คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แมทและการปรากฏตัวของเทพธิดา
ในวามมื เิเสียพูพึมพำอายนิรนามแผ่วเบาไม่เป็นำั้อนับไปมา้ำแล้ว้ำเล่า เสียทุ้มเ้มและหนัแน่นเริ่มัเนและัึ้นเป็นลำับ าารพึมพำลายเป็นาระโนอย่าุร้ายัวนไปมาย่าไม่หยุหย่อน วามุร้ายพันาลายเป็นเสียรีร้อแหลมบาแ้วหูเสมือนเสียอวามเ็บปว เสียสุท้ายสะท้อนััวานแผ่่านอย่าทรมาน่อนะผันลายเป็นเสียริ่ปลุในอนเ้า ฝันร้ายาหายลายเป็นโลแห่วามริ แมทลืมาื่น้วยวามัวเีย แมทเป็นายหนุ่มอายุราว ๆ ยี่สิบสี่ วาสีฟ้าอ่อนเป็นประายโเ่นเมื่อเทียบับรอบวาหมอล้ำ ใบหน้าอบแสให้เป็นโหนิ้ว แ้มและรามที่ัเน มูยาวเป็นสันเ้าับริมฝีปาบอบบาและ่อน้าีอย่าไม่น่าเื่อ ผมสีน้ำาลเ้มเือบะำสนิท เาเป็นนร่าผอมแ่ไม่่อนแ่น ผิวาวและมีระระายอยู่ทั่วร่าายและใบหน้า
“ฮืม…” เสียถอนหายใลายาวาายหนุ่มที่ลุนั่ทิ้หลัให้่อม้วยวามเพลีย วา้อที่รอยแบนำแพสีรีมอ่อน้าหน้า่อนะหันไปที่ที่ว่า้าๆบนที่นอน้าัวเอ ทันในั้นเอเสียเรียื่อัึ้น
“แมท! ื่น ๆ! ลุาเียเี๋ยวนี้!” เสียะโนัวานอผูู้แลายร่าให่ พร้อมเาะที่ลูร่อหน้า่าึ่ั้นระหว่าทาเินและห้ออแมท “แมท!” เาึ้นเสียอีรั้
“ฮะ! เอ็! ื่นแล้วฮะ!” แมทอบลับไป่อนะลุึ้นัารัวเอ
เสียไุแา้านอประูเร่ให้แมท้อรีบเรียมัวให้พร้อม เปลี่ยนเสื้อผ้าาสีาวเป็นสีฟ้าเ้มและัที่นอนอย่าลว ๆ เอ็เวิร์ผูุ้มร่าให่เินเ้ามาพร้อมวาู่ำใสล็อนิ่อยู่ที่แมท เอ็เป็นายอายุสี่สิบเ้า ร่าโพุพลุ้ยแ่ระับระเ หน้าาเร่รึมมีหนวเทาเือบะาว หัวโล้นาารโนเนื่อาานอเา้ออยรับมือับนไ้เสียสิที่ึผมเาเวลาพยายามหนี เอ็เวิร์ยับเ้ามาใล้แมทที่ยืนัวแ็เร็อยู่นิ่ ๆ สายาน่าเรามลมาเนื่อาวามสูอแมทที่ถึแ่อ แมทพยายามเหลือบามอที่เอ็ลับไปลับมาโยไม่เยหน้าึ้นมอ ลมหายใฟึฟัอเอ็สัมผัสที่ปลายผมแมท่อนแมทะถอย้าวเล็ ๆ ไปหนึ่้าว
“เอ็…หายใโน…” แมทพึมพำเสียเบาและยัไม่เยหน้ามอเอ็เวิร์
“เหรอ?” เอ็เวิร์ถามเสียหนั
“ฮะ…” แมทอบอย่าระอึระอั
ทัู้่ยืนนิ่อยู่สัพั้วยบรรยาาศลืนไม่เ้าายไม่ออ ่อนเอ็เวิร์ะหัวเราะเสมือนเอ็นู บบ่าแมทเบา ๆแ่นาัวเอ็เวิร์ทำให้ไหล่แมทไป้า แมทพยายามหัวเราะามอย่าเบา ๆ ลับ เอ็หยุำทันทีแล้วมอแมทนิ่ ๆ ทำให้แมท้อหยุหัวเราะ้วยเ่นัน เอ็หลบทาให้แมทเินไปที่ทาเิน่อนะพู่อไป
“วันนี้มีระบายสี” เอ็พูเสียรึมอย่านิ่ๆ
แมทเินไหล่่อมผ่านไปโยไม่มอหน้า่อนเลี้ยวามทาเินไปห้อิรรม
“อย่าเอาพู่ันไปทิ่มาใรอีล่ะ” เอ็สวน่อะยัยืนอยู่ที่เิม
“ฮืม…” แมทถอนหายใ่อนเินลาเท้าเอื่อย ๆ ่อไปไม่อบรับอะไร
ไม่นานเอ็เวิร์หลุยิ้มออมา้วยวามเอ็นูแล้วปิประูเินามออไป
ภายในห้อิรรม มีนไ้อยู่ราว ๆ ไม่เินสิบน โยทุนสวมุแบบเียวัน เสื้อยืสีาว้านในและทับ้วยเสื้อสีน้ำเินแนบานนาหลวมทับ้านนอ าเยาวาบานสีเียวับเสื้อและสวมรอเท้าผ้าัูสีำ ไม่มีใรอนุาิให้มีเรื่อประับหรือสวมอะไรบนร่าายนอเหนือาุและสายรั้อมือที่ระบุรหัสประำัวที่สถานบำบััไว้ให้ ภายในห้อเป็นผนัสีฟ้าา ๆ มีรอยฝุ่นามือและเท้าามุ่า ๆ ที่ำแพ พื้นเป็นระเบื้อสีาวใสเสมือนเลือบ้วยน้ำ ระายามุ่า ๆ มีาไม้่อน้าเ่าและระานวาภาพพร้อมถาสีที่ทิ้รอยสีเ่าไว้อย่าา ๆเรียมไว้้าน้าพร้อมน้ำเปล่าในแ้วสำหรับล้าสี แ้วน้ำถูยึไว้บนโ๊ะถาวรเนื่อหลายรั้ที่นไ้เห็นน้ำเปลี่ยนเป็นสี่า ๆ แล้วพยายามที่ะื่ม พู่ันบนโ๊ะมีารเาะรูและร้อยเือยึไว้ับโ๊ะเพื่อไม่ให้ถูใ้เป็นอาวุธ
ผูุ้มยืนอยู่ในุสีแเลือหมูสี่น เป็นผู้หิสอและผู้ายอีสอ ทุนมีระเป๋านาย่อมรัไว้ที่เอวสำหรับอุปร์พร้อมไว้ยามุเิน นไ้แ่ละนนั่ระายามที่ที่ัไว้ บ้า็ร้ออที่ะนั่้าหน้า่า ุหมอสอนที่อยเินามูอาารและสภาพอารม์อแ่ละน นไ้แ่ละนละเลฝีไม้ลายมือแ่าออไปามินนาารและห้ววามรู้สึ บานวาภาพป่าไม้และบ้านพัที่ทำาฟืน บานวาภาพ้วยลายเส้นสีำเป็นโรเปล่า ๆ บานใ้มือเป็นพู่ันลสี บ้าวาไปยิ้มแย้มไป บา็วาไปนิ่ ๆ บ้า็นั่มอระานเปล่าเหมือนหลุลอยไปับินนาาร
เสียออัึ้น ประูเปิเ้ามา เอ็เวิร์พาแมทมาที่ที่ว่าที่ยัเหลือ ุหมอผู้ายเินเ้ามา ป้ายื่อห้อยไว้ที่ระเป๋าหน้าอ้า้าย ‘ร.โนาธาน’ โนาธานเป็นายร่าสู หุ่นสมส่วน ผิวาว ผมสีำเป็นลอนถูเ็ไว้เป็นระเบียบ วาสีน้ำาลลมเป็นประาย โรหน้าัเนแ้มอบและมีลัยิ้ม ท่าทาสุุมเสียนุ่มลึ บุลิีและ่าสัเ
“ไแมท” โนาธานทัึ้นมาระหว่าเินเ้ามา
“เอ็หายใรผม” แมทอบล้า ๆ ลัว ๆ
โนาธานพลาหัวเราะเบา ๆ พร้อมมอไปที่เอ็เวิร์ เอ็เวิร์ยิ้มอบุหมอ่อนะลับไปทำท่า้อแมทอีรั้ แมทหลบาทันที
“เี๋ยวผมูแล่อเอ อบุมาเอ็เวิร์” โนาธานยิ้มเล็ๆพร้อมบไหล่เอ็เบา ๆ เอ็เวิร์ยิ้ม่อนพยัหน้าเล็น้อย แล้บหลัแมทเบา ๆ แล้วหันหลั้าวออไป
“โเฟ” แมทเรียื่อโนาธาน้วยื่อเล่น แมทเป็นนเียวที่เรีย้วยื่อนี้ะที่นไ้และผูุ้มอื่น ๆ มัะเรียนเาว่า ‘หมอโนาธาน’ ำแหน่และื่อเ็มอเา
“ไแมท ว่าไ” เาอบอย่านุ่มนวล
“เอ็บอว่าห้ามเอาพู่ันทิ่มานอื่น ผมไม่ทำหรอ” แมทอบลับไปอย่าเนือย ๆ
“ีแล้วแมท” โนาธานยิ้ม่อนหันไปหยิบอุปร์มายื่นให้แมท “วันนี้อยาวาอะไร?”
แมทมอพู่ัน ่อนะมอหน้าโนาธาน แมทนิ่อยู่พัหนึ่่อนะัสินใหยิบพู่ันามือโนาธานแล้วมานั่ที่เ้าอี้ ระหว่านั้นแมทเริ่มผสมสีไปเรื่อย ๆ ไม่ไ้ละสายามาที่หมอ
“เสียผู้าย” แมทพูึ้นระหว่าิ้มที่สีำ
“อะไรนะ?” หมอโนาธานทำหน้าสสัย
“เสียผู้าย เาุยับผม” แมทเริ่มป้ายสีำลไปที่ระาน
“เสียผู้ายเหรอ? เาุยอะไร?” เาถาม่อไป
“ไม่รู้ ผมฟัไม่ออ” แมทระบายรูปภาพ่อไป
แมทละเลสีำลไปที่ระาน่อเนื่อโยมีโนาธานยืนมออยู่้าหลั ไม่นานแมทหันไปหาโนาธานเหมือนพลาบอไปว่าเา้อารสมาธิ โนาธานึเินผ่านไป แมทหันลับมาวา่อ เสียร้อผู้ายเริ่มลับมาเล่น้ำในหัวอแมทอย่าไม่ั้ัว แมทพยายามโฟัสที่รูปภาพ แ่มืออแมทเหมือนถูบัับให้ลาไปามแรบัับราวับมีนวบุมมันอยู่ เสียเริ่มประทุัึ้นอย่า่อเนื่อ แมทเริ่มหัวเสียและวบุมัวเอไม่อยู่ เสียรีร้อทิ่มแทราวับารทรมาน เาสะบัพู่ันแรึ้นบนระานนเริ่มเปลี่ยนเป็นารทุบและระแท มืออี้าปิที่หู้าหนึ่หวัะให้มันหยุ แ่วามรุนแรอเสียแสบ่านไปทั่ว นไ้นอื่น ๆ ไ้รับมวลวามเรียาแมท เริ่มทะยอยันร้อโอรว บ้า็ร้อไห้หรือหัวเราะร่า ผูุ้มเริ่มสัเอาารอแมทและทะยอยเ้ามาวบุมพยายามปลอบโยนแมทให้วาอุปร์และใเย็น โนาธานวิ่เ้ามาที่แมท แมทพยายามสะบัทุนออ้วยแรที่มี นไ้นอื่นระโโลเล่น บ้า็ปรบมือหรือล้มลลิ้ับพื้น แมทพยายามะ่อสู้ับเสียแ่ไม่เป็นผล ำนวนผูุ้มมีมาว่าที่แรแมทะสะบัหลุ แมทเริ่มรีร้อาวามทรมานอเสียในหัวและีิ้นไปบนพื้น โนาธานัสินใให้ีสารบาอย่าเ้าไปเพื่อให้แมทสบ เสียเริ่มเลือนและเือาล เสียหมอและผูุ้มบิเบี้ยวลุมเรือและ่อยเียบาหายไปในที่สุ แมทหมสิไป
ในห้อพัฟื้น แมทลืมาื่นอย่าวย สับสน เาเริ่มมอ้ายวาไม่เห็นใรนอาพยายามบาลและโนาธานที่หันหลัทำอะไรสัอย่า
“หมอโนาธานะ แมทื่นแล้ว่ะ” เสียพยาบาลใสแ๋วพูึ้น ่อนแมทะเห็นร่าลาๆอโนาธานเินเ้ามา
“ไแมท” โนาธานพูพร้อมับที่บ่า้าวาใล้หมอ
“ผมไม่ไ้เอาพู่ันทิ่มใร?” แมทถามเรียบ ๆ
“ไม่แมท แมทไม่ไ้ทำร้ายใร” โนาธานยิ้มพลาอบำถาม ่อนะิพัหนึ่และถาม “นั่นเาใ่ไหม? ผู้ายที่บอ”
แมทิ่อนพยัหน้า้า ๆ “รูปภาพผมอยู่ไหน?”
โนาธานมอแมท “อยาเ็บเอาไว้เหรอ?”
“ผมวาเา” แมทอบเรียบ ๆ
โนาธานหยุนิ่ มอแมทรู่หนึ่่อนะเรียให้พยาบาลไปหยิบรูปนั้นมา
“เามาบ่อยแ่ไหนล่ะ” โนาธาน หลัาุยับพยาบาล
แมทิ่อนะพู “ผมทำร้ายนอื่นบ่อยแ่ไหน?” อย่าสสัย
“เอ่อ…าที่ผ่านมา็ประมาอาทิย์ละสอสามรั้” หมออบอย่าไม่เ้าใ
“นั่นเา” อบ้วยเนื้อเสียธรรมา วาู่สีฟ้ามอที่หมอ “แล้ว็อนผมนอน”
ทัู้่มอหน้าัน บรรยาาศเริ่มอึอั ่อนเสียพยาบาละัึ้นพร้อมนำรูปที่แมทวาเ้ามา โนาธานผละสายาออาแมทมุ่ไปที่รูปวาแล้ว้มู ระานวาสีาวถูปาเปื้อนไป้วยสีำเือบะทั่วแผ่น โนาธานยืแนออเพื่อูภาพรวม เอียไปมานเห็นเป็นเาร่าให่ ปาว้าและ่อน้าบิเบี้ยวยืน่อมปลุมเานัวเล็อยู่ โนาธานเยึ้นมามอที่แมทที่นั่หน้านิ่ พยายามมอและอ่านแมทแ่็อ่านไม่ออ ่อนะยื่นรูปให้แมทไป
“ผมให้ ผมเห็นเาทุวัน” แมทปิเสธ่อนะลุึ้น “ผมทันอาหารว่าไหม?”
โนาธานรวบรวมสิัวเอ่อนะเ็บภาพวาและยิ้มให้โนาธาน “บาทีวันนี้แมทอาะ้ออยู่ับหมอ่อน หมออยาแน่ใว่าแมทโอเ”
แมทนั่บนเีย้า ๆ และถอนหายใ “ฮืม…” นิ่ิสัพั “พรุ่นี้น่าะไ้ินใ่ไหมโเฟ” ถามอย่าเือบะอ้อนวอน
โนาธานยิ้มและพยัหน้าเบา ๆ แมทโน้มัวลนอนแล้วลุมผ้า มอเหนือไปบนเพาน “ผมอบอาหารว่า นมปัปิ้ับแยมสอเบอร์รี่” ้วยเสียหอย ๆ เนื่อา่วอาหารว่าเป็นเวลาสุโปรอแมท แมท้อที่เพาน เหลี่ยมเพาน่อย ๆ ลายเป็นอบมุมนมปั เสียเพล่อย ๆ ัึ้นในหัว มันเป็นเพลที่ัึ้นทุรั้ที่แมทิถึนมปัแยมสอเบอร์รี่ าแมทเป็นประายราวับหลุไปในโลที่มีเพียเาและแนวิับเสียเพล่อนที่ะ่อย ๆเลิ้มหลับไปับภาพอาหารที่รั
แล้วเวลา็ผ่านไป วันธรรมาอีวันหนึ่ แมทนั่้ออาหารว่าอัวเออย่าที่รออยาเมื่อวาน ปิแล้วเาะไม่ยอมินนว่าเ็มนาฬิาะเินมาที่เวลา 10:00 น. ่อนที่ะเิวาายหนุ่มะเปล่ประายและมุ่หน้าทานอาหารว่าอย่าไม่รีรอ แ่วันนี้เป็นวันที่่าออไป เหลือเวลาอีประมา 60 วินาที่อนะสิบโมเ้า แมทละสายาานาฬิาที่ฝาำแพสถานบำบัสีฟ้าอ่อนมุ่มาสู่ารเล็เป้าที่นมปัอบเรียมลิ่นเนยอ่อน ๆ ที่ถูทา้วยแยมสอเบอร์รี่ไว้อย่าลว ๆ ารเริ่มนับถอยหลัเริ่มึ้นในวามิเป็นเสียอเาเอ 60, 59, 58…47, 46, 45 ่อนที่ะเอามือปัแมลที่บินไปมาเนื่อาลิ่นอาหารที่ลอยล่อ วายัแน่วแน่ับ้อนมปัไม่่าาแมวที่มอเหยื่ออย่าใใ่อ ะที่เลในหัวแล่นโล่อไป 33, 32, 31… วาใสแ๋วหลุโฟัสาเป้าหมายอย่าไม่ทันั้ัว เสียสัาออัึ้นพร้อมไฟสีแที่ประูห้อทานอาหารว่าปลุให้นในห้อ้อหันไปมอเป็นาเียว ่อนเสียเปิประูเหล็ะัึ้น้วยารเสียสีอัวเหล็เ่า ๆ แสสว่าาแสอาทิย์ยามสายลอล่วเ้ามาผ่าน่อประูที่เปิออามลำับ่อนแผ่ยายออเป็นวว้า เาผู้หิผมยาว่อน้าเป็นลื่นออะยุ่เหยิแ่ไม่รุรั แสอาทิย์ทำให้เห็นไม่ัเน ทันในั้นเอราวับมน์สะ แมท้อหินิรนามนนี้ไม่ละสายา เสียรอบัวหายาไปเหลือแ่เสียเท้าที่เยื้อย่าเ้ามา เสียลมหายใอเา เสียลมหายใอเธอ เสียหัวใ และเสียเพล เพลเียวันับนมปัสอเบอร์รี่ัึ้นในหัว ทุอย่ารอบัวราวับหยุยับ ประูถูปิแสาหายวับไป ใบหน้าเผยสู่สายา เธอเยหน้าึ้น วา้อมอมาที่แมทอย่าสสัย แมทรีบหลบาทันทีแล้วหันมาที่นมปัู่โปร่อนถอนหายใเฮือให่
“ฮือ…”
ความคิดเห็น