คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2 ร้านกาแฟกับสองหนุ่ม
ร้านกาแฟกับสองหนุ่ม
“เฮ้”เลนเรียกเรย์ซึ่งนั่งรออยู่ใต้ต้นไม้หลังอาคารเรียนตอนพักเที่ยง พร้อมกับโยนขวดชาเขียวรสน้ำผึ้งที่เรย์ชอบให้
“ขอบใจ”เรย์รับขวดและเอ่ยขอบคุณ
“เบื่อจริงๆเลย วันแรกมาเรียนก็มีรายงานซะแล้ว”เลนบ่นขณะทิ้งตัวนั่งลงพร้อมกับเปิดขวดน้ำส้มที่ซื้อมา และถึงแม้จะเป็นรายงานที่จะส่งตอนปลายเทอมก็ตาม แต่เรย์กลับนั่งเหม่อโดยไม่ยินที่เลนบ่นแม้แต่น้อย
“เป็นอะไรไปว่ะ วันนี้มึงดูเหม่อๆนะเนี่ย”เลนถาม แต่เรย์ก็ยังคงนั่งเหม่อโดยไม่ยินเหมือนเดิม
(มันเป็นอะไรว่ะ) ปกติถึงเรย์จะเป็นคนที่เงียบๆ แต่ก็ไม่บ่อยนักที่จะเห็นเรย์เหม่อลอยแบบนี้ แต่ในเมื่อแบบนี้เลนเลยทิ้งตัวลงนอนข้างๆ โดยปล่อยให้เรย์นั่งเหม่อไปคนเดียว
“เลน ตื่น”เสียงของพลอยใสพร้อมกับแรงเขย่าเรียกให้เลนตื่นจากการนอน
“หืม ว่าไง”เลนถามพร้อมตื่นขึ้นมาขยี้ตาอย่างงัวเงีย
“มาโรงเรียนวันแรกก็จะโดดเรียนเลยเหรอ”พลอยใสถามพร้อมกับสายตาดุหน่อยๆ ทำเลนลุกขึ้นมามองนาฬิกาข้อมือ ซึ่งบ่งบอกว่าตอนนี้ใกล้ถึงเวลาเรียนคาบบ่ายแล้ว
“อืมๆ เรย์จะไปกันยังว่ะ”
“เรย์อยู่ด้วยเหรอ”พลอยใสพูด ทำให้เลนต้องหันไปมองข้างๆก็พบว่าเรย์หายไปแล้ว
“อ้าวเอ้ย ก็เมื่อกี้ยังนั่งอยู่ข้างๆเลยนี้หว่า นี้มันทิ้งกันเลยเหรอว่ะ”
(เจอกันเดียวแกโดนแน่ไอ้เรย์) เลนนึกอยากจะตบหัวไอ้เพื่อนตัวดีคนนี้จริงๆ
“รีบลุกขึ้นได้แล้ว เดียวจะไปเข้าเรียนไม่ทันนะ”พลอยใสพูดดุๆอย่างหน้าน่ารักพร้อมใบหน้าที่ยื่นเข้ามาใกล้ จนทำให้เลนที่นั่งอยู่ตกใจจนแทบจะหงายหลังลงไปนอนอีกรอบ
“อ...อืม ไปกันเถอะ”เลนรีบพูดและลุกขึ้นพร้อมกับหยิบกระเป๋าที่ใช่เป็นหมอนขึ้น
“เร็วสิเดียวก็เข้าไม่ทันกันพอดี”พลอยใสพูดเร่งและเดินนำไปทันที
หลังจากเลนกับพลอยใสก็มาถึงห้องเรียน ก็พบว่าเรย์นั่งอยู่ในห้องเรียบร้อยแล้ว
“ตุบ !! ไอ้เรย์เล่นทิ้งกันเลยเหรอว่ะ”เลนฟาดกระเป๋าใส่หัวของเรย์พร้อมคำถาม
“หื...หืม มีอะไร”
(เอาเข้าไป เหม่อได้อีกเยอะเลยไอ้เรย์) เลนนึกพลางอยากจะฟาดกระเป๋าใส่หัวเรย์อีกสักรอบ
“เง้อ... ไม่มีอะไรหรอก”เลนถอนหายใจพลางส่ายหัวน้อยๆ ในความเหม่อลอยของเพื่อน
(คงมีปัญหาอะไรสักอย่างสินะ) เลนคิดพร้อมกับนั่งลงข้างๆเรย์ ซึ่งหลังจากโดนกระเป๋าฟาดไปหนึ่งที ตอนนี้กลับไปนอนพุบหน้าลงกับโต๊ะเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ที่นั่งของเลนและเรย์อยู่แถวหลังสุดของห้องโดยเลนมักจะนั่งข้างหน้าต่างเสมอ ซึ่งโต๊ะภายในห้องจะเป็นโต๊ะยาว เรียงขึ้นเป็นขั้นบันได แบ่งเป็นสองข้าง โดยมีข้างล่ะห้าชั้น
“พลอย วันนี้หลังเลิกเรียนมีอะไรต้องทำไหม”เลนถามพลอยใสซึ่งนั่งอยู่ด้านหน้า โดยมีน้ำฝนกับแพทซึ่งเป็นเพื่อนของพลอยใสนั่งอยู่ด้วย ถึงแม้จะคุยกันบ่อยกับเลนแต่เลนก็ไม่ได้สนิทมากมายนัก
“ก็ว่าจะไปที่ชมรมก่อนนะ มีอะไรเหรอ”พลอยใสหันมาตอบเลน
“ป่าว มีไม่มีอะไร แค่จะบอกว่าเดียวเย็นนี้จะอยู่ที่ร้านกาแฟหน้าสวนน้ำพุนะ”เลนตอบพร้อมกับอาจารย์ที่เดินเข้ามาในห้อง
“เอาล่ะ นักเรียนคาบเรียนครั้งหน้าให้ทุกๆคน แปลบทความหน้า4-6มาส่งด้วย เข้าใจไหม”ยายป้ามหาโหดซึ่งสอนวิชาภาษาอังกฤษก็เล่นสั่งงาน ตั้งแต่วันแรกของการเรียนอีกคน แม้ว่าการแปลภาษาอังกฤษไม่ใช่เรื่องยากเท่าไรสำหรับเลนก็ตาม
“เรย์ มาด้วยกันหน่อย”เลนเรียกเรย์พร้อมเดินออกจากห้อง ซึ่งเรย์ก็มีท่าที่สงสัยเล็กน้อยแต่ก็ก้าวเท้าออกตามไป
ไม่นานนักทั้งสองก็เดินมาถึงสวนน้ำพุ ซึ่งตอนนี้นักเรียนมากมายต่างทำกิจกรรมของตนเอง บ้างก็เล่นกีฬา นั่งคุยกัน ซึ่งสวนน้ำพุมีสนามบอลเล็กๆและที่นั่งใต้ร่มไม้ จึงทำให้นักเรียนที่ยังไม่อยากจะกลับบ้านมักจะมานั่งคุยกันแถวนี้เป็นประจำ
“เฮ้... จะพาไปร้านกาแฟเหรอว่ะ”เรย์ถามด้วยน้ำเสียงที่งุนงง
“อืม”
ไม่นานนักก็เห็นร้านกาแฟเล็กๆที่เป็นห้องกระจก รูปทรงทันสมัย โต๊ะและเก้าอี้ถฃภายในร้านเป็นอลูมิเนีย ซึ่งทำให้เข้ากับห้องกระจกเป็นอย่างมาก พร้อมกับเพลงที่เปิดคอเบาๆ ซึ่งภายในร้านมีนักเรียนนั่งอ่านหนังสือ หรือไม่ก็คุยกันไม่มากนัก
เลนเดินนำไปด้านในสุดของร้านซึ่งเป็นโต๊ะที่ติดกับกระจกด้านหลัง ซึ่งถ้ามองออกไปก็จะเป็นสวนดอกไม้ของโรงเรียน และเป็นโต๊ะที่ เลนกับเรย์ นั่งเป็นประจำทันทีที่ทั้งสองนั่งลงพนักงานสาวก็นำเมนูเครื่องดื่มให้
“เมนูไม่ต้องหรอกครับ บูลเมาท์เทน คาปูชิโนครับ”เรย์สั่งกาแฟรสโปรดในทันที
“อราบิกา มอคคาครับ”เลนพูด
“เรย์นายมีเรื่องอะไรกลุ้มใจ วันนี้นายเหม่อตลอดตั้งแต่เรียนคาบแรก”เลนถามในทันทีที่หนักงานเดินจากไป
“ป่าว... ไม่มีอะไรนี้”เรย์ตอบช้าเล็กน้อย ซึ่งแค่นี้ก็ทำให้เลนสงสัยมากขึ้นไปอีกเพราะปกติ เวลาทั้งสองมีปัญหามักจะนำมาปรึกษากันเป็นประจำ
“ถ้าไม่อยากพูดตอนนี้ก็ไม่เป็นไร แต่อย่าลืมนะว่ามีเพื่อนคนนี้อยู่”
“อืม”เรย์ตอบและยิ้มเล็กน้อย
“นี้ค่ะ กาแฟที่สั่ง”เสียงของหนักงานสาวพร้อมกับกาแฟที่วางให้เลนและเรย์
“ขอบคุณครับ”เลนพูดและยิ้มหวานให้พนักงานเสริฟสาว ทำให้เธอยืนนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะมีเสียงเรียกจากแขกโต๊ะอื่น ซึ่งทำให้เธอรู้สึกตัวพร้อมกับใบหน้าที่แดงเพราะความเขิน และรีบเดินจากไป
“รอยยิ้มของเจ้าชาย”เรย์พูดด้วยรอยยิ้มพร้อมยกกาแฟขึ้นดื่ม
“เจ้าชายอะไรกันว่ะแค่ยิ้มเอง”บ่อยครั้งที่เวลาเลนยิ้มมักจะโดนเรย์แซวบ่อยๆ เพราะการที่เลนเข้างานสังคมบ่อยครั้งจึงทำให้เลนมักจะยิ้มตลอดเมื่อมีคนเข้ามาพูดด้วย
“เอ่อ ขอโทษนะค่ะพี่สองคนชื่ออะไรกันเหรอค่ะ”เด็กสาว ซึ่งเมื่อเลนมองแถบแขนเสื้อซึ่งแถบเดียวก็รู้ทันทีว่าเป็นเด็กปี1 (ม.4)
ซึ่งเมื่อเลนมองไปรอบๆก็พบว่าตอนนี้ ในร้านกาแฟเต็มไปด้วยผู้หญิงมากกว่า2ใน3ของร้าน ซึ่งจะเกิดขึ้นเป็นประจำเมื่อเลนและเรย์มาดื่มกาแฟ
“พี่ชื่อเลน ส่วนนี้เรย์ครับ”เลนหันไปตอบเด็กสาว ซึ่งตอนนี้เรย์หันหน้ามองวิวโดยไม่สนใจเด็กสาวเลย
“ขอบคุณค่ะ”เมื่อเด็กสาวได้คำตอบก็รีบวิ่งกลับโต๊ะไปหาเพื่อนๆของเธอ ซึ่งมองมาทางเลนและเรย์อย่างกับหมาป่าที่มองดูลูกแกะ พร้อมกับโต๊ะอื่นๆที่เม้าท์แตกและมองมาเช่นกัน
“พี่ค่ะ ชากุหลาบแก้วหนึ่งค่ะ”เสียงตะโกนของพลอยใสบอกพนักงานในร้านกาแฟ
“สาวเต็มร้านเลย เบื่อจริงๆเลยมีเพื่อนหน้าตาดีเหมือนหมาน้อยๆเนี่ย”พลอยใสแซว และเอามือแตะไหล่เลนกับเรย์
“ยายนั้นใครนะ”เสียงพูดซุบซิบของใครสักคนภายในดังขึ้น
“ทำไหมถึงได้ไปนั่งกับพี่เลนกับพี่เรย์ หน้าตาไม่เข้ากันเลย”
“ใช่ๆ หน้าตาขี้เหร่แล้วยังจะกล้าอีก ไม่เจียมหนังหน้าตัวเองเลย”
ปกติคนในโรงเรียนส่วนใหญ่จะรู้ว่าพลอยเป็นเพื่อนสนิทของเลนและเรย์ จึงไม่มีใครกล้าว่าพลอยนัก แต่ก็มีหลายครั้งที่มีคนแอบนินทาลับหลังบ้าง ซึ่งถ้าเลนหรือเรย์ได้ยินก็โมโหและด่าอย่างรุนแรง แต่ตอนนี้คนที่พูดหน้าจะเป็นพวกเด็กใหม่ที่พึ่งเข้าเรียนซึ่งไม่รู้ความสัมพันธ์ของทั้งสาม
“ตึง!!”เลนและเรย์ลุกขึ้นทุบโต๊ะเสียงดัง
“ใครพูด ถอนคำพูดเดียวนี้”เรย์พูดเสียงดัง
“เรย์อย่านะ”พลอยใสพูดห้ามและกดลงให้เรย์นั่งลงเหมือนเดิม
“พลอยทำไหม...”เลนพูดอย่างไม่ชอบใจ
“เลน พลอยขอล่ะ”
“โธเว้ย”เลนพูดอย่างหงุดหงิดและกระแทกตัวลงนั่ง
“เลนกูกลับล่ะ”เรย์พูดด้วยเสียงเรียบๆ หยิบเงินวางไว้บนโต๊ะและลุกออกจากร้านไปทันที
หลังจากเรย์ออกจากร้านไป ภายในร้านก็มีแต่เพียงเสียงเพลงเบาๆ และแขกภายในร้านก็เริ่มทยอยออกไป
“พลอยทำไหมไม่โมโหเลยทั้งที่มีคนพูดแบบนั้น”เลนพูดเมื่ออารมณ์เริ่มจะเย็นลง
“เราจะไปใส่ใจกับสิ่งที่คนอื่นพุดทำไหมล่ะ เลนกับเรย์ก็เคยชมว่าพลอยน่ารักแล้วพลอยจะไปใส่ใจกับสิ่งที่คนไม่รู้จักพูดทำไหมล่ะเลน”พลอยใสพูดพร้อมรอยยิ้มและน้ำเสียงใสๆ อย่างน่ารัก ซึ่งแบบนี้ทำให้เลนต้องส่ายหน้าน้อย
(ยิ้มแบบนี้แล้วใครจะไปโมโหต่อลงล่ะ)เลนนึกและมองรอยยิ้ม น้ำเสียงใสๆที่แสนจะบริสุทธิ์ของพลอยใส พร้อมกับรอยยิ้มที่เกิดขึ้นที่มุมปากของเลนเอง
ความคิดเห็น