คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ศึกใหญ่
การนั่งรถมาที่บ้าน สร้างความอึดอัดให้แก้คุณหญิง และเดือนอย่างมาก เพราะการคุยกันสนิทสนมของกฤษและฟ้านั่นเอง
“อุ๊ย คุณกฤษของป้ากลับมาแล้ว” ละมุนแม่บ้านเก่าแก่ วิ่งมาลูบเนื้อลูบตัวกฤษ
“สวัสดีครับป้าละมุน ยังสาวเหมือนเดิมเลยนะครับ”
“ปากหวานจริงค่ะ คุณกฤษ”
“นี่ละมุน กับข้าวกับปลาเตรียมพร้อมรึยังฮะ” คุณหญิงถามขึ้น
“พร้อมแล้วค่ะ จัดข้าวเตรียมเสิร์ฟแล้วด้วย”
“คงต้องเพิ่มอีกที่แล้วล่ะ เพราะคุณกฤษมีแขกมาด้วย”
“ใครกันคะ” ละมุนมองอย่างไม่ถูกชะตา
“แฟนผมเองครับ” กฤษโอบไหล่ฟ้า
”อ้าวแล้ว....” ละมุนมองเลยไปทางเดือน ที่ยืนหน้ามุ่ยเหมือนอยากจะกินคน
“เข้าบ้านกันเถอะจ้ะ แม่หิวแล้ว” คุณหญิงตัดบท
...
ความอึดอัดยังเกิดตามมาในมื้ออาหาร คุณหญิงศรีวิลัยเริ่มจะซักประวัติแฟนของลูกชาย
“ทำไมถึงได้ไปอยู่อเมริกาล่ะจ๊ะ”
“อ๋อ คือคุณพ่อเลิกกับคุณแม่น่ะค่ะ คุณพ่อก็เลยอยากไปใช้ชีวิตใหม่ที่อเมริกา”
”แล้วคุณ พ่อประกอบธุรกิจอะไรล่ะจ๊ะ ถึงได้มีเงินส่งเสียหนูเรียนที่มหาวิทยาลัยชื่อดังขนาดนั้นได้”
“คุณพ่อก็ประกอบธุรกิจเล็กๆน่ะค่ะ แต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จ ที่หนูมีเงินเรียนเนี่ยก็เพราะทุนน่ะค่ะ”
คุณหญิงแทบซ่อนความรังเกียจไว้ไม่ไหว เธอสาบานกับตัวเองว่าไม่มีทางรับยัยคนนี้เป็นสะใภ้เด็ดขาด
“รู้มั้ยครับ ฟ้าเนี่ยเรียนเก่งมากเลยนะครับ ได้คะแนนเป็นที่หนึ่งตลอดเลย” กฤษรีบเสริม
“ไม่ต้องชมฟ้าขนาดนั้นหรอก” ฟ้าออกอาการเขิน
“เอ่อ...เดือนมีธุระน่ะค่ะ คงต้องขอตัวก่อนนะคะคุณป้า” เดือนเอ่ยขึ้นมา เมื่อรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกิน
“หนูเดือนจ๊ะ อยู่ต่ออีกสักแป๊บนะจ๊ะ” คุณหญิงรั้งตัวไว้
“ไม่ดีกว่าค่ะ คุณป้าคุยกับคุณฟ้าไปเถอะค่ะ เดือนคงต้องขอตัวนะคะ” เดือนเดินสะบัดออกไปอย่างหัวเสีย เจอกับอีกสาวที่เดินเข้าบ้านมาพอดี
“อ้าวพี่เดือน ทำไมรีบกลับล่ะคะ” ก้อย น้องสาวขี้เอาแต่ใจของกฤษ ที่พึ่งกลับจากเรียนถามขึ้น
“น้องก้อยเข้าไปดูเองเถอะค่ะ” เดือนเดินสะบัดออกไป ก้อยเดินเข้ามาที่ห้องอาหาร
“พี่กฤษ” ก้อยวิ่งเข้าไปหอมแก้มพี่ชาย
“ยัยเด็กดื้อนี่เอง โตเป็นสาวแล้วนะเรา” กฤษขยี้หัวน้องสาวตัวเอง
“คุณแม่คะ ทำไมพี่เดือนถึงรีบกลับล่ะคะ มีอะไรเคืองกันรึเปล่า”
“อ๋อ....สงสัยคงงอนน่ะจ้ะ ที่แม่มัวแต่คุยกับ..หนูฟ้า” ผู้เป็นแม่เหล่สายตาไปทางที่หญิงสาวนั่งอยู่ ก้อยพึ่งมองเห็นเธอ
“นี่ฟ้าเป็นแฟนพี่เอง ฟ้าเขาต้องมาอยู่กับเราสักพัก ส่วนฟ้านี่ก้อย น้องของกฤษ ที่กฤษเล่าให้ฟังบ่อยๆไง”
“แฟนหรือคะ...แล้วพี่เดือน...” ก้อยหันมาหาแม่ โดยไม่สนใจจะทักทายฟ้า
“สวัสดีค่ะ น้องก้อย”
“ก้อยขอตัวก่อนนะคะ เหนียวตัวค่ะ” ก้อยมองฟ้าแวบนึงอย่างไม่ชอบใจ แล้วก็เดินออกจากห้องอาหารไป
“ทานต่อเถอะจ้ะ อาหารอร่อยๆทั้งนั้นเลยนะ หนูฟ้า ถ้าป้ารู้ว่าหนูจะมานะ ป้าจะหาอาหารดีๆกว่านี้มาให้หนูอีก” คุณหญิงเสแสร้งใส่ไม่ให้สาวน้อยรู้ตัว
...
ก้อยอาบน้ำเสร็จ ก็เดินลงมา เจอคุณหญิงนั่งจิบชาอยู่ริมบึงบัว ก็รีบปรี่ไปถามเรื่องที่สงสัย
“คุณแม่ขา”
“อย่าพึ่งคุยกับแม่ได้มั้ย แม่อารมณ์ไม่ดี”
“พี่กฤษไปไหนคะ”
“ก็พาแฟนสุดที่รักไปดูห้องพักน่ะสิ”
“อะไรนะคะ นี่ถึงขนาดพามาอยู่บ้านกันแบบนี้ หรือว่าพี่เขามีอะไรกันแล้วคะ”
“พี่แกคงไม่โง่ขนาดนั้นหรอก ก็แค่ยัยเด็กนั่นมันไม่มีที่ซุกหัวนอน”
“บ้านเราไม่ใช่มูลนิธินะคะ หนูไม่ถูกชะตาเลย อย่างยัยนั่นน่ะเหรอจะมาเป็นพี่สะใภ้ก้อย คุณแม่อย่ายอมนะคะ”
“แม่รู้อยู่แล้วล่ะน่า ถึงได้เครียดหาวิธีอยู่นี่ไง”
“อย่างนี้พี่เดือนคงเสียใจแย่ ก้อยว่ายัยนั่นต้องมาเกาะพี่กฤษแน่เลยค่ะ” ก้อยใส่ไฟต่อ
ก้อยเหลือบมองไปที่สวน ก็พบคนที่จ้องมองเธออยู่
“นี่ ไอ้เก่ง แกมองอะไรฉันฮะ รดน้ำต้นไม้ต่อไปเลยแก” ก้อยดุเก่ง คนสวน ที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ และชอบแอบมองเธอประจำ
“แหมอย่าไปว่ามันเลยลูก ลูกแม่สวย ใครๆก็คงอยากมอง”
“คุณแม่ชมกันซึ่งหน้าเลยนะคะ ก้อยไปแล้วดีกว่า ไปช้อปปิ้ง”
“อะไรกันพึ่งกลับมานี่นะ”
“ก็หนูเบื่อนี่คะ ยิ่งฟังเรื่องยัยปลิงดูดเลือดนี่แล้วด้วย ก้อยไปนะคะ แต่....ขอเบิกล่วงหน้าหน่อยค่ะ” ก้อยแบมือขอเงิน
“แกนี่มันจริงๆเลยยัยก้อย” คุณหญิงส่ายหัว แต่ไม่ได้หมายความว่าไม่ให้
...
“เป็นไง กว้างขวาง สะดวกสบายดีมั้ย” กฤษหันมาถามแฟนสาว ขณะพามาที่ห้อง
“อย่าถามแบบนั้นสิ ห้องมันกว้างเกินไปด้วยซ้ำ ฟ้าเกรงใจจังเลย”
“อีกหน่อยฟ้าก็จะมาเป็นส่วนนึงของที่นี่”
“พูดอะไรแบบนั้นคะ คุณป้าอาจไม่เห็นด้วยก็ได้”
“เอาอะไรมาพูด ผมเห็นคุณแม่ดูจะเอ็นดูฟ้าจะตาย”
“แต่....ฟ้าพอจะดูออกนะคะว่า....คุณป้าอยากจะให้กฤษคบกับ...เอ่อ...คุณเดือน”
“เอาอะไรมาพูด กฤษแทบจะไม่รู้จักคุณเดือนด้วยซ้ำ”
“แต่....”
“ฟ้าวางใจนะ ผมรักฟ้า ยังไงกฤษก็จะแต่งกับฟ้าแน่นอน เชื่อใจกฤษนะครับ” กฤษกุมมือฟ้ามาแนบข้างแก้มเขา
...
เวลาล่วงเลยมาจนตอนดึก ฟ้ายังคงไม่ได้สังเกตเห็นความไม่ต้อนรับของคนในบ้านนี้ เธอยังรู้สึกอุ่นใจและดีใจ ที่ๆได้มาพักในบ้านหลังใหญ่โต ซึ่งสักวันเธออาจได้เป็นส่วนนึงจริงๆ
ฟ้าหวีผมอย่างใจเย็น แล้วทันนั้นก็ตกใจ ที่ใครไม่รู้โผกอดจากด้านหลัง
“อ๊าย ปล่อยนะ แกเป็นใคร” ฟ้าสะบัดไปมา ทั้งจิกทั้งข่วน
“โอ๊ย ผมเจ็บนะฟ้า” เสียงคุ้นๆ เอ่ยขึ้น ฟ้ามองจากกระจกก็รู้ว่าเป็นกฤษ
“กฤษอ่ะ มาได้ไงคะ ประตูห้องก็ล็อกนี่นา” ฟ้าถามอย่างสงสัยและตกใจ
“มาทางประตูนั้นครับ” กฤษชี้ให้ดูประตูอีกบาน
“อะไรกันคะ ฟ้าก็สงสียอยู่ประตูนั่นไปที่ไหน”
“ไปห้องกฤษเอง”
“กฤษ กฤษตั้งใจใช่มั้ยคะเนี่ย ถึงอยากให้ฟ้าอยู่ห้องนี้”
“ผมไม่ได้คิดลุ่มล่ามนะ แค่ตอนดึกๆ เผื่อเหงาขึ้นมา จะได้มาหาแบบนี้ไง คนอื่นจะได้ไม่รู้ด้วย”
“แต่ฟ้าไม่ชอบเลย” ฟ้าออกอาการงอน
“โธ่ งั้นผมไม่ใช้ประตูนี้แล้วก็ได้ ถ้าจะมาหา ผมจะไปเคาะประตู”
“แหม เราก็เจอกันทุกวันนี่คะ”
“แต่บางที่ความคิดถึงมันห้ามกันไม่ได้นี่นา” กฤษหยอดคำหวาน ทำเอาหญิงสาวยิ้มไม่หุบ
“แล้วอยู่ดีๆมีประตูแบบนี้ทำไมคะ”
“ก็เมื่อก่อน ห้องนี่เป็นห้องผมกับยัยก้อยตอนเด็กๆ คุณพ่อคุณแม่นอนอยู่ห้องที่ผมนอนอยู่ตอนนี้ แล้วตอนกลางคืนจะได้มาดูแลได้ง่ายๆไงครับ แต่....พอคุณพ่อเสีย แล้วผมกับยัยก้อยก็เริ่มโต ก็เลยแยกห้องนอนกันใหม่”
“กฤษเลยวางแผนนี้เอาไว้ เจ้าเล่ห์จังเลยนะ”
“แต่หัวใจดวงนี้ก็ซื่อสัตย์ที่ฟ้าคนเดียวนะครับ” กฤษขโมยหอมแก้มเธอไปฟอดใหญ่
“อุ๊ย พอเถอะค่ะ ฟ้าง่วงแล้ว”
“งั้นกฤษนอนด้วยนะ”
“กฤษอ่ะ ฟ้าไม่เล่นนะคะ ไปเถอะ”
“แต่...ผมยังคิดถึงฟ้าอยู่เลย” กฤษระดมจูบที่ซอกคอเธอ จนฟ้าไม่มีแรงจะต้านทาน เธอล้มลงบนเตียงอันอ่อนอ่อนนุ่ม กฤษคร่อมบนตัวเธอไว้ และเลื่อนปากไปจูบอย่างแผ่วเบา
เสียงเคาะประตูห้องของกฤษดังขึ้น เป็นการดึงสติของกฤษขึ้นมา
“ไปเถอะค่ะ” ฟ้าผลักเขาขึ้นมา
“กฤษขอโทษนะ คือ...”
“ฟ้าเข้าใจค่ะ ว่าคุณทำเพราะรักฟ้า แต่...ฟ้าไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีก”
“ผมสัญญาครับ”
“รีบไปเถอะค่ะ เคาะใหญ่แล้ว” ฟ้าเร่งเขา
กฤษรีบวิ่งกลับห้องไปเปิดประตู ก็เจอละมุนยืนอยู่
“ทำไมนานจังคะ คุณกฤษทำอะไรอยู่”
“ฉัน....อึอยู่”
“หรือคะ ขอโทษนะคะที่รบกวน”
“ใช่รบกวนมากเลย”
“คือ คุณหญิงให้ละมุนมาตามไปพบน่ะค่ะ”
“วันนี้เลยเหรอ ผมเหนื่อยอยู่เลย ป้าไปบอกแม่หน่อยสิครับ”
“แต่คุณท่านกำชับมาเลยนะคะ ว่าต้องเชิญคุณกฤษไปพบให้ได้”
“อะไรจะด่วนนักหนา” กฤษบ่นพึมพำ แล้วก็ไปหาคุณหญิงที่ยังอยู่ที่ห้องทำงาน
…
ความคิดเห็น