือเขา แล้วดึงตัวเองขึ้นมา แต่เพราะฉันดึงตัวขึ้นมาแรงไปหน่อย เลยเซไปใกล้เขา

เหมือนวินาทีนั้น จะหยุดอยู่แบบนั้น เขาจ้องตาฉันแล้วก็ไม่ปล่อยมือที่กุมมือฉันอยู่

“ปล่อย” ฉันสะบัดตัวเองให้หลุดออกจากการเกาะกุม

“กลัววีมาเห็นนักรึไง” ต้าร์พูดอย่างอารมณ์ไม่ดี

“นายล่ะ ไม่กลัวเหรอ”

“ครีมไปซื้อของ ฉันจะกลัวทำไม” ต้าร์ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“ไอ้พวกฉวยโอกาส ฉันไม่คิดว่านายจะเป็นคนแบบนี้เลยนะ ฉันเกลียดที่สุด” ฉันด่าเขาออกไป

“เธอก็เกลียดฉันอยู่แล้วนี่ จะเกลียดเพิ่มอีกนิด จะเป็นไรไป” เขาพูดด้วยเสียงตัดพ้อ นี่เขาเข้าใจว่าที่ฉันทำเฉยชาเพราะเกลียดเขาสินะ ก็ดีเหมือนกัน

“งั้นก็รู้เลยนะ ว่าฉันเกลียดนายที่สุด..ในโลก ถอย”

ฉันผลักไหล่เขาให้หลบ แต่เขากลับไม่หลบ แถมยังเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นอีก

“ถอยไปนะ คนมองกันใหญ่แล้ว” ฉันทุบตีเขา

เขายังไม่ถอยแถมยื่นหน้ามาใกล้ฉันอีก ฉันผลักไหล่เขาออก

“ว๊าย ทำอะไรกันเนี่ย” ยัยนีน่าอีกแล้วที่โผล่มาขัดจังหวะ เอ้ย โผล่มาในจังหวะนี้ แต่คราวนี้มาพร้อมเพื่อนสาว และอีกสองหนุ่มที่พวกเธอทั้งสองกำลังทำตัวเป็นปลิงใส่พวกเขาอยู่

“เปล่านี่” ฉันเอ่ย โดยไม่มองหน้าต้าร์

“หรือว่าปฏิบัติการสลับคู่ แล้วนี่แฟนเธอสองคนรู้รึเปล่า” หวานทำท่าจะสอดอีกคน

“บอกว่าไม่มีไง” ต้าร์ตะคอกใส่

“เครียดแบบนี้ เดี๋ยวก็เล่นได้ไม่ดีนะเพื่อน พวกฉันอุตส่าห์มาเชียร์” แมนแสร้งยิ้มให้ต้าร์

“ฉันขอตัว” ต้าร์ผละออกไป แล้ววีก็เดินเข้ามาพอดี

“อะไรกันเหรอ” วีถามฉัน รวมทั้งอีก 4 คน

“ขอตัวนะ” ออตโต้บอกแล้วนำอีก 3 คนออกไป

“พวกนั้นทำอะไรเอวี่รึเปล่า” วีถามอย่างเป็นห่วง

“ไม่มี แค่ทักกันนิดหน่อยเอง”

“เหรอ แต่ดูเอวี่หน้าซีดๆ แถมไอ้ต้าร์ก็ดูโกรธๆ” วียังคงสงสัย

“ไม่มีจริงๆ วีไม่ต้องเป็นห่วงหรอกเตรียมตัวแข่งเถอะ” ฉันแตะไหล่เขา

“ขอบใจเอวี่มากนะ ที่มาให้กำลังใจ” วียิ้มให้ฉัน

“วีจะทำให้ดีที่สุด ให้สมกับที่เอวี่มอบกำลังใจให้” วีเอ่ยคำซึ้งๆออกมา

...

การแข่งขันดำเนินไปอย่างตื่นเต้นเร้าใจ ผลัดกันรุกผลัดกันรับ แต่โดยรวมแล้ว เอกกวีก็ได้เปรียบอยู่มาก แววชนะอยู่ไม่ไกลแล้ว

“อุ๊ย น้ำไม่พอแน่เลย น่าจะซื้ออีกซักแพ็คนึงนะ” ครีมพูดขึ้น ตอนใกล้จะจบครึ่งแรก

“พี่ไปซื้อให้แล้วกัน” ฉันอาสา

“งั้นครีมไปด้วยดีกว่า ช่วยกันแบก”

“ไม่ต้องๆ พี่แบกไหว ครีมเชียร์แฟนครีมไปเถอะ”

ฉันตรงไปยังร้านขายน้ำหน้าโรงเรียน แต่ยังไม่ทันถึง ก็ไปเจอนายออตโต้ที่แบกน้ำมา

“อ้าว ลงมาทำไมล่ะ” ออตโต้ถามฉัน

“มาซื้อน้ำ”

“นี่ไงเราซื้อแล้ว”

น่าแปลกนะ ดูเหมือนมีอะไรไม่ชอบมาพากล

“งั้นฉันช่วยแบกนะ”

“ก็ดีเหมือนกัน ฉันอยากไปห้องน้ำหน่อย คงไม่เรียกว่าใช้แรงงานผู้หญิงนะ”

ฉันมองตามออตโต้ที่เดินไปห้องน้ำ ด้วยความสงสัยไม่น้อย แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง

พอฉันกลับขึ้นมาบนโรงยิม ก็หมดเวลาพอดี ทุกคนในทีมตรงดิ่งมาพักข้างสนาม

“อ้าว เอวี่ ทำไมไปแบกน้ำมาเองแบบนี้ล่ะ เจ็บมือรึเปล่า” วีรีบวิ่งมาดูมือฉัน

“ไม่จ้ะ ไม่ต้องห่วงหรอก วีไปทานน้ำเถอะ” ฉันบอกกับวี

“อ้าว ต้าร์ ไม่ดื่มล่ะ” ฉันได้ยินครีมถามต้าร์ ที่ทำหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์

“ดื่มขวดนี้ได้มั้ย อยากทานขวดเดียวกับครีม” ต้าร์ดึงน้ำในมือครีมไป หมั่นไส้ชะมัด คงรังเกียจน้ำที่ฉันถือมามากเลยสินะ

...