You are my eyes. [อุ่นหัวใจ...เมื่อใกล้เธอ]

ลำดับตอนที่ #1 : อุบัติเหตุ

เสียงโทรศัพท์มือถือดังปลุกให้ฉันตื่นขึ้นมาจากที่นอนอย่างงัวเงีย ใครกันนะที่โทรมา

 

“ฮัลโหล” ฉันพูดกรอกลงไปในโทรศัพท์

“ป่าน ถึงไหนแล้วล่ะ” โอมแฟนฉันนั่นเองที่โทรมา ว่าแต่โทรมาทำไมนะ

“ถึงอะไรเหรอ”

“อ้าว อย่าบอกนะว่าป่านลืมน่ะ” เสียงโอมหงุดหงิดเล็กน้อย นี่ฉันลืมอะไรนะ คุ้นๆ

“ลืมอะไรล่ะ”

“ก็วันนี้โอมจะไปอังกฤษไง แล้วป่านก็บอกว่าจะมาส่งโอม นี่โอมมาถึงสนามบินแล้วนะ”

ตายแล้ว ฉันลืมได้ไงเนี่ย ตายจริง ตายๆๆๆ
”เออ..ขอโทษนะโอม ป่านจะรีบไปเดี๋ยวนี้ล่ะ เดี๋ยวเจอกันนะ รอป่านนะ”

“อืม โอมจะรอ”

...

ปึ้งๆๆๆ

ฉันวิ่งลงบันไดมาอย่างรวดเร็ว หลังจากที่อาบน้ำเสร็จแล้ว 

“อ้าว ป่าน ทำไมต้องวิ่งหน้าตาตื่นขนาดนั้นล่ะ” แม่โผล่ออกมาจากห้องครัว ในบ้านนี้มีเพียงฉันอยู่กับแม่เท่านั้นล่ะ เพราะพ่อเสียไปได้ 2 ปีแล้ว

“เออ.หนูลืมไปค่ะว่าต้องไปส่งโอม หนูไปนะคะ” ฉันพูดจบก็รีบเปิดประตูหน้าบ้าน

“ไม่กินอะไรก่อนเหรอลูก”

“ไม่ทันแล้วค่ะ”

“ดูแลตัวเองดีๆนะลูก”

...

ทำไมเมืองไทยถึงรถติดมหาศาลขนาดนี้นะ นี่ขนาดวันหยุดนะเนี่ย แล้วฉันจะไปทันมั้ย โอมจะโกรธฉันมั้ยนะ

“ลุงคะ เร่งหน่อยได้มั้ยคะ” ฉันบอกกับลุงคนขับรถแท๊กซี่

“จะเร่งไปไหนล่ะหนู เห็นมั้ยเนี่ยว่ารถติด ถ้าอยากเร็วก็ไปนั่งมอเตอร์ไซด์สิ”

“งั้นหนูลงนะคะ เงินค่ะ” ฉันรีบควักเงินจ่าย แล้วลงจากรถแท๊กซี่ ว้าวเจอมอเตอร์ไซด์พอดี

“ไปไหนครับ”

“สนามบินสุวรรณภูมิค่ะ”

...

“โอ๊ย ทำไงดีเนี่ย” ฉันบ่นต่อไป เมื่อรถติดจนมอเตอร์ไซด์ยังช้า

“พี่คะ มีทางลัดมั้ยคะ”

“ไม่มีหรอกน้อง”

“งั้นก็รีบๆหน่อยนะคะ ฝ่าไฟแดงไปเลยค่ะ” ฉันบอกกับพี่วินมอเตอร์ไซด์ เมื่อสัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีแดง

“เดี๋ยวตำรวจก็จับเอาหรอก”

“ไม่หรอกค่ะ วันนี้วันอาทิตย์ตำรวจไม่อยู่ ฝ่าไปนะคะ รถก็โล่งๆ หนูต้องรีบไปหาแฟน” ฉันแทบจะยกมือไหว้พี่เขาอยู่แล้ว 

“อืม ก็ได้”

รถมอเตอร์ไซด์ฝ่าไฟแดงไป เกือบจะพ้นอยู่แล้วแต่...

“อ๊าย พี่ รถสิบล้อ”

รถสิบล้อพุ่งมาตรงๆ และไม่มีท่าทีว่าจะหยุด มอเตอร์ไซด์หักหลบอย่างรวดเร็ว จนฉันหลุดออกจากรถมอเตอร์ไซด์ และกระเด็นไปตามพื้นถนน แล้วทุกอย่างก็ดับวูบ...

...