คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ปะทะคารม
“พวกนายมาด้วยกันได้ไง” โจอี้ถามเคนนี่อย่างอึ้งๆ ในขณะที่อีกฝ่ายก็อึ้งไม่แพ้กันเลย
“คือ...ก็...อืม” เคนนี่ทำท่าจะพูดแต่ก็ไม่พูดอะไร เอาแต่ทำหน้าแบ๊ว
“เป็นไปได้ไง แยมนี่เธอ” ฉันมองเพื่อนตัวเองแล้วพูดไม่ออก ไม่คาดว่าเพื่อนสาวคนนี้จะไปคุยกับผู้ชายได้ตอนไหน แถมยังเป็นเขา...
“ไม่ใช่แบบนั้นนะ เราเป็นแค่เพื่อนกัน”
“เชื่อก็ได้จ้า” ฉันยิ้มให้เพื่อนสาว
หนังเริ่มฉาย แต่บรรยากาศมันดูแปลกๆ โจอี้กับฉันนั่งขนาบเพื่อนของตัวเอง และมองความหวานแหววราวกับใครเอาน้ำตาลทั้งกระสอบมาหกใส่ก็ไม่ปาน
“นี่หนังจบแล้ว เราไปทานอะไรกันดีมั้ย” แยมเอ่ยชวนฉัน และสองหนุ่มที่กำลังจัดหมวกที่ใส่พลางตัวให้เรียบร้อยดีซะก่อน
“ไม่เอาอ่ะ” ฉันรีบพูดขึ้นมา ถ้ามีเคนนี่ สุดน่ารักคนเดียวก็ว่าไปอย่าง แต่มีไอ้หัวทองนี่ด้วย...
“ทำไมล่ะ มีอะไรรึเปล่า” แยมถาม
“อ๋อ คงลดน้ำหนักอยู่ล่ะสิ ฉันก็ว่าเธอน่าจะลดนะดูบวมๆ แต่ไม่รู้ว่าลดแล้วจะมีผู้ชายที่ไหนมาสนใจรึเปล่าน่ะสิ” นายโจอี้พูดขึ้นอย่างสบายอารมณ์ ผอมตายล่ะแกเอ๊ย
“หุบปาก”
“ตกลงทำไมล่ะ” แยมถามอีก
“ก็...ฉันไม่อยากทนฟังหมอนี่ ปากอย่างกับหมาทั้งวัดเข้าไปอยู่” ฉันหันไปทางไอ้ปากแมวนั่น
“กลัวฉันล่ะสิ” เขาพูดขึ้นมาอีก
“ทำไมฉันต้องกลัวนายด้วย อย่ามาสำคัญตัวผิดนะ”
“แค่ดูท่าเธอฉันก็รู้แล้ว”
“ก็บอกว่าฉันไม่ได้กลัวไงเล่า” ฉันเถียงคอเป็นเอ็น ไม่ยอมแพ้หรอก
“พอเถอะครับ” เคนนี่ยกมือขึ้นห้ามปราม
“ฉันกลับล่ะ” ฉันจะหันหลังกลับ แต่มันก็ยังไม่เลิก...
“ถ้าเธอกลับฉันจะสรุปว่า...เธอกลัวฉันนะ”
“นายนี่มัน...ก็ได้ ไปทานอะไรกันดีล่ะ” คนอย่างฉันอย่ามาท้านะ
...
พวกเราเข้ามาในร้านอาหารที่หรูมากที่สุด ในแถวนั้น ด้วยเหตุผลที่ว่า นายโจอี้กับเคนนี่บอกว่ากลัวเจอคนที่จำพวกเขาได้ถ้าไปทานในร้านที่คนเยอะๆ
“นี่ตกลงใครเลี้ยงเนี่ย” ฉันถามขึ้น
“แหม เสี่ยอยู่นี่ทั้งคน จะให้ใครเลี้ยงล่ะจ๊ะ” โจอี้ทำหน้ายิ้มกริ่ม อวดร่ำอวดรวย ทุเรศ
“แน่ใจนะว่านายจ่าย”
“แน่สิครับ คุณผู้หญิง”
“งั้นพี่คะ ขอสั่งอาหารหน่อยค่ะ”
อาหารเกือบสิบจาน ถูกส่งมาเสิร์ฟพร้อมๆกัน บนโต๊ะของทั้งสี่ ด้วยฝีมือการสั่งของสาวน้อยนามว่า กุ๊กกิ๊กคนนี้
“เออ พี่คะ ขอสั่งเพิ่ม” ฉันเอ่ยขึ้น ทั้งๆที่ยังไม่ได้แตะอาหารซักคำ
“จะรับอะไรคะ”
“ฉู่ฉี่กุ้ง...”
“ไม่เอาแล้วครับ” โจอี้เอามือมาอุดปากฉันเอาไว้ อี๋ มือสกปรก
“อุ๊บ อ่อยอ๊ะ”
“เธอจะสั่งไปถึงไหนฮะ แค่นี้ยังไม่พออีกรึไง”
“ก็ฉันยังไม่อิ่มอ่ะ”
“เธอยังไม่ได้ทานเลยนะ”
“หรือว่านายจะไม่จ่าย ไม่มีเงินก็บอกมาเถอะ”
“ใครบอกว่าฉันไม่มีเงิน”
“แล้วถ้านายมีแล้วนายจะเดือดร้อนอะไรล่ะฮะ”
“อยากสั่งซักอีกสิบยี่สิบก็เชิญเลย ยัยตะกละ”
“นายว่าไงนะ”
“ยัยตะกละไงได้ยินมั้ย ถึงได้อ้วนเหมือนตุ่มราชบุรีแบบเนี้ย”
“นายไม่มีสิทธิ์มาว่าฉันนะ”
“ถ้าเธอมีมารยาทผู้ดีอยู่บ้างก็น่าจะรู้นะว่าเวลาคนอื่นเลี้ยงน่ะ เขาควรจะสั่งอาหารยังไง”
“นายด่าฉันอีกแล้วเหรอเนี่ย”
“แล้วมีอะไรมั้ย”
“ฉันจะสั่งสอนให้นายรู้จักฉัน”
“พอน่า” แยมดึงฉันเอาไว้ก่อนที่จะถลาไปหามัน
“โจ นายอย่าไปหาเรื่องเขาสิ” เคนนี่บอกกับไอ้คนกวนบาทา
“ฉันน่ะเหรอหาเรื่อง ยัยนี่ต่างหาก”
“นายนั่นแหละพาล ไม่มีเงินจ่ายก็บอกตรงๆ”
“เบื่อการเถียงกับเธอละ ฉันไปดีกว่า นี่เงินค่าอาหารไม่ต้องทอน” โจอี้ควักเงินวางบนโต๊ะ แล้วลุกขึ้น ดี ไปเลย ชิ่วๆ
“เฮ้ย เดี๋ยวสิ” เคนนี่วิ่งตามเขาไป
“กุ๊กกิ๊กก็ไม่น่าไปพูดแบบนั้นเลยนะ” แยมบอกกับฉัน
“พูดอะไรฮะ คนหาเรื่องคือเขานะ ไม่ใช่ฉัน”
“แต่เธอก็...ไม่น่า...”
“อะไร ฉันเป็นเพื่อนเธอนะ เธอกลับไปเข้าข้างมัน”
“เรื่องสั่งอาหารน่ะ”
“ก็หมอนั้นทำมาปากดีจะเลี้ยง ฉันก็เลยสั่งสอนซักหน่อย ผิดอะไรอ่ะ”
“ไม่ผิดก็ได้ไม่ผิด”
“ฉันว่าฉันกลับดีกว่า”
“เดี๋ยวสิ แล้วอาหารนี่อ่ะ”
“เธอก็ทานกับเคนนี่ไปสิ สวีตกันสองคน เดี๋ยวก็ทานหมดเองล่ะ”
“จ้ะๆ งั้นก็โชคดีนะ” เราโบกมือลากัน
“เฮ้ย เดี๋ยว นี่โทรศัพท์เธอรึเปล่า” แยมตะโกนเรียกฉัน ก่อนที่จะเดินถึงประตู
“อะไรเหรอ”
“ก็ฉันเจอโทรศัพท์มันตกพื้นอยู่อ่ะ ใช่ของเธอรึเปล่า” แยมยื่นมือถือให้ฉัน ฉันรับมาแล้วเก็บใส่กระเป๋า
“ขอบใจนะ”
...
ฉันกำลังนั่งเกือบจะหลับอยู่บนรถไฟฟ้าใต้ดิน จู่ๆเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
“สุดหล่อ รับโทรศัพท์ด้วยคร้าบ” เสียงริงโทนอุบาทว์แบบนี้ของใครวะเนี่ย ฉันมองไปรอบข้าง แต่ทุกคนดันจ้องกลับมาหาฉัน ฉันควานกระเป๋าก็พบว่ามือถือที่ฉันเอามาเมื่อกี๊มันไม่ใช่ของฉัน ซวยสิเรา อายด้วย
ฉันจะกดรับ แต่มันก็ดับไปซะก่อน แล้วตอนนั้นมือถือฉันจริงๆก็ดังขึ้นมา
“ฮัลโหล”
“ฮัลโหลกุ๊กกิ๊ก เธอเออ...ที่ฉันหยิบให้เธอมันมือถือเธอรึเปล่า” แยมถามด้วยเสียงเครียดๆ
“ทำไมเหรอ”
“ก็...เอ่อ มือถือของโจอี้เขาหายอ่ะ เขาบอกว่า มือถือรุ่นเดียวกับของเธอเลย ฉันก็เลยลองโทรมาถาม”
“เธอจะหาว่าฉันขโมยมือถือหมอนั่นมารึไง”
“เปล่าซะหน่อย ก็แค่ถาม”
“นี่มันเครื่องฉัน เข้าใจนะ หวัดดี” ฉันวางสายไป พร้อมกับเริ่มขำ ฉันกำลังจะคิดแผนเด็ดได้แล้ว...
“สุดหล่อ รับโทรศัพท์ด้วยคร้าบ” เสียงมือถือนั่นดังขึ้นอีกที ฉันอายแทบแทรกแผ่นดินหนี แล้วรีบปิดเครื่อง
“บ้ารึเปล่าเนี่ย ใช้ริงโทนบ้าๆนี่ หลงตัวเองชะมัด” ฉันเริ่มไม่สบอารมณ์แล้ว แต่ก็ยังยิ้มออกมาได้ เมื่อคิดว่ากำลังจะได้แก้แค้นหนุ่มปากเสียคนนั้นแล้ว....
...
ความคิดเห็น