คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : จมน้ำ
วันต่อมา วายุในชุดที่ปกปิดตัวตนพาวิกานดาไปดูหนังกันตามที่ฝ่ายหญิงปรารถนา พอดูหนังเสร็จ วิกานดาก็ชวนเขาไปทานไอศกรีมกันอีก...
“ร้านนี้อร่อยมากเลยนะคะ เดี๋ยวเก๋ป้อนให้” วิกานดาพยายามเทคแคร์เขาอย่างดี แต่ท่าทีไม่สบายใจของเขาก็ยังไม่จางหายไป
“ผมทานเองได้ เก๋ทานไปเถอะ”
“ไม่มีความสุขเหรอคะ ทีเวลาอยู่กับยัยนั่น เห็นมีแต่เสียงหัวเราะ” วิกานดาเอ่ยตัดพ้อ
“ผมไม่เป็นอะไรหรอก”
“งั้นก็ถอดแว่นออกสิคะ หมวกด้วย” เธอยื่นมือมาคว้าแว่นและหมวกของเขาออกไป
“เอาคืนมานะ” วายุพยายามคว้าของของเขากลับไป แต่วิกานดาเอาเก็บใส่กระเป๋าของเธอ
“เรามาทานไอศกรีมกันนะคะ ผ่อนคลายหน่อยสิ ไม่มีใครเห็นหรอกค่ะ ร้านนี้ก็เงียบๆ ดูสิคะ ไม่เห็นมีใครสนใจเราเลย ถ้าวายังตะโกนอยู่นะ เก๋ว่าแบบนั้นล่ะจะเป็นการไปเรียกคนมาดู” วิกานดาแสดงเหตุผลให้เขายอมจำนน
“ก็ได้”
“งั้นก็ทานนะคะ เดี๋ยวเก๋ป้อน เสร็จแล้วเราก็ไปเดินช้อปปิ้งกันนะคะ ให้วันนี้เป็นวันที่เรามีความสุขกันมากที่สุด”
...
ในขณะเดียวกัน มาริสาก็กำลังถ่ายแบบอยู่ริมชายหาด ด้วยแดดที่ไม่แรงนัก เพราะมีท่าทีว่าฝนจะตก ทำให้การถ่ายแบบผ่านไปอย่างราบรื่นไม่ติดขัด มาริสายังคงโพสท่าได้ดี ถูกใจผู้กำกับและคนที่แอบมาสังเกตการณ์ ซึ่งหนึ่งในนั้นยังคงเป็น....ภูษณ
มาริสาเหลือบมองเห็นเขาอยู่บ่อยครั้ง แต่เหตุการณ์เมื่อคืนทำให้เธอไม่กล้าสบตาเขา
“เซตสุดท้าย แล้วนะครับ ผมอยากรูปน้องโมในทะเลเลย แบบกำลังว่ายน้ำนะครับ ทำได้ใช่ไหมครับ” ผู้กำกับเอ่ยถามมาริสา
“ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา”
“ว่ายแบบธรรมชาติเลยนะครับ ไม่ต้องสนใจกล้อง อยากได้แบบธรรมชาติจริงๆ”
”ค่ะ” มาริสารับคำแล้วก็เดินลงทะเลไปจนพอจะว่ายได้แล้วก็เริ่มว่ายเลย
ถึงแม้เธอจะว่ายน้ำอยู่บ่อยๆ แต่กับน้ำทะเลเธอก็ไม่ถนัดนัก ประกอบกับคลื่นที่แรงกว่าปกติ ทำให้ในที่สุดปัญหาก็เกิดขึ้น....
“พี่ๆ น้องโมจมน้ำไปแล้วค่ะ” หนึ่งในทีมงานร้องตะโกนบอกผู้กำกับ ผู้คนต่างแตกตื่นตกใจ แต่คนที่ดูจะตั้งสติได้ดีก็คือ...ภูษณ
ภูษณวิ่งดิ่งลงน้ำไป ท่ามกลางสายตาที่จับจ้องอย่างงงงัน และไม่นานเขาก็พาร่างที่ไม่ได้สติขึ้นมาจากน้ำ
“ทำไงดีคะเนี่ย สงสัยต้องผายปอด” จีน่าร้องโวยวายไม่ได้สติ ภูษณมองหญิงสาวที่ไม่ได้สติ แล้วตัดสินใจให้อากาศหายใจเธอด้วยปากของเขา....
ในวินาทีเป็นวินาทีตายนั้น นักข่าวรัวชัตเตอร์อย่างบ้าคลั่ง แต่ตัวภูษณเองไม่ได้สนใจ เพราะเขากำลังหวังให้สาวเบื้องหน้าได้สติขึ้นมาโดยเร็ว
แล้วมาริสาก็สำลักน้ำขึ้นมา และฟื้นคืนสติ
“นี่อะไรกันคะ...แล้ว....” มาริสามองไปทั่วๆพอเห็นชายหนุ่มเธอก็หลบสายตา
“ไปพักก่อนนะจ๊ะ ไม่มีอะไรแล้ว น้องโมจนน้ำแล้วคุณภูก็มาผายปอดน่ะค่ะ” จีน่าเอาผ้ามาห่มให้เธอพร้อมอธิบาย
“อะไรนะคะ” มาริสาหันกลับมาจ้องหน้าเขา มือก็จับที่ปากโดยอัตโนมัติ
“ขอโทษนะครับที่ต้องเสียมารยาท” ภูษณยิ้มเจื่อนๆ มาริสาหันหนีหน้าเขา แล้วเดินฉับๆกลับห้องไปทันที ด้วยความรู้สึกสับสน
...
มาริสากลับมาอาบน้ำแล้วเธอก็ใจลอยไปเรื่อยๆ ภาพของภูษณลอยเข้ามาในหัวเธอเต็มไปหมด เธอไม่เข้าใจตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้น ทั้งที่เธอพบกับเขาเพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้น....
เสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้น มาริสาคาดเดาว่าคงเป็นจีน่า หรือไม่ก็ทีมงานคนอื่นๆที่มาถามไถ่ว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง จึงใส่เสื้อคลุมอาบน้ำมาเปิดประตู
“คุณ...ภูษณ” มาริสาเอ่ยชื่อบุคคลที่ยืนอยู่หน้าห้อง แล้วจะปิดประตู แต่ภูษณเอามือเข้ามากั้นเอาไว้
“เดี๋ยวครับ ผมอยากมาคุยกับคุณ”
“เอาไว้ทีหลังดีกว่านะคะ ฉันไม่พร้อม”
“ขอแค่ครู่เดียวนะครับ แค่อยากปรับความเข้าใจ”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันไม่ได้คิดอะไรกับคุณ ไปเถอะนะคะ” มาริสากระชากประตูปิด แต่ภูษณยังเอามือกั้นไว้จน...
“โอ๊ย....” ภูษณร้องลั่น เพราะถูกประตูหนีบมือ มาริสารีบเปิดประตูมาดูอาการ
“เป็นไงบ้างคะ”
“ไม่เป็นครับ”
“แต่เลือดมันคั่งแล้วนะคะ ฉันมียาทาอยู่ ทายาก่อนดีกว่าค่ะ”
แล้วเธอก็เป็นฝ่ายพาเขาเข้ามาในห้องเอง....
“ฉันขอโทษนะคะที่ทำให้คุณเดือดร้อน” มาริสาเอ่ยขณะทายาให้เขา
“ผมสิครับต้องขอโทษคุณ....ผมเสียมารยาทไปหลายเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องที่ผมผายปอดคุณแล้ว...”
“ไม่ต้องพูดหรอกค่ะ ฉันเข้าใจว่าคุณหวัง ฉันควรขอบคุณต่างหาก”
“แต่ผมเห็นคุณดูไม่พอใจ ผมเลยไม่สบายใจเลยครับ”
“ฉันแค่สับสนนิดหน่อยค่ะ”
“สับสน” เขาเอ่ยเป็นเชิงถาม
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เสร็จแล้วค่ะ วันสองวันคงหายดี” มาริสาปล่อยมือจากมือของเขา
“ขอบคุณครับ....แล้วผมก็เสียมารยาทอีกแล้ว ทั้งที่คุณไม่พร้อมจะให้ผมพบ”
“ช่างเถอะค่ะ ต่อจากนี้ เราก็คงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว อย่าเอาเรื่องอะไรมาคิดอีกเลยนะคะ” มาริสาเอ่ยตัดเยื่อใยที่เกรงว่าจะเกิดขึ้น ส่วนภูษณเองก็อึ้งไปกับคำพูดของหญิงสาวเช่นกัน
“แต่ถ้าว่างๆก็มาเที่ยวที่นี่ได้นะครับ ทางเรายินดีต้อนรับทุกเมื่อเลย”
“ค่ะ ถ้าว่าง ฉันจะชวนวายุ แฟนฉันมาเที่ยวค่ะ เอ๊ะ...หรือตอนฮันนีมูนดี”
ภูษณอึ้งไปอีกรอบ ก่อนที่จะตัดใจ....
“งั้นผมคงต้องไปแล้วนะครับ ดีใจที่ได้รู้จักคุณนะครับ คุณมาริสา” ภูษณยิ้มฝืนๆให้เธอ แล้วเดินออกจากห้องไป
มาริสาจะเอ่ยเรียกเขาไว้ แต่อีกความรู้สึกก็ห้ามไว้ก่อน ไม่มีประโยชน์อะไร ที่เธอจะยุ่งกับเขาอีกแล้ว เธอควรจะลืมเขา และหันมาสนใจแฟนหนุ่มของเธอเพียงคนเดียว....
...
ความคิดเห็น