คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 Orm’s doppelganger (?)
Warning: เนื้อหาอาไม่รไทม์ไลน์ภาพยนร์่า ๆ , ารใ้วามรุนแร (Violence), OOC
“ิไถึมาหาันถึรัเมนวะแม วินท์” เอสเธอร์เอ่ยับเพื่อนร่วมทีมหนุ่มยามที่พวเานัเอเธอที่ร้านอาหารแห่หนึ่ในรัเมนหลัาเธอหายไปาสัมไปถึหนึ่สัปาห์ (ที่ว่าหายาสัมหนึ่สัปาห์ มันเป็นำประอแม วิลสัน หรือัปันอเมริานใหม่) หิสาวผมสีน้ำาลไหม้อยู่ในุลำลอที่มีสไล์เเ่นอนที่อยู่ในอเวนเอร์ส “พวนายส่เมล์หรือุยทาโทรศัพท์็ไ้”
“มันะีว่าถ้าเรามาหาเธอ้วยนเอ แบบ....รายละเอียมันเยอะ” วินท์เอ่ย “ลัวะหล่นประเ็นสำัอะไรไปและมันปลอภัยว่า เพราะท่านรัมนีรอส์็้อับผิเธอับรอบรัวนิ”
“ว่าแ่แอแลนิสมีริหรวะเนี่ย” แมเอ่ย “เยนึว่ามันเป็นำนาน”
“เี๋ยวันถีบนายลทะเลเอาม่ะ”
“นี่เพื่อนรัเธอนะ” หนุ่มผิวสีหมึเอ่ย “เพื่อนที่หิ้วอันอนเราระทืบนายวอร์เอร์นะ”
“หยอ ๆ พี่ายบุธรรม็มีแผนะให้พวมนุษย์บไปมอาาัรใ้ทะเลเพื่อแลเปลี่ยนวันธรรมนะ เลย้อพิารารายื่อี ๆ หน่อยเพราะอย่าที่รู้.....าวบไม่ไ้น่ารัันทุน”
“ว้าวเรามีเพื่อนเป็นน้อสาวราาหรอเนี่ย” แมหัวเราะ่อนะทำหน้าริั “ว่าแ่เ้าประเ็นเลยเนอะเอสเธอร์ ือี้....วาเลนิน่าแอบัทีมธันเอร์โบลว์ที่มีสมาิเป็นอีวายร้ายัวพ่อแ่ไม่รู้ว่าทำไม? แ่ไม่ใ่เรื่อีแน่ ๆ เพราะอย่าที่รู้วาเลนิน่ามันเ้าเล่ห์เยเือบทำให้บาร์ั้นโนน้อสาวนาาา่า”
“็นะ....ันไม่เยอบยัยนั้น”
พวเาเียบปาลเมื่ออาหารถูนำมาเสิร์ฟ แมเท้าามอเอสเธอร์่อนะเอ่ย “ว่าไเห็นพี่ายนรอยัเอสี้”
“็....” ร่าระหเปิรูปถ่ายรอบรัวใหู้ “หนุ่มผมสีทอำาวนะนั้นแหละน้อายออาเธอร์”
ทั้วินท์ับแมมอรูปถ่ายในมือถืออเอสเธอร์่อนะเยหน้ามออีน ร่าสูอัปันอเมริาเอ่ย
“เร้....พี่รอเธอเธอมันหน้าาีเินนธรรมาไปแล้วว้อยยยย”
“เาเยเป็นราามา่อนเลยไม่แปลที่ะูีนานี้น่ะ...”
“เอ๋”
“ไว้เล่าวันหลั พอีว่าวันนี้ะว่าะื้ออแป๊บเี๋ยวและลับประภาารนะถ้ามีอะไร็—“ แมวามือถือรุ่นเ่าลรหน้าร่าระห เธอพยัหน้าเ้าใ่อนะหยิบมันึ้นมา “โอเ....ามนั้น อให้เที่ยวที่นี่ให้สนุละ”
“บาย้ะสาว” หนุ่มผิวสีหมึเอ่ย่อนะทานอาหารรหน้า่อเ่นเียวับวินท์
เอสเธอร์อยู่บ้านนเียว เพราะแอแลนน่า็้อไป่วยอาเธอร์ับเมร่าเรื่อารเมือภายในแอแลนิส ทอม็ูเนียร์ออไปเที่ยวามประสาปู่หลาน ออร์ม็ยัไม่มานถึเวลานั(และอาเธอร์บอว่าพ่อรูปหล่อนนี้ิสาวนนึอยู่เลยะมาะมาเออีทีอนมื้อ่ำ)
หิสาวเลยทำวามสะอาบ้าน่อนะเรียมอทำมื้อเย็นรอสมาิภายในบ้านลับมาพร้อมหน้าพร้อมาัน ร่าระหรวบผมแบบลว ๆ ่อนะทำอาหารบาส่วนรอนอื่น ๆ ลับมา เธอเลย้มหน้าทำอาหารนระทั่ไ้ยินเสียเปิประูัึ้น
“ออร์ม? พี่ย้อมผมเ้มมาหรอ? หล่อีนะ....พราัว?” เธอเยหน้ามามอนที่เ้ามาในบ้านแว้บหนึ่่อนะ้มลไปหั่นผั่อ็ะเอะใอะไรบาอย่าเลยพิมพ์้อวามไปหาอาเธอร์่อนะแอบถ่ายรูปนที่เพิ่เ้ามาในบ้าน่อนะเปิลิ้นัและหยิบปืนสั้นมา่อนร้านหลั
Art: เอสเธอร์....นั้นไม่ใ่ออร์ม
Art: ออมาาบ้าน่วน เี๋ยวพวเราะรีบลับไป
เ้าอวาสอสีู่สวยถึับเบิ่ว้าแ่็พยายามทำัวนิ่ ๆ ยามที่ร่าสูอีนำลัเินวนอยู่ในห้อนั่เล่น เธอยอมรับว่าภายนอูล้ายับออร์มยเว้นสีผมนี้แหละที่ทำให้เาูลึลับแ่นรหน้าเธอนั้นมันล้ายับนในฝันเธอเหลือเิน
ไอ้นที่มาูบเธอในฝันแหละ
ร่าระหเลยเอ่ยึ้น “ออร์ม....พี่ไปเล่นับหลานสิ” มือเรียว่อย ๆ เอื้อมหยิบปืนที่่อนอนอยู่้านหลันเอมา่อหัวนัวสูว่าและพร้อมที่ะลั่นไใส่ “ุเป็นใร?”
เอสเธอร์ถึับะัลเมื่อเห็นใบหน้านรหน้าัึ้นว่าเิม—เาือนในฝันเธอ แ่เพราะวามเผลออนเอนั้นแหละทำให้โนเาพุ่นนปืนในมือมันระเ็นออไป เธอใ้หน้าผานโับเานเาหายหลัและเธอ็ระโร่อมัวเาอีที
ร่าระหทิ้น้ำหนัหน้าอนแน่ใว่าอีนะไม่สามารถลุออไปไ้ มือเรียวยับไปลำอแร่่อนะว้าปืนมาแ่็โนพลิัวนใบหน้าสวยแนบับไม้ระาน ้อมือเรียวโนล็อ้วยมือแร่นแทบิ้นไม่ไ้
“ฟัผม่อน มีนปอร้ายุในานะทีุ่เป็น—“
สัพัน้ำหนัที่ทับร่าอเธอนั้นหายไปาม้วยเสียแลหมััน และใรบาน็มาพยุเธอเป็นหิสาวที่ไมุ่้นาเธอับเ็นหนึ่มาสำรวามร่าายเธอเลยทำใหู้ว่านที่เพิ่มา่วยเธอ ือ พี่ายบุธรรมอีนนั้นเอแ่ไม่น่าใเท่าสอนนี้หน้าเหมือนันิบหาย!!
เพียแ่ไอ้นที่เพิ่ับเธอับพื้นมันมีผมสีน้ำาลเ้มับบนใบหน้ามีหนวเราา ๆ เท่านั้นและูท่าะแรน้อยว่าอีนที่เป็นถึาวแอแลนิสเลือบริสุทธิ์—อถอนำพู!! เมื่อเห็นว่าออร์มโนนนนั้น่อยนว่ำ
อุส่าห์เพิ่มไปนะพี่าย.....
เอสเธอร์ถึับันสอแม่ลูเ้าไปในอีห้อ่อนะไปสู้ับนรหน้า่อ แ่เหมือนนรหน้าะไวว่าเธอพอสมวรเธอเลยโนับับพื้นอีรอบ หิสาวพยายามิ้นให้หลุ่อนะรู้สึถึอะไรบาอย่าหยใส่ลิ้นนเอ รสมันฝาเสียนระเือลอไม่ล
“อโทษนะ....แ่ผม้อารุยับุให้รู้เรื่อ”
ามไส้....ุบเอสเธอร์ เอร์รี่เปล่าบ่
“อแ่ั้_____เป็นรัทายาท”
“ลูแเป็นสรี สรีนั่บัลลั์ไม่ไ้”
“อนนี้้อลบวามทรำเธออไป่อน”
“____ พ่อับแม่รัลูนะ”
เอสเธอร์สะุ้ื่น้วยวามมึนึบราวับโนรถบรรทุอันสามารถไปโลหน้าแ่บัเอิว่าเธอไม่าย เพียแ่อนนี้มีนยืนล้อมเียประุนป่วยใล้ายที่มีบรราาิ ๆ มาแวะเยี่ยม (เปรียบไ้เห็นภาพีในเวลานี้) หิสาวพยายามพยุัวเอาเียโยมีนบานพยุเธอให้นั่พิับเียและส่น้ำให้ื่ม เธอระื่มทีเียว่อนะพยายามโฟัสับสิ่รอบ้า
เสียโวยวายัึ้นาห้อรัวนเธอพยายามฝืนร่าลุาเียแ่ร่าระหที่เธอไมุ่้นหน้าปรามไว้่อน ถามว่าสนใสภาพนเออนนี้ไหม? ไม่เพราะที่สนใสุสำหรับเอสเธอร์อนนี้ ือ ไอ้หนุ่มปริศนาที่เ้ามาในบ้านมาว่าที่มีใบหน้าล้ายออร์มเวอร์ั่นผมำ
“มอิบ....” เอสเธอร์พยายามยันร่านเอ โยใ้ำแพบ้าน่วย่อนะหยุที่ห้อรัว ในห้อรัวอนนี้มีอาเธอร์ ออร์ม และแอแลนน่าำลัโวยวายใส่หนุ่มผมสีน้ำาลเ้มที่โนมัับเ้าอี้ หิสาวระแอมไอออมา “ให้ันลอุยับเาไ้ไหม?”
“เอสี้? เธอหายีแล้วหรือไ?”
“รู้มึนึบ ๆ ราวับโนรถบรรทุนแ่็ไวอยู่—“ เอสเธอร์ที่ำลัะนั่เ้าอี้นั้นล้มหายหลัน้ม้ำับพื้น
“ไหวแน่นะ สภาพเธอเหมือนแมวเมาัา” อาเธอร์พยุอีนมานั่เ้าอี้ ๆ โยที่เธออยู่ร้ามับหนุ่มร่าสูที่โนมัับเ้าอี้ “สารภาพว่าอนมอเห็นหมอนี้รั้แร็นึว่าออร์มมีแฝที่โนับแย”
“่าหัวเรื่อนั้น่อน” ร่าระหนวมูนเอไปมา่อนะมอนรหน้า “มา่าันหรือเปล่า? วาเลนิน่าส่มาสอย?”
“ผมบอแล้วว่ามีนปอร้ายุ ถ้าผมะ่าุบีบอสวย ๆ ุหัามือแล้ว”
“ไอ้นี่!!” อาเธอร์ส่เสียรอไปมา “อบน้อันไปสิวะแมาที่นี่ทำไม”
หนุ่มผมสีน้ำาลเ้มเอียอมอร่าระหรหน้า่อนะมวิ้ว “นีุ่ไม่รู้ัวเหรอว่านเอเป็นถึเ้าหินะ”
เอสเธอร์ถึับิ้วมวเป็นโบว์เมื่อไ้ยินแบบนั้น—เธอนี่นะเป็นเ้าหิ!! อะไรวะเนี่ยพล็อยัะแรน์ัสเสอนาาเียที่เยเป็นาร์ูนอะไรเทือนั้น เพียแ่ในประวัิศาสร์อนาสาเียันายริ หิสาวผมน้ำาลไหม้ส่ายหัวไปมา่อนะเอ่ย
“ำผิแล้วไหม—แบบ....็เหมือนุที่หน้า้ำับเา” เธอี้ไปที่หนุ่มผมสีสว่าที่ยืนออทะมึนอยู่ “ันั้นุำผิ—“
“สิ่ที่ผมเพิ่รอใส่ปาุไป ือ ยาืนวามทรำ ผมว่า้อมีสัวามทรำแปล ๆ ที่แว้บเ้าหัวมาแน่นอน” เามอเธอ “ว่าไล่ะ?”
“็.....” นรหน้าพูถู เพราะอนที่เธอสลบแหมะไปเหมือนว่าเธอเห็นใรบานับารสนทนาบาอย่า ไหนะื่อที่ไมุ่้นหูเธออี “เห็นใรบานและื่อที่ไมุ่้นหูอย่า___”
“นั่นเป็นื่ออนเิุ—ื่อริ ๆ อฺุ”
เอร์รี่สาวถึับมวิ้วเป็นปมมาว่าเิม เพราะ็ริอยู่ว่าที่อนเ็ ๆ นั่นเธอำอะไรไม่ไ้เลยรู้แ่ว่าื่นมาอีที็อยู่บ้านประภาารแ่เ็แล้วับทอมและอาเธอร์แ่็มีบาทีที่ฝันแปล ๆ รวมถึล่าสุที่เธอฝันเห็นนรหน้าูบอยู่ในสถานที่ที่ไมุ่้นา เอาล่ะ....เธอว่าะรู้สึอยาะเป็นลมอีรอบแล้วแ่็้อรู้ให้ไ้ว่านรหน้าเป็นใร มาาไหน หรือใรำลัปอร้ายเธออยู่
เธอลุไปหยิบวแอมโมเนียมาม่อนะลับไปนั่อีรอบและมอร่าสูที่ทำหน้าเยเมย “และุมาทำอะไรในวามฝันันั้หลายรั้ัน”
อาเธอร์ ออร์ม และแอแลนน่ามวิ้วไปาม ๆ ันเมื่อไ้ยินำถามออมาาเอสเธอร์ เพราะมันูไม่ไ้เี่ยว้อับสิ่ที่พวเาำลัสสัยเลย ายหนุ่มผมสีเ้มับวาสีฟ้ารามนั้นมอเอร์รี่สาว่อนะยับปาอบออไป
“ผมไม่รู้ บอร ๆ ว่าผมไม่รู้”
ลายเป็นว่ามื้อนี้ร่อยไปทุอย่าไปโยปริยาย ึ่ทุน็ไม่ไ้โทษว่าเป็นวามผิเอสเธอร์ทีู่่ ๆ เิเรื่อวุ่นวายราวับเป็นัหวะนรในีวิเธอทุ่วเวลานสสัยว่าเธอไป่าลูรัพระเ้านไหนในาิที่แล้ว าินี้ถึมีานเ้าลอเวลาแ่....อย่าน้อยออร์ม็เปิัวแฟนสาวาวบอย่าอีริน อว์ สาวแม่หม้ายลูิที่เาไป่วยีวิหล่อนับลู
อีเลียาวบ ปัุบันมีแฟนาวบ
ส่วนนายในฝันเอสเธอร์? โนอาเธอร์เอาัวไปับนประภาารเพื่อหาทาัารเา่อไป เพราะถามไปี่ำถาม็ไม่ยอมอบะที (ไม่ไ้ะให้บรู เวยน์อะไรนั้น้อมใ่ไหมอาเธอร์) ระหว่าที่เ้าัวทาน้าวอยู่็ิไปพลา ๆ ถึวามฝันนเอ่อนะัสินใอะไรบาอย่ายามที่ทุนไปเ้านอนันแล้ว และออร์มับอีรินและลูายหล่อนลับบ้านแล้ว
ร่าระหในเสื้อโ้ยาวึ้นบันไอประภาารเพื่อรหานที่โนับมั เธอโบไฟายไปรหน้าเา่อนะเอ่ย
“เอาล่ะ.....ไ้เวลาไปนิวยอร์ับันละนายในฝัน” อโทษล่วหน้านะพี่าย
TBC.
ความคิดเห็น