คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : สัมผัสแรก
วาู่น้ำาลปนเหลือับ้อหยุนิ่อยู่ที่แมท สีหน้าอวามสสัยเริ่มเปลี่ยนไป วามระแวเริ่มเปลี่ยนเป็นวามไว้ใ
“ไ…” แมทเอ่ยึ้นอีรั้พร้อมับรอยยิ้มา ๆ บนใบหน้า วาที่ะพริบรัว ๆ เนื่อาวามประหม่า หันไปมอที่นาาลีและโนาธานที่ยืนสัเาร์อยู่้านหลั นาาลียิ้มให้พร้อมพยัหน้า ะที่โนาธานเอ็ยิ้มอบอย่าไม่มั่นใ แมทหันลับมา้วยวามมั่นใึ้นเล็น้อย่อนะยื่นมือ้ายออไปหยุ้าหน้าเอมี่ เอมี่มออย่าลัเล่อนะ่อยยื่นมือวาออไป้า ๆ สายาทัู้่หยุนิ่อยู่ที่ันและัน มือเอมี่สัมผัสมือแมท แมทรู้สึไ้ถึวามบอบบาและบาแผลที่หลเหลือไว้ วามเย็นและสั่นอมือเอมี่ทำให้แมท่อย ๆ รับมือเธออย่าทะนุถนอม ในที่สุมือทั้สอ็วาแนบัน แมทปลปล่อยรอยยิ้มที่ว้าึ้นพร้อมับวาเบิว้า เาะลึับสิ่ที่เิึ้น ราวับมีระแสบาอย่าวิ่แล่นเ้ามาาเอมี่สู่เาผ่านารสัมผัส มันวิ่ผ่านามือเธอสู่มือเา แล่นเ้าไปสู่อแล้วระายไปทั่วร่าาย ราวับมือบอลลูนลอยอยู่ทั่วร่าาย ไม่นานวาเริ่มเอ่อ้วยน้ำใส ๆ ไหลผ่านาวาลมาที่หน้าแ้ม วามสุเิึ้นพร้อมับวามสะเทือนใ โนาธานเริ่มไม่แน่ใว่านี่ถู้อ ึลอเรียื่อแมทให้ลับมา
“แมท…” อย่าบาเบา
สีหน้าแมทเริ่มเปลี่ยน วาอวามสุเริ่มเินทาสู่วามเ็บปว วามทรมานและวามเศร้า น้ำาไหลออมาไม่หยุ เอมี่ยั้ออยู่ที่แมทราวับำลัสะิเา นาาลีและโนาธานสัเสีหน้าเธอ วามรู้สึบนใบหน้าอเธอไม่ไ้เปลี่ยนไปพร้อมับแมท แ่ลับลายเป็นึเรียและหมมุ่นราวับเธอำลัส่ระแสบาอย่าที่เลวร้ายใส่แมท แมทเริ่มร้อไห้หนัึ้น เสียพึมพำอายในหัวอแมทลับมาอีรั้ แ่รั้นี้มันรุนแรว่าทุรั้ แมทเห็นหน้าเาอีรั้ในหัว มันพยายามเอื้อมมือเ้ามาะวยับเา มันมันเริ่มรีร้อเสียัึ้นและัึ้น เอื้อมและสะบััวเ้ามารุนแรึ้น แมทเริ่มร้อโหยหวนออมา วา้อเอมี่อย่าหวาลัว ะเียวันมืออเอมี่อี้า็สวนมาับและบีบรัมือแมทแน่นึ้น โนาธานและนาาลีมอหน้าัน่อนะพุ่เ้าไปพยายามแยทั้สอนและเรียเอ็เวิร์ับมาร์ให้เ้ามา่วย
“เอ็เวิร์! มาร์! มาเอาแมทออไปเี๋ยวนี้!!” โนาธานร้อออมา้วยแรที่มีะำลัปลุปล้ำแยวามบ้าลั่นี้ออาัน
เอมี่บีบรัมือแมทนเริ่มี วาเธอแ็และเริ่มุร้าย้อเม็เ้าไปนัยน์าแมทไม่ะพริบ แมทเริ่มรีร้อออมา้วยวามเ็บปวราวับถูแผเผาและล้มลในท่าุเ่า เสียร้อเาั้อไปทั่วห้อและแผ่ไปามทาเิน
“อ้า…!!! อ้า…!!” เสียแมทยัแผออมาอย่า่อเนื่อ น้ำาหลาลมาท่วมใบหน้าที่ผันเปลี่ยนเป็นสีแและร้อนผ่าว
“เอมี่หยุ! เอมี่!” นาาลีพยายามห้ามเอมี่าวามโหร้ายนี้
เอ็เวิร์และมาร์วิ่เ้ามาผละทั้สอนออาันอย่าทุลัทุเล ทันทีที่เอมี่ถูระาหลุออาแมท สีหน้าอวามุเือลายเป็นสะเทือนใ วาเบิว้า ร้อออมา้วยวามโหยหา ร่ำไห้พร้อมิ้นรนะพุ่เ้าหาแมทะที่มาร์ล็อัวเธอเอาไว้ที่เีย ่อนนาาลีะพุ่เ้ามาเอาเ็มที่มีสารบาอย่าีเ้าไปที่ัเธออย่าไม่ลัเล เอ็เวิร์อแมทไว้้วยร่ามหึมาอเาแล้ว่อยนำพาออไป แมทยัร้อไห้อย่าบ้าลั่ทำให้เสียเล็ลอเ้ามาในห้อ่อนะ่อย ๆ าหายไป โนาธานรีบพุ่ะามออไป เาหยุที่ประู่อนะหันมาหานาาลี
“ผมเือนุแล้ว!” แล้วเา็พุ่ัวออไปทันที
นาาลีหันลับมามอมาร์ที่ล็อเอมี่ไว้อยู่ าาริ้นรนลายเป็น่อย ๆ สบนิ่ เธอหอบหายใ เหื่อท่วมใบหน้าและร่าาย เธอ่อย ๆ หลับาและหมสิไป มาร์่อย ๆ วาเธอลที่เีย่อนะหันมาหานาาลี
“โอเแล้วล่ะมาร์ เี๋ยวหมออยู่เอ” นาาลีล่าวึ้นะยัมอที่เอมี่
“แน่ในะรับ ให้ผมอย้านนอไหมรับ?” เสียแหบและสาอมาร์ถามลับมา้วยสีหน้าัวล
“หมอียาให้เธอแล้ว ไม่เป็นไรหรอ อบใมามาร์” นาาลีล่าวพร้อมบ้าแนมาร์เบา ๆ
มาร์พยัหน้า่อนะเินสวนออประูไป นาาลี้ออยู่ที่เอมี่ เธอ่อยๆเลื่อนเ้ามาใล้และนั่ล้าเอมี่ เธอับที่มือ้าหนึ่อเอมี่อย่าเป็นห่ว วามรู้สึผิปราึ้นบนใบหน้าอนาาลี
“หมออโทษนะเอมี่… หมออโทษ” ่อนน้ำาะ่อย ๆ ไหลลมาาวาอเธอ ในที่สุเธอลุึ้นและ่อย ๆ เินออประูไป
้านอแมท เสียรีร้อและร่ำไห้ยััอย่า่อเนื่อ แมทระวนระวายอย่าไร้ารวบุม เอ็เวิร์ลาเ้ามาที่ห้ออแมทเอ ่อนะ่อย ๆ วาแมทให้นั่บนเีย ใบหน้าอแมทเ็บปวและทรมาน เอ็เวิร์ทำทุอย่าให้แมทใเย็น เาเริ่ม้วยารพยายามับที่ไหล่สอ้าอแมทแล้วปลอบแล้วบอให้แมทใ่อยๆหายใ
“แมท แมท ฟัแมท เอ็อยู่นี่ ไม่มีอะไรแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว แมท” เอ็พยายามปลอบประโลมแมท
ทันทีทันใโนาธานามเ้ามาอย่าเร่รีบ วามมืออาีพอเาทำให้มีสิและ่อน้านิ่ เอ็ยับไปอยู่้าหลัแมทเพื่อับแมทไว้อย่าอัโนมัิ โนาธานพุ่ัวเ้ามาุเ่าที่หน้าแมท แมทยัร้ออย่าเสียสิ
“แมท แมท” เาีนิ้วเพื่อเรียแมทลับมา แล้ว้อเ้าไปในาแมทอย่าอ่อนโยน าเามืและโหยหวน แมทเริ่มเห็นหน้าโนาธานอย่าเลือนรา เสียโนาธานแทรึมเ้ามา แมทเริ่มไ้สิและใเย็นล
“นั่นแหละแมท เห็นหมอแล้วใ่ไหม มอหน้าหมอนะ หายใแมท หายใ” โนาธานพาแมทหายใ าอแมทเริ่มับลมาที่หน้าโานาธาน หายใเ้าและออามัหวะอย่า้า ๆ เสียและภาพผู้าย่อย ๆ ลาหายไป เหลือโนาธานและเอ็เวิร์ แมทีใและพุ่อโนาธานทันที่อนะร้อไห้ออมาอีรั้
“ผมเห็นเา! โเฟ ผมเห็นเา!” พร้อมับเสียสะอื้นอแมท
“เาไปแล้วใ่ไหม” โนาธาน ะที่อแล้วลูบหลัอแมทเบา ๆ
“รับ ไปแล้ว” น้ำเสียสะอื้นแล้วัวที่สั่นสะท้านเหมือนับเ็เล็
“ีแล้ว… ีแล้ว…” โนาธานอบอย่านุ่มนวล เาหันึ้นมอเอ็เวิร์ สีหน้าอเอ็เวิร์ัวลไม่่าัน ไม่นาน็ถูสลัออ้วยวามโล่ใ
“หมอว่าโอเแล้วล่ะเอ็เวิร์” พยัหน้าให้เอ็เวิร์ เอ็เวิร์ไม่มั่นใแ่็ยอมลุเินออไป แมท่อย ๆ ผละัวออาโนาธาน้า ๆ สายาอแมทมอามเอ็นออประูไป เิวามเียบระหว่าพวเาสัพั
“เอ็เรียื่อผม” แมทล่าวึ้นหลัาเอ็ออไปแล้ว
“ั้นเหรอ” โานาธานยิ้มเบาๆพร้อมับอบแมท
“มันเบามา ิว่าใ่นะ” แมทอบนิ่ ๆ
“หึ ๆ หมอ็ว่าใ่นะ” โนาธานหัวเราะเบา ๆ
แมทนิ่ไปพัหนึ่ “เอ็ไม่เลียผม?” แมทถามโนาธาน
“ทำไมิว่าเอ็เลียล่ะแมท?” โนาธานถามอย่าเอ็นู
“อืม…เอ็เสียัใส่” แมทอบหลัารุ่นิ
“ไม่เลย เอ็ไม่ไ้เลียแมท เอ็แ่หยอแมทเล่นท่านั้นเอ” โนาธานเสริมพร้อมรอยยิ้ม
“ไม่เหมือนหยอ” แมทพูสวนึ้นมา
“ฮ่า ๆ ั้น็เป็นเพราะเอ็แล้นไม่เ่พอล่ะมั้” โนาธานหัวเราะออมาอย่าอารม์ี
“อืม…ผมเอาพู่ันแทเอ็รั้หนึ่” แมทพยายามให้เหุผล
“นั่นมันอุบัิเหุนี่ ใ่ไหม?” พยายามปลอบใแมท
แมทนิ่ไปสัพั า้อที่พื้นและะพริบไปมาเหมือนพยายามิอะไรสัอย่า เริ่มัริมฝีปาเล็น้อย เานิ่ระทั่ัสินใพู
“เอมี่ไม่ไ้ทำร้ายผม” ในที่สุ
โนาธานมอหน้าแมททันที สีหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นัวลและสสัย ิ้วอเาเริ่มระุเ้าหาันแ่พยายามเ็บอาาร ยัไม่พูอะไร
“เอมี่…ไม่ไ้ทำร้ายผม” แมทย้ำึ้นอีรั้ ่อนะเยหน้าึ้นมอโนาธาน “เธอ่วยผม”
ใบหน้าโนาธานะลึับำอบ วามถามวิ่แล่นอยู่ในหัวอเานไม่รู้ะเริ่มาอะไร่อน
“หมายวามว่ายัไ” โนาธานถามอย่าใเย็นแ่แน่น้วยวามอยารู้ แมทยัมอหน้าโนาธานโยไม่อบอะไร “แมท แมทหมายวามว่าไ เธอ่วยแมท?”
แมท้อที่โนาธาน สายาอ้อนวอนราวับลูนัวหนึ่ที่ไร้ึ่พิษภัย แมท้อารเพียแ่ให้เื่อในสิ่ที่เาพูเท่านั้น
“แม- แมท เิอะไรึ้น?” โนาธานถามอย่าสับสน
“เธอเห็นเา โเฟ” แมทอบอย่าหนัแน่น เป็นรั้แรที่ำอบอแมทสร้าวามปั่นป่วนให้ับโนาธาน วามสับสันและไม่เ้าใเริ่มประัประเใส่วามิอโนาธาน แมทับมือโนาธานแน่น่อนะเริ่มพูอีรั้
“เธอเห็นเ-”
“หมอว่าถึเวลาพัแล้วล่ะแมท” โนาธานสวนบทพูอแมทึ้น่อนที่เาะล่าวบ เาลุึ้นทันที ปล่อยให้แมทวยับท่าทาอโนาธานที่แปลไป เหื่อเริ่มไหลามใบหน้าและร่าอโนาธาน วามแื่นเล็ลอและแสออบนใบหน้าอเา “หมอไป่อนนะ พัผ่อนนะแมท เี๋ยวะมีนแวะเอาอาหารมาให้ แล้วเอันพรุ่นี้” แล้วหมอ็รีบรัออาห้ออแมทไปทันที แมทลุึ้น แ่เสียไุแอเ้าหน้าที่ทำให้แมท้อหยุ วามเียบบัเิึ้นอีรั้ แมทยัมอไปที่ประู
“เธอเห็นเา…โเฟ ไ้โปร…” วาอเาลบนพื้นอีรั้ เา่อย ๆ เินออย่าหมแรไปที่เียอเา เอนัวลนอน มอึ้นไปบนเพาน่อนะพูออมาราวับภาวนา
“ไ้โปร ไ้โปร ไ้โปร…” เาท่อไป้วยสีหน้าโศเศร้าและเป็นัวล มืออเาผสานันและันบีบันไปมา ทันในั้นเา็หยุ เายมือ้า้ายอเาึ้นมาบนอาาศ หมุนมันไปมาและมอมันอย่าละเอีย รอยแาารบีบอเอมี่ยัหลเหลือไว้ให้เห็น เาื่นมมัน รอยยิ้ม่อย ๆ ปราออมาบนใบหน้าเศร้าหมอ น้ำาเอ่อนอและไหลออมาาวารลปลอหมอน เพลประำนมปัสอเบอร์รี่ัึ้นในหัวอเา เาแผรอยยิ้มพร้อมน้ำาออมาอย่ามีวามหวั เาพูออมาับัวเอ “เอมี่…นาฟ้าอแมท”
แมทใ้เวลายามบ่ายอวันนั้นไปับารื่นมเอมี่ เาพูับัวเอ เริ่มบทสนทนาับัวเธอที่เาิึ้น
“ไเอมี่ นาฟ้าอแมท… แมทิถึเอมี่” เาพูบทวนไปวนมาเสมือนเรียมพร้อมที่ะไปแนะนำัวับเธอในรั้่อไป เาผู้ึ่เ็มไป้วยวามหวัว่าะไ้พบับเธออี
“แมทอบุเอมี่ เอมี่่วยแมท” เสียพึมพำและบทสนทนา้ำแล้ว้ำเล่าัออมาาห้อนอนอแมท
เอ็เวิร์ึ่ำลัเินนำเอาถาอาหารมาให้ มันบรา้วยอสเรวี่ เส็เนื้อิ้นพอประมาและสลัเีย ้อนและส้อมพลาสิสีาวเา ทุอย่าถูยัมาในถานาลาๆสำหรับินหนึ่น เาไ้ยินเสียแมทพูสอแทรออมาาในห้อ เาึรีบเปิประู แมทำลัทำท่าโ้ำนับให้ับอาาศพร้อมับรอยยิ้มสใส ่อนะหยุทุอย่าและหันมาหาเอ็เวิร์ เารีบเ้ัวลับและเ้าสู่โหมล้า ๆลัว ๆ ทันที เอ็เวิร์สอส่อสายาไปรอบ ๆ ห้อ ่อนะเอาอาหารมาวาอย่าเียบ ๆ
“ีึ้นแล้วเหรอ?” เสียหนัเ้มอเาัึ้นอีรั้
“รับ” แมทอบหน้าเร ๆ
“อืม” เอ็เวิร์มอแมทอย่าสสัย เิวามเียบึ้นอย่าประหลา เา้ออยู่ที่แมทหน้าเร่รึม “รีบินะ ะไ้เิมพลั”
แมทไ้แ่พยัหน้าเบา ๆ า่อที่พื้น
“แล้วุยับใรอยู่ล่ะ?” เอ็เวิร์แล้ถามึ้นมา
“เอมี่” อย่าเบาเือบะเป็นเสียลม
“ใรนะ?” เอ็ย้ำึ้นมาเนื่อาไม่ไ้ยิน
“เอมี่รับ” แมทรีบอบทันที
เอ็เวิร์ประหลาใ “ไม่ลัวเธอหรือไ?”
“ไม่ลัว เธอนิสัยี” แมทอบ
เอ็เวิร์นิ่ ระุยิ้ม้วยวามสับสน “หึ เหรอ?”
แมทพยัหน้า
เอ็เวิร์เินเ้าไปับที่มือ้า้ายอแมท ยึ้นมาเบา ๆ แมทยืนัวแ็ทื่อาวามลัว “เป็น้ำะนานี้” แมทไม่ไ้อบอะไรนอายืนนิ่เป็นหิน เหลือาแวะมาที่เอ็เป็นระยะ เอ็ปล่อยมือแมทล “โอเ ็แล้วแ่ะิ แ่ระวัให้ีนะ ผู้หิน่ะร้าย อย่าไปหลเอา่ายๆล่ะเ้าใไหม?” เอ็เวิร์ยิ้มให้ แมทหน้านิ่ัวไม่ยับ เอ็เินถอยออมา “เอาล่ะ รีบินะะไ้พัผ่อน” พูระหว่าะเินออไป แมทัสินใัึ้น
“อบุเอ็!” เสียัฟัั
เอ็ะั ่อนะหันหน้ามา้วยวามแปลใ “ห้ะ?”
“แมท…อบุเอ็…ที่เอ็่วยแมท” แมทพูไม่สบา
เิวามเียบึ้นาวามอึ้อเอ็เวิร์ ำอบุอแมทล้นท่วมวามรู้สึเอ็เวิร์ เายิ้มออมา่อนะแล้อบอย่าปั ๆ “รีบินะ เี๋ยวอาหาระเย็นหม” แล้วเา็เินออประูไปพร้อมับรอยยิ้ม ทันทีที่ประูถูปิ มุมปาแมทที่มอพื้นอยู่่อยยายออเป็นไป้าน้า้วยวามอบอุ่น นี่เป็นอีอีรั้ที่เา้นพบวามรู้สึใหม่ในใที่ไม่เยพบมา่อน เอ็เวิร์ไม่ทำให้เาลัวอี่อไปแล้ว ทันในั้นแมท็ถอนหายใออมา
“ฮือ…”
ความคิดเห็น