><((^> สะดุดรัก...หนุ่มนักกีฬา <^))><

ลำดับตอนที่ #10 : ชุลมุนวุ่นใจ

“เฮ้” เด็กๆตบมือใหญ่ ฉันปลื้มใจจริงๆ

“ขอบคุณนะคะ ขอไปห้องน้ำก่อน” ฉันเดินเลี่ยงไปทางห้องน้ำ เพราะน้ำตามันพาลจะไหลออกมาเองซะให้ได้

ฉันวักน้ำล้างหน้า จนเสื้อเปียกไปหมด ทำไมฉันต้องรู้สึกแบบนี้ด้วยนะ...

แล้วประตูห้องน้ำข้างหลังฉันก็เปิดออก โดยมีเดือนเดินออกมาด้วยใบหน้าซีดเซียว

“เป็นอะไรน่ะ” ฉันรีบถาม

“เปล่านี่ ก็..ท้องเสีย” เดือนตอบโดยหลบตาฉัน

“ท้องหรืออะไรเสีย” ฉันย้ำถาม

“อย่ามาจับผิดฉันนักเลย เธอเองก็เหมือนกันนี่ ฉันรู้นะ” เดือนจ้องหน้าฉัน

“เธออย่ามาเปลี่ยนเรื่องนะ”

“เราต่างมีความลับ ก็ให้มันเป็นแบบนี้ล่ะ ถือว่าหายกัน” เดือนพูดจบก็เดินออกไป อะไรกันนะ เดือนเป็นอะไรของเค้า ใครทำเขาเสียใจน่ะ คงไม่ใช่เรื่องผู้ชายหรอกนะ

...

ออด...

เสียงออดบอกหมดเวลา หญิงสาวที่ดูภายนอกแล้วแสนจะห้าวนั้นเดินออกมาจากห้องเรียน เพื่อที่จะกลับบ้าน...

“เดือน เดี๋ยวสิ” ชายหนุ่มคนหนึ่งมาดักหน้าเธอเอาไว้ เป็นคนที่เธอทั้งอยากเจอและไม่อยากเจอในเวลาเดียวกัน

“มีอะไรล่ะ” เดือนถามอย่างขอไปที

“คือ...เย็นนี้ว่างมั้ย” วีถามกึ่งบังคับนิดๆ

“จะพาฉันไปไหนเหรอ คงไม่ได้ให้เด็กภาษาฝรั่งเศสอย่างฉันสอนภาษาเยอรมันให้นายหรอกนะ” เดือนประชด

“ไม่ใช่คือ..ไปเดินห้างกับฉันหน่อยสิ”

“ฮะ ว่าไงนะ” เดือนคิดว่าเธอหูฝาด

“นะ ไปกับฉันหน่อย”

“นายมีแผนอะไรมิทราบ” เดือนถามอย่างไม่ชอบมาพากล

“เธอมองฉันโหดร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ” วีทำเสียงออดอ้อน

“คิดเอาเองสิ”

“ตกลงว่าไปนะ”

“ก็ได้”

...

“นายจะมาทำอะไรเหรอ” เดือนถาม เมื่อเข้ามาในตัวห้าง

“ซื้อของ”

“อะไรล่ะ”

“ตามฉันมาสิ” วีดึงมือแล้วลากเดือนไป

วีลากเดือนไปอย่างรวดเร็ว จนเธอไปชนกับชาวต่างชาติคนนึง

เขาอุทานเป็นภาษาฝรั่งเศส เดือนเลยรีบขอโทษขอโพยด้วยภาษาฝรั่งเศสที่ร่ำเรียนมา

“เธอนี่เก่งจังนะ ฉันยังคุยกับชาวเยอรมันไม่ได้แบบนี้เลย” วีชมเดือน

“นิดหน่อยน่ะ”

“สอนภาษาฝรั่งเศสฉันหน่อยสิ”

“นายเรียนเยอรมันยังไม่พอรึไง”

“ก็อยากรู้หลายๆภาษาไง สอนหน่อยสิ” วีทำท่าอ้อน

“คำว่า เชอแตม” เดือนพูดขึ้นลอยๆ

“แปลว่าอะไรล่ะ”

“ไม่บอก ไปหาเองเอง” เดือนหน้าแดงไป เมื่อได้แอบบอกรักเป็นภาษาฝรั่งเศสไปแบบนี้

แล้วพวกเขาก็มาถึงที่ร้านขายพวกเครื่องประดับผู้หญิง

“พามาทำไมเนี่ย” เดือนถามอย่างงุนงง

“เออ..เลือกสิ อันไหนน่าสนใจ”

“ทั้งร้านนี้น่ะเหรอ”

“ใช่ แต่..ชิ้นเดียวนะ ที่ชอบที่สุด เงินฉันไม่พอ”

เดือนรู้สึกหน้าแดงขึ้นมาในทันที เธอไม่คิดว่าวีจะซื้อของแบบนี้ให้เธอ เขาคิดยังไงนะ...

เดือนเดินเลือกอยู่ไม่นาน ก็สะดุดตากับจี้เส้นเล็ก ที่มีดาวสีทองตรงกลาง ดูแล้วโรแมนติกมากสำหรับเธอ...

“อันนี้” เดือนชี้บอกวี

“งั้นก็..พี่ครับ เอาเส้นนี้เลยครับ” วีบอกกับคนขาย และก็ซื้อจี้เส้นนั้นมา

“เธอนี่รสนิยมดีนะ ลองสวมดูสิ” วียื่นจี้ให้เดือน

“อืม” เดือนรับจี้มาแล้วพยายามใส่ แต่ก็ใส่ไม่ได้ เพราะต้องติดตะขอด้านหลัง

“มา ฉันช่วย” วีติดตะขอให้อย่างบรรจง และผลักเอให้หันหน้ามา

“สวยจัง” วีพูดขึ้นอย่างลอยๆ

“ขอบใจนะที่ชม” เดือนยิ้มปลิ้มๆปนเขิน

“แหม เธอคงไม่คิดว่าฉันชมเธอหรอกนะ”

“เอ๊ะ” เดือนสงสัยกับคำพูดของเขา

“เธออย่าทำหน้างงสิ เธอรู้ใช่มั้ยว่าฉันไม่ได้ซื้อสร้อยให้เธอ”

“ฮะ” เดือนอ้าปากค้าง

“ก็ฉันให้เธอมาช่วยเลือกซื้อสร้อยให้หน่อยน่ะ เพราะฉันจะเอาไปให้เอวี่” วีพูดไปเขินไป

“นาย..ทำไมนายไม่บอกฉันตรงๆ” เดือนโกรธจนพูดไม่ออก

“เธอโกรธเหรอ คือ..ฉัน..ขอ..”

เดือนวิ่งหนีไป ท่ามกลางความงุนงงของวี ที่ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย

...

ทำไมการตัดใจจากใครสักคนมันถึงยากเย็นได้ขนาดนี้นะ การได้เห็นหน้ากันทุกวันแบบนี้ยิ่งทำให้ฉันเจ็บกว่าการไม่ได้เจอกันซะอีก ฉันพยายามทำตัวเฉยชาใส่เขา แต่มันก็ได้แค่หลอกตัวเองไปเท่านั้นเอง

ฉันเดินมาที่ชมรมวาดภาพก่อนคาบชมรมเกือบครึ่งชั่วโมง เพราะคาบก่อนอาจารย์ติดธุระไม่ได้มาสอน แล้วให้นักเรียนไปอยู่ห้องสมุด ฉันเปิดรูปที่ฉันวาดภาพเขาเอาไว้ออกมา ทำไมการได้ใกล้ชิดเขา กลับทรมานยิ่งกว่าเมื่อก่อนนะ ทำไมเราต้องมารู้จักสนิทสนมกันแบบนี้ด้วย ทั้งๆที่เรื่องของเรา มันก็คงเป็นไปไม่ได้...

ฉันลูบไล้ไปบนรูปที่ถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดของฉันลงไป แล้วน้ำตาใสๆก็ไหลรินลงมาช้าๆ

“เอวี่...” เสียงหนึ่งเรียกฉัน เมื่อฉันหันไปพบเจ้าของเสียง ฉันก็ตกใจอย่างที่สุด แล้วรีบเอาตัวบังรูปเอาไว้

“นายเข้ามาไม่ให้ซุ่มให้เสียงเลย” ฉันพูดเสียงตะกุกตะกักกับต้าร์ที่จ้องหน้าฉันไม่กระพริบ

“เธอเป็นอะไร..แล้วทำไมต้องบังรูปนั้นไว้ด้วย” ต้าร์เดินมาใกล้ๆฉัน ฉันจะทำยังไงดีนะ

“ไม่ใช่เรื่องของนาย ออกไปเลยนะ” ฉันไล่เขา

“เขาคนนั้นเป็นใครกัน เขาทำเธอเสียใจใช่มั้ย คนในรูปนั้นมีตัวตนใช่มั้ย” ต้าร์ถามออกมาได้ยังไงนะ เขาไม่รู้อะไรบ้างเลยรึไง ฝีมือฉันมันคงห่วยจนเขาดูไม่ออกว่ามันเป็นรูปเขาเลยใช่มั้ย

“ใช่ เขามีตัวตน” ฉันพูดเบาๆ

“ใคร ฉันรู้จักมั้ย ฉันจะไปต่อยหน้ามัน”

“ฮึๆ” ฉันขำออกมา

“อะไรของเธอ ตกลงมันอะไรกันแน่” ต้าร์ถามย้ำกับฉัน

“นายไม่ต้องรู้หรอก” ฉันพยายามกลั้นใจไม่ให้ร้องไห้ออกมาอีก

“เอวี่ เธอ เออ..อย่าร้องสิ” ต้าร์ควักผ้าเช็ดหน้าออกมาซับน้ำตาให้ฉัน

“อย่า” ฉันผลักมือเขาออก แล้วฉันก็วิ่งหนีไปอยู่ตรงมุมห้อง

“เอวี่...เธอโกรธอะไรฉันล่ะ ฉันไปทำอะไรเธอ..หรือ..” ต้าร์มองรูปนั้นชัดๆ แล้วเหมือนเขาจะนึกอะไรออก

“ไม่มีอะไรทั้งนั้น ไม่ต้องดูแล้ว” ฉันวิ่งไปดึงรูปนั้นออกมาจากสายตาเขา

“รูปนั้น คือ..”

“ก็บอกว่าไม่มีอะไรไง” ฉันฉีกรูปนั้นจนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

“ทำไมอะไรของเธอน่ะ เธอมีอะไรก็พูดตรงๆสิ พูดมาสิเธอโกรธอะไรฉันเหรอ หรือว่าโกรธใครบอกฉันมาสิ” ต้าร์เขย่าตัวฉัน วินาทีนั้น ฉันกำลังจะอ้าปากบอกมาออกมาแล้ว แต่...

“ว๊าย ทำอะไรกันน่ะ” เสียงแจ๋นๆของนีน่าดังออกมา ให้ฉันแยกตัวออกจากเขาอัตโนมัติ

...

ตลอดชั่วโมงชมรม ฉันแทบจะไม่มีสมาธิเลย ฉันวาดรูปจนเละไปหมด ฉันไม่แม้แต่จะมองไปทางที่รู้ว่าคนหมอนั่นอยู่เลย เพราะถ้าขืนฉันมองไป ฉันคงรู้สึกแย่ลงอีกแน่ๆ

แล้วเสียงออดบอกหมดเวลาก็ดังขั้น ฉันเก็บอุปกรณ์อย่างรวดเร็วเตรียมจะออกจากห้อง

“เอวี่...เดี๋ยวสิ” ใครบางคนเรียกฉันไว้ ไม่ใช่หมอนั่นหรอก แต่เป็นวี

“อะไรเหรอ” ฉันถาม

“คือฉันมีอะไรจะบอกเธอน่ะ” วีบอกกันฉัน ท่าทางเขาดูเขินอาย

“มีอะไรกันเหรอจ๊ะเนี่ย พวกเราฟังด้วยได้รึเปล่า” หวานแทรกเสียงแหลมขึ้นมา

“ได้สิ ฉันอยากให้มีพยานรับรู้ด้วย” วียิ้มกว้าง

“แต่ฉันไม่ว่าง ขอตัว” เดือนพูดแข็งๆแล้วเดินออกจากห้องไป อะไรอีกนะ

“เออ..งั้นฉันบอกเลยนะ คือเอวี่..คือ...ฉันแอบชอบเธอมานานแล้ว ฉันขอจีบเธอได้มั้ย”

ทั้งห้องเงียบงันไปชั่วขณะ ก่อนจะมีเสียงโห่หิ้วจากสองสาว และหน้าตาหมั่นไส้แต่แสร้งยิ้มของนายออตโต้และนายแมน ในขณะที่อีกสองชีวิตในห้อง...

“ว้าว พี่วีแมนมากเลยค่ะ แล้วทีนี้พี่เอวี่จะทำไงดีเอ่ย” ครีมเอ่ยอย่างยิ้มแย้ม ส่วนต้าร์..เขาทำหน้านิ่งเฉย

“ก็...” ฉันกำลังจะปฏิเสธออกไป แต่อีกใจก็รีบสั่งให้ฉันเอ่ยปากออกมา

“ได้สิ ก็...ฉันก็แอบชอบวีอยู่เหมือนกัน” ฉันทำท่าเขินออกมา วียิ้มไม่ยอมหุบ

“จริงนะ เอวี่” วีพูดเหมือนเพ้อไปไกลแล้ว ก่อนจะหยิบสร้อยเส้นนึงยื่นให้ฉัน

“สร้อยเส้นนี้ฉันมอบให้แทนความจริงใจของฉันนะ เอวี่” วียื่นมันให้ฉัน

“ขอบใจนะ วี” ฉันเอ่ยเสียงหวาน

“ฉันว่าเราอย่าขัดขวางเขาเลยนะ ให้โรแมนติกกัน 2 คนเถอะ” ออตโต้พูดเสียงแข็งๆ ท่าทางคงหมั่นไส้มาก แล้วเดินออกจากห้องไป โดยมีนายแมน และยัยปลิงอีก 2 ตัววิ่งตามออกไปด้วย

“เออ...พวกเราก็ไปเถอะนะครีม ฉันก็ทนความหวานไม่ได้แล้วล่ะ เราก็ไปหวานกันมั่งสิ” ต้าร์ชวนครีมออกไป ครีมอึ้งไปนิด แต่ก็ตามไปแต่โดยดี เขาคงคิดจะประชดฉันสินะ แล้วสิ่งที่ฉันทำอยู่ล่ะ มันทำร้ายวีรึเปล่านะ..

...