คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : แต่ก่อนยังไง วันนี้ฉันอาจไม่เหมือนเดิม
ห้าปี่อน ประเทศอัฤษ
“อบไหมะ”
มือเรียวบรรพันผ้าพันอไหมพรมสีมพูให้ศรันย์ เายิ้มมอเธอ สายาเ็มเปี่ยมไป้วยวามรัใร่
“สีมพู รันะล้าใส่ไปไหนล่ะบัว”
บัวบูาหัวเราะร่า มออวัวันเิที่เธอั้ใมอบให้เา้วยวามภูมิใ
“อบัว็สีมพูนะ ใสู่่ันไ”
“ั้น็พอใส่ไ้ ราวหน้าอหมวสีมพู้วยนะ” บัวบูาพยัหน้ารับสอหนุ่มสาวยืนำ้วยัน มือหนาโอบรอบเอวบารั้เธอให้มาิใล้ ่อนระิบแนบหู
"ั้นออวัวันเิปลอบใอีอย่านะ"
“อยาไ้อะไรล่ะะ"บัวบูาส่ยิ้มให้เา
ร่าสู้มลประทับริมฝีปาับนรหน้า ลิ้นเรียวรุล้ำเ้าไปในโพรปาหวานหยอเย้าลอเลีย่อนเพิ่มแรบเบียริมฝีปาบามาึ้น
ศรันย์ประอบัวบูาลนอนบนโฟาโยมีัวเาทาบทับอยู่ สอหนุ่มสาวส่ยิ้มให้ัน ่อนที่ศรันย์ะัารลืนินบัวบูาทั้ัว วามหวานหอมอร่าระหึูให้ผึ้หนุ่มอมมไม่มีสิ้นสุ
Xxxxxxxxx
บัวบูานอนหลับไหลบนเียหลัถูเาัววามสุเือบทั้ืน ศรันย์อระับร่าบาแนบอ ริมฝีปาหนาุมพิหน้าผามนแผ่วเบา
“บัว ลับเมือไทยแล้ว เราแ่านันนะ”
“เพล้!!!!” ร่าสูปาแ้วบรั่นีลบนพื้น
ศรันย์ทิ้ายลนั่บนโฟาัวให่ ภายในเพ้นท์เฮาส์มืมิมีเพียแสไฟาวิวเมือที่สะท้อนเ้ามาทาหน้า่าระบานให่ใบหน้ามราบเรียบไม่แสอารม์ใ
วามทรำหลายอย่าเมื่อห้าปี่อนลับมาอีรั้ เธอนที่เาอยาลืมผู้หินนั้นนที่ทอทิ้เาไป
“เาไปแล้ว” ศรุมอหน้าน้อาย
ใบหน้าอศรันย์ที่นอนบนเียผู้ป่วยบันี้เ็มไป้วยบาแผล รอยฟ้ำที่ริมฝีปา ผ้าพันแผลรอบศีรษะอเา ทำให้นเป็นพี่แทบทนมอไม่ไหว
“เาไปไหน” ศรันย์ถามเสียแหบแห้
ศรุไม่อบเบือนหน้ามอไปทาอื่น ศรันย์ึหันไปาั้นามาราแทน
“ผมะไปามบัว”
“รันอย่าไปยุ่ับพวเาอีเลย” ประภาสิริล่าวเสียสั่น
“ผม้อุยับบัวให้รู้เรื่อ”
“พอไ้แล้วารัน สสารแม่แบ้าเถอะ” เสียบิาัแทรึ้น
ศรันย์มอหน้าบิา้วยวามเ็บปว เาไม่เื่อว่าบัวบูาะทิ้เาไ้ลอ ประภาศิริับมือลูายแน่น น้ำารินไหลอาบแ้ม
“รั้ที่สอแล้วที่รันเียายแบบนี้ แม่รับไม่ไหวแล้วนะลู”
ายหนุ่มระับมือมารา อีรั้ที่เาอาไม่ไ้ื่นึ้นมา เาเยเือบายเพราะผู้หิสอนพุพธู และอีนบัวบูา
ในวามมืวาอศรันย์หม่นล ผ่านมาห้าปีแล้วแ่ผู้หินนั้นยัูเหมือนเิม
……
อบฝาใ รั็ใ เลีย็ฝาใ สับะไร้ให้ันหน่อยนะะ
อบไม่อบรไหน วรรไม่ี ัหน้าอ่านยาไป บอไ้เลยนะะ
ะไ้แ้ไ่า อบุที่แวะมาอ่านนะะ
สปอยอนหน้า
”นน่ารัใร้ายแบบนี้ทุนหรือเปล่า”
ความคิดเห็น