คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : จำยอม
“อ้าว คุณกลับมาแล้วเหรอ ขอโทษทีนะที่ผมไม่ได้ไปด้วย งานที่บริษัทยุ่งชะมัด เป็นไง หนูดาวน่ารักมั้ย” คุณวิรัช ผู้เป็นเจ้าของบ้านถามทั้งภรรยาและลูกชาย ทันทีที่ทั้งสองมาถึง
“หนูดาวแกป่วยน่ะค่ะ เลยไม่ได้มาเจอกันเลย” คุณขนิษฐาบอกสามี
“แย่จังเลย ได้ไปเยี่ยมรึเปล่าล่ะ เป็นอะไรมากมั้ย” วิรัชถามต่อ
“ไม่รู้สิคะ คุณหญิงแกบอกว่าหนูดาวไม่อยากให้เห็นตอนโทรมๆ แต่ฉันว่า...มันแปลกๆ”
“แปลกยังไงเหรอ”
“ก็เหมือนปกปิดอะไรซักอย่างอยู่น่ะสิคะ”
“หมายความว่าไง” สามียังคงไม่เข้าใจในคำพูดของภรรยา
“ก็หนูดาวของคุณแม่น่ะ หนีไปแล้วน่ะสิครับ” กรเฉลยให้ทั้งพ่อและแม่ฟัง
“หนี” ทั้งสองประสานเสียงกันอย่างตกใจ แล้วจ้องหน้าลูกชาย
“แกรู้ได้ไงตากร” ผู้เป็นแม่รีบถาม
“ก็ผมเห็นนี่ครับ ตอนแรกนึกว่าขโมยปีนกำแพงหนี ผมเลยไปดึงขาไว้ แล้ว...” กรไม่อยากพูดเรื่องน่าอายต่อ
“อะไรล่ะ เล่าต่อสิ” พ่อรีบคะยั้นคะยอ
“ก็...เธอก็หนีไปได้ครับ”
“ไม่เห็นแกเล่าให้แม่ฟังเลย”
“ก็ผม...ไม่อยากฉีกหน้านี่ครับ”
“สงสัยหนูดาวแกคงหนักใจ” ขนิษฐาถอนหายใจ
“ใช่ครับ ผมก็เหมือนกัน เราไปพูดให้คุณปู่เข้าใจ แล้วล้มงานแต่งเถอะครับ” กรสรุปขึ้นมา
“ไม่” ทั้งพ่อและแม่พูดพร้อมกัน
“โอ๊ย ซักวันผมจะหนีไปบ้าง” กรบ่นๆ แล้วเดินหนีไป อย่างเบื่อหน่ายกับสิ่งที่กำลังดำเนินไป
“ยังไงทั้งสองคนก็ต้องแต่งกันนะคะคุณ เพราะเราก็ตั้งใจตั้งแต่ตอนหนูดาวเกิดแล้ว” คุณขนิษฐากระซิบกับสามี
“อืม..แต่คงยากพอสมควรเลยนะ ผมว่า...”
...
“ดาว ตื่นรึยังลูก” ผู้เป็นแม่เคาะประตูไปก็เรียกลูกไป
“ฮะ...ค่ะ กำลังหวีผมอยู่” ดาวขานรับ ในใจยังเคืองๆอยู่เรื่องเมื่อคืนนี้
“แม่เข้าไปนะจ๊ะ” คุณหญิงเปิดประตูเข้าไป โดยมีผู้หญิงอีกคนเดินตามหลังมา
“อ้าว พี่ดาหวันมีธุระอะไรเหรอคะ” ดาวเอ่ยถามช่างตัดเสื้อที่เธอรู้จักดี
“พี่เอาชุดมาให้น้องดาวลองน่ะค่ะ หลวมคับตรงไหนจะได้แก้”
“อะไรกันคะแม่ ชุดอะไรอีก”
“ชุดที่จะใส่ไปงานวันเกิดท่านรองนายกฯพรุ่งนี้ไงลูก”
“ก็หนูบอกว่าไม่ไปไงคะแม่ หนูก็บอกแม่แล้ว” ดาวเสียงแข็ง แต่พอเห็นหน้าแม่จ้องเขม็งมา บวกกับไม่เถียงต่อหน้าคนนอก เลยจำยอม
“ไหนล่ะคะชุด”
“นี่ค่ะ” ดาหวันยื่นชุดที่ใครๆก็ต้องชมว่าสวยให้กับหญิงสาว
ดาวนำไปลองแบบไม่อยากคิดอะไรมาก แต่เธอก็ยอมรับว่าพอใจในความสวยของชุดนี้
“ว้าว เหมาะมากเลยค่ะ แต่ตรงเอวต้องแก้นิดหน่อย เพราะน้องดาวผอมลง เป็นไงคะ อยากให้พี่แก้ตรงไหนอีกมั้ย” ช่างตัดเสื้อสาวถามลูกค้าตรงหน้า
“ไม่แล้วล่ะค่ะ หรือพี่ดาหวันอยากแก้ตรงไหนก็แก้ๆไปเถอะค่ะ ดาวไม่ขัดหรอก” ดาวตอบเชิงประชดผู้เป็นแม่ เพราะเธอพอจะเดาได้ว่างานนี้ เธอจะไปเจอกับใคร
หลังจากดาหวันกลับไปแล้ว คุณหญิงญาดาก็ชวนลูกสาวลงมาทานข้าว ระหว่างทานไป ดาวก็อดไม่ได้ที่จะพูดสิ่งที่เธอคับข้องใจ
“แม่ยังไม่เลิกแผนการจับคู่สินะคะ”
“ดาว...เอ่อ” คุณหญิงอึ้งไปนิดที่ลูกสาวรู้ทัน
“หนูรู้นะคะว่าแม่คิดอะไร ยังไงๆหนูก็ไม่แต่งกับคนที่หนูไม่รักหรอกค่ะ”
“ดาว....งั้นทำไมลูกไม่ลองศึกษาดูใจพี่เขาก่อนล่ะลูก” คุณหญิงเริ่มใช้ไม้อ่อน
“หนูจะทำอย่างนั้นค่ะ...ถ้าหนูไม่ได้มีแฟนอยู่”
“ดาวทำตามที่คุณปู่ต้องการไม่ได้รึไงลูก แล้วตากรก็ไม่ได้แย่อะไร ดีทั้งรูปร่างหน้าตา การศึกษา ฐานะ หาดีๆไปกว่านี้ไม่ได้แล้วนะลูก”
“เรื่องนั้นหนูก็ยอมรับค่ะ แต่...หนูไม่ได้รักเขา แม่คิดถึงหนูกับเคนบ้างสิคะ เรารักกัน แม่เคยสัญญาว่าจะรอวันที่เคนเขาสร้างเนื้อสร้างตัวได้ แล้วมาขอหนูไงคะ” หญิงสาวพยายามเตือนความจำแม่
“แม่เบื่อความดื้อรั้นของลูกเต็มที่แล้วนะ ลูกเชื่อฟังบ้างสิ” คุณหญิงเริ่มขึ้นเสียง
“เฮ้ย นี่คุณอะไรกัน เกิดอะไรขึ้น” ผู้เป็นพ่อเข้ามาดึงตัวภรรยาเอาไว้
“ก็คุณแม่สิคะ จะบังคับใจหนู ให้หนูแต่งกับใครไม่รู้” ดาวรีบฟ้องพ่อที่เข้าข้างเธอเสมอ
“ดาว..เรื่องนั้นน่ะ ตามใจคุณปู่หน่อยนะลูก คุณปู่ท่านก็ใจดีกับหลานมาก” สมภพใช้เสียงเย็นๆกล่อมลูกสาว
“คุณพ่อ...หนูไม่คิดเลยพ่อก็เป็นไปได้อีกคน อ้างแต่คุณปู่ เฮอะ ได้ค่ะ หนูจะไปพูดกับคุณปู่เอง จู้จี้จุกจิกบงการคนอื่นอยู่ได้ หนูไม่ยอมหรอก” ดาวออกจากบ้านไปอย่างเร็ว เร็วซะจนพ่อแม่ยังไม่ทันตั้งตัว
“โอ๊ย ยัยดาว ผมผิดเองที่เลี้ยงแกจนเป็นแบบนี้” สมภพส่ายหัวอย่างหนักใจ
“รู้มั้ยคะ เมื่อวานที่นัดมาเจอกัน แกก็หนีไป แถมตัดชุดที่ฉันซื้อมาให้ซะขาดกระจุยเลย” คุณหญิงทำท่าจะร้องไห้
“แล้วนี่จะทำให้คุณพ่อเป็นอะไรมั้ยเนี่ย ผมชักเป็นห่วงแล้วนะ”
“แต่ฉันว่า...ยัยดาวก็รักคุณปู่มากนะคะ แกน่าจะสงบสติอารมณ์ได้”
...
ดาวดิ่งตรงไปโรงพยาบาลด้วยความโกรธสุดขีด โดยเฉพาะคุณปู่ ที่เธอทนไม่ได้อีกแล้ว..
“คุณปู่คะ คุณปู่เลิกซะทีนะคะ ที่จะจับคู่ให้หนู” ดาวโพล่งออกไปทันที ที่ตัวเองเปิดประตูเข้าไป โดยไม่ได้สังเกตเลยว่า....ไม่มีใครอยู่ในห้องเลย
“คุณปู่ คุณปู่” ดาวรีบวิ่งเข้าไปดูในห้องน้ำ ก็ไม่มี...เธอเริ่มใจเสีย
“หรือว่า ไปไอซียู”
ไม่รอช้า ดาวรีบเร่งไปที่ไอซียู เป็นจังหวะที่มีบุรุษพยาบาลเข็นเตียงออกมา ซึ่งเตียงนั้น...มีผ้าคลุมหน้าอยู่
“คุณปู่” ดาวถลาเข้าไปกอดร่างบนเตียง ร้องไห้เสียงดัง
“หนูขอโทษค่ะปู่ คุณปู่ฟื้นสิคะ หนูยอมแล้ว หนูจะแต่งงานค่ะ หนูเข้าใจว่าคุณปู่หวังดี หนูขอโทษ” ดาวพูดไปร้องไป ฟังไม่ได้ศัพท์
“คุณคะ คุณ” ผู้หญิงคนนึงมาสะกิดเธอ
“อะไรคะ” ดาวเงยหน้าขึ้นมาถาม
“คุณมายุ่งอะไรกับศพสามีฉันคะ”
“ฮะ..” ดาวอึ้งไปพักใหญ่ ก่อนจะตั้งสติได้ เปิดผ้าคลุมหน้าออก
“อุ๊ย ขอโทษจริงๆค่ะ เข้าใจผิด” ดาวหน้าเหวอ เมื่อพบว่าศพตรงหน้าไม่ใช่ญาติผู้ใหญ่ของเธอ ดาวไหว้ศพและภรรยาของเขา ก่อนจะรีบวิ่งกลับไปที่ห้องคุณปู่ อย่างอายที่สุด
“โอ๊ย ยัยบ้า...แกมันบ้า” ดาวอยากจะตบตัวเองคว่ำ แต่ก็ทำให้เข้าใจตัวเองมากขึ้นว่า...เธอรักคุณปู่มากเพียงใด
ดาวเปิดประตูเข้าไปอีกครั้ง คราวนี้เจอคุณปู่ นอนเฉยๆอยู่บนเตียง
“อ้าว ดาว มาเยี่ยมปู่เหรอ” คุณปู่ทักทายหลานสาวทันที
“คุณปู่ไปไหนมาคะ” ดาววิ่งเข้ามากอดคุณปู่เอาไว้
“ปู่ไปตรวจอะไรก็ไม่รู้ ปู่ก็จำชื่อไม่ได้น่ะ ทำไมเหรอหลาน”
“ก็...หนูมาหาคุณปู่เมื่อกี๊ไม่อยู่ ก็ตกใจ”
“โถๆ หลานรัก ปู่ไม่เป็นไรหรอก ปู่จะอยู่รอวันแต่งงานของหนูนะ”
พอพูดถึงแต่งงาน ดาวก็ชะงักไป และออกจากอ้อมอกคนตรงหน้า
“ดาว..หลานรู้เรื่องที่ปู่อยากจะขอร้องแล้วใช่มั้ย”
“เอ่อ...ค่ะ”
“หนูยอมแต่งกับพี่เขาได้มั้ยลูก”
“ค่ะ” ดาวรับคำอย่างไม่อยากให้คุณปู่เสียใจ
“ปู่ขอโทษนะ ที่อาจจะทำให้หลาน.....ลำบากใจ”
“ไม่หรอกค่ะ หนูเข้าใจ เอ่อ...หนูขอตัวก่อนนะคะ คือหนูมีธุระ”
...
ถึงจะบอกว่าไม่คิดอะไร และเข้าใจ แต่จริงๆดาวก็ยังรับไม่ได้กับสิ่งที่จะเกิดขึ้น และโดยเฉพาะ กับเคน...
ดาวโทรหาเคนก่อนจะตรงไปที่คอนโด เพราะกลัวเขาไม่อยู่....
“ดาวมีอะไรเหรอ คิดถึงเคนมากเลยสิถึงได้มาหากันเนี่ย” เคนพูดแกมหยอก ขณะเปิดประตูรับหญิงสาวเข้ามาในห้อง
“เคน...เอ่อ เมื่อเย็นไปไหนมา ดาวมาหาก็ไม่เจอ” ดาวรีบถามสิ่งที่ข้องใจ
“ฮะ อ๋อ เคนไปเลี้ยงกับเพื่อนเก่าน่ะ เผอิญเจอกัน”
“เพื่อนเหรอ..ใครคะ”
“ดาวไม่รู้จักหรอก พูดแบบนี้ไม่เชื่อใจเคนเหรอ” เคนพูดอ้อนๆ แล้วก็กอดที่ข้างหลังแฟนสาว
“ก็สงสัยน่ะค่ะ”
“แล้วดาวมีปัญหาอะไรเหรอ ถึงได้มาหาผมอีกเมื่อเย็นน่ะ”
“นิดหน่อยค่ะ” ดาวไม่กล้าพูดออกไป เพราะรู้ว่าจะทำร้ายจิตใจขนาดไหน
“ผมขอโทษนะ ทีหลังผมจะไม่ทิ้งดาวไว้อีก ผมสัญญา” เคนหอมที่แก้มเป็นการสัญญา
“รู้มั้ย เมื่อวานดาวเลยไปที่ผับแก้เซ็ง”
“ผับ ผับไหน” เคนเสียงตกใจ
“ก็ผับที่เราไปกันบ่อยๆไงคะ ไปเจอพวกอันธพาลด้วย แต่ดาวเอาตัวรอดมาได้อ๋อ อีกอย่าง ไม่รู้ดาวคิดไปเองรึเปล่า แต่เห็นเหมือน...”
“เห็นอะไร ดาวเห็นอะไร” เคนรีบซัก
“อะไรกันคะ ก็ดาวคงตาฝาดเห็นเคนไปที่นั่นกับยัยแอน แต่ดาวรู้นะคะ ว่าเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วเนอะ”
“ครับ เคนไม่ทำแบบนั้นหรอก” เคนยิ้มยืนยัน
“แต่ยังไง ดาวยังเคืองอยู่เลยที่เคนหายไป พาเคนไปห้างนะ ไปดูหนังช็อปปิ้ง เคนว่างใช่มั้ย”
“ก็มีงานนะ ต้องไปดูภาพที่จะลงหนังสือ แต่...ผมเคลียร์คิวเพื่อคนที่ผมรักได้เสมอ”
เคนพูดแบบนั้น ยิ่งทำให้ดาวอึดอัดใจ กับการแต่งงานที่ใกล้จะเกิดขึ้นของเธอ
...
ดาวไม่ยอมพูดกับพ่อแม่เรื่องแต่งงานอีกเลย เพราะเธอยังสับสนกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น ใจนึงเธอก็เข้าใจในความหวังดีของปู่ แต่อีกใจก็ยังรักเคน และไม่รู้จะบอกกับเขาอย่างไรดี
“เฮ้อ” ดาวถอนหายใจแรงๆ ขณะส่องกระจกมองชุดราตรีสีชมพูที่แก้ให้พอดีตัวเรียบร้อย
ดาวตั้งใจจะทำตัวให้ดีที่สุด และยอมจะทำความรู้จักกับชายหนุ่มคนที่พ่อแม่ต้องการให้เธอแต่งด้วย ทั้งๆที่จริงๆเธอไม่อยากเลยสักนิด...
“คุณหนูคะ เสร็จรึยัง” แจ่มเคาะประตูเรียกเธอ
“ฮะ....เสร็จแล้ว” ดาวบอก พร้อมกับเดินไปเปิดประตู
“คุณพ่อคุณแม่คุณหนูรออยู่ที่หน้าบ้านแล้วค่ะ”
“จ้ะ” ดาวเดินตามแจ่มไป แล้วลงมาเจอคุณสมภพและคุณหญิงญาดาที่ยืนยิ้มหวานรอลูกสาวอยู่
“อุ๊ย ลูกแม่สวยมากๆเลย นี่ขนาดไม่ได้จัดทรงผมนะเนี่ย แค่ผูกไว้เฉยๆยังสวยเลย” คุณหญิงมองลูกสาวอย่างชื่นชมสุดๆ
“พอเถอะคะแม่ หนูจะลอยได้อยู่แล้ว”
“งั้นก็ไปกันเลยนะ” คุณสมภพเดินนำภรรยาและลูกสาวไปที่รถเตรียมออกเดินทาง
...
ในที่สุด ก็มาถึงงานวันเกิดท่านรองนายกฯ ซึ่งจัดในโรงแรมหรูชื่อดังแห่งนึงในกทม. ดาวทำใจสงบๆ เพื่อจะได้ไม่คิดมากอีกกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น
“สวัสดีครับ” คุณสมภพยกมือไหว้ท่านรองนายกฯ กับภรรยา ซึ่งท่านทั้งสองก็รับไหว้
“สวัสดีค่ะ นี่ ลูกสาวค่ะ ชื่อน้องดาว” คุณหญิงญาดารีบแนะนำ
“แหม คุณสองคนโชคดีจริงๆนะ มีลูกสาวสวยขนาดนี้” ท่านรองชมอย่างเอ็นดู
“มีลูกสาวสวยสิครับน่าห่วง นี่ครับของขวัญสำหรับท่าน” คุณสมภพยื่นกล่องของขวัญเล็กๆ แต่ภายในมีมูลค่ามากให้เจ้าของงาน
พอทักทายเจ้าของงานเสร็จ ทั้งสองก็เดินพาลูกสาวไปแนะนำกับผู้ใหญ่หลายๆท่าน จนดาวแทบมือหัก ที่ต้องไหว้อยู่ตลอดเวลา ในใจก็กลัวที่ต้องเจอชายคนนั้น...
“สวัสดีครับ พี่วิรัช พี่ขนิษฐา” คุณสมภพทักทายกับคนที่พึ่งเดินเข้ามาในงาน ทั้งสองฝ่ายทักทายกันอย่างสนิทสนม
“อุ๊ย นี่หนูดาวใช่มั้ยจ๊ะ จำป้าได้มั้ย” คุณขนิษฐาถามสาวตรงหน้า
“ค่ะ คุณป้าคุณลุง” ดาวยิ้มเจื่อนๆ เมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นใคร
“อ้าว แล้ว...ตากรล่ะคะ” คุณหญิงรีบถามหา
“ไปห้องน้ำก่อนน่ะครับ” คุณวิรัชเอ่ยบอก
“ดาว...ขอตัวก่อนนะคะ” ดาวรีบเดินปลีกตัวออกมา เพราะไม่อยากเผชิญหน้าในตอนนี้ เธอยังไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไรดี ถ้าต้องเจอกับชายหนุ่มคนนั้น
ผู้ใหญ่ทั้งสี่ปล่อยให้ดาวเดินจากไปก่อน เพราะก็ไม่อยากไปบังคับใจกันจนเกินไป
ดาวเดินไปตามมุมต่างๆด้วยใจลอยๆ หาของกินซึ่งจัดไว้เป็นบุฟเฟต์ จนมาถึงถาดเครื่องดื่มซึ่งเหลืออยู่เพียงแก้วเดียว
ดาวจะเอื้อมมือไปหยิบ ก็มีมือชายหนุ่มอีกคนที่หยิบไปหน้าตาเฉย
ดาวรีบหันไปมองอย่างโกรธๆ พอปะทะหน้า เธอก็จำได้ดีว่าเขาคือคนที่เธอเจอตรงลิฟต์นั่นเอง
“นาย...นายอีกแล้ว นายนี่มันไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย” ดาววีนใส่
คนตรงหน้า ทำเหมือนไม่ได้ยิน กระดกจนหมดแล้ว แล้วหันมายิ้มให้หญิงสาวอย่างกวนๆ
“คุณพูดเรื่องอะไรครับ ผมหิวน้ำ จะดื่มไม่ได้รึไง”
“ยังมีหน้ามาพูด ฉันเป็นผู้หญิงนะ คุณไม่คิดจะเสียสละบ้างเหรอ”
“อ้าว คุณเป็นผู้หญิงหรอกเหรอ”
“พูดแบบนี้หมายความว่าไง” ดาวชักจะไม่พอใจ
“คิดเองเถอะครับ ผมไม่อยากให้คุณเสียใจ”
ดาวอยากจะต่อกรออกไป แต่ก็อายผู้คน เลยตัดสินใจเดินหนี กลับไปหา....พ่อแม่
“อ้าว เป็นอะไรไปลูก หน้าหงิกเชียว” คุณหญิงรีบถามลูกสาว
“คือ..” ดาวยังไม่ทันตอบ ก็มีอีกเสียงแทรกขึ้นมา
“คงงอนที่ผมแย่งแก้วนี้ไปมั้งครับ”
...
ความคิดเห็น