Planet of War

นิยายเรื่องนี้ไม่เหมาะสมกับเด็กน้อยหัวใจหวานแหวว  ได้โปรดปิดมันไป เพราะเรื่องนี้เต็มไปด้วยสงครามเลือดเนื้อ เชือดเฉือนการเอาชนะและแผนสกปรกทุกอย่างที่ไรท์เตอร์จะคิดออก...ถ้าเข้าใจแล้วก็มาเริ่มกันเลย

.............................................................................................

          ฟิ้วววววววว  ลมหนาวในยามค่ำคืนได้พัดพาให้กายหนาวสะท้านหากปราศจากเสื้อโค้ทสีดำสนิท  ร่างในเสื้อโค้ทนั้นถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

     "โอ้ยยย เลิกงานดึกอีกแล้วเนี่ย" ฉันบ่นอย่างหงุดหงิด "แขกจะมาอะไรกันเยอะแยะวะ เซ็งจริงๆ"

 บ่นเสร็จก็หันไปมองสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ด้านหลังตนเอง  นี่คือโรงแรมระดับ 5 ดาว ชื่อดังของเมืองที่ฉันอยู่ในทีแรกที่เข้ามาได้ก็คิดว่าเป็นเพราะความโชคดีที่ไหนได้ พอเข้ามาแล้วถึงรู้ว่านี่มันเวรกรรมของฉันชัดๆ

     "เงินเยอะบ้าอะไร ใช้อย่างกับทาส.." ฉันว่าพลางเหลือบมองนาฬิกา "สายป่านนี้แล้วพวกนั้นทำลายสถิติชั้นไปแล้วละมั้ง"  ในตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าที่ฉันได้เลิกงาน ยังดีที่ตอนนี้ Game Center เปิด 24 ชม.แล้ว

     "ไปดูหน่อยดีกว่า" ว่าแล้วฉันก็รีบเดินออกจากหน้าโรงแรม The Paradise โรงแรมที่เพิ่งเข้ามาทำงาน การเดินทางไปที่ Game Center เป็นอะไรที่รวดเร็วสำหรับฉันที่มีสกู๊ตเตอร์ ขี่ไปเพียง 15 นาทีก็ถึงที่หมาย เบื้องหน้าฉันคือแหล่งรวมเครื่องเล่นเกมส์ขนาดใหญ่ที่สุดในกรุงเทพ

     ติ้ง เมื่อไปยืนที่ประตูอันตโนมัติ บานเลื่อนใสสองบานก็พลันเปิดออกภาพในนั้นสะท้อนในแววตาของฉัน เครื่องเกมส์มากมายที่วางเรียงรายและมีคนเล่นบ้างประปราย ลูกชายเจ้าของร้านที่รู้จักกับฉันรีบเดินเข้ามาต้อนรับทันที

     "ว้าววว  วันนี้มาได้ด้วยนะครับอลิส" ใบหน้าขาวๆนั้นมีรอยยิ้มอย่างยินดี

     "เติมพี่ด้วยสิ" ฉันบ่นอย่างรำคาญ "นายเด็กกว่าชั้นกี่ปีอย่ามาตีซี๊นะ"

     "ฮ่าๆๆ แค่ 3 ปีเอง" เสี่ยงทุ้มนั้นหัวเราะพลางตอบ ดวงตาเรียวยาวเป็นประกาย จมูกที่รับกับใบหน้ายังไม่นับริมฝีปากได้รูป สรุปตรงๆเลยว่าคนตรงหน้าฉันเป็นผู้ชายที่หน้าหล่อมากคนหนึ่ง เรียกได้ว่าเป็น เดือนแห่ง Gamer เลยก็ว่าได้

     "จะกี่ปีก็ต้องเรียกเด็กน้อย" ฉันพูดอย่างหงุดหงิดแล้วก็รีบเดินหนีเจ้าเด็กน่ารำคาญนั่นไปที่เครื่องประจำ

     "อ๊ะๆ รีบไปจังเลยนะครับลิสซี่" ไม่พูดว่ายังเดินตามมาติดๆ "ผมไม่ได้ชื่อเด็กน้อยนะ ผมชื่ออัลฟ่า ตะหาก"

     ยิ่งได้ยินยิ่งโมโห ฉันหันไปถลึงตาใส่อย่างดุร้ายก่อนที่จะสะบัดหน้าหนี ยิ่งทำหงุดหงิดดูเหมือนอัลฟ่าจะยิ่งอารมณ์ดี เมื่อหล่ายปีก่อนตอนที่ฉันยังเรียนปี 1 ที่มหาวิทยาลัย ฉันได้พบกับเด็กชายวัย 15 ที่นี่และเพราะการที่ได้พบกันวันนั้น ทำให้วันนี้ถึงมีตัวน่ารำคาญตามติดเสมอนี่แหละ

     "รู้แล้ว ไปเฝ้าร้านไป" ฉันพูด

     "แหม ที่ร้านมีกล้องนะครับ อีกอย่างเดี๋ยวพวกพี่ๆเขาก็กลับจากเซเว่นกันแล้ว" อัลฟ่าตอบยิ้มๆ "ผมไม่ได้เจอลิซซี่ตั้งนาน คิดถึงมากเลย"

     "ช่วยเรียกเต็มๆว่าพี่อลิสด้วย" ฉันย้ำ

     "ทำไมละ ชื่อนั้นมีแต่คนเรียกนี่นา" อัลฟ่าตอบกลับ "เรียกว่าลิซซี่ดีกว่าไม่เหมือนใคร"

     "เหอะ" ฉันแค่นเสียงอย่างรำคาญ ในวันนั้นไม่น่าไปช่วยสอนเด็กนี่เล่นเกมส์เลยหลังจากนั้นก็ตามติดมาตลอด

     ฉันมองไปข้งหน้าก็พบกับเครื่องเล่นประจำ  มันคือเครื่องเล่นเกมส์ที่เป็นคล้ายๆกับตู้กระจกขนาดใหญ่มากกินที่ของ Game Center ไปเหมือนป้องใหญ่ๆเลยทีเดียว มีชื่อเล่นว่า ตู้ปลา ความพิเศษของตู็นี้คือการจำลองภาพผ่านแว่นตาเสมือนจริงรวมกับถุงมือและชุดเกราะที่ทำให้รู้สึกถึงความเจ็บปวดจริงๆ อีกทั้งการจำลองสภานการณ์เกมส์ด่านต่างๆมาใช้ได้อย่างไม่จำกัด พื้นของเครื่องเกมส์จะเป็คล้ายๆกับลู่วิ่งที่สามารถวิ่งได้แบบไม่จำกัด ทำให้ไม่ชนกำแพง เจะไม่เหมือนเกมส์ออนไลน์ที่ใช้เตียงจับคลื่นสมองในการเล่น พื้นฐานก็ง่ายๆคือจะคล้ายๆกับการเคลียด่านไปเรื่อยๆ ถ้าผ่านด่าน 1 ถึงจะไปด่าน 2 ได้ ยิ่งด่านสูงก็ยิ่งยาก ในเกมส์นี้มี 100 ด่าน เริ่มแรกคือผู้เล่นจะต้องเลือกอาวุธของตัวเองก่อน อาวุธหลักๆจะเป็นปืนกับมีดสั้น ยิ่งผ่านไปด่านสูงก็ยิ่งต้องอัพเกรดปืนและกระสุนรวมกับทั้งต้องเก็บคะแนนจากการล่ามาใช้แลกอีกเช่นกัน  ในแต่ละครั้งที่เริ่มเล่นจะมีชีวิต 1 ชีวิต ถูกโจมตีแบบถึงตายได้เพียงแค่ 5 ครั้ง เราจึงจำเป็นต้องยิงกล่องพยาบาลหรือขวดยาเช่นกัน รวมทั้งกล่องไอเทมสีทองที่จะโผล่มาตามมุมต่างๆ เพื่อที่จะพิชิตเกมส์นี้ให้ได้เมื่อกลายปีก่อนฉันลงทุนออกกำลังกายเข้าฟิตเนสและเรียนศิลปะการต่อสู้ เพราะตั้งแต่เริ่มที่เกมส์เปิดตัวมาตอนปี 2130 จนตอนนี้ 6 ปีแล้วยังไม่มีใครพิชิตด่านที่ 100 ได้เลย เครื่องเกมส์นี้ถูกจำหน่ายไปทั่วโลก และมีระบบออนไลน์แบบถึงกันหมดหมายความว่า ถ้ามีใครมีชื่อขึ้นในบอร์ดสถิตินั่นคือเราจะสามารถรู้ได้ว่า มีใครไปถึงด่านไหนแล้ว ตอนนี้ฉันไปถึงด่านที่ 99แล้ว เหลืออีกแค่ 1 ด่านก็จะพิชิตได้เพียงแต่ตอนนี้มีคนที่พยายามจะตีตื้นอันดับของฉันอยู่ และอาจจะมีคนที่สามารถพิชิตด่านที่ 100 ได้ก่อนก็เป็นได้

     ฉันเดินไปที่เครื่องเล่นเกมส์พร้อมกับใช้บัตรสีทองแตะไปที่แป้นสี่เหลี่ยมข้างๆ ฉับพลันกระจกบานใหญ่ก็แสดงข้อมูลขึ้นมา

     Name : Alisa Vatakul

     Code Name : Lady Alis

     Level : 99

     Rank : 2nd

     Status : Online

     มองเผินๆเหมือนทุกอย่างจะปกติเพียงแต่...

     "อันดับ 2!!!!!" ฉันแทบอยากจะกรีดร้อง "แล้วอันดับ 1 มันเป็นใครกัน"

     ตี้ด เสียงบัตรได้ดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับข้อมูลที่ขึ้นมาข้างๆกัน

     Name : Arnotai  Mekarattana

     Code Name : Lord Alfa

     Level : 99

     Rank : 1st

     Status : Onlne

     "นี่!!! ตั้งแต่เมื่อไร" ฉันหันไปถามอย่างอารมณ์ขึ้น ในขณะที่เจ้าตัวเอาแต่ยิ้ม “รีบๆตอบมาอย่ามาทำกวน”

“ก็ประมาณเดือนก่อนนะครับ ตอนทิ่ลิซยุ่งๆไง” อัลฟ่าตอบอย่างอารมณ์ดี “ทีนี้ผมก็สามารถจอยเกมส์กับลิซได้แล้วนะ”

“จะมาจอยอะไรยะ?” ถามด้วยความหงุดหงิด “อย่างนายน่ะเร็วไป 100 ปีจะมาเทียบชั้น เล่นทีเผลอละสิ”

“เปล่านะ ใครๆก็เห็นว่าคะแนนผมมากกว่าลิซ ไม่ได้โกงด้วย” ร่างสูงตอบ “เกมส์นี้ใครๆก็เล่นเป็นคู่หูเพราะมันเพิ่มโอกาสชนะ”

“เราอาจจะชนะก็ได้นะ” ไม่ว่าเปล่า อัลฟ่ายังขยับเข้ามาใกล้ซะจนแทบจะชิด

“ฉันไม่ชอบเล่นกับคู่หู มันตัวถ่วง” ฉันว่าพลางหยิบถุงมือขึ้นมาใส่ ในขณะที่คนข้างๆก็ทำไม่รู้ไม่ชี้พร้อมกับใส่ถงมือเช่นกัน

“ใครบอกจะเล่นกับนาย” ฉันถาม

“แล้วใครห้ามผมเล่นกับลิซล่ะ?” เสียงตอบกลับนั้นกวนส่วนล่างยิ่งกว่าครั้งไหนๆ

“ก็ฉันนี่แหละห้าม”

“ลิซเคยบอกผมว่า ถ้าผมอยากเล่นกับลิซ..ผมต้องชนะลิซให้ได้ก่อน” อัลฟ่าร่ายยาว “ตอนนี้ผมก็ชนะแล้วอันดับนั่นเป็นเครื่องพิสูจน์ที่ดีที่สุด  หรือว่าลิซลืมคำพูดตัวเอง”

“อย่ามาย้อนหน่อยเลย” ฉันเอ่ย พอได้ยินคำพูดนั้นมันก็ทำให้ความทรงจำย้อนกลับไปยังตอนที่เริ่มเจอกับอัลฟ่าใหม่ๆ ตอนนั้นหมอนั่นกากไม่ใช่เล่นๆเลย  ไม่น่าเชื่อว่าจะพัฒนามาจนชนะได้ อีกอย่างการที่จะจอยเกมส์นั้นทั้งคู่ต้องมีระดับเลเวลที่เท่าเทียมกันและมาถึงด่านเดียวกันถึงจะจอยได้

Lord Alfa invite you to party…..

Yes     ,     No

“จะเล่นก็เล่น” ฉันว่าและก็กดข้อความยืนยัน Yes

ปิ๊บ สื้นเสียงข้อมูลของฉันกับอัลฟ่าก็หายไปแต่ที่ชุดเกราะจำลองมีชื่อปรากฏขึ้นพร้อมกับพลังชีวิตของแต่ละคนทำให้สามารถมองพลังชีวิตของเพื่อนอีกคนได้

ฉันก้าวเข้าเครื่องเล่นเกมส์ไปก่อน ในปืนถือสั้นทั้งสองมือ ปกติแล้วเกมส์พวกนี้ผู้เล่นส่วนมากๆแทบทุกคนจะใช้แค่กระบอกเดียว แต่ฉันชอบเล่นคนเดียวดังนั้นปืนสองกระบอกย่อมดีกว่ากระบอกเดียวอีกทั้งฉันยังถนัดทั้งสมองมือด้วย ในเรื่องการทำงานมันอาจจะไร้ประโยชน์แต่การเล่นเกมส์มันทำให้ฉันไต่อันดับคนเดียวแบบไร้คู่หูได้อย่างยอดเยี่ยมและราบรื่น

เมื่อหันไปมองคนข้างๆก็พบว่า อัลฟ่าเลือกที่จะใช้ปืนไรเฟิลขนาดใหญ่ ข้อดีของมันคือพลังทำลายล้างที่สูงมากแต่ก็หนักมากเช่นกันเรียกได้ว่าแทบไม่มีผู้เล่นคนไหนใช้เลยมากกว่า เพราะปืนที่ใหญ่ก็ยิ่งทำให้เคลื่อนไหวลำบาก ฉันเองยังแทบไม่เชื่อสายตาเลยว่าอัลฟ่าจะเลือกปืนนี้ ดูจากแขนและลำตัวแล้วก็ไม่น่าจะมีกล้ามเนื้ออะไรไม่น่าจะแบกมันไหวด้วยซ้ำ เพราะความเหมือนจริงของเกมส์จึงทำให้ความหนักของอาวุธและชุดเกราะเท่ากับของจริงทั้งหมด มันจึงเสมือนจริงมาก

“เริ่มเลยไหมครับ?” อัลฟ่าหันมาถาม

“กดเลย” ฉันว่าฃจบ ร่างสูงก็หันไปกดที่ปุ่ม Start ข้างกระจกพร้อมกับที่ประตูกระจกปิดลง ความมืดเริ่มโรยตัวลงมาบดบังทัศนวิสัยเพียงครู่เดียวก็มีแสงสว่างวาบปรากฏขึ้น พร้อมกับตัวอักษรที่แสดงขึ้นมา   START

ฟู่ๆๆๆๆ เสียงเครื่องปรับอากาศได้พ่นไอเย็นๆออกมา ด่านที่ 100 นี่เป็นด่านที่ใครหลายคนอาจจะเคยเข้ามาเล่นแต่ยังไม่มีใครเคลียร์มันได้  ฉันก็คือ 1 ในนั้น สภาพภายในด่านนี้จะเป็นการจำลองภูเขาน้ำแข็งที่ราบที่ถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็งลื่นๆ แทบไม่มีที่หลบกำบังหรืออะไรทั้งนั้น ด่านสุดท้ายจะเป็นการปะทะกับกองทัพของฝ่ายตรงข้ามหลายร้อยตัวพร้อมกับรองบอส 3 ตัวและบอสใหญ่อีก 1 ตัว กล่องยาในด่านนี้แทบจะไม่มีและยังถูกซ่อนแบบที่ถ้าไม่ไวจริงๆจะมองไม่ทัน

ฉันค่อยๆระบายลมหายใจออกมาอย่างช้าๆ  หัวใจที่เต้นแรงเพราะการสูบฉีดของเลือดอย่างตื่นเต้น ฝ่ามือเย็นเฉียบกำปืนแน่น

‘มาแล้ว’ เสียงในใจฉันร่ำร้อง

ครืนนนนนนนนนน  แผ่นดินไหวใต้เท้าพร้อมๆกับภูเขาน้ำแข็งตรงหน้าแยกออกจากัน ดวงตาสีเหลืองนับร้อยคู่ปรากฏขึ้นในความมืด เสียงตบเท้าอย่างพร้อมเพรียงของกองทหารดังเข้ามาในโสตประสาท

ปัง  ปัง ปังๆๆๆๆ  ฉันเริ่มสาดกระสุนใส่หมวกกันน็อคที่อีกฝ่ายใส่ทันที  ในด่านที่ 100 นี้ ศัตรูจะใส่ชุดเกราะหนาทั้งหัวจรดเท้าเรียกได้ว่าการอัพเกรดปืนที่ผ่านมาก็เพื่อการนี้ล้วนๆ  ปืนสั้นนั้นมีข้อเสียคือระยะการยิงไม่ไกล แต่จุดเด่นคือความไวและความคล่องตัว น้ำหนักเบาหากอัพมาแบบเน้นความแรงก็สามารถยิงเจาะเกราะได้เช่นกัน

หลังจากเริ่มยิงไม่กี่วินาทีฉันก็พุ่งเข้าหาที่กำบังตัวที่ใกล้ที่สุดก่อนทันทีเพื่อรอการตอบโต้ของฝั่งศัตรู  การผลีผลามบุกเข้าไปเพราะย่ามใจเป็นการกระทำที่โง่มากหันไปมองคู่หูจำเป็นที่มาด้วยกัน ภาพตรงหน้าคืออัลฟ่ากำลังตั้งปืนสไนเปอร์อยู่บนก้อนหิน สไนเปอร์อันนี้เป็นอันที่ฉันไม่ได้สังเกตว่าอัลฟ่าได้ถือเข้ามาด้วย ถึงแม้จะไม่มีกำหนดก็เถอะว่าจะใช้ปืนได้กี่อันแต่การแบกปืนขนาดใหญ่น้ำหนักมากสองอันนี่มันเกินระดับเด็กมหาลัยไปแล้ว

“อัลฟ่า!! นายยิงแม่นหรอ?” ฉันถามพลางขมวดคิ้ว ไม่มีเสียงตอบกลับมาจากร่างนั้นมีเพียงรอยยิ้มมุมปากที่สะท้อนอยู่ในแว่นตาของฉันเท่านั้น

ปัง ปัง ปัง ๆๆ เสียงปืนดังขึ้นอย่างเป็นจังหวะ ทุกนัดที่ยิงออกไปสามารถเจาะกะโหลกฝ่ายศัตรูได้ทุกนัดเรียกได้เลยว่า one shot one kill ข้อเสียของสไนเปอร์ก็คือความยาวที่เป็นปืนไกลและหนัก แถมยิงได้ทีละไม่กี่นัด รวมทั้งความช้าในการบรรจุกระสุนอีก จึงไม่มีใครใช้เพราะการที่จะใช้สไนเปอร์ผ่านมจนถึงด่านที่ 100 ได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ด่านแรกๆจะเน้นการหลบและการเคลื่อนไหวเป็นหลัก ทุกคนจึงเน้นใช้ปืนสั้น  รวมทั้งจากสายตาแล้วสไนเปอร์ที่อัลฟ่าใช้มันเป็นแบบอัพเกรดมาเต็มระดับ นั่นหมายถึงความแรงที่เทียบได้กับการเจาะรถถังเลยทีเดียว เนื่องจากเป็นด่านที่ 100 ศัตรูจึงเคลื่อนไหวช้าลงแต่เกราะก็ครบครันมากเช่นกัน กว่ามันจะมาถึงตรงที่ฉันกับอัลฟ่าอยู่ก็โดดเก็บไปหมด

“จริงๆผมว่ามันก็ง่ายนะ ถ้าใช้สไนเปอร์แบบนี้ก็ยิงได้จากไกลๆแบบปลอดภัย” อัลฟ่าพูด

“ใครมันจะไปอัพสไนกัน??” ฉันว่าพลางหันไปมองพื้นที่ตรงหน้า

“ผมไง?” อัลฟ่าตอบ “แรกๆก็เล่นยากอยู่แต่พอใช้เป็นแล้วมีประโยชน์มากนะ”

“จ้าๆ เก่งจ้า” ฉันเอ่ยอย่างไม่ได้หันไปมอง นั่นทำให้ไม่ได้เห็นใบหน้าที่ขึ้นสีของชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ

“มันมาแล้ว!!” สิ้นเสียงฉันการโจมตีระรอกสามก็เริ่มขึ้น

ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  เสียงปืนพร้อมกับเสียงกระสุนหล่นกระทบพื้นดังเกลื่อนกราด  อัลฟ่าจะจัดการเก็บพวกตัวไกลๆในขณะที่ตัวไหนเข้ามาใกล้ฉันจะเป็นคนจัดการ คนสองคนได้สู้ประสานกันแบบไร้ที่ติ ทั้งๆที่เป็นครั้งแรกที่เคยเล่นเกมส์ด้วยกันแต่ดูราวกับว่าอัลฟ่าจะรู้ทิศทางการเคลื่อนไหวของฉันไปเสียทั้งหมดพร้อมกับยิงอุดช่องว่างให้ราวกับเคยเล่นกันมาแล้วนับพันครั้ง

ครืนนนนนนนนน เปรี้ยง!!!! เสียงฟ้าผ่าดังลั่นอยู่ภายนอก Game Center เสียงนั้นได้ดังทะลุเช้ามาภายในเครื่องเกมส์ มันทำให้ฉันรู้สึกว่าพายุกำลังมา จะต้องรีบเคลียด่านนี้ให้ได้ก่อนที่ฝนจะตก จะได้รีบกลับบ้าน แถมข่าวพยากรณ์อากาศเมื่อหลายวันก่อนยังอยู่ในสมอง ที่บอกว่าจะมีพายุฟ้าคะนองทั่งทุกพื้นที่แถมยังมีบรรยากาศแปรปรวนอะไรอีกมากมาย

พื้นสั่นสะเทือนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ร่างบอสใหญ่จะปรากฏออกมาทั้งตัวหุ้มเกราะในมือถือปืนใหญ่ขนาดยักษ์ที่ท่ายิงทีคง Game over กันอย่างพร้อมเพียงแต่ข้อเสียก็คือระยะเวลาการชาตก่อนยิงนั้นค่อนข้างนาน ถ้าหากว่าใช้เวลาตรงนี้ยิงทำลายปืนได้เสียก่อนจะเป็นประโยชน์มา

 “อัลฟ่า นายเล็งปืนมันนะ ฉันจะฆ่ามันเอง” ฉันพูดพลางกระชับปืนในมือ

“ครับนายหญิง” อัลฟ่าตอบรับอย่างล้อเลียน สิ่งเดียวที่ฉันทำได้มีเพียงหันไปมองอย่างคาดโทษก่อนที่จะพุ่งเข้าใส่ศัตรูตัวสุดท้ายอย่างเหี้ยมหาญ

ปังๆๆๆๆๆๆ  เสียงปืนดังขึ้นอย่างถี่ยิบจุดแรกที่ฉันเล็งและเชื่อว่าทุกคนต้องเล็งคือจุดอ่อนของบอสที่จะปรากฏเป็นสีแดงๆ บางตัวจะอยู่ที่เท้า ที่หลัง ที่ลิ้น ที่หัว หรืออะไรก็แล้วแต่ แต่ตัวนี้จะอ่อนมันอยู่ตรงหัวใจที่อยู่เบื้องหลังเกราะหนาของมัน แน่นอนว่าเราต้องยิงเกราะให้แตกก่อนที่จะยิงจุดอ่อนนั้นได้

ปังๆๆๆ

เสียงสไนเปอร์ดังข้างหูอย่างเป็นจังหวะ แต่ละคนต่างทำหน้าที่ตัวเองเป็นอย่างดีนั่นทำให้เลือดของบอสเริ่มลดลงอย่างเห็นได้ชัด

ปัง!!!!  เสียงระเบิดของปืนใหญ่ของบอสทำให้ฉันยิ่งรู้สึกฮึกเหิมมากเข้าไปอีก

‘ชนะแน่’ นี่คือเสียงที่แทบตะโกนกู่ร้องในใจ เมื่อบอสไม่มีปืนใหญ่แล้วการฆ่าในพริบตาจึงไม่มีทางเกินขึ้น มันได้เปลี่ยนมาใช้ปืนแบบ machine gun ที่ยิงรัวได้หลายสิบนัดพร้อมกับอานุภาพทำลายล้างสูง แถมมันยังถือสองมืออีก!!

ปังๆๆๆๆๆๆๆๆ  เสียงปืนที่ไล่หลังมาทำให้ฉันวิ่งไปด้านข้างพร้อมกับตีลังกาหลบอย่างรวดเร็ว แถวนั้นไม่ได้มีที่กำบังเลยด้วยซ้ำตอนนี้จึงเป็นการวิ่งหนีไปด้านข้างเพื่อหลบกระสุนเท่านั้น

ปังๆๆๆ เสียงปืนที่ยิงมาจากด้านหลังเปลี่ยนไป มันไม่ใช่สไนเปอร์อีกแล้วแต่มันเป็นเสียงของปืนไรเฟิลขนาดใหญ่ที่อัลฟ่านำมา

“ลิซหลบเร็ว” อัลฟ่าร้องบอก “ด้านซ้ายมีบังเกอร์”

ฉันได้ยินก็พุ่งไปด้านซ้ายแบบไม่คิดชีวิต พอมาอยู่หลังบังเกอร์แล้วถึงได้มีโอกาสโผล่หน้าออกไปดูสถานการณ์บ้าง ภาพที่เห็นคืออัลฟ่ากำลังใช้ปืนยิงไปพลางวิ่งไปพลาง แถมยังหลบหลังบังเกอร์ หรือ ต้นไม้ สิ่งกีดขวางใดๆได้อย่างไร้ที่ติ เป็นจังหวะราวกับว่าอ่านเกมส์ไว้แล้ว

ปังงๆๆๆ เสียงรัวปืนดังขึ้นอย่างไม่หยุด เลือดของบอสใหญ่ที่เหลือน้อยกว่ากลางหลอดก็ยิ่งลดอย่างรวดเร็วถึงจุดนี้ฉันจึงรีบยิงช่วยไปแบบลืมตาย ในหัวตอนนี้มีแต่คำว่าชนะเท่านั้น

อ๊ากกกกกกกกกก  เสียงคำรามครั้งสุดท้ายของบอสใหญ่ดังขึ้นก่อนที่ร่างของมันจะล้มตึงลงกับพื้น

ปิ๊บ เสียงเครื่องเกมส์ดังขึ้นในอากาศพร้อมกับตัวอักษรที่ลอยขึ้นมา

‘Victory’

“กรี้ด” ฉันกรีดร้องอย่างดีใจ พร้อมกับพุ่งออกมาจากที่กำบังจุดหมายคือร่างที่อยู่หลังต้นไม้

หมับ!! ด้วยความดีใจแบบลืมตัวสุดๆ ฉันได้พุ่งเข้าไปกอดอัลฟ่าแบบไม่อายอะไรทั้งนั้น

“เราชนะแล้ว!!” ฉันพูดอย่างลิงโลด ในขณะที่อัลฟ่าสตั้นไปเรียบร้อยแล้วกับการจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัวของฉัน

“ฉันรักนายจริงๆเลยอัลฟ่า ฮ่าๆๆๆ” ฉันหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ส่วนร่างสูงที่ฉันไม่แม้แต่จะเหลือบมองนั้นมีสีหน้าแดงก่ำ เสียงหัวใจที่เต้นรัวจนตัวเองยังได้ยินนั้น มือสองข้างยกขึ้นมากอดตอบอย่างไม่รู้ตัว

ในอารามที่กำลังดีใจนั้นเอง

ครืนนนนน เปรี้ยงงงงงงงงงงงง  เสียงฟ้าผ่าดังสนั่นพร้อมกับแสงที่สว่างจ้าเกินกว่าสายตามนุษย์จะมองเห็น ความร้อนที่แทบจะแผดเผาสองร่างให้ไหม้เป็นจุล ความเจ็บปวดแล่นเข้าสู่สมองในทันที ภาพตรงหน้าตัดไปกลายเป็นความมืดเข้ามาแทนที่หรือนี่คือ ‘ความตาย?’

...............................................................................................................................................................

ข้อมูลเบื้องต้นเยอะไปไหมไรท์ก็ไม่แน่ใจ แต่ว่าคอมเม้นบอกกล่าวกันบ้างก็ได้ ไม่ว่ากันนะ