คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จากบูชอน...สู่กรุงโซล
อนที่ 1
าบูอน...สู่รุโล
วามฝันอเ็ผู้ายนนึ่นามว่า “แบฮยอน” ที่อาศัยอยู่ในเมือบูอน ใฝ่ฝันอยาเ้ามาเรียนในมหาวิทยาลัยยอฮี ที่ึ้นื่อว่าเป็นมหาลัยที่สวยที่สุในเาหลีเลย็ว่าไ้ เาั้ใเรียนและฝึฝนเพื่อพันานเออยู่ลอเวลา นถึวันสอบเอนทราน์อเ็เาหลี ึ่ถือเป็นวันสำัอนทั้ประเทศ ไม่ว่านัเรียนและผู้ปรอ่าาหวัับผลารสอบรั้นี้เป็นอย่ามา รวมถึัวอแบฮยอนเอที่เฝ้ารอารสอบในรั้นี้เ่นัน เพราะารสอบเอนทราน์ะัึ้นเพียปีละรั้ ทำารสอบเพียวันเียว พร้อมเลยที่ออมาทันทีหลัหมเวลาาารทำ้อสอบอแ่ละวิา ารสอบอแ่ละวิาผ่านไปอย่ารวเร็ว และเมื่อเวลา 17.35 นาที ทุน่าวาปาา เพราะหมเวลาในารทำ้อสอบ เป็นสัาที่บ่บอว่าารสอบเอนทราน์อปีนี้สิ้นสุลแล้ว
.... บ้านอแบฮยอน....
ทุนในบ้าน่ารอว่าเมื่อไหร่
แบฮยอนะลับมาบ้านสัที
่อมามานานหลัาสอบเสร็แบฮยอนไ้ลับมาถึบ้าน เวลาเือบๆ 1 ทุ่ม ใบหน้าอเานิ่มา
วาอเามีน้ำาลออยู่ลอเวลา นนในรอบรัวใไม่ี ลัวลูายะผิหวั
นเิำถามมามายานในรอบรัว
“เป็นไบ้าลู” เสียอแม่ัึ้น
“สอบไ้หรือป่าวไอ่ลูาย ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
าม้วยเสียอพ่อ
แ่แบฮยอน็ยัเียบอยู่
หัวไหล่อเาเริ่มสั่นเบาๆ
พร้อมเสียถอนหายใ
“เฮ้ย
อย่าเียบิ พี่ใอไม่ีนะเว้ย” และาม้วยเสียพี่ายอเา
แบฮยอน่อยๆ เยหน้าึ้นมา
สายาอเามอไปที่พ่อ แม่ และพี่าย
“พ่อรับ
แม่รับ พี่รับ” วาอเาเริ่มแ่ำึ้นมา ่าาทุนที่รอฟัว่าแาะพูอะไรอย่าใใ่อ
“ผมสอบผ่านแล้วรับ ผมทำไ้แล้ว ผมะไ้ไปเรียนที่โลแล้วนะพ่อ
แม่ีใับผมหน่อยสิ พี่ๆ เี๋ยวพี่ไปส่ผมที่โล้วยนะ ผมีใมาเลยอะ
ีในะร้อไห้อยู่แล้วเนี้ย ฮ่าๆๆ”
หลัานั้นเ้าัว็พูไม่หยุ ทั้ 4
หัวเราะอบใันอย่าสนุสนาน ราวับวามฝันที่รออยมนานแสนนานไ้มาถึแล้ว
....3 เือน่อมา....
วันนี้เป็นวันที่แบฮยอน้อเินทามาโล เาเ็บเสื้อผ้าใส่ระเป๋าอย่าอารม์ี
แม่อเาื่นมาทำอาหารอโปรลูายนเล็่อนที่ลูะเ้าเมือรุ ส่วนพ่อและพี่ายไ้เรียมนอึ้นรถ เพื่อมาส่แบฮยอนที่หอพั และใน่วบ่ายทุนอยู่ที่หอพัอแบฮยอน
ทุน่วยันัอเ้าห้อ และทานอาหารที่แม่ไ้ัเรียมมาาบ้านอย่าเอร็อร่อย
“นี่แม่ทำแ่อโปรอลูมาเลยนะ ินันเยอะๆ้วยละ”
“รับแม่”
แบฮยอนและพี่ายอเาานรับพร้อมัน
“มาอยู่นี่
ระวัโนสาวรุโลหลอเอานะลู ฮ่าๆๆ” พ่อพูแ็วลูาย
“ลัวนอเราะไปหลอสาวรุโลมาว่ารับพ่อ”
พี่ายพูเสริมพ่ออีแร
"โห่ แมู่ พ่อับพี่ิ พูเหมือนผมเป็นเสือผู้หิอ่ะ" ทุนุยันอย่าสนุสนาน
พอเย็น พ่อแม่และพี่าย้อเินทาลับบูอน พวเาล่ำลาอยู่นานสอนาน อร่ำลาันานั้นรถอรอบรัวแบ็่อยๆ
เลื่อนัวออาหอพัไปเหลือเพียแบฮยอนที่้ออาศัยอยู่ในโลเพียลำพั
...บันทึอแบฮยอนับ้าวแรอรั้วมหาลัย....
เ้าที่สใสอวันเปิเรียน วันที่ผู้นมามาย่ามีุหมายเียวันับผม นั้น็ือมหาวิทยาลัย ยอฮี ผมทั้ื่นเ้นและแอบัวลอยู่นิๆ ว่าผมะเ้าับเพื่อนที่นี่ไ้ไหมนะ แล้วเพื่อนที่นี่ะเหมือนเพื่อนอผมที่บูอนหรือป่าว เิำถามมามายในหัวอผม แ่ผม็พยายามสลัมันออไป ทุอย่ามันไม่โหร้ายับเ็บูอนัวเล็แบบผมใ่มั้ยรับ เมื่อเินทามาถึมหาลัยผม็เินไปยัึะ ึ่ไม่รู้ว่ามันอยู่ส่วนไหนอมหาลัยันแน่ (ฮ่า ๆ ) ผม้มมอูนาฬิา็เหลือเวลาไม่มา ไ้แ่มอไปรอบๆ ัว เพื่อสอบถามทาไปะอผม
"อโทษนะฮะ ือผมเพิ่มาที่นี่เป็นรั้แร ือว่า...ผม..." ผมพูิๆ ั ๆ นอีฝ่ายสสัย
"ุมีปัหาอะไรหรือป่าวรับ" อีฝ่ายถามลับมาอย่าสุภาพ ทำให้ผมลายวามัวลไปนินึ่
"ือผมะไปะมนุษยศาสร์ แ่ผมหาึไม่เอ" ผมว่าปิผมเป็นนพูเ่นี่ แ่วันนี้ผมูไม่ปิเลย
"อ้าว เรียนมนุษยศาสร์หรอ ื่ออะไรอ่ะ เรา็ำลัะไปึมนุษยศาสร์เหมือนัน"
"แบฮยอนรับ แ่เรียแบเยๆ็ไ้นะ"
"อ่อ ผมื่อมูีนนะ ส่วนนี่แวาน ไป้วยันเลยไหม"
"รับ ^__^!! " ผมอบเพียสั้นๆ ไ้แ่ิในใ (มัน็ไม่ไ้แย่...อย่าที่เราิไว้นี่หว่า)
เราเินุยันมาลอทานมาถึห้อเรียน ทั้มูีนและแวานเป็นนโล เมื่อรู้ว่าผมมาา บูอน พวเา็ถามไม่หยุเลย ผม็โม้ไปะเยอะเลย้วย ฮ่าๆ วันนี้ผมไ้เพื่อนใหม่หลายนเลย ทุนู่าาเพื่อนอผมที่บูอน ้วยวามที่ผมเป็นน่าพูทำให้สนิทับทุนไ้่าย เวลาผ่านไปนหมเวลาเรียน ผม มูีนและแวาน่าแยย้ายันลับหอ ผมบอพวเาว่า "เอันพรุ่นี้นะ" แล้วแวานหันมาบอผมว่า "เี๋ยวพรุ่นี้ะพาไปเที่ยวนะ" ว๊าว ทุอย่าำลัะเริ่มึ้นแล้วสินะ
.......บบันทึอแบฮยอน......
ความคิดเห็น