คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : การตัดสินใจ
หลัาวันที่เิเรื่อ ในห้ออเอมี่ เธอนอนหลับอยู่ รอยฟ้ำามร่าายเริ่มีึ้นาเมื่อวานเล็น้อย เธอผอมและ่อน้าูบเนื่อาเธอไม่ยอมินอาหาร ใบหน้าเหนื่อยล้า ลมหายใแผ่วบา เสียเปิประูห้อัึ้นพร้อมับเสียรอเท้าผู้หิ เธอเริ่มรู้สึัวและรีบเ้ัวึ้นอย่าแื่นาวามเยิน ัวสั่นและวาเบิว้า
“เอมี่…นี่หมอเอนะ” นาาลีะโหน้าเ้ามาผ่านประูพร้อมพู้วยเสียที่นุ่มนวลและเป็นมิรที่สุเท่าที่เธอะทำไ้ เอมี่เริ่มผ่อนลายึ้นแ่ยัอยู่ในท่าันเ่าไม่สบายัว “หมอเ้าไปไ้ไหม?” นาาลีถามอย่าใเย็น
เอมี่ลัเล่อนะพยัหน้า นาาลีเินเ้ามา้า ๆ พร้อมับผูุ้มผู้หิเอาถาอาหารเ้ามาให้ เป็นถ้วยใสุ่ปอะโวาโ้อุ่น ๆ พร้อมับนมปัปิ้สอแผ่น เธอนำมาวาไว้ที่โ๊ะเลื่อน่อนะลามาพาที่เียเอมี่ นาาลีส่สัาให้ผูุ้มปล่อยให้เธออยู่ันสอ่อสอ ผูุ้มพยัหน้าแล้วเินออไป นาาลีหันลับมา เธอพยายามสัเและอ่านวามิเอมี่
“ินอะไรสัหน่อยไหมเอมี่? อย่าน้อย็ร่าายไ้รับสารอาหาร” นาาลียิ้มอย่าเป็นมิร
เอมี่ไม่ยอมอบอะไร เธอพยายามเอี้ยวอออไปทา้าหลันาาลีราวับมอหาอะไร
“อนนี้มีหมอนเียว เอมี่สบายใไ้” ล่าวอย่าใเย็น
เอมี่มอหน้านาาลี้วยสีหน้าปิเสธ เธอส่ายหน้า นาาลีเอียหัวอย่าสสัย เอมี่เอามือเธอผสานันแบบบนทับล่าแล้วยื่นออไปให้นาาลี นาาลีมออยู่พัหนึ่่อนะเริ่มเ้าใ
“แมท?” นาาลีเอ่ยออมาอย่าไม่แน่ใ เอมี่พยัหน้าพร้อมับยื่นมือออไปอีรั้ “แมท เธอหมายถึแมท?” เอมี่พยัหน้าหนัแน่นึ้นแล้ว่อย ๆ อ้าปาพยายามออเสีย
“…แ..ม..ท…” อย่าแผ่วเบาและยาลำบา
นาาลีมอเธอ้วยวามสสารและเวทนาอย่าสุหัวใ เธอี้ไปที่ที่ว่าบนเียและเลิิ้วึ้น เอมี่พยัหน้า นาาลี่อย ๆ ทิ้ัวนั่ลบนเีย้าเอมี่ เอมี่ยับให้เธอเล็น้อย เอมี่้อหน้าเธออย่าาหวัและรอำอบ
“อ้อ…แมทเาโอเ ไม่้อห่วนะ” นาาลีอบไป เอมี่พยัหน้า้วยวามรู้สึผิ นาาลีัสินใถามึ้น “เอมี่ หมอถามอะไรหน่อยไ้ไหม” เอมี่ลัเล เธอยัไหล่ึ้น นาาลีพู่อ “มันเิอะไรึ้น?” เธอถามอย่าใเย็นและระมัระวั
เอมี่นิ่ไป เธอเริ่มมอไปที่พื้น้วยสีหน้ารุ่นิ เธออยู่ท่านั้นอยู่พัหนึ่ราวับเธอล่อลอยไปับวามิอเธอ วา่อย ๆ สะท้อนวามสะเทือนใออมา น้ำาเริ่มเอ่อและปริ่มอยู่ในวา เธอยัอยู่ในท่าอเ่า นาาลีมอ้อเธออย่าลุ้นและาหวั เอมี่เริ่มัวสั่นและสะุ้ึ้นมาราวับถูระาัวลับมาาโลที่โหร้าย เธอหอบหายใรุนแรและหน้าาื่นระหน นาาลีรีบว้ามือเธอ่อนะปลอบเธอ
“เอมี่ลับมา ลับมา ใเย็น ๆ ่อย ๆ หายในะ ่อย ๆ” เธอลูบมือเอมี่เบา ๆ พร้อมสบาและพยายามนำทาให้เธอ้วยารหายใ เอมี่่อย ๆ หายใามเธอ เธอ่อย ๆ สบล นาาลีึ่อยพู่อ “ไม่เป็นไรเอมี่ ไม่เป็นไร ยัไม่้อิอะไรทั้นั้น รอนว่าะพร้อม โอเไหม?” เธอับมือเอมี่ไว้พร้อมับสบาเธอและยิ้มให้ เอมี่่อยพยัหน้า
“อะ ลอินอะไรสัหน่อย ะไ้มีแร” นาาลีันถ้วยุปเ้ามาหาเอมี่เล็น้อย
เอมี่้อที่หน้าอนาาลีราวับ้อารอะไรบาอย่า
“ิมูสิเอมี่ ยัอุ่น ๆ อยู่เลย” เธอโน้มน้าว
เอมี่ไม่สนใุปหรือนมปั เธอสสายาอ้อนวอนให้ับนาาลี นาาลีึหยุะยั้ยะยอ เธอถอนหายใอย่าหมหวั
“ฮืม… หมออโทษทีเอมี่ แ่หมอยัให้แมทมาเอเธออนนี้ไม่ไ้”
เอมี่แสสีหน้าไม่เ้าใ เธอ้อนาาลีอยู่อย่านั้น
“หม- หมอทำไม่ไ้เอมี่ แมทเา…ยัไม่พร้อม” นาาลีอย่าอึอั
เอมี่รีบว้ามือนาาลี บีบมือเธอพร้อมับยับเ้ามาใล้ เธออร้ออย่าสิ้นหวั
“อร้อเอมี่ อย่าทำอย่านี้เลย หมอ… หมอทำไม่ไ้เอมี่” เธอย้ำไปอีรั้
เอมี่ยัไม่ยอมแพ้ เธอเริ่มวามือึ้นมาว้าที่ไหล่นาาลี บีบั้นให้เธอยินยอม ใบหน้าสิ้นหวัและอ้อนวอน เธอเริ่มเย่านาาลี และพยายามเปล่เสียพู
“…แม…ท อร้อ…” เธอเร่เร้า้วยแรทั้หมที่มี วาเริ่มแ ใบหน้าร้อนผ่าว
นาาลีเริ่มทนไม่ไหว่อนะผละัวออาเอมี่ “หยุเถอะเอมี่” เธอยืนึ้น “หมออโทษเอมี่ แ่เรื่อนี้หมอทำให้ไม่ไ้ หมอให้แมทมาเอเธอไม่ไ้ หมอทำไม่ไ้” เธอหลบา าวามเียบ็พันาลายเป็นวามอึอั “อย่าลืมทานุปสัหน่อยล่ะ เี๋ยวะเย็นหม” นาาลีล้าว่อนเธอหันหลัมุ่ไปที่ประู ทันในั้นเอเธอ็ไ้ยินเสีย้อนหล่นลับพื้น เธอหยุและพยายามไม่หันหน้าไป เอมี่ปัถ้วยุปให้อีรั้ นาาลีหลับาลและพยายามใเย็น “เอมี่ อย่าทำแบบนี้ หมอบอเธอไปแล้ว” เสียเียบไปพัหนึ่ ่อนะเป็นเสียบัึ้น นาาลีใและหันไปมอ เอมี่เริ่มบหน้าัวเอ วา้ออยู่ที่นาาลีอย่าหมหวั สายาเธอเ็มไป้วยารอร้อและอ้อนวอน “เอมี่หยุ” นาาลีห้าม เอมี่เริ่มทำร้ายัวเอแรึ้น นาาลีวิ่เ้าไปพยายามับแนเธอเอาไว้ “ไม่เอมี่! ไม่!” เอมี่พยายามิ้นและเอาหัวโลับโ๊ะทาน้าว เธอฟามัน้วยแรที่มี “เอมี่หยุ! หมออร้อเอมี่! เอมี่!” ทันในั้นเอผูุ้มสอนผลัประูเ้ามาและรีบพุ่เ้าไปว้าัวเอมี่ล็อไว้ไม่ให้เธอยับ นาาลีัวระเ็นออมาาวามปั่นป่วน เอมี่ิ้นรนพยายามะทำร้ายัวเอ นาาลีิอะไรไม่ออ เธอัสินใว้าเ็มียาออมาแล้วีที่เอมี่อย่าไม่รีรอ “หมออโทษนะเอมี่ หมอำเป็นริ ๆ” เอมี่เยหน้าึ้นอย่าเ็บปวและพยายามะร้อแ่เสียเธอมันหลุลอออมาเพียเล็น้อยเท่านั้น เธอิ้นรน้วยแรที่มี่อนที่ภาพรหน้าะ่อย ๆ เลือนลาลนมืสนิท เธอ่อย ๆ หลับไป ทุนหอบหายใ นาาลีพูึ้น “เธอหลับแล้ว เธอสอนปล่อยเอมี่ไ้แล้วล่ะ” ทั้สอนปลัวออาเธออย่าระมัระวั่อนนาาลีะพยัหน้าให้พวเาเินออ แล้วเธอ็เินามพวเาไป
สอวันผ่านไป เอมี่็ไม่ยอมพูับใรอีเลยแม้แ่นาาลี เธอนอนมอยู่อย่านั้นเือบะลอเวลา นาาลีนั่เฝ้าูอาารเธอผ่านล้อเป็นระยะ แม้หลัลับมาาารรวนไ้นอื่น เธอ็เห็นเอมี่ยันิ่อยู่ในท่าเิม นาาลีนั่มอ้วยสีหน้าัวลและรุ่นิ เธอใ้เวลาอยู่นานนเหมือนิอะไรออ เธอรีบลุึ้นและเินออาห้อสัเาร์ นาาลีัสินใเินไปที่ห้ออโนาธาน ึ่ำลัูรูปภาพและเอสารบาอย่าอยู่ เธอเาะประู เาเ็บเอสารลในลิ้นัเียวับอเล่นรถไฟ่อนะะโนออไป
“เิ”
นาาลีเปิประูและแทรัวเ้ามาหยุที่หน้าประู “สวัสี่ะ”
โนาธาน้วยสีหน้าเือบะเบื่อหน่าย “ว่าไนาาลี”
“ัน…เอ่อ ุยับเอมี่แล้ว” อย่าระมัระวั
“อ่อ…รับ” อย่าเพิเย
“ุุยับแมทแล้วใ่ไหมะ?” เธอ่อยๆยับัวเ้ามานั่ที่เ้าอี้ร้ามโนาธาน
เาถอนหายใและยัิ้วอบรับ “รับ”
“อ่อ…เหรอะ” เธอนิ่แล้วมอหน้าโนาธาน “แล้วเาเป็นยัไบ้าะ?”
“็ ไม่่อยีหรอรับ แ่็เรื่อธรรมา เี๋ยวเาะีึ้นเอ” อบไปอย่าปั ๆ พยายามยิ้มแย้ม
“ือ…ที่ันมาหาุ ันแ่เอ่อ…” เธอถอนหายใ ลัเล “ุว่าที่เราทำมันีแล้วเหรอะ?”
โนาธามอหน้าเธอ “ผมบอุไปหมแล้วเรื่อนั้น ผมว่าเราไม่น่ามีอะไรที่ะ้อมาถันอีนะ” เริ่มเสียแ็
“ันเ้าใ่ะ แ่…เอมี่เา…”
“ผมบอไปแล้วมันเป็นเรื่อธรรมา เี๋ยวพวเา็ะีึ้นเอ” เามอไปที่นาาลีอย่าแน่วแน่
เธอนิ่ ่อนะยอมรับ “่ะ โอเ”
โนาธานถาม่อ “นอาเรื่อนี้แล้วุมีอะไรอีไหมรับ?”
นาาลีลัเลอยู่พัหนึ่ ่อนะัสินใอย่าแน่วแน่ “ันอเอแมทไ้ไหมะ?”
ิ้วโนาธานเริ่มมว้วยวามแปลใ “เอแมทเหรอรับ?”
“่ะ” เธอหนัแน่น
เาเอียหัว้วยวามไม่เ้าใ “ุแน่ในะ?”
“่ะ ันอยาเอแมท หวัว่าุะไม่ว่าอะไร” เธอมอเา้วยสายาเอาริเอาั
เาเริ่มทำัวไม่ถู “อะ- โอเรับ ั้นามผมมา”
โนาธานลุึ้นและนำทานาาลีผ่านทาเินและมุ่ไปสู่ห้ออแมท เายัไม่ยอมทานอะไรนอาหารเย็นื แมทนอนอยู่บนเีย มอ้ออยู่ที่มือ้า้ายที่อนนี้รอยบีบไ้หายไปแล้ว แ่เายัับวามรู้สึแล้วรูปร่าอมันไ้ เาฮัมเพลประำอเาอยู่ในลำออย่าเหาหอยและเหม่อลอย ะเียวันเสียไุแ็ัึ้น เาีัวึ้นและเอาหลัพิำแพทันที โนาธานและนาาลีเินเ้ามา ทันทีที่แมทเห็นว่าเป็นโนาธานเา็หลบาแล้ว้มมอพื้น
“นี่ยัไม่ิน้าวอีเหรอแมท?” ้วยเสียที่อ่อนนุ่มที่สุพร้อมับใบหน้าที่เป็นห่วเป็นใย
แมทอเ่ามอพื้นและไม่อบอะไร เาไม่แสอาารโรธหรือไม่พอใ เพียแ่ไม่ยอมพูหรือมอหน้า
โนาธานเหลือบมอนาาลี ่อนะหันลับมาพู่อ “แมท นาาลีเาอยารู้ว่าแมทเป็นยัไบ้า?”
แมทเียบและไม่อบอะไร นาาลีึัสินใเินึ้นมา ับไหล่โนาธาน่อนะพยัหน้าให้สัา โนาธานพยัหน้ารับ่อนะปล่อยให้เธออยู่ับแมทสอน
“ไแมท” นาาลีเอ่ยึ้นอย่าเป็นมิร
แมทอยู่ในท่าเิม แ่สบายัวมาึ้น นาาลีิอยู่พัหนึ่ เธอเินเ้าไปแล้วย่อัวอยู่้าหน้าแมท เธอเอ่ยึ้น
“หมออูมือ้านั้นหน่อยไ้ไหม?” เธอสัเใบหน้าอแมท
แมทลัเล เาเหลือบามอไปที่นาาลีแบบไม่ยับใบหน้าราวับเ็เล็ที่ำลัอน ่อนะ่อย ๆ เอื้อมมือ้า้ายยื่นออไปให้เธอ เธอรับมืออเาและพลิไปมาเล็น้อย าอเายัเหล่มอที่เธออย่าอยารู้อยาเห็น
“อืม…รอยหายไปแล้วนี่ ยัเ็บอยู่ไหม?” เธอยิ้มให้
แมทส่ายหน้า
“ั้นเหรอ? ีัเลย” เธอมอหน้าแมท แมทหลบาเธอทันที เธอหลุยิ้มออมา เธอพู่อ “หมออนั่้วยไ้ไหม?” เธอี้ไปที่ที่ว่าบนเีย้า ๆ แมท แมทเอามือออามือเธอไปบที่้าว่า้าเาเบา ๆ สอรั้ นาาลียิ้มแล้วลุึ้นไปนั่ แมทเยิบออเล็น้อย้วยวามเร็ เาเหลือบมอเธอเป็นระยะ พวเานั่เียบ้วยันอยู่สัพั เธอหันไปมอแมทที่นั่เร็่อนเธอะเริ่มเอ่ยึ้น “แมทรู้ไหม อนเ็ ๆ หมอเยอบผู้ายอยู่นหนึ่” แมทเหลือบมอเธอ เธอมอไป้าหน้าพร้อมับอมยิ้ม เธอเล่า่อ “เาื่อแม เาเป็นเ็ทีู่ีมานหนึ่ ลาแล้ว็เท่มา หมออบเามาอนนั้น ทุวันที่โรเรียนหมอะไปนั่ิน้าวที่โ๊ะัว้าหลัอแมเสมอ เพราะหมอะไ้มอเาไ้สะว” แมทั้ใฟั้วยวามสนอสนใแ่ยัเ็บอาาร เธอเล่า่อทั้อมยิ้ม “วันหนึ่หมอยืนรอรถอยู่ที่หน้าโรเรียน แมเาเินเ้ามาหาหมอ ใหมอเ้นแรมา หมอิว่าเาะเ้ามาุยับหมอเรื่อที่หมออยแอบส่อเาลอเวลา แ่ไม่ใ่เลย เามาถามหมอเรื่อ้าให้ทำารบ้านให้เพราะหมอเรียนเ่ที่สุในห้อ” เธอหัวเราะ แมท็หลุยิ้มออมา “แ่หมอ็ทำนะ เพราะหมอิว่าอย่าน้อยหมอ็ะไ้เอเาบ่อยึ้นเท่าที่้อาร ึ่็เป็นอย่านั้น แมมานั่เล่นับหมอในระหว่าที่รอหมอทำานให้ หมอ้อพยายามเ็บอาาร หมอบอเลยว่าเหนื่อยมาแ่หมอ็อบ” เธอยิ้มว้าึ้นพร้อมับวาที่เป็นประาย แมทอมยิ้มเ้ ๆ ั ๆ เาพยายามะไม่แสอาาร เธอหันมามอแมท แมทหลบาเธอ เธอยิ้มให้เาแล้ว็หันหน้าออไปเล่า่อ “เราทำอย่านี้อยู่ประมาห้าเือนว่า ๆ นหมอเอ็รู้สึไ้ว่าไม่ใ่แ่หมอที่มีวามรู้สึให้แม แ่เราทั้สอนไม่มีใรยอมเริ่ม่อน นเ้าเือนที่ห หมอนั่รอแมมาหาที่หน้าบ้านเหมือนทุ ๆ วัน แ่วันนี้แมมาสาย หมอ้มูนาฬิา ั่วโมสอั่วโมเา็ยัไม่มา หมอ็เลยถอใเินลับเ้าบ้านไป ิว่าพรุ่นี้ที่โรเรียนะไ้เอ” เธอหยุนิ่ไปพัให่ สีหน้าอเธอเริ่มเปลี่ยนไปเป็นรอยยิ้มที่าล วาาวามสใสลายเป็นเริ่มืา “วันรุ่ึ้นหมอรีบื่นไปโรเรียนเพื่อที่ะไ้ไปเอเาเหมือนทุวัน หมอมอหาแมทุที่ แล้วรูให่็เรียให้ทุนเ้ามาที่หอประุม เาบอว่ามีเรื่อะประาศ” เธอเริ่มพูลำบา น้ำเสียถูแทรึ้น้วยวามเศร้า แมทเริ่มับสัเ เาหันหน้ามอนาาลีอย่าสสัย เธอพยายามเล่า่อไป “เาประาศว่ามีนัเรียนอโรเรียนประสบอุบัิเห โนรถนเสียีวิเมื่อวาน่วเย็น” เธอเริ่มาแและเสียสั่นลอน “ในใหมออนนั้น หมอภาวนาว่าอให้ไม่ใ่แม อให้ไม่เป็นแม” เธอหายใเ้าอย่าลำบา “แล้วรูให่็ประาศ” เธอหยุนิ่ แมท้อเธอ้วยวามสะเทือนใ เธอพูออมา “เ็นนั้นือแม” เธอยิ้มออมาแ่วาลับโศเศร้า “แมโนรถนะที่ำลัปั่นัรยานมาหาหมอที่บ้าน เาบอว่าที่เิเหุ มันมีอไม้่อหนึ่อยู่ เาพยายามะเอามันมาให้หมอ” เธอพยายามะหัวเราะ “เาพยายามะเอาอไม้มาให้หมอ หมอยัไม่ไ้บออบเา้วย้ำ” ารหัวเราะถูแทร้วยน้ำา เธอพยายามปาน้ำา แมทมอเธอ้วยใบหน้าหม่นหมอ เา่อย ๆ เอื้อมมือไปับมืออนาาลีแล้วเอามาแนบที่ออเา หวัว่ามันะปลอบเธอไ้ นาาลีฝืนยิ้มออมา เธอพยายามรวบรวมสิอีรั้่อนะพูับแมท
“แมทรู้ไหมทำไมหมอถึเล่าเรื่อนี้?” เธอหันไปหาแมท
แมททำหน้าิแ่็ส่ายหน้าอย่าละอาย
นาาลีหัวเราะออมาเล็ ๆ “ไม่เป็นไรแมท….” เธอมอหน้าเา “แล้วแมทอยารู้ไหม?”
แมทพยัหน้า
เธอัสินใบอ้วยใบหน้าที่ริั “หมอพลาโอาสสำัในีวิไป แล้วหมอ็รู้ว่ามันรู้สึยัไ” เธอยัมอที่แมท้วยสายามั่น “หมอรู้ว่าแมทิยัไับเอมี่ แล้ว็รู้ว่าเอมี่ิยัไับแมท หมอะไม่ยอมให้สิ่ที่เิับหมอ้อเิับใรอี หรือถ้ามันะเิ มัน็้อไม่เิึ้นาฝีมืออหมอ แมทเ้าใที่หมอพูไหม?”
สีหน้าแมทเริ่มเปลี่ยนไป ยัอยู่ับวามมึน นาาลีล่าว่อไป
“หมอิมาอย่าีแล้ว และหมอ็เื่อว่าแมทับเอมี่มีอะไรบาอย่าที่ะทำให้ันและันีึ้น หมอเื่อสิ่ที่หมอเห็นในวันนั้นว่ามัน้อมีอะไรบาอย่า และหมอ็พร้อมพิสูน์ ิอยู่แ่อย่าเียวือเราะบอเรื่อนี้ให้ใรรู้ไม่ไ้ แม้แ่โนาธาน แมทเ้าใหมอไหม?”
แมทพยัหน้า้าอย่าสับสน มือทั้สออเายัำมืออนาาลีเอาไว้อย่าหลวม ๆ
“เอาล่ะแมท นี่ือสิ่ที่หมอะถาม” เธอหยุนิ่พัหนึ่ แมทมอหน้าเธออย่าลุ้นระทึ เธอถอนหายใ่อนะเริ่ม “แมทอยาเอเอมี่ไหม?”
แมทที่มือับนาาลีอยู่ปล่อยมือเธอหลุอออย่าไม่ั้ใ วาอเาเปลี่ยนไปราวับมีแสเปล่ประายอยู่ในนั้น วาสีฟ้าเศร้าหมอลายเป็นล้น้วยวามหวัและแสสว่า เาระุยิ้มออมาทีละนิ้วยวามไม่าิ นาาลี่อย ๆ โน้มัวไปหาแมท เธอระิบเสียแผ่วเบา
“แมทิว่าไ?”
แมทนิ่ไปพัหนึ่ เาหันไปหานาาลีพร้อมสายาล่อลอยราวับิอยู่ในโลแห่ินนาาร เาถอนหายใและเอ่ยออมาเบา
“ไปหาเอมี่ัน…”
ความคิดเห็น