คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : กลั่นแกล้งสารพัด
ก้อยมาที่โรงรถ จะเอารถของตัวเองออกก็ไม่เจอ มองไปมองมาก็เจอ...เก่ง
“นายเก่ง รถฉันหายไปไหน นายรู้มั้ย”
“คุณหญิง ให้เอาไปเช็คสภาพรถครับ”
“แย่จริง”
“คุณหญิงให้เอารถคันเก่าออกครับ”
“ฉันไม่ชอบขับคันนั้นนี่”
“เดี๋ยวผมขับให้ก็ได้ครับ”
“แกเป็นคนสวนนะ”
“ถ้างั้น...ก็ไปแท็กซี่เถอะค่ะ” ฟ้าออกความคิดเห็น
“ไม่เอาล่ะค่ะ แท็กซี่สมัยนี้ยิ่งไม่น่าไว้ใจ เอาก็เอา นายเก่ง เอารถออกสิ”
เก่งแอบยิ้มอย่างดีใจ ที่จะได้บริการ คนที่ตนชอบ รีบกระตือรือร้นทันที
ก้อยเข้าไปนั่งเบาะหลัง ฟ้ากำลังจะเข้าตามมา ก้อยก็เริ่มหาทางแกล้ง
“พี่ฟ้าคะ พี่ฟ้าช่วยไปนั่งข้างหน้าได้มั้ยคะ คือ ฟ้าปวดหัวนิดนึง อยากนอนน่ะค่ะ”
“ปวดหัวก็เข้าไปนอนพักก่อนดีมั้ยคะ ค่อยไปวันหลังก็ได้”
“ไม่ล่ะค่ะ นอนแป๊บเดียว เดี๋ยวก็หาย”
“ผมไปเอายาให้ดีมั้ยครับ” เก่งรีบอาสา
“อย่ายุ่ง” ก้อยด่าเข้าให้
“งั้นพี่ไปนั่งข้างหน้าก็ได้ค่ะ ไปเถอะจ้ะ รีบออกรถ” ฟ้าบอกก้อย แล้วหันมาพูดกับเก่ง
...
ทางด้านเดือน ก็เริ่มปฏิบัติหน้าที่เลขาด้วยการชงกาแฟ
“พี่กฤษคะ กาแฟค่ะ” เดือนยกกาแฟที่ชงอย่างตั้งใจมาวางที่โต๊ะทำงานกฤษ
“ขอบคุณมากครับ” กฤษยิ้มให้เธอ แล้วหันไปทำงานต่อ
“พี่กฤษลองชิมดูก่อนสิคะ เผื่อไม่ถูกใจ”
“ครับ” กฤษยกกาแฟขึ้นดื่ม
“เป็นไงคะ”
“คุณเดือนรู้ได้ไงครับ ว่าผมชอบกาแฟ 2 น้ำตาล 1 ครีม 2” กฤษถามอย่างแปลกใจ
“คือ...เดือนโทรไปถามคุณหญิงป้าค่ะ” เดือนตอบอย่างเขินอาย
“แหมไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้ครับ แต่ก็ขอบคุณมากนะครับ”
“เอาอะไรอีกมั้ยคะ”
“ไม่ล่ะครับ ไปทำงานของคุณต่อเถอะ”
เดือนเดินออกจากกห้องอย่างปลื้มใจ คิดว่าไม่นานต้องเอาชนะใจเขาได้แน่ๆ
...
แล้วเก่งก็ขับรถพาสองสาวมาถึงห้างใหญ่กลางเมืองกรุง
“นี่นายเก่ง ที่บ้านไม่มีงานแล้วใช่มั้ย” ก้อยถามขึ้น
“ครับ” เก่งรีบตอบ คิดว่าก้อยจะให้เขาไปช่วยถือของ จะได้ใกล้ชิดกับเธออีก
“งั้นก็นั่งรอในรถ ห้ามไปไหนล่ะ ถ้าฉันกลับมาไม่เจอแก ฉันฟ้องคุณแม่ให้ไล่แกออกแน่”
“ฮะ....ครับ” เก่งรับคำอย่างงงๆ
“งั้นไปกันเถอะค่ะ พี่ฟ้า” ก้อยหันมาโปรยยิ้ม แล้วเดินจูงมือฟ้าไปในห้าง
ก้อยตั้งใจจะอวดความรวยให้ฟ้าได้เห็น ด้วยการเดินนำไปซื้อของแพงๆหลายอย่าง ไม่เพียงเท่านั้น เธอยังให้เธอช่วยถือของจนเต็มมือ
“อุ๊ย มาค่ะ เข้าร้านนี้” ก้อยเดินนำฟ้าเข้าร้านเสื้อผ้า
ฟ้าเริ่มจะหัวเสีย เพราะเธอเข้าร้านเสื้อผ้ามาเป็นสิบๆร้านแล้ว
แล้วก้อยก็เบนไปหาชุดเดรสสีแดงอีกชุด...
“สวยจังเลย แต่ไม่เหมาะกับก้อยน่ะค่ะ แบบนี้น่าจะเหมาะกับพี่ฟ้านะคะ” ก้อยเอามาทาบตัวเธอ
“ไม่เป็นไรค่ะ พี่มีเสื้อพอแล้ว”
“เอาไว้ใส่ออกงานไงคะ ถ้าต่อไปพี่มาเป็นสะใภ้ของตระกูลเรา ก็คงต้องออกงานบ่อยๆ”
“แต่...” ฟ้ามองราคาแล้วกลืนน้ำลาย
“ก้อยซื้อให้ค่ะ นะคะ”
“อย่าเลยค่ะ น้องก้อย”
“อย่าปฏิเสธเลยนะคะ อ่ะนี่ค่ะ ตัวนี้ด้วย” ก้อยยื่นเสื้อให้คนขาย แล้วก็ยื่นบัตรเครดิตไปด้วย
ไม่นาน คนขายก็กลับมา
“เอ่อ...ขอโทษนะคะ บัตรมีปัญหาน่ะค่ะ”
“อะไรอีกนะ...ยุ่งยากจัง เงินสดก็ได้” ก้อยควักเงินมานับ....
“เท่าไหร่ค่ะเนี่ย”
คนขายบอกราคาไป ฟ้าแอบตกใจเล็กน้อยกับราคา ก้อยนับเงินเสร็จก็ทำหน้าเหยเก
“ทำไงดีคะ พี่ฟ้า คือ...เงินไม่พอ สงสัยก้อยคงต้องไม่เอาชุดใดชุดหนึ่ง แต่ก้อยก็ชอบหมดเลย”
“งั้น ชุดที่ก้อยจะซื้อให้พี่ก็ไม่ต้องเอาหรอกค่ะ”
“ไม่ได้ค่ะ ชุดนั้นสวยจะตาย ถ้าคืนไปก็เสียดายแย่”
“งั้น....พี่จ่ายเงินชุดนั้นเองก็ได้ค่ะ” ฟ้าพูดขึ้นเพราะไม่อยากให้ก้อยคิดหนัก
“ขอบคุณพี่ฟ้านะคะ ที่อุตส่าห์ออกเงินให้ก้อย” ก้อยเสแสร้งขอบคุณ ทั้งที่ในใจสะใจมากที่เรื่องกลายเป็นแบบนี้
“ก็ชุดพี่เองนี่คะ”
แล้วฟ้าก็ต้องจ่ายไปแทบเกลี้ยงกระเป๋า
พอซื้อของจนพอใจ ก็เกือบเที่ยง....
“เออ...น้องก้อยคะ พี่อยากเข้าห้องน้ำ” ฟ้าเอ่ยขึ้น ขณะเดินผ่านห้องน้ำ
“เอาสิคะ งั้นก้อยรอตรงนี้นะ”
ฟ้าเดินเข้าห้องน้ำไป ก้อยนึกแผนแกล้งได้อีก เลยจัดการหิ้วถุงทั้งหมด แล้วรีบหนีฟ้าไปที่ลานจอดรถ
“นายเก่ง มาช่วยฉันหน่อย” ก้อยให้เก่งช่วยหิ้วใส่รถ
“ไปเร็ว” ก้อยสั่งเก่งให้ออกรถ
“อ้าวแล้ว...คุณฟ้าล่ะครับ”
“ฉันสั่งให้ออกรถ เข้าใจมั้ย”
“แต่...”
“อยากโดนไล่ออกรึไง”
“ครับๆ” เก่งออกรถไปอย่างงงๆ
...
ทางด้านฟ้าออกจากห้องน้ำมา ก็เดินตามหาก้อยจนขาขวิด กลัวก้อยจะเจออันตรายอะไรรึเปล่า จะติดต่อใครก็ไม่ได้ เพราะไม่รู้เบอร์ มือถือก็ไม่มี จะโบกรถกลับก็ไม่รู้ว่าจะให้ไปที่ไหน ฟ้าเลยได้แต่เดินไปเรื่อยๆ พอมาลานจอดรถก็ไม่เจอรถอีก เธอเลยเริ่มจะเหนื่อย.....
...
“พี่กฤษคะ ออกไปทานข้าวกันเถอะค่ะ” เดือนเดินเข้ามาชวนกฤษ
“น้องเดือนไปทานก่อนเถอะครับ”
“ไปด้วยกันเถอะนะคะ”
“ครับๆ” กฤษรับคำอย่างเสียไม่ได้ ทั้งๆที่ไม่อยากให้ความหวังเธอ
แล้วก็บังเอิญที่เดือนพากฤษมาทานที่ห้างเดียวกับที่ฟ้ามาพอดี….
“ทานร้านนั้นดีกว่านะคะ” เดือนควงแขนกฤษเข้าไปในร้านอาหารราคาแพง
กฤษให้เดือนสั่งอาหารตามใจชอบ และอยากจะทานๆให้ผ่านพ้นไป เดือนคุยอะไรมา เขาก็ตอบไปแกนๆ
กฤษหันมองวิวนอกร้านเพื่อจะผ่อนคลายจากความอึดอัด แล้วก็เห็น....
“ฟ้า” กฤษไม่พูดพร่ำวิ่งออกจากร้านไปหาฟ้าที่เดินโซซัดโซเซ
“พี่กฤษ” ฟ้าดีใจที่เจอเขา นึกว่าฝันไป
“ทำไมมาอยู่นี่ล่ะ”
“ฟ้ามากับก้อยค่ะ แต่ไม่รู้ว่าหายไปไหน”
“อ้าว....งั้นไปก่อน” กฤษพาเธอมานั่งร่วมโต๊ะกับเดือน เดือนแค้นแทบกระอัก
“ต้องโทรหาหน่อยแล้ว” กฤษพึมพำแล้วโทรหาน้องสาว
“ฮัลโหล มีอะไรเหรอคะพี่”
“ก้อยอยู่ไหน”
“บ้านค่ะ”
“แล้วทำไมทิ้งฟ้าไว้...”
ก้อนอึ้งไป ไม่รู้ว่าไปเจอกันได้ไง....
“อุ๊ย ก้อยขอโทษค่ะ ก้อยลืม”
“อะไรนะ ลืมเหรอ บ้าจริง เดี๋ยวพี่จะกลับไปดุเธอ” กฤษตัดสายฉับ
“ว่าไงคะ” ฟ้ารีบถามเพราะห่วงก้อย
“ไม่ต้องห่วงหรอก ยัยน้องบ้าบอกว่าลืมฟ้า”
เดือนแอบยิ้มอย่างสะใจ เข้าใจถูกว่าเป็นแผนการเยี่ยมยอดก้อย
“ดีแล้วล่ะค่ะ ที่ก้อยปลอดภัย”
“เพราะไม่มีมือถือแท้ๆเลย เดี๋ยวทานเสร็จแล้วเราไปหาซื้อกันนะ ดูสิ ตกใจมากสิ” กฤษทำท่าห่วงใยฟ้าสุดๆ จนเดือนแทบจะทนไม่ได้
“คุณสองคนรักกันดีนะคะ”
กฤษพูดไม่ออก ได้แต่ยิ้มๆ แต่คิดว่าเดือนคงจะตัดใจได้....แต่เขาคิดผิดถนัดเลย
...
ความคิดเห็น