คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : I need U...5
“ว่าไพี่อนัม” อยู รับสายาผู้ัารส่วนัวที่โทรเ้ามา
อนนี้มยอูำลัอาบน้ำอยู่
“อยู! ท่านประธานเรียพบ” เสียาปลายสายล่าว
“พ่อเรียผมทำไม?”
อยู ถาม้วยวามสสัย
“ะไปรู้มั้ย! รีบมาันไม่รู้ว่าะอบท่านว่าแหายไปไหน! รีบมาๆๆๆๆ!”
“รู้แล้วๆๆ” วาสายาอนัม อยู
รีบหยิบเสื้อผ้าที่หล่นามพื้นห้อมาใส่อย่าลวๆ
“มยอู มยอู เี๋ยวันลับมานะ”
อยู เาะประูห้อน้ำบอมยอูที่อยู่้าใน เหมือนร่าเล็ะไม่ไ้ยิน
เพราะไม่มีเสียอบลับ
“เี๋ยว่อยมาอธิบาย พ่อนะพ่อ เรียทำไม”
ร่าหนาออาบ้าน้วยวามรีบรน อยูลัวผู้เป็นพ่อโรธ
ใรๆ็รู้ถ้าพ่ออเ้าหรือท่านประธาน่ายเพลยัษ์ให่โรธน่าลัวแ่ไหน
“หายไปไหน” มยอู ที่ออมาาห้อน้ำ
ไม่เห็นอยู็มอหา
“ไปไ้็ี บันแ่นี้แหละ
อยู...” ร่าเล็นั่ลปลายเีย อัวเอเอาไว้....
หนึ่เือนผ่านไป....
“สวัสีรับ
วันนี้เราอยู่ในานเปิัวอัลบั้มใหม่อบอยแบน์อันับหนึ่! อประเทศ วอินฟินิทรับ!”
“รี๊!!!!” เสียรี๊อแฟนลับที่่อยสนับสนุนวอินฟินิทมาโยลอ
แฟนลับือหัวใสำัอารที่ะมีื่อเสีย
เมื่อมี่าวอลีเอร์อวอย่าอยู
เมื่อราวที่แล้วทำให้บ้านแฟนไ์หลัๆปิัวลหลายบ้าน แ่เมื่อมีารแถล่าว
แ้่าว....บ้านแฟนไ์เหล่านั้น็ลับมาเปิอีรั้่อยับพอร์ผลานอศิลปินที่นื่นอบอีรั้
เห็นมั้ยล่ะว่าารเป็นนันั้นลำบาแ่ไหน เป็นนธรรมาเินินนะีที่สุแล้ว....
“รับารลับมาอีรั้ในรอบหลายเือนอวเลยนะรับ
หลัามีอนเสิร์ให่รู้สึยัไันบ้ารับ” เสียพิธีรในานถามสมาิในว
“รู้สึเหมือนลับมาทำอัลบั้มแรเลยรับ
ฮ่าฮ่าฮ่า” อี โฮวอน อบำถามทำให้ในบรรยาาศในานสนุสนาน สมาิพัันอบำถาม
ที่แฟนๆฝามาผ่านทาผู้ัาน านำเนินไปเรื่อยๆ นบอย่าไม่มีสะุอะไร
อี้านนึ....
“ที่หายไป
็เพราะแบบนี้หรอ อยู” มยอู ที่นัู่ทีวีในวันหยุ เปิมาเอานแถล่าวพอี
“ไม่ล้าเสี่ยริ้วย
นายมันี้า” น้ำใสๆ่อยๆไหลออมาาวาสวยอมยอู
“ม๊า! ลับมาแล้ววววว” เสียออ
เรียสิให้ร่าเล็รีบเ็น้ำา และเปลี่ยน่อทีวีทันที
“ลับมาเร็วั
ไหนว่าไปเที่ยวับอูฮยอนไ” อ นั่ล้าๆมยอู แล้วออ้อนๆ
“็นัมอ่ะ
รีบลับบ้าน บอมีธุระับรอบรัวระทันหัน หนูเลยไ้ลับเร็ว” ร่าบาบอแม่
“อ้อๆ
ินอะไรมารึยัล่ะ เี๋ยวม๊าทำให้” มยอู ำลัะลุไปทำับ้าวให้ลู
็ะัเมื่ออึมือเอาไว้
“เราไปิน้านอไ้มั้ย
น๊าๆๆๆๆ” ออ้อน นให้มยอู ยิ้มออมา
“ไ้สิ
นานแล้วเนาะที่ไม่ไ้ออไปิน้าว้านอ้วยัน”
“เย้!” อ อหมับ นมยอูเือบล้ม
“พอแล้วๆ
ไปัน”
“ฮะ” สอแม่ลู
ออไปทาน้าววนอบ้าน ในรอบหลายเือน มยอูเลือร้านอาหารที่นและออบมาประำ
เวลาอยาิน้าวนอบ้าน ในร้านให้บรรยาาศที่อบอุ่น มีหลายรอบรัวที่มาทานที่นี้
ร้านนี้มีื่อเสียพอสมวร
มยอู พาร์ท
ผมพาลูมาทาน้าวร้านประำอเรา
อสั่แ่อาหารานโปรอเ้าเยอะแยะไปหม ลููมีวามสุี...หรือผมิไปเอันนะ
“ม๊า
ะสั่ไรรับ” ลูหันมาถามผมที่นั่เหมอๆอยู่
“เราสั่ไปเยอะแล้ว
เอาแ่นั้นแหละ”
“ฮะ”
สั่อาหารไ้สัพั พนัาน็เอามาเสริฟ ทำไมมันเหม็นๆอ่ะรับ
“หอมมมมมัเลยอ๊า
หิวๆๆ” อ ้มมอาหารที่มาเสริฟ ผมว่ามันเหม็น! เหม็นมาๆเลนรับ ผมเป็นอะไรไปเนี่ย!
“หอมหรอ
อม๊าเหม็น” ผมบอลูพร้อมเอามือมาปิมูไว้ ไม่ไหวแล้วรับ เหม็นเินไป
ผมวิ่ออมา
“ม๊า!” เสียอ วิ่ามหลัมา ผมวิ่เ้าห้อน้ำ
อ้ว อ้ว อ้ว
เสียอ้วอผมัไปหม
ไม่มีอะไรออมาเพราะผมยัไม่ไ้ินอะไรเลย ลู่อยลูบหลัให้ผม เหนื่อยัรับ
หน้ามื้วย
“ม๊า
เป็นไรมามั้ย” อ ถาม้วยวามเป็นห่ว
“สสัยนอนน้อยมั้่ว
นี้ม๊า้อเร่ส่แบบ” ผมบอลูามร ่วนี้ผมนอนน้อริๆ
เร่เียนแบบส่พี่อู ไ้พัะีึ้น
“ลับไป้าในันเถอะ”
อ ประอผมเ้าไปในร้านามเิม ผมยัเหม็นอาหารรหน้าไม่หายเลยรับ
ผมสั่้าว้มร้อนๆมาินแทนอาหารที่สั่มา
อนั่ินอาหารมามายที่อยู่บนโ๊ะนเียว ลูินหม้วยรับ
นี้ไปอ้าวมาาไหนันนะ ฮ่าฮ่าฮ่า
อ้ว อ้ว อ้ว
ผมอ้วแบบนี้ในอนเ้ามาสามสี่วัน
แล้วรับ้อเิสิ่ผิปิับร่าายอผมแน่ๆ แ่....อาารนี้มันเหมือนับอนที่ผมท้อ...อ
ไม่ๆผมสะบัหัวแรๆให้ไล่วามินั้นออไป แ่รั้เียวะท้อไ้ยัไัน....
ไม่มีทา....
“ม๊า
อ้วอีแล้วหรอ” ลูเินเ้ามาลูบหลัผมเบาๆ
“ไม่เป็นไรๆ”
ผมลุึ้นยืน้าๆ เพื่อเินออาห้อน้ำ ทำไมโลมันหมุนแบบนี้ แล้วสิผม็ับไป....
อ พาร์ท
“ม๊า!” ผมเรียแม่ ที่ำลัหมสิไป ผม่อยๆประอแม่มานอนที่เีย เอาไ! เอาไี เออ!โทรหานมา่วย อร๊ายยยโทรหาใรีล่ะ
อ้อลุอู ใ่ๆๆลุอู!
“ลุอูรับ อนะ ม๊าเป็นลมหมสิ
ทำไี อึอึ” ผมร้อไห้
นเือบพูไปรู้เรื่อ
“เี๋ยวๆๆๆ ลุรีบไปหานะ
หนูใเย็นๆๆนะ” เสียอลุอู
ทำให้ผมใื่นึ้นมา แม่ะเป็นไรมามั้ย ผมไม่เยเห็นแม่ป่วยนานี้มา่อนเลย
ผมลัว... ผมนั่รอลุอูและ่อยเ็ัวให้แม่ไป้วย หน้าแม่ีมาๆเลยรับ
“ม๊า ้อไม่เป็นอะไรนะ อึอึ”
ผมบีบมือบาๆไว้แนบอ
“อ ลุมาแล้ว” เสียอลุอู
ทำให้ผมโผเ้าอโยวามีใ
“อึ อึ”
“ไม่เป็นไรๆ ลุพาหมอมา้วย
ไม่้อห่ว” ลุอู ลูบหัวผมเป็นารปลอบโยน ลุอูให้หมอที่มา้วยรวอาารอแม่
หมอทำหน้าแปลใ มอผมสลับับแม่ไปมา
“นไ้ เยผ่านารมีบุรมาหรือเปล่ารับ”
ุหมอวัยลานถาม้วยวามสสัย
“มีรับ มีลูาย นนี้ไ”
ลุอูอบแทนผมที่นั่อยู่้าๆ ุหมอมอหน้าผมนิ่ๆ อย่าใ้วามิ
“ถ้าั้น หมอ็แสวามยินี้วยนะรับ
นไ้ั้รรภ์ไ้สี่สัปาห์แล้ว”
“ห๊า!/ว่าไนะ!” ผมับลุอูผสานเสียันใที่หมอล่าวออมาแบบนั้น
“รับ ฟัไม่ผิหรอรับ นไ้....” ุหมออธิบายระบวนาร่าๆที่ทำไมมแม่ผมท้อไ้
เป็นรีเียวันที่ทำให้ผมเิมา แล้วใรือ....พ่ออลูในท้อแม่ันล่ะ
“อบุ ุหมอมานะรับ” ลุอู เินไปสุ่หมอที่หน้าบ้าน
แล้วเินมานั่้าๆผม
“ไเรา ะมีน้อแล้วนะ”
ผมนั่ิไม่ว่าใร ือพ่ออน้อผม หรือว่าะเป็นผู้ายนนั้น....อยู!
“อย่าิมาน๊า
เี๋ยว่อยถามแม่เราอนฝื้นแล้วัน” เหมือนลุอูะรู้ว่าผมิอะไรอยู่
“อืม” ผมอบรับสั้น
“ฮือออออ” เสียอนที่นอนบนเีย
เรียวามสนใาผมับลุอูอีรั้ แม่ฝื้นแล้ว แม่่อยลืมา้าๆ
ผมเินไปประอให้แม่นั่ผิหัวเียีๆ
“เป็นไบ้า มยอู” ลุอู ถามแม่
“เวียนหัวนะ พี่มาไ้ไ”
“็อ โทรไปนะสิ
นายทำให้ลูในะ” แม่หันมามอหน้าผม้วยสายารู้สึผิ
“ม๊า อโทษนะอ”
แม่ะมาอโทษผมทำไม!
้อโทษผู้ายนนั้นสิถึะถู
“ผู้ายนนั้น
มาหาม๊ารึเปล่า่อนหน้านี้” ผมถามออไปนแม่ะั หน้าีเผือ
“ใรหรอ อ” ลุอูอสสัยไม่ไ้
“อยู! ผู้ายนนั้นมาหาแม่มั้ยรับ!” ผมเปลี่ยนสรรพนามารเรียทำให้แม่
น้ำาไหลออมา เมื่อผมโรธหรือน้อยใอะไรผมะเรียท่านแบบนี้ทุรั้
“ะ...เ้ามา” ริ! สินะพ่ออน้อผมือเ้าริๆ้วย
“ม๊า รู้มั้ยว่าัวเอป่วยเป็นอะไร”
ผมถามนเป็นแม่ แม่ส่ายหน้าทั้สะอื้นไป้วย ลุอู่วยปลอบอยู่ใล้ๆ
“ม๊า ท้อ! ม๊าท้อับผู้ายนนั้น!
ไหนบอว่ามีแ่เรา็พอไ!” ผมวบุมอารม์ไม่อยู่อี่อไป
“ม๊า ะ..อโทษ”
แม่สะอื้นร้อไห้ัวโย
“ใเย็น อ่อยพู
แม่เราไม่สบายอยู่นะ” ลุอูเรียสิผม
“เ้า้อรับผิอบ! แ่ผมนเียว็เินพอแล้ว!
นี้ยั!” ผมะ้อัารอะไรสัอย่า
“ลุอู ฝาม๊า้วยนะเี๋ยวผมมา”
พูเสร็ผม็ออมาาห้อ ไ้ยินเสียลุอูและเสียสะอื้นอแม่ามหลัมา
“อ! อะไปไหน เฮ้”
ผมออาบ้านมาเรียแท็ี่
“ไปวูลลิม เอ็นเอร์เทนเม้นท์รับ” ผมบอุหมายับแท็ี่ ผมยืนอยู่หน้าึสู้ๆใลาโล
่ายเพลยัษ์ให่้นสััออยู!
ผมไม่รู้ว่าเ้าะอยู่ที่นี้มั้ย ผมสุ่มมา ถ้าไม่เอที่นี้่อยไปที่อนโล่ะัน
ผมเินเ้าไปภาย้านในอัวึ ผมเินรไปยัเาร์เอร์ประาสัมพันธ์
“มาอพบ ุอยูรับ”
พนัานที่เาร์เอร์มอผมแปลๆ
“นัไว้หรือเปล่า่ะ” เธอถาม
“ไม่รับ”
เธอมอผมอย่าูถูิว่าผมเป็นเ็ะโบโลที่ไหน็ไม่รู้ที่มาถามหาุปเปอร์สาร์นั
อย่าอยู
“ั้น็ให้พบไม่ไ้นะะ”
เธอส่ยิ้มแนๆมาให้ผม น่าบ!ะมั
นำลัหุหิ
“ทำไม!” ผมโวยวายึ้น
“เอ๊ะ! เ็นี้ เธอิว่าัวเอเป็นใรที่ะมาอพบนอย่าุอยูไ้่ายๆนะ”
ยัยนี้อยาโนผมบริๆสินะ!
“โวยวายอะไร”
เสียอผู้ายนนึัึ้นา้านหลผม
“เปล่า่ะ แ่เ็หลทามา”
เ็หลทาหรอ ไ้! ผมว้าเอาแ้วน้ำที่วาอยู่รหน้าแถวๆนั้น
สาใส่หน้าหล่อนเ็มๆ
“รี๊!” เล่นับใรไม่เล่น!
มาเล่นับนอย่าอ!
“หยุ!” เหมือนยัยนั้นะเ้ามาเอาเรื่อผม เสียที่อยู่้าหลัห้ามไว้ทัน
ผมยัไม่หันไปมอเลยว่าเ้าเป็นใร
“เ็อยู หรอเรา”
ผมหันไปามเสียนั้น นี้นที่ผมเออนไปเล่นที่อนโออยูนี้ อี โฮวอน!
“ุ!”
“มาทำอะไรที่นี้” โฮวอน
เลิิ้วถามวนๆ
“มาหาอยู!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ถึลับมาหาที่นี้เลย”
มันน่าลรไหนัน ผมมีธุระที่้อทำนะ!
“ไม่ล!” ผมวาเ้า
“ให้พาไปหามั้ย” โฮวอน ยิ้มอย่าวนๆ
แ่อนนี้ผมอยาไปหาผู้ายนนั้นะแย่อยู่แล้ว ผมพยัหน้ารับ
“ันมี้อเสนอนะ” อะไรอีล่ะทีนี้
“ผมยอมทุอย่าแหละ
แ่อนนี้พาผมไปหาอยู็พอ!”
ผมไม่มีเวาลามา่อรอับเ้าหรอนะ
“รับปาแล้วนะ” เ้าถามย้ำ
“อืม พาไปสัทีสิ!” เี๋ยว็โนอีนหรอนาย!
โฮวอน พาผมึ้นลิฟมายัห้อ ห้อนึทีู่เหมือนะเป็นห้อ้อมเ้น ผมเห็นสมาิในวอเ้าและแนเอร์ล่ะมั้หลายนเลยที่อยู่ในห้อนี้
ผมมอหานที่ผม้อาระพบ นั้นไ!อยู ยืนอยู่รลาห้อ
ทุนูแปลใที่เห็นผม ที่เป็นนนอเ้ามาในห้อ้อมไ้
อยูเมื่อเห็นผมเ้า็ใเบิาว้า ผมเินเ้าไปหาเ้าอย่ารวเร็ว
“เพี๊ย! เพี๊ย!” เสียฝ่ามือระทบับแ้มัึ้นสอรั้ ทุนสั้นันไปเลย
“นสารเลว!”
“เห้ย!” เหมือนโฮวอน ะมีสิสุมาึผมออ ในะำลัทึ้อยูอยู่
ร่าหนาไม่อบโ้้วย้ำ ใระล้าทำร้ายลูัวเอันล่ะ!
ออบุอมเม้นนะะ><
(ืออ่านอมเม้นแล้วรี๊บ้านแ 5555+)
อี 2 อน้อะบแย้วววว ือมันสั้นมาอ่ะ สั้นริๆ
ไรท์ะพยายามพันาให้มาๆนะะ^^ ออบุริๆที่หลเ้ามาอ่าน
55555555+
#อทูิม^^
@lliebo
ทวิไรท์นะะ ไม่มีไรในทวิหรอ อยาให้ 55555+
ความคิดเห็น