คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : รักสามเศร้า
May Part :
ฉันไม่เป็นอันทานเลย เมื่อต้องมามองหน้าพี่บอมบ์ คนที่หัวใจฉันลอยไปหาตั้งแต่แรกพบ แต่พี่เค้าก็เอาแต่สนใจอยู่กับมิลค์
“นี่ทานนี่สิ” พี่บอมบ์พยายามจะตักอาหารจากจานเขาให้กับมิลค์
“ไม่เอา” มิลค์ตักคืน
“เอาไปเถอะ”
“ไม่เอา”
“ก็ฉันให้”
“ก็ฉันไม่เอาไง ไม่เข้าใจเหรอไง”
“ยัดเข้าปากไปเถอะ”
“ไม่ๆๆๆ”
“โอ๊ย”
มิลค์ผลักชามก๋วยเตี๋ยวของตัวเองจนหกใส่พี่เขา ด้วยความที่ตกใจเขาเลยปัดมันมาทางฉัน จดเละเต็มมือและตัวฉันบางส่วน
“อุ๊ย โทษทีครับน้องเม” พี่บอมบ์หันมายิ้มแหยๆให้ฉัน
“นายทำให้เมเลอะไปหมดเลย” มิลค์โวยวาย
“เธอนั่นแหละ ฉันตักให้ก็กินไปสิ”
“ก็ฉันไม่ชอบของของนาย จำไว้ ฉันเกลียดนาย” มิลค์พูดจบก็ลุกหนีไป
“โอ๊ย บ้าเอ๊ย เอ่อ พี่ขอโทษจริงๆนะ เดี๋ยวพี่พาไปล้างตัวนะ” พี่บอมบ์ทำหน้าสลดลง เมื่อโดนยัยมิลค์ด่า แต่ก็เปลี่ยนเป็นหน้ายิ้มให้ฉัน
“ค่ะ” ฉันเดินตามเขาไป
เราไปล้างกันตรงหลังโรงอาหารซึ่งมีก๊อกน้ำสำหรับทานและล้างก่อนและหลังทานข้าว
“ถูแบบนี้มันจะสะอาดได้ไง เดี๋ยวพี่ถูให้นะ” พี่เขาดูสุภาพกับฉันจัง ทำไมนะ ฉันเริ่มตัวสั่น เมื่อพี่เขาเข้ามาถูแขนตรงที่เลอะมากๆให้
“ขอบคุณค่ะ”
“พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษ”
“นิดหน่อยเอง”
“เพื่อนเมคงเกลียดพี่แล้วมั้งเนี่ย”
“ไม่หรอกมั้งคะ”
“ซักวันเถอะ พี่จะทำให้เพื่อนน้องเมชอบพี่ให้ได้เลย” พี่บอมบ์ทำหน้ามีความหวัง แต่หัวใจฉันกำลังแตกสลาย พี่เขาชอบมิลค์จริงๆเหรอ ทำไมกันนะ ทั้งๆที่ยัยนั่นเกลียดแสนเกลียดพี่ ทำไมพี่ถึงไม่หันมามองคนที่ชอบพี่บ้างเลย คนๆนี้ไง...
...
Noey Part :
เหลือฉันกับพี่ไตเติ้ลสองคนบนโต๊ะอาหาร ฉันรู้สึกประหม่าไปหมดเลย
“เป็นอะไร ทำไมดูหน้าแดงๆ” เขาถามฉัน
“เปล่าๆค่ะ” ฉันยิ้มกลบเกลื่อน
“รู้สึกเกร็งที่ต้องอยู่กับพี่สองคนรึไง” ทำไมพี่เขาถึงรู้ได้เนี่ย
“ไม่ใช่ซักหน่อย” ฉันพยายามทำหน้าให้หายแดง
“ไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิ ไม่เห็นต้องทำโกรธเลย” เขายิ้มแบบเจ้าเล่ห์ๆ
“เปล่านะ เนยไม่ได้โกรธ” ฉันยังเถียงต่อ
“พอๆ พี่ไม่ต่อล้อต่อเถียงละ เดี๋ยววงแตกเหมือนเมื่อกี๊อีก”
“ยัยมิลค์ก็เป็นแบบนี้ล่ะค่ะ แถมพี่บอมบ์ก็ขี้แกล้งด้วย”
“ถ้าเพื่อนพี่มันชอบเพื่อนเนยจริงๆ เนยจะว่าไงล่ะ”
“อะไรนะคะ ก็...แล้วแต่พวกเขาสิคะ แต่เนยว่ายัยมิลค์คงไม่ชอบพี่บอมบ์หรอก”
“จริงๆไอ้บอมบ์มันนิสัยดีนะ แค่ปากมันเสียไปหน่อย”
“พี่เติ้ลบอกเนยทำไมคะ”
“ถ้าเนยช่วยอะไรนิดๆหน่อยๆ” พี่เขายิ้มออกมาอีก ฉันบอกไม่ถูกเลยว่ามันหมายความว่าไง
“ช่วยยังไงคะ”
“ก็ช่วยเป็นแม่สื่อไง”
“อย่าเลยค่ะ เนยไม่อยากยุ่ง” ฉันรีบบอกปัด เมื่อนึกได้ว่ายัยเมทำท่าชอบพี่บอมบ์น่ะสิ จะเป็นรักสามเศร้ามั้ยเนี่ย
...
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป ฉันกับพี่ไตเติ้ลได้คุยกันรู้จักกันมากขึ้น แต่ฉันว่าเค้าคงคิดกับฉันแค่น้องสาวแค่นั้นแหละ เราขึ้นรถเมล์ไปกลับด้วยกันเกือบทุกวัน แต่เขาไม่ได้มาส่งฉันที่บ้านหรอกนะ เพราะบ้านเขาถึงก่อนน่ะสิ 555
วันนี้ เราก็กลับด้วยกันอีก แต่พี่ไตเติ้ลเหมือนจะไม่ค่อยสบาย
“เนยกลับก่อนนะคะ พี่เติ้ลโอเคนะ” ฉันเอ่ยลาเมื่อเดินมาถึงบ้านพี่เติ้ล
“อืม เป็นไข้นิดหน่อย เดี๋ยวกินยาแล้วนอนเลย กลับดีๆล่ะ” พี่เขาพูดด้วยเสียงเหนื่อยๆ
ฉันโบกมือลา แล้วเดินต่อไปในซอย แต่ได้ยินเสียงดังโครมเลยรีบหันกลับไป เห็นพี่เติ้ลเซชนประตูรั้ว
“ให้เรียกคนในบ้านมั้ยคะ” ฉันรีบวิ่งกลับไปหาเขา
“ไม่มีใครอยู่หรอก พ่อแม่พี่ไปทำธุระต่างจังหวัด”
“งั้นเนยพาพี่เข้าไปละกันนะคะ”
ฉันตัดสินใจประคองพีี่เติ้ลเข้าไปในบ้าน เพราะเค้าดูไม่ไหวแล้วจริงๆ
...
ความคิดเห็น