คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : หลอกล่อ
“ไปหาเอมี่ัน…” เสียแมทที่เปล่ออมาทำให้นาาลีรู้สึแน่วแน่ึ้นไปอี แมทพู่อ “ไปอนนี้ ไปอนนี้เลย…”
“ยั่อนแมท ยัไม่ใ่อนนี้” เธอห้าม้วยเสียเบาลพร้อมับแวะหันไปมอที่ประู
“ทำไม?” แมทอบ้วยสีหน้าไม่เ้าใ
“ู่….!” เธอทำท่าให้เาผ่อนเสีย “แมท เรา้อระวั เรื่อนี้เป็นเรื่อระหว่าหมอ แมทและเอมี่ ถ้าถูับไ้ึ้นมาแมทอาะไม่ไ้เอเอมี่อีเลย เพราะะนั้นแมท้อทำามที่หมอบอทุอย่าเ้าใไหม?”
“เออะ… แล้วทำไมแมทไปหาเอมี่ไม่ไ้” เายืนยันะเอาำอบ่อไป
“เพราะว่าหมอแ่อโนาธานเพื่อมาุยับแมท ถ้าเาเห็นว่าหมอพาแมทออไป เารู้ทันแน่ว่าหมอแอบพาแมทไปเอเอมี่ เรา้อรอให้โอาสเป็นใมาว่านี้” นาาลีอธิบายอย่าใเย็น
“โเฟไม่อยาให้แมทเอเอมี่…” แมทพู้วยน้ำเสียเศร้าหมอ
นาาลีอบอย่าลัเล “อืม…ือ โนาธานเาเห็นว่ามันอาะีว่าถ้าเธอสอนไม่้อเอันอี”
“แมทไม่อบโเฟ” เาแสวามผิหวัออมา ท่าทาแบบเ็ ๆ
“ทำไมล่ะแมท โนาธานเา็เป็นหมอที่ีไม่ใ่เหรอ?” เธอพยายามโน้มน้าวให้แมทใล
แมทไม่ยอมอบและยัทำหน้าบึ้ึ
“โนาธานเา็มีวิธีิอเาอีแบบหนึ่นะแมท เาไม่ไ้ับิร้ายแมทเลยสันิ โนาธานน่ะเาหวัีับแมทมาว่าใรเาเลยนะแมทรู้ไหม?” เธอพูไปราวับโน้มน้าวัวเธอเอ
“…แล้ว …แล้วทำไมโเฟถึห้ามแมท?” หันมอนาาลี้วยสีหน้าาหวัปนับวามสับสน
นาาลีเอไม่รู้สิ่ที่้ออบ เธอถอนหายใและอบไ้เท่าที่เธอพอะิออ “หมอ็ไม่รู้ หมอ็สสัยอยู่เหมือนัน หรือบาทีอาะเป็นเพราะเรื่อเหุาร์อนเ้าวันนั้นที่เอมี่เธอ-”
“แ่เอมี่…. เอมี่ไม่ทำร้ายแมท” เารีบสวนึ้นมาอย่าร้อนรน
นาาลีมอเา้วยสีหน้าที่ั้ำถาม “แล้ว…ทำไมแมทิแบบนั้นล่ะ?”
“เอมี่…อืม... เอมี่่วยแมท” เาพยายามอธิบาย
นาาลีถอนหายใอย่าท้อใ “สัวันหนึ่เี๋ยวหมอ็เ้าใแมทเอแหละเนอะ” เธอเริ่มหัวเราะออมาเล็ ๆ แมทมอ้วยสีหน้าสสัย “เอาล่ะ ่อนอื่น สิ่ที่แมทะ้อทำือ แมท้อหลอให้โนาธานิว่าแมทีึ้นแล้ว แมททำไ้ไหม?”
“หลอโเฟเหรอ?” เาอึ้ราวับไ้ยินสิ่ที่เป็นรั้แร และเริ่มวิเพราะเามีวิธีิแบบเ็ ๆ ทำให้ารแสออหลายรัู้เหมือนะ่อน้าเินริในสายานรอบ้า
“ใ่แมท แมท้อออไปทำิรรมเหมือนปิและ้อไม่พูถึเอมี่เลยแม้แ่รั้เียว แมท้อแล้ทำเป็นลืมเอมี่ไปแล้ว”
“แ่แมทไม่ลืมเอมี่” เาสวนอย่าไม่สบายใ
“หมอรู้แมท หมอแ่บอว่าแมท้อแล้ลืมเอมี่ไป” เธอเือบะหลุยิ้ม
เาลัเล “อือ… เอมี่ะไม่โรธแมทใ่ไหม?” เาัวล
“ไม่หรอแมท เอมี่รู้ว่าแมททำเพื่อเอมี่อยู่” เธออธิบายอย่าใเย็น “นี่ือสิ่ที่แมท้อทำ แมทำไ้ไหม?”
เาทำท่าิ “อืม…แมท้อหลอโเฟ แล้ว็ลืม…เห้อ… ลืมเอมี่…” ้วยสีหน้าไม่อบใ
“แ่ไม่้อพูถึเธอ็พอ” เธอปลอบใเา้วยรอยยิ้ม “แมททำไ้ไหม?”
เามอหน้านาาลีที่ยิ้มให้เาอย่าเอาใ่วย เา้มมอพื้น “้อนานแ่ไหน?”
“หมอ็ไม่มั่นใ แ่นว่าโนาธานะเื่อ” เธอสัเเา หน้าเาหอยลอย่าไม่สู้ี “หมออโทษนะแมท แ่มันเป็นทาเียว” เธอพู่อ เธอมอเาอยู่อย่าใเย็นและสบ แมทนั่มอพื้นและัสินใอยู่สัพั
“รับ แมททำไ้รับ” เาอบออมาอย่าเศร้า ๆ
“สัาับหมอนะว่าแมทะไม่ท้อ” เธอยื่นมือออไปหาเาพร้อมูนิ้ว้อย
แมทมอที่มืออเธอ่อนะยื่นมือออไป แ่ับที่ผ่ามือเธอแบบเียวับที่เาับมือเอมี่รั้แร สีหน้าเธอใเล็น้อย่อนะ่อย ๆ เปลี่ยนรูปมือไปามเา เธอยิ้มให้เา แมทไม่ไ้แสสีหน้าอะไรมา ทันในั้น็เิเสียเท้าัึ้นที่ทาเินมุ่มาสู่ห้ออแมท ทัู้่หันออไปมอที่ประู นาาลีรีบหันลับมาระิบับแมท
“ิเรื่อะไ้เอเอมี่เ้าไว้ ะไ้ไม่ท้อ โอเ้?” เธอรีบปล่อยมือ่อนะลุึ้นในัหวะที่โนาธานเปิประูเ้ามาพอี แมทยันั่้วยสีหน้าไม่ทันั้ัวอยู่บนเีย
โนาธานเ้ามาหยุอยู่ที่หน้าประู นาาลียืนพรวึ้นหันไปทาโนาธานทันท่วที พยายามวบุมลมหายใ เธอทำท่าทาให้ปิ โนาธานมอเธออย่าสสัยและถามึ้นมา
“เอ่อ…ผมทำใหุ้ใหรือเปล่า? ือผมเห็นมันเือบะรึ่ั่วโมแล้วเลยะะแวะมา…”
“อ้อเปล่า่ะ ไม่เลย เราุยันเสร็พอี” เธออบทันที ใบหน้ายิ้มแย้ม
โนาธานมออย่าผิสัเ “เอ่อ โอเรับ ั้นผมว่าเราน่าะ-”
“ปล่อยให้แมทไ้พัสัหน่อย ่ะีเลย แมทน่าะอยาพัผ่อน” เธอหันไปหาแมททันที “ใ่ไหมแมท?” ถามพร้อมยิบาให้แมท
แมทมอหน้าเธออย่าไม่เ้าใ โนาธานเริ่มะโยมอ้วยวามสสัย นาาลีหันลับมา
“แมทเหนื่อยน่ะ่ะ ั้น…ันว่าันไปีว่า” เธอพุ่พรวัวออไปอย่ารวเร็วผ่านโนาธาน เธอแวะหันมาหาแมท “อบุทีุ่ยับหมอนะแมท” เธอยิ้มให้ ่อนเธอะหันไปบบ่าโนาธานเบา ๆ และเร่ฝีเท้าออไป ปล่อยให้โนาธานยืนทำหน้าอยู่อย่านั้น
“ทำัวแปล ๆ” เาพึมพำับัวเอ
โนาธานหันหน้ามามอแมท แมทหลบสายา “แมทุยอะไรับนาาลี?” โนาธานถามแมท แมทไม่อบ เามอล่ำลที่พื้น โนาธานยิ้มออมา “นี่ยอมุยับนาาลี แ่ไม่ยอมุยับหมอเนี่ยนะแมท?” เามอแมทอย่าเป็นห่วและ่อย ๆ ้าวไปนั่ย่อล้าหน้าแมท “แมท หมอรู้ว่าแมทโรธหมอเพราะเรื่อเอมี่ แ่ที่หมอทำแบบนี้เพราะหมอไม่อยาให้แมท้อลับไปอยู่ในุเิมอี แมทำลัีึ้น หมอรู้สึแย่ถ้ามีอะไรมาระุ้นให้อาารอแมทมันแย่ลอี แมทเ้าใหมอไหม?” เาพูับแมทอย่าใเย็น เ็มไป้วยวามอ่อนโยนและริใ แมทเหลือบมอหน้าเาอยู่เป็นระยะ “หมอใ้เวลานานมาว่าะทำให้แมทยอมุยับหมอ นานมาว่าแมทะยอมออมา้านอ นานมาว่าแมทะเินทาออาโลโหร้ายใบนั้นในหัวอแมท หมอยอมทำทุอย่าเพื่อให้แมทไว้ใหมอให้ไ้ และในที่สุแมท็ยอมุยับหมอ ถึะแ่ำสอำแ่หมอำไ้ว่าวันนั้นเป็นวันที่หมอมีวามสุมาวันหนึ่ ไม่รู้ว่าแมทำไ้ไหม แ่หมอไม่เยลืมวันนั้นเลย” แมทเริ่มมอมาที่หมออย่าสนใ “หมออบุยับแมท หมอว่าเรามีอะไรที่เหมือนันหลายอย่า ที่ผ่านมาหมอรู้ว่าะ้อแ้ปัหารไหนยัไ ะ้อรัษาใร้วยวิธีไหน แ่พอเป็นเรื่อที่แมทไม่ยอมุยับหมอ หมอไม่รู้เลยริ ๆ ว่าหมอะ้อแ้ยัไเพื่อให้เราไุ้ยันอีรั้” วาอโนาธานเริ่มและมอที่พื้นอย่าท้อใ เาพยายามพู่อไป “หมอไม่รู้หรอนะว่าแมทะโรธหมอไปอีนานแ่ไหน แ่หมออยาให้แมทรู้ไว้นะว่าหมอมีเหุผลแล้ว็หวัีับแมท” แมท้อมอที่หน้าเา้วยสายาไร้เียสา โนาธานมอหน้าเา เาบที่หน้าัอแมทเบา ๆ ่อนะลุึ้นแล้วเินไปที่ประู เาหายวับออไป เหลือทิ้วามเียบและบรรยาาศหมอหม่นไว้ให้ับแมท สายาแมทที่ับอยู่ที่ประู่อย ๆ ลับสู่ภายในห้ออีรั้ เานั่อยู่ที่เิมพร้อมับเริ่มประมวลเหุาร์ที่ผ่านมาอวันนี้ั้แ่นาาลีและโนาธานที่พูุยับเา เาไม่รู้ว่าเายัำเป็นะ้อโรธโเฟอยู่ไหม แล้วถ้าเาไม่โรธเายัำเป็นที่ะ้อหลอามำบออแนทอยู่หรือเปล่า มืออเาที่วาอยู่บนเีย้าัว เริ่มยำผ้าเล็น้อยไปามารใ้วามิที่พอะมีและรวบรวมไ้ สีหน้าเริ่มเร่เรียและอยู่ไม่สุ มืออเาเริ่มำผ้าแรึ้นและแรึ้น สายาเริ่มลอแล เาไม่รู้้อทำยัไ แมทัสินใหลับาล เาเริ่มไ้ยินเสียนาาลีสะท้อนออมาาวามทรำอเา “ิเรื่อะไ้เอเอมี่เ้าไว้ ะไ้ไม่ท้อ” ทันในั้นทุอย่าหยุนิ่ ไม่มีเสียหรือวามิไหนมาวนเา มีเพียใบหน้าที่เาิถึอยู่ทุวัน วาู่นั้น ใบหน้าโศเศร้าอผู้หิที่เ้ามาทำให้โลอเาเปลี่ยนไป เาินนาารถึทาเินในวันนั้น เา่อย ๆ เินเ้าไปในห้อนั้น ประูถูเปิออ เธอยืนอยู่รนั้น รออยให้เามาหา ใบหน้าอเธอยิ้มแย้มและสวยาม เาเินเ้าไป โ้ำนับเธอ่อนะยื่นมือออไป เธอวามืออเธอบนมืออเาพร้อมับเยื้อย่าเ้ามาและเ้นรำับเา ภาพในหัวอเาเล่นไปราวับเรื่อราวในเทพนิยาย เาเริ่มฮัมเพล ใบหน้าเร่เรียเปลี่ยนเป็นสุราวับอยู่บนสรวสวรร์ เายัหลับาเพื่อินนาารเธอับเาเ้น้วยัน เสียฮัมเพลในลำอัึ้นพร้อมับรอยยิ้มว้าและสมบูร์แบบ
วัน่อมาิวัรทุอย่าถูำเนินไปอย่าปิ แมทลุึ้นมาอย่าเรียมพร้อมและ่อน้าประหม่า พึมพำำสั่อแผนที่นาาลีบอเอาไว้ เสียเท้าอเอ็เวิร์ย่ำเ้ามาที่หน้าประู่อนเาะเปล่เสียให่และแหบพร่าออมา
“แมท เป็นยัไวันนี้?” เาถาม่าาวันที่เิเรื่อเนื่อา่วหลายวันที่ผ่านมาแมทไม่ยอมออมา้านอ แ่วันนี้ะไม่ใ่อี่อไป
“ี…เอ็” แมทอบออไป สีหน้าประหม่า
“หือ?… รู้สึีึ้นแล้วเหรอ?” เสียเอ็ทะลุเ้ามา่อน้าประหลาใ
“รับ แมทีึ้น” เาย้ำ พยายามเป็นปิ
“เอ่อ…” แล้วเสียเท้าอเอ็็ถอยห่าออไปเล็น้อย
แมทไ้ยินเสียพูไม่เป็นำอเอ็เนื่อาระยะที่ห่าออไป เาเริ่มวิและัวลว่าะไม่สำเร็ ่อนที่เอ็เวิร์ะไุแเ้ามา เาแทรัวผ่านประู ในมือเายัถือวิทยุสื่อสาร้าไว้
้วยใบหน้าสสัย “ไแมท?”
แมทพยายามยืนอย่าปิและทำใบหน้าให้สื่น “ไเอ็”
“พร้อมะออไป้านอไหม?” เอ็เวิร์ถามอย่าไม่มั่นใ
แมทอบอย่าั้อั้ในเือบะมีพิรุธ “รับ”
เอ็เวิร์มวิ้วเล็น้อย่อนะโน้มหน้าเ้าไปที่วิทยุสื่อสารแล้วพึมพำ “รับหมอโนาธาน เาโอเ ูสื่นีแ่ท่าทาแปล ๆ นิหน่อย” เานิ่ไปเนื่อาั้ใฟัเสียที่เ้ามาผ่านวิทยุสื่อสาร แมทับใไ้ว่า ‘….ให้เาเ้ามา….’ แล้วเอ็เวิร์็เปิทาให้แมทอย่าที่เยเป็นพร้อมใบหน้าไม่ไว้ใ
แมท่อย ๆ ย่าออไปอย่าเร็ ๆ ท่าเินแ็ว่าที่เยเิน่อนหน้านี้ เาพยายามรัษาสมุลไม่ให้สะุล้มเนื่อาวามประหม่าและวิ เหลือบามอเอ็เวิร์ที่เินามมาอยู่เป็นระยะ ระทั่เอ็เวิร์เปิประูห้อให้ ห้อิรรมทีุ่้นเย ทันในั้นโนาธาน็พุ่ัวเ้ามาอย่าเาอย่ายิ้มแย้ม
“ไแมท” สีหน้ามีวามสุ
“ไแมท…เอ่อ โเฟ” แมทรีบแ้ทันที พยายามรัษาอาารไม่ให้มีพิรุธ
โนาธานหัวเราะออมา “ยอมุยับหมอแล้วเหรอ?”
“แมทีึ้นแล้ว” แมทอบออมาอย่าเร็ ๆ
โนาธานยิ้มพร้อมับะัไปเล็น้อย “อืม…ีแล้วแมท ีแล้ว” เา้อแมทสายาที่วิเราะห์ท่าทาอแมทไป้วย “มีอะไรหรือเปล่าแมท?”
แมทยืนัวนิ่ เาส่ายหน้า เหลือบมอโนาธานอย่าลุ้นระทึ โนาธานมอหน้าันับเอ็เวิร์ เาพยัหน้าส่สัาให้เอ็เวิร์ปล่อยเาับแมทามลำพั เอ็เวิร์เินออไป โนาธานเริ่มหันไปมอรอบ ๆ อย่าระมัระวั่อนะหันลับมาุยับแมท
“แมท ทำไมเราไม่ลอออไปเล่น้านอันล่ะวันนี้” เาพยายามสัเแมท
แมท่อย ๆ หันออไปทาประู เาหันลับมามอหน้าโนาธาน เาส่ายหน้า
“ไม่อยาเหรอ?”
แมทส่ายหน้าอีรั้ โนาธาน้อแมทอยู่พัหนึ่่อนะัสินใเปลี่ยนเรื่อ
“โอเ ไม่เป็นไร ั้นวันนี้แมทมีอะไรอยาทำ…หรืออยาไป…ที่ไหนเป็นพิเศษไหม” เาถามอย่าใ
แมทพยายามอยู่นิ่ ไม่แสอาาร มอไปรอบ ๆ ่อนะี้ไปที่ลุ่มที่นั่วาภาพระบายสีอยู่
“วาภาพเหรอ? ีนี่ แมทะภาพรูปอะไรล่ะ?” เา้อที่แมท
แมทพยายามเบี่ยำอบเป็นอะไร็ไ้ที่เานึออแทนเอมี่ “เอ่อ…แนท”
“หมอนาาลีเหรอ?” เามออย่ารู้ทัน “แมทแน่ในะ?”
แมทพยัหน้าอีรั้ วาเาเหลือบมอไปมา มือเริ่มำที่าาเ โนาธานสัเอาาร
“ฮืม… โอเ ไปสิ วาเสร็แล้วเอามาให้หมอู้วยล่ะ นาาลีีใน่าู” เายิ้มให้แมท้วยสีหน้าเป็นมิร แ่สำหรับแมทมันเ็มไป้วยบรรยาาศที่แสนอึอั โนาธานเินาไป ออไปทาประูเื่อมทาเินไปโนห้อทำาน
แมทถอนหายใออมาอย่าโล่อ แ่แมทพอะรู้ว่าแมทเอรับมือับารโหรั้นี้ไ้ไม่ีนั เาเินย่าไปที่เ้าอี้อโนวาภาพและหยิบอุปร์ับระาษึ้นมา เาหันไปมอที่ประูบานที่เื่อมออไปทาเิน เาหันลับมาแล้ว้อที่ระาษอยู่อย่านั้น เาเผยรอยยิ้มออมาเล็ ๆ เาเห็นเธอโยไม่ำเป็น้อวาหรือระบายสีเลยแม้แ่น้อย
ฝั่โนาธานเอรีบพุ่ัวไปสู่ห้อนาาลี เาเาะประูและานเรียื่อเธอแ่ไม่มีเสียอบรับ เาัสินเปิประูเ้าไป็พบว่าเธอไม่ไ้อยู่ในห้อ เาพยายามมอหาเธอ้วยสีหน้าร้อนรน เายืนิอยู่พัหนึ่่อนะเร่ฝีเท้าไปที่ห้อสัเาร์ เาันประูเปิึ้น ในห้อเา็พบนาาลีับเ้าหน้าที่อีสอนที่ำลันั่มอออห้อเอมี่และนไ้นอื่น ๆ เามอเธอ้วยใบหน้าริั่อนเอ่ยถามึ้น
“หมอนาาลี ุุยอะไรับแมท?” เสียเ้มพร้อมหอบหายใ
นาาลียัอยู่ในอาารใ “ะ?”
“ผมถามว่าุุยอะไรับนไ้อผม?” เสียัมาึ้น
นาาลีับเ้าหน้าที่่าใ พวเามอหน้าัน โนาธานมอไปที่อที่เปิอยู่ หนึ่ในนั้นเป็นห้ออเอมี่ นาาลีรีบีัวแล้วว้ามือโนาธานเินออาห้อไปที่ทาเินหน้าห้อ เธอปล่อยมือเาออ
“อะไรันโนาธาน? ทำไม้อึ้นเสีย?” เธอพยายามลบเลื่อน
“ุอบผมมานาาลี ุุยอะไรับแมทเมื่อวานนี้?” เาเริ่มเร่เร้า
“ันถามอาารเา” เธอรีบอบทันที
“ุแน่ใเหรอนาาลี แุ่ยเรื่ออาารมันทำให้อาารเาีึ้นทันาเห็นอย่านี้เลยเหรอ?” อย่าบีบเ้น
“อะไร็เป็นไปไ้ทั้นั้นแหละโนาธาน” เธอรีบหั้อล่าวหาอย่าพยายามรัษาท่าทา เธอลืนน้ำลาย
โนาธานหันไปมอที่ห้อสัเาร์ “ุไุ้ยเรื่อเอมี่ับเาไหม?”
นาาลีรู้ว่าถ้าเธออบว่าไม่เาะับไ้ว่าเธอโห เธอึอบเาไป “ใ่่ะ ันุย”
โนาธานนิ่ล แ่ยั้อเธออย่าไม่ไว้ใ “ุบอเาว่าอะไร?”
“ันบอว่าเอมี่อาารแย่ล เธอ้อถูส่ไปรัษาที่อื่น” เธอพยายามรัษาหน้าให้นิ่และยืหน้ามอ้อเ้าไปในาโนาธาน
โนาธานมวิ้วลโยไม่รู้ัว “แล้วเรื่อที่เาอาารเปลี่ยนไปล่ะ ุะอธิบายว่ายัไ?”
“ันเล่าเรื่อวามรัในอีอันให้เาฟั แล้วัน็บอเาให้ลอุยับุเผื่อุะอธิบายับเาไ้ว่าทำไมเาถึไปเอเธอไม่ไ้ อ้อ แล้ว็อย่าเ้าใันผิไป ันเป็นนบอเาไปเอว่าุหวัีับเามาว่าใร ันั้นถ้าเาะิไ้มัน็ไม่แปล” เธอ้อหน้าเาอย่าแน่วแน่
โนาธานนิ่ลแล้ว เามอเธอ้วยสายาที่อ่อนล ่อนะัำถามใหม่ึ้นมา “ุเล่าเรื่อวามรัอุ?”
“่ะ ันเล่า”
“เรื่อเป็นยัไ?” เาถามี้
“ุหมออยารู้เรื่อส่วนัวอันถึนาให้ันนั่เล่าให้ฟัเลยไหมล่ะะ?” เธอสู้เา้วยสายา
โนาธานเริ่มลัเล พวเา้อันอยู่อย่านั้น เาหันออในที่สุ “ไม่เป็นไร” เาเียบไปพัหนึ่ “ุบอเาไปเหรอว่าผมหวัีับเา?” โยไม่มอหน้า
เธอสัเเา สีหน้าสสัย “่ะ”
“แล้วเาว่ายัไ?” เาถาม่อ้วยเสียนิ่ๆแ่อัแน่น้วยวามอยารู้
“เอ่อ…ันว่าเารับรู้่ะ” เธออบ้วยท่าทาอ่อนละที่ยัมอเา “แล้วมันสำัับุ้วยเหรอะ?”
เานิ่อยู่พัหนึ่่อนะเริ่มเอามือึ้นมาบีบนวที่หว่าิ้วาวามเรีย เาถอนหายใและ่อย ๆ วามือล เธอมอเา้วยวามไม่แน่ใ “ผมไม่มั่นใว่าเายัไว้ใผมอยู่ไหม” เาพูออมาอย่าสับสน
วามแ็ร้าวอนาาลีถูละลายล้วยวามเปราะบาอโนาธาน เธอมอเาา้าหลัแ่็รับรู้ไ้ถึวามสับสนและวามัวลที่เามี เธอเินเ้ามาแล้วับที่ไหล่อเาอย่าระมัระวั เธอบีบมันเบา ๆ เาเอามืออเาพาึ้นมาับมืออเธอ เาบีบมืออเธอลับมาอย่าทะนุถนอม เา่อย ๆ หันลับมาพร้อมับมือเธอ้านั้นเอาไว้ สีหน้าอเาเปลี่ยนไปราวับเป็นนละันับผู้ายเ้าอารม์เมื่อรู่นี้ อนนี้เาูเหมือนับลูนัวหนึ่ที่ไร้ึ่พิษภัย วาอเาเศร้าหมอ วามบอบบาถูเผยออมาอย่าเห็นไ้ัภายใ้ใบหน้าอายอมเ็านนี้ เธอและเามอันราวับบทสนทนาอันแสนันเมื่อ่อนหน้านี้ไม่เยเิึ้น เธอเินเ้าไปใล้ ยมืออี้าสัมผัสไปที่ใบหน้าอเาอย่าละเมียละไม เาเหลือบมอมืออเธอ่อนะลับมาสบาเธออีรั้ ่อย ๆ โน้มใบหน้าเ้ามา มือที่ผสานันเริ่มละออาัน่อนะไปวาแนบไว้ที่ใบหน้าอันแล้วัน เธอยับหน้าเ้าไปใล้เา สายาผสานัน ลมหายใลืนันเป็นหนึ่เียว ท้ายที่สุริมฝีปาอพวเาแนบันอย่าอ่อนโยน่อนะเริ่มเร่เร้าึ้นาวามปรารถนา วาหลับสนิท เสียลมหายใแสนแผ่วลายเป็นเสียแผ้วยวามโหยหา ทันในั้นเอเสียเปิประูัึ้น ทัู้่ลืมาและเ้ัวออาันโยอัโนมัิ ทัู้่หอบหายใแรเนื่อาวามใ เธอและเาหันไปมอเ้าที่ในห้อสัเาร์ที่พุ่ิ่รมาที่โนาธานอย่ารีบร้อน
“หมอโนาธานรับ! เิภาวะเมเนียร์ที่ห้อ017รับ!”
โนาธานึ่สับสนอยู่รวบรวมสิ “อ่า..โอเ ามผูุ้มับพยาบาลไปประำที่ห้อให้ผม่วนเลย” ทันในั้นโนาธาน็รีบพุ่ัวสวนออไปอย่าไม่รีรอ เ้าหน้าที่รีบเ้ัวลับเ้าไปในห้อเพื่อปิบัิามำสั่ ปล่อยให้นาาลียัอยู่รนั้นอย่าสับสน ่อนเธอะรีบั้สิ บึ่ัวลับไปที่ห้อทำานอเธอ ทันทีที่เธอปิประูเธอ็ถอนหายใเฮือให่่อนสบถออมา
“อะไรันเนี่ย…!”
ความคิดเห็น