><((^> สะดุดรัก...หนุ่มนักกีฬา <^))><

ลำดับตอนที่ #1 : บนรถเมล์

"คุณหนูเอวี่คะ สายแบบนี้ให้ตาช่วงไปส่งดีกว่านะคะ" ป้าอุ่น แม่บ้านเรียกฉัน

" ไม่ค่ะ หนูจะไปเอง" ฉันรีบวิ่งออกมาจากบ้าน ตายแล้วทำไมแค่วันแรกฉันก็ดันตื่นสายขนาดนี้แล้วล่ะ ฉันจะทันไม่มั้ยนะ...

ฉันไม่ได้กลัวไม่ทันโรงเรียนเข้าหรอกนะ แต่ที่ฉันกลัวไม่ทัน...คือ เขาต่างหาก

พูดไปฉันก็อายนะ ฉันต้องวิ่งไปที่ป้ายรถเมล์เพื่อเจอหน้าเขา เขาคนนั้นที่ทำให้ฉันใจฉันหวั่นไหว นี่ก็เกือบครึ่งปีแล้วสินะ นับจากวันนั้น...

วันนั้นเป็นวันที่รถที่ต้องไปส่งฉันไปโรงเรียนเกิดเสีย ฉันเลยต้องไปรถเมล์เอง แล้ว..นั่นล่ะที่ฉันได้เจอกับเขาคนนั้น

เขาหน้าตาเข้มๆแบบไทยๆ นัยน์ตาก็กลมโตจนฉันไม่กล้าสบตาด้วย จมูกปากก็ได้รูป แค่มอง หัวใจของฉันก็ลอยไปหาเขาแล้ว น่าอายชะมัด ฉันไม่กล้าเล่าให้ใครฟังเลย ว่าฉันทำอะไรบ้าๆแบบนี้

"แฮ่กๆๆ" ฉันหายใจเข้าออกอย่างเร็ว เหนื่อยตายชักเลย ทันมั้ยเนี่ย

นั่นเขาคนนั้นกำลังขึ้นรถเมล์ไปแล้ว เขากับฉันขึ้นรถเมล์คันเดียวกัน เพราะเขาเรียนที่โรงเรียนเอกกวี (ชายล้วน)ซึ่งเป็นเครือเดียวกับโรงเรียนนารีรัตน์ (หญิงล้วน) ของฉัน และโรงเรียนก็ติดกัน มีเพียงประตูรั้วทึบกั้นไว้เท่านั้น

อ๊าย แล้วฉันยังไม่ได้ขึ้นรถเมล์ ไม่นะ ฉันไม่ได้เห็นหน้าเขาเกือบสามเดือน ฉันต้องขึ้นรถเมล์ให้ทัน

"จอดก่อนค่ะ" ฉันตะโกนด้วยเสียงที่เหลือน้อยนิด ขณะวิ่งตามรถเมล์ไปอย่างกระหืดกระหอบ

"เอี๊ยด"

รถเมล์จอดในที่สุด คนขับคงทนยัยบ้าที่วิ่งตามรถอย่างฉันจนต้องเปิดแน่ๆเลย แต่ก็ดี..ฉันจะได้เห็นหน้าเขาชัดๆ

บนรถแน่นมากเลย จากที่ฉันยืนอยู่หลังรถ และเขาอยู่หน้ารถ เราสองคนก็เริ่มโดนเบียดจนเข้ามาใกล้กันเรื่อยๆ ไม่นะ ฉันอายจะแย่แล้ว ทำยังไงดีเนี่ย เมื่อฉันต้องยืนติดกับเขาซะแล้ว

ฉันไม่กล้าสบตาเขาเลย แค่ฉันได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวเขา ฉันก็แทบลงไปกองกับพื้นเลย เขาดูเท่ชะมัด

ฉันเอาก้มต่ำๆ มองแค่ตรงหน้าอกของเขา และทำให้ฉันเห็นชื่อที่ปักอยู่

ธนวัฒน์ อิทธิไพศาล

ฉันพึมพำชื่อเขาไปมา หวังจะได้ไม่ลืม จนกระทั่ง...

"นี่"

"นี่"

เสียงหนึ่งเรียกฉัน ฉันเงยหน้าขึ้นมอง เขาคนนั้นนั่นเอง อ๊าย เขาเรียกฉันทำไมนะ

แล้ววินาทีนั้นฉันก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร เมื่อฉันรู้สึกว่าก้นของฉันถูกมือสากๆของใครบางคนลูบไปมา

"กลัวคนอื่นไม่รู้เหรอว่าตัวเองโรคจิต" เสียงของเขาคนนั้นร้องถามไอ้โรคจิตที่ลูบก้นฉันอยู่ แล้วคนทั้งรถก็เหมือนแหวกออกให้มีที่พอสำหรับฉัน เขาและมันได้โต้ตอบกัน

"ทำไมวะ น้องเขายังไม่เห็นโวยซักแอะเลย มึงเป็นใครวะ อย่ามาทำตัวเป็นพระเอกหน่อยเลย" ไอ้โรคจิตพูดขึ้น

ดูมันพูดสิ ความโกรธฉันพุ่งปรี๊ดเลย แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะอยู่ต่อหน้าหนุ่มในฝัน ฉันต้องทำตัวนางเอกเข้าไว้

"กูเป็นแฟนเขา เข้าใจป่ะ" อ๊ายฉันหูฝาดรึเปล่า เสียงเท่ๆนั่นทำเอาฉันแทอยากจะกระโดดกอดเขา

"ก็ได้" ไอ้หน้านรกรีบเผ่นลงรถเมล์ๆไปทันที เดนสังคมจริงเลย

ฉันจะหันมาขอบคุณเขา แต่ปากก็อ้าไม่ออกซะนี่ ทำไงดีเนี่ย...

รถเมล์ยังคงแล่นต่อไป เดี๋ยวเราก็ต้องแยกจากกันแล้ว แต่ฉันก็ยังไม่ได้พูดขอบคุณ ยัยเอวี่เอ๊ย ยัยบ้า

แล้วรถเมล์ก็จอดป้าย คนลงไปเยอะพอสมควร และที่นั่งเบาะคู่ก็ว่าง เขานั่งลงไปโดยไม่ได้คิดอะไร ฉัน...จะนั่งลงไปดีมั้ยนะ

"ไม่นั่งรึไง" เขาหันมาถามฉัน

"เออ..." ฉันยังอึกอัก

"หรือจะรอให้โรคจิตมาจับก้นอีก"

ฉันรีบนั่งลงไป เขาปากจัดไม่เบาเลยนะ แต่คนเราดูที่คำพูดอย่างเดียวไม่ได้หรอก อย่างสำนวนปากร้ายใจดี

แล้วฉันก็พยายามเบี่ยงตัวให้ห่างฉันมากที่สุด นี่เป็นครั้งแรกที่เราได้ใกล้กันขนาดนี้ ฉันเขินจนทำตัวไม่ถูกแล้วนะ

ฉันได้แต่นั่งหลับตา แล้วทำสมาธิให้ใจสงบ ทำไปเรื่อยๆๆๆๆๆ

"นี่เธอ" ฉันโดนเขย่าตัวอย่างแรง เขาอีกแล้ว เขาจับไหล่ฉันอ๊าย

"ท..ทำไมเหรอ" ฉันถามเสียงตะกุกตะกัก

"ไม่ลงล่ะ เธอต้องลงป้ายหน้านี่" เขารู้ด้วย แปลว่าเขาอาจสนใจฉันอยู่เหมือนกัน

"หรือฉันเข้าใจผิด ฉันว่าเครื่องแบบเธอคุ้นๆเหมือนเครื่องแบบโรงเรียนนารีรัตน์นี่นา โทษทีนะที่เข้าใจผิด หลบสิฉันจะลง" เขาทำฉันผิดหวังนิดหน่อย ที่แท้เขาดูจากเครื่องแบบเหรอเนี่ย

"คือ..ใช่ฉันต้องลง" ฉันรีบลุกแล้วเดินไปที่ประตู รถเมล์จอดพอดี และเขาก็ลงรถเมล์ตามฉันมา

เขาเดินแซงฉันไปอย่างไม่สนใจ เขากำลังจะเข้าโรงเรียนแล้ว จริงสิฉันยังไม่ได้พูดคำว่าขอบคุณ ฉันต้องพูด...

ฉันรีบวิ่งไปจนทันเขา แล้วอ้าปากในที่สุด

"เอ่อ...คือ...ฉันขอบคุณนะ" ฉันเอ่ยออกมาในที่สุด โล่ง...

"ฉันว่าฉันน่าจะขอโทษมากกว่านะ เพราะขัดจังหวะความสุขเธอ ไม่เห็นเธอขัดขืนเลยนี่" อ๊าย ทำไมคนหล่อปากห.มาได้เพียงนี้ ไม่จริงน่ะ

"นาย..นายมัน...ทุเร.ศ ฉันไม่ได้ชอบนะ ก็แค่อึ้ง" ฉันทนไม่ไหว พูดจบก็หันหลังเดินจ้ำออกมาจากตรงนั้น

"ระวังตัวดีๆแล้วกัน" ฉันได้ยินเสียงเบาๆที่ดูเป็นห่วง พอหันไปมองเขาก็เดินเข้าโรงเรียนไปแล้ว ฉันหูฝาดไปรึเปล่าก็ไม่รู้ ว๊าย สายแล้ว ฉันต้องรีบเข้าโรงเรียนแล้วล่ะ ทำไมนะทั้งๆที่ใกล้เขาเพียงเอื้อมมือ แต่เรากลับไม่สามารถใกล้ชิดกันได้ จะมีวันนั้นมั้ยนะ

...