คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : แผนการใหม่ (2)
นาาลีีัวเ้ามาในห้อพร้อมับสีหน้า็ออย่าสุี เ้าหน้าที่ยัมาไม่ถึห้อ เธอเริ่มวิ่อนะวิ่ไปมอที่อล้ออห้อเอมี่ เธอนั่อย่าเหี่ยวเาอยู่บนเียในท่าันเ่าหลัพิำแพ นาาลียัไม่เห็นแมท้าวเ้ามา เธอ้มมอนาฬิา เธอเหลืออีหนาทียี่สิบวินาที วามระทึสาระเ็นเ้ามาสู่สันหลัอเธออีรั้ ใบหน้าร้อนระอุาวามเรีย เธอเอามือุมหน้าปิาสอ้าไว้่อนหายใเ้าลึ ๆ แล้วพยายามั้สิ ทันในั้นเอประูถูระาเปิึ้น เธอหันไปอย่าวัผวา เ้าหน้าที่ายผลัประูเ้ามาพร้อมแ้วาแฟมีหูสีาวพร้อมวันระเหยออมาาัวแ้ว เาเป็นายัวสูผิวเ้มผมสั้นหยัศ ใบหน้าเห็นสันรามัเน วาสีน้ำาลอ่อน มูโ่เป็นสันรยาว ริมฝีปาอวบ หุ่น่อน้าเฟิร์มแ่ท่าทาเอื่อยอ่าย เายืนอึ้ที่เห็นนาาลี เธอรีบเบนวามสนใทันที
“อ้า… ไ ันนาาลี่ะ” พร้อมยื่นมือออไปพร้อแสท่าทาร่าเริ
เาูท่าทาสับสน ่อนะ่อย ๆ ยื่นมือมาับมือเธอ “อ่ารับ ผมแม”
เธอหยุะั่อนะทวนื่อเาอีรั้ “แม? แมเหรอะ?”
“เอ่อ…รับ ุหมอ…ใ่ไหมรับ?” เาถามอย่าไม่แน่ใพร้อมมอารแ่ายอเธอ
“อ้อ่ะใ่ หมอนาาลี” อย่าประหม่า พร้อม้มลมอนาฬิา เธอเหลือเวลาอีสี่นาทีสี่สิบห้าวินาที พยายามิเรื่อราวที่ะยื้อเวลา
“เอ่อ ุหมอมาทำอะไรที่ห้อนี้เหรอรับ? ผมนึว่าเวลานีุ้หมอ้อลับไปแล้ว” ถามอย่าสสัย
“อ้อใ่ ๆ แ่วันนี้หมอะว่าะมาอยูู่แลเสพิเศษน่ะ อาารเายัไม่ที่ ่อน้าน่าเป็นห่ว หมอเลยอยาอยูู่้วยัวเอ” พร้อมแสร้ทำใบหน้าริั
“อ๋อ ั้น…ั้นเิรับ” พร้อมับผายมือไปที่เ้าอี้อีัวที่ว่า
“ไม่เป็นไร หมอยืนีว่า” สวนึ้นมาอย่าไม่มีที่มา เธอพยายามะทำให้เาหันออาอ “อ้อ แปลีัเลย หมอเยมีเพื่อนื่อแมเหมือนัน อนเ็ ๆ น่ะ” เธอแวะูนาฬิา่อนะหันลับึ้นมาอย่าัวล พยายามเ็บอาาร
แมแวะมอที่เธออย่าไม่ไ้ให้วามสนใมา “ไม่แปลหรอฮะ ็แ่ื่อโหลน่ะ” หันลับไปว้าแ้วาแฟมาื่ม
เธอพยายามิเรื่ออื่น ๆ ที่ะึวามสนใ เธอหันไปเห็นนิ้วนาที่มือ้ายอเามีแหวนอยู่ “โว้ว… ุแ่านแล้วเหรอ?” แสอออย่าื่นเ้นนเินริ “ยินี้วยนะะ”
“อ๋อ เปล่ารับ มันแ่เยินน่ะฮะ” เริ่มเอานิ้วอี้าไปลูบที่แหวน
เธอแสสีหน้าสสัย “เยินยัไเหรอะ?” เธอเริ่มยับเ้าไป้วยวามอยารู้ ้มมอนาฬิา เธอเหลือเพียสามนาที เอาัวระโนั่บนโ๊ะหันหลัใส่อแล้วเลื่อนัวมาบัออเอมี่ไว้าสายาอแม
เามอไปที่แหวนอเาพร้อมับเล่า “ือแม่ผมเยื้อแหวนให้อนเ็ ๆ น่ะฮะ มันเป็นแหวนสีเินวเล็ ๆ ที่ล็ือแม่พยายามใส่นิ้วไหน็ใส่ไม่ไ้ เหลือแ่นิ้วเียวที่ใส่แล้วพอี” หยุไปพร้อมรอยยิ้ม “แปลนะว่าไหมฮะ นิ้วนาอมือวา็ใส่แล้วลายเป็นหลวมไปเย ๆ”
เธอเริ่มยืเรื่อราวพร้อมยับมาใล้อีนิให้บัสายาาหน้าอ้าหลัเธอ “แล้วมันลายมาเป็นวามเยินไ้ยัไเหรอะ?” เามอเธออย่าไม่สบายใ่อนเธอะแ้ัวึ้นมา “ไม่้อัวลหรอ่ะ ันเป็นหมอ็ริ แ่ันไม่ไ้ะไล่เที่ยวไปบำบันโน้นนนี้ามใอบ ันถามในานะนธรรมานหนึ่”
เาเผยรอยยิ้มมุมปาที่ว้าึ้นเล็น้อย “ือ อนเ็ ๆ ผมี้ลัวน่ะฮะ ั้แ่ที่แม่ให้แหวนนี้ไว้ใส่ ผม็รู้สึว่ามีแม่อยู่้วยลอแล้ว็มั่นใที่ะใ้ีวิ พอโึ้นมัน็ลายเป็นนิสัยน้อหาแหวนล้าย ๆันมาใส่ไว้นี่แหละรับ”
เธอยิำถาม่อ “แล้วแหวนนี้มันแทนันไ้้วยเหรอะ?”
เายิ้มมุมปาพร้อมเลิิ้วึ้น เาส่ายหน้าเบา ๆ
เธอมอเาแล้วพยายามิ ในที่สุเธอ็นึออ “แล้วแมไม่ิะลอถอมันบ้าเหรอ?”
“ผมเยิเหมือนันฮะ แ่ไม่เยล้าพอสัที” เาอบ
เธอใ้่อโหว่เ้าหลอล่อ “หมอิว่าเรื่อนี้หมอ่วยไ้นะ ถ้าแมไม่ว่าอะไร” เธอพยายามมอเาอย่าเป็นมิร เาหลบลไปมอที่แหวนและทำท่าิ เธออาศัยัหวะนี้เหลือมอนาฬิาอีรั้เธอเหลืออีแ่สามสิบวินาทีเท่านั้น เธอรีบหันึ้นมาอย่าลุ้นระทึอีรั้ ปลายเท้าอเธอเริ่มิ ปลายนิ้วมือเริ่มเร็ หัวใเ้นถี่ึ้น เวลาเริ่ม่อย ๆ ถล 20, 19 ,18
“เหอะ ๆ ผมไม่มั่นใ…. ฮืม…” เาหัวเราะเร็ ๆ ยัไม่ัสินใ
เธอยั้อ พยายามยิ้ม สลับับมอัวเลที่เือบะหมล 11, 10, 9,…, 6, 5 เธอหลับาลพร้อมรับะารรม ทันในั้นเอ
“โอเรับ! ผมล”
“ห้ะ!?” เธอเยหน้าแล้วเปล่ออมาอย่าไม่เื่อ ใบหน้าใสุี
“ผมบอว่าลรับ”
เธอ้มมอนาฬิาพร้อมเห็นัวเล 2, 1 เธอเลื่อนัวพุ่ัวมา้าหน้าเาพร้อมเอามือับ้าใบหน้าอเาไว้ทันที
“โอเ! ั้นลอหลับาแล้วนึภาพที่หมอบอนะ”
เาใเล็น้อยาารระโนเ้ามาอเธอ แล้ว็ยอมทำาม “โอเรับ” เาหลับาล “รู้สึแปล ๆ ยัไ็ไม่รู้นะฮะ ฮ่า ๆ” พร้อมหัวเราะแ้เิน
“ั้นถ้าันไม่เอ่ยถึัวเอว่าหมอ แมน่าะรู้สึีึ้น ีไหม”
เสียเาอบลับมา “โอเรับ”
“โอเ ั้นล ่อนอื่นลอหายใเ้าลึๆนะ” เธอเริ่มเ้าระบวนารทันที พร้อมหันเหลือบไป้านหลัเพื่อมอที่ออเอมี่เพื่อูว่าแมทเ้ามาหรือยั
ในฝั่อแมทเอ ใบหน้าเริ่มเปียไป้วยเหื่อาวามื่นเ้น ลมหายใอเาเริ่มถี่ วา้อที่ทรายสีแ มัน่อย ๆ ลลและลล รู้สึถึหัวใที่สูบีและเ้นแรนสะเทือนออมา ทันในั้นเอ ทราย็หมล แมท้อแ้วเปล่าพร้อมเอ่ยออมาเบา ๆ “หมแล้ว หมแล้ว” เาเยหน้าึ้นทันที หันหน้าไปทาประูอย่าประหม่า ัวสั่นลอน ่อย ๆ ยมือที่ถือาร์ไปแะที่ัวเรื่อหน้าประู ไฟแสผลเปลี่ยนเป็นสีเียว เามอไปที่ลูบิ เปิมันและันประูออไปพร้อมพลินาฬิาทราย….ทุอย่าหยุนิ่
เธออยู่รนั้น เธอนั่อยู่รนั้น เสียอเาัึ้นในหัวอเาเอ เาเลื่อนัวเ้าประูไป้า ๆ เอมี่ที่นั่อยู่บนเีย เธอหันหน้าอย่าื่นระหนาเสียเปิประู เธอเริ่มถอยหลัเมื่อเห็นเป็นร่าผู้าย่อนเธอะหยุนิ่้วยสายาที่ไม่เื่อ เาเอ็เริ่มหยุนิ่อย่าไม่รู้ัว เสียแผ่วเบาลอออมาาริมฝีปาอเาพร้อมรอยยิ้มเล็ ๆ มือ้าที่ถือนาฬิาทรายอยู่ในท่านิ่ไม่ยับ
“ไ…เอมี่” ใบหน้าอวามื้นันเผยออมา วาเปล่ประาย
เธอ้อพร้อม่อย ๆ ลายัวาท่านั่อเา เธอลานลมาาเียอย่า้า ๆ มุ่รมาหาเา
“แมท?” เสียะลึอเอมี่เปล่ออมา
แมทระเบิใบหน้ายิ้มแย้มออมาทันใ เธอหยุนิ่อย่าไม่เื่อสายา เธอย้ำึ้นมาอี
“แมท….แมทเหรอ?” วาู่นั้นแวววาวออมา
“แมทเอ” เาเยื้อย่าเ้าไปหาเธออย่าไม่รู้ัว
เอมี่่อย ๆ ้าวเ้ามาหาเาราวับถูมน์สะ ทัู้่เ้าใล้ัน สายาที่ผสานันึให้ทัู้่มาหยุอยู่รหน้าันและัน เา้อมอเธอ สายาอเาปนไป้วยวามื่นมและหลใหลในัวเธอ เอมี่เริ่มยมือึ้นมาับไปามร่าายอเา เธอลูบที่ผมอเา เลื่อนลมาที่ิ้ว า มู ปา าและลำอ เธอเปล่เสียหายใออมาอย่าไม่ั้ัว ทันใ็โผอเาทันที แมทใเล็น้อย เายืนัวนิ่เนื่อาทำัวไม่ถู ทันในั้นวามรู้สึอเาราวับถูเิมเ็ม อ้อมออเธออบอุ่นเินว่าที่เาะอธิบายหรือหาอะไรมาเปรียบไ้ เา่อยยแนทั้สอ้าึ้นมาและพาไปรอบ ๆ ัวเธอ ้มหน้าลบที่ไหล่อเธอ
“แมทิถึเอมี่…” เาเอ่ยึ้นะที่ยับเธออยู่
เอมี่โอบัวเาไว้แน่นึ้นอย่าโหยหา เสียสะอื้นอเธอัึ้นมา เาเหลือบมอเธอที่อเา้วยวามสสัย เธอเอ่ยออมาทั้ที่ยัอเาไว้
“เาทำอะไรับเธอ…เาทำอะไรับเธอ….” อย่าโศเศร้า
สีหน้าอแมทเริ่มเปลี่ยนเป็นวามไม่เ้าใ เาทำไ้แ่เปล่เสียออมา “หือ?….”
เธอเยหน้าอเธอึ้นาารบบนไหล่อเา เธอมอรออไป “แมทมาที่นี่ไ้ยัไ?” เสียเธอแผ่วเบาและยัไม่่อยแ็แร
“แนท…แนทพาแมทมา” เายัเหลือบมอเธออยู่
เธอ่อย ๆ ลายอาเา เธอมอหน้าเา “แนท? หมอนาาลีเหรอ?”
แมทพยัหน้า้า เาเผยรอยยิ้มออมา เอมี่ยิ้มอบ เธอหันึ้นไปมอที่ล้อพร้อมับยิ้มลับไปราวับเธอรู้ว่านาาลีมอเธออยู่
นาาลีะนั้นเอที่ำลัหลอล่อแม เธอมออยู่ที่อ เห็นเอมี่หันมายิ้มให้เธอ เธอรู้สึไ้ถึำอบุอเอมี่ เธอยิ้มออมาอย่าื้นัน ่อนะหันไปมอแมที่ำลัหลับา เธอพูับแม “ุำลัเินเ้าไปในบ้านหลัเ่า บ้านหลัทีุ่เยอยู่ในสมัยที่เป็นเ็…”
แมทมอเอมี่อย่าสสัย เอมี่หันออมาาล้อ เธอับมือเาแล้ว่อย ๆ พามานั่บนเียอเธอ แมทนั่ลพร้อมับั้นาฬิาทรายที่ำลัะหมลบนพื้นอย่าระวั เอมี่มอเาและนาฬิาทราย
“แมทเอามา้วยทำไมเหรอ?”
“แนทบอแมทว่าแมทเอเอมี่ไ้ไม่นาน ถ้าแมทพลิอันนี้อีรั้แล้วมันหม แมท็้อไปแล้ว” เาพูและมอทรายที่ำลัวิ่ไป้วย “่อนะเ้ามา แมทอยาให้มันหมไว ๆ แ่อนนี้ แมทไม่อยาให้มันวิ่ไปไหนอีเลย” เาเยหน้าึ้นมามอเอมี่
เอมี่มอเา้วยสายาที่สสารับใ เธอเริ่มถามเาอีรั้ “แมท… เิอะไรึ้น?”
แมทเริ่มมวิ้วเล็น้อย เาูไม่เ้าใในสิ่ที่เอมี่ถาม เอมี่เริ่มเอะใ เธอสสัยว่าแมทำอะไรไ้บ้าไหม เธอึถามเาึ้นอีรั้
“แมท… เราเอันไ้ยัไ?” เธอมอเา้วยสีหน้าาหวั
เามอเธอแล้วยิ้มว้า่อนอบออมาโยไม่ลัเล “แมทเอเอมี่ที่ห้อิน้าว แมทยื่นนมปัให้เอมี่” เาพู้วยวามสใส ะที่เอมี่เหมือนโลสลาย เธออึ้ับำอบอเา่อนที่ะเริ่มยิำถามไปอีรั้
“แมท… แมทรู้ัเอมี่มานานแ่ไหน?” เธอถาม้วยน้ำเสียสั่นลอน
แมทอบไม่ลัเล ะที่ยัยิ้มอยู่ “แมทเอเอมี่วันศุร์ วันนี้วันพฤหัส ็แปลว่าเ็วันแล้ว” ้มลไปมอนาฬิาทรายที่หมพอี “เห้อ หมไปแล้ว” ้มลไปพลิมัน
เอมี่มอเาอย่าเวทนา เาำอะไรไม่ไ้เลย เธอมอเาอยู่อย่านั้น แมทเยหน้าึ้นมาโยที่ยัรอยยิ้มไร้เียสานั้นไว้ รอยยิ้มอเา่อย ๆ ลายเมื่อเห็นสีหน้าโศเศร้าอเอมี่ เธอหยิบมือ้า้ายอเาึ้น ้มลไปบแล้วร้อไห้ออมา เธอเอามืออแมทแนบไว้ที่ใบหน้าอเธอ เสียร่ำรวอเธอราวับโลทั้ใบอเธอพัทลายล แมทมอเธออย่าใ เาพยายามอโทษเธอ
“แมททำเอมี่ร้อไห้เหรอ แมท แมทอโทษ…” เารู้สึเศร้าและละอาย เธอไ้ยินอย่านั้น็ร้อหนัึ้น แมทพยายามะปลอบเธอ “แมทไม่ไ้ั้ใเอมี่ แมทอโทษเอมี่นะ” เายื่นมืออี้าับไปมืออเธอที่ผสานมือ้ายเาไว้อยู่ เาบีบมันเบา ๆ เธอเยหน้ามอเา เาสบาเธอและพูออมาอย่าอ่อนโยนและริใ “แมทอโทษนะ” เธอ้อเาอยู่อย่านั้น เธอเลื่อนมืออเธอมาับที่แน้ายอเาเหมือนวันแรที่พวเาสัมผัสัน เธอถามเาทั้น้ำา
“แมทเื่อใเอมี่ไหม?”
แมทมอเธออย่าัวล เารู้ทันทีว่าเธอำลัะทำอะไร เา้อเธออย่าลัเลานั้น็พยัหน้า้า ๆ น้ำาเธอไหลออมา เธอมอเา้วยวามเ็บปว่อนเธอะับมืออเาไว้แน่นและเริ่ม้อาเา แมทมอเ้าไปในาอเธอ ไม่นานเา็เริ่มไ้ยินเสียเหล่านั้นลับมาอีรั้ เสียรีร้อและเสียะโนอผู้าย แมทเริ่มแสสีหน้าออมาอย่าทรมาน เาพยายามไม่ส่เสีย เสียพวนั้นัึ้น เาเริ่มเห็นหน้าผู้ายนนั้น เป็นผู้ายร่าโไว้หนวและเรา เาำลัใ้แส้ฟามาทาแมท้วยวามโมโห เาไ้ยินเสียร้ออเ็ผู้าย เาร้อออมาอย่าเ็บปว เสียเ็นนั้นมันออมาาัวเา ผู้ายนนั้นำลัีและะโน่าเาที่เป็นเ็ แมทเริ่มัวสั่น เาหลับาปี๋่อนะอร้อเอมี่
“ไม่เอาแล้ว! แมทไม่เอาแล้ว! ไม่!” เาเริ่มะเียะายและร้อออมาอย่าหวาลัว เอมี่มอเาอย่าเ็บปว่อนเธอะยอมปล่อยเา เาลิ้ัวลมาบนพื้นหอบหายใและร้อไห้ออมา เธอามเาลมา่อน่อย ๆ อและลูบัวเา เธอพยายามทำให้เาเย็นล
“ไม่เป็นไรแล้วแมท ไม่เป็นไร เอมี่พอแล้ว เอมี่พอแล้วแมท” เธอมอเาและร้อไห้อย่าสสาร “เอมี่อโทษ เอมี่พอแล้ว” เธอเอนัวลบนัวเาและลูบัวเาอย่าอ่อนโยน เธอทำเสียู่เบา ๆ อย่า่อเนื่อให้เาใเย็น
“ู่……ู่…… ไม่เป็นไรแล้วแมท เอมี่อยู่ับแมทแล้ว” พยายามพูอย่าอ่อนโยน น้ำเสียอเธอสั่นลอน
แมทยััวสั่นเล็น้อยาวามผวา เาพูพึมพำ “แมทไม่เอาแล้วเอมี่ แมทไม่เอาแล้ว”
“โอเแมท โอเ…. ไม่เป็นไรแล้วนะ” สีหน้าอเธอโศเศร้าและเ็บปวไม่แพ้เา เธอลูบหัวเาพร้อมเอาหน้าผาเธอไปรับหน้าผาอเา
“เอมี่ไม่ทำแบบนี้อีนะแมทอร้อ” เสียสั่นลอนและไร้เียสาทิ่มแทเ้าไปในใอเธอ
ะที่หน้าผารับเา เธออบอย่าลำบาใ “ไ้แมท เอมี่สัา เอมี่สัา..” พร้อมลูบหน้าและปาน้ำาให้เา “แมทลุึ้น่อนนะ” เธอพาเาลุึ้นมานั่
นาาลีในเวลานั้นเธอเห็นเหุาร์ทุอย่า เธอสัเและั้ำถาม มันเิอะไรึ้น มีอะไรอยู่เบื้อหลัสอนนี้ ะเียวัน็ยัพูับแมไป้วย
เอมี่ับแมทเวลานี้พวเานั่พิันโยที่ไม่พูอะไร เธอับมืออเาไว้พร้อมับโอบมืออี้าไว้รอบัวเา แมทพิศีรษะไว้ที่้าลำออเธอ เธอและเานั่โยไปมา ทัู้่มอนาฬิาทรายที่ำลัะหม
“มันำลัะหมแล้ว” แมทเอ่ยึ้นมาอย่าเศร้า ๆ
“ใ่… เวลาำลัะหม” เธอเอ็ล่าว้วยน้ำเสียเศร้าเ่นัน แ่ทันใเธอ็หันไปหาเา “แมทสัาไหมว่าแมทะิถึเอมี่?” เธอยิ้มให้เา
เาหันมอเธอและยิ้มอบไปเ่นัน “แมทะิถึเอมี่ลอไปเลย”
เธอหัวเราะออมาเล็ ๆ “เอมี่็ะิถึแมทลอไปเหมือนัน”
เาทั้สอนหัวเราะออมา้วยวามสุที่ล้นหัวใ
“แมท้อไปแล้ว” เอมี่เอ่ยึ้น
“อืม…แมท้อไปแล้ว” เามอหน้าเธอ
เอมี่โน้มเ้ามาแล้วหอมที่แ้มอเา เธอยิ้มและเอ่ยออมาอย่ามีวามหวั “ไม่้อห่ว นาาลีะ้อ่วยเรา เราะ้อไ้เอันอี”
แมทมอเธอแล้วพยัหน้า เธอบบ่าเาเบา ๆ และ่อย ๆ ันให้เาลุออไป แมทลุึ้นและเินออมาพร้อมับนาฬิาทราย เามอเธอไม่ละสายา ับลูบิประู เปิและเินออมาอย่าใสลาย เาปิประูแล้วมายืนทีุ่เิมที่นาาลีบอไว้ เามอลที่ทรายที่ำลัไหลนหมล เา้อมันอยู่อย่านั้น ในหัวอเาทบทวนสิ่ที่เิึ้น เาไ้ยินเสียเธอ รู้สึถึสัมผัสอเธอ ไ้ลิ่นอเธอ วันนี้เป็นวันที่เามีวามสุเหลือเิน ไม่นานเา็ร้อไห้ออมา มืออเาำนาฬิาทรายไว้แน่น เสียสะอื้นเผยออมาาเาอย่าน่าเวทนา
นาาลีเห็นแมทเินออาห้อไปแล้ว เธอึรวบรัให้บลทันที “โอเ น่าะพอแล้วสำหรับวันนี้ ลอ่อย ๆ หายใเ้า… หายใออ… แล้วลืมาึ้น” แม่อย ๆ ลืมาึ้น
“โว้ว…” หัวเราะออมาเล็ ๆ
“เป็นไบ้า?” เธอถามอย่าสุภาพ
“เอ่อ ผม็อธิบายไม่ถู แ่มันรู้สึโล่มาเลย” เาะลึ
“ริ ๆ ทำแ่รั้เียวมันะไม่ไ้เห็นผลทันาหรอนะ ถ้าแมอยาะฝึ่อ ัน่วยไ้นะ อย่าน้อย็อาทิย์ละรั้” เธอยิ้ม
“เอ่อ ถ้าเป็นั้นุพอะ…” อย่าเรใ
“ันยินี เอาอย่านี้ ทุวันพฤหัสีไหม เวลานี้เลย” เธอรีบิโอาส
“แ่มันเป็นเวลาาน ผมวระ” อย่าไม่แน่ใ
เธอสวนึ้น “เอาน่า…มีันอยู่ทั้น ยัไัน้อ้อมาูนไ้อยู่แล้ว แมว่าไ?” ้วยสีหน้าลุ้น
เาิพัหนึ่ “โอเรับ ล” เายิ้ม “อบุมารับุหมอ”
“แ่นาาลี็พอ่ะ” เธอยิ้ม แล้วทำท่าลุเินออไป แล้วเธอ็หยุ่อนหันลับมา “อ้อ ไปล้าหน้าสัหน่อยีไหมะ หลัทำแล้วมันอาะ่ว ๆ หน่อยน่ะ่ะ” เธอเพียหยอให้เาออไปาารมอหน้าอเท่านั้น
“อ้อ ีเหมือนันรับ” เารีบลุแล้วเินสวนเธอออไป มุ่ไปที่ห้อน้ำ
ัหวะนั้นเอเธอรีบพุ่ไปทีุ่นัพบทันที เมื่อเธอไปถึ เธอเห็นแมทยืนร้อไห้อยู่อย่าเหนื่อยอ่อน
“แมท! เิอะไรึ้น?” อย่า่อย ๆ
เาร้อไห้่อไป ไม่ยอมอบอะไร
“มาแมท เรา้อรีบไปแล้ว” เธอรีบูแมทลับไปที่ห้ออแมท่อนที่แมะลับไปที่ห้อ
เมื่อลับมาถึ เธอเปิประูให้แมทเินเ้าไป เาสบลแล้วหน่อย เธออนาฬิาทรายและาร์อเธอืน เธอ่อย ๆ พาเานั่ล
“แมท หมออโทษนะ เราอาะ้อุยันพรุ่นี้ แมทอยู่ไ้ใ่ไหม?” เธอถามอย่าเป็นัวล
“แมทิถึเธอ” เาเอ่ยออมาอย่าใสลาย
เธอมอเาอย่าเอ็นู “ไม่้อห่วแมท หมอเรียมแผนไว้แล้ว แมทะไ้ไปเอเธออีทุวันพฤหัส อาะ้าหน่อย แ่หมอทำไ้เท่านี้” เธอยิ้มให้เา
“ริเหรอรับ? แมทะไ้เอเธออี?” ้วยใบหน้าาหวั
“ริสิ แ่เี๋ยวไวุ้ยันพรุ่นี้นะ โอเไหม?”
แมทพยัหน้า นาาลีับมือเา บีบเบา ๆ ่อนะรีบลุออาห้อไปแล้วล็อุแัเิม เสียเท้าย่อ ๆ ่อย ๆ ห่าออไปนเียบสบ แมท่อย ๆ เอนัวลแล้วหลับาพร้อมับรอยยิ้มแห่วามสุ
ความคิดเห็น