คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 14 Enemy of the King (Rewrite)
Warning: มีารปรับเนื้อเรื่อให้เ้าับัวละร, ารใ้วามรุนแร (Violence), Aquaman and The Lost Kingdom event (2023), ราม่า (Angst)
แอนเธียยอมรับว่า่วนี้รับศึหนัับเอสารไม่พอ ยั้อ่วยอาเธอร์รับมือับนในสภาที่เห็นแย้ับเาในทุ ๆ อย่านอสสัยไม่ไ้เลยว่าในสมัยพ่อเธอับออร์มนั้นเยเอแบบนี้ไหม—ผู้อาวุโสอยัลอเวลานะแ่ฝ่ายสภาสู็อ้าว่าที่มอบำแหน่เ้าผู้รอมหาสมุทร็เพื่อให้เาัาราวบ (ย้อนแย้รที่พ่อเธอบอว่าสภาสูเยัออร์มถึเรื่อารทำสรามับาวบทีี้มาอ้าแบบนี้)แ่อย่าน้อยในวามเหนื่อยล้าในแ่ละวันอเธอยัมีลูายวัยสี่วบอยเยียวยาใเธอ
ลอสี่ปีมานี้เธอมัโนนรอบ้าถามเรื่อพ่อนูเียสเป็นใรมาลอโยมนุษย์ป้ามนุษย์ลุาวบ เพราะเ็น้อยผมสีสว่านั้นมีใบหน้าหล่อเหลาแ่เ็ (เพราะว่าไ้ยีนส์อออร์มมาเ็ม ๆ) พอไม่อบ็หาเรื่อแะอยู่นั่นแหละ ไม่อวยลูหลานนเอีว่าเธอยัไอย่านั้นนเธอแทบไม่อยาเสวนาับใรนอานในแอแลนิส
วัลโ้สาวถอนหายใเฮือให่ออมาอนนั่ิบาและอ่านหนัสืออยู่รระเบียบ้านบนบ--ที่ที่ลายเรียาานในแอแลนิส โยมีลูายวัยสี่วบเธอนั่เล่นรถอยู่้า ๆ เธอ
“นี้ๆ หนูแอนเธียูลูสาวป้าสิ” ป้า้าบ้านเธอเอ่ย “เพิ่บมหา’ลัยื่อัเียวนะ อีไม่นาน็ะไ้ทำานใน็อแธม หรือเมโธโพลิสเียวนะ ทั้สวยทั้เ่อย่านี้แถมมีวามุลสรี—“
“ันื้อโทรโ่ให้เอาไหมะ” แอนเธียเหลืออับป้า้าบ้านนนี้ทุที “แบบป้าไม่้อเหนื่อยพูามบ้านนอื่นนะะ แบบถือพูประาศทีเพราะรู้สึเหนื่อยแทนมา ๆ ่ะ อ้อ!! ็อแธมอาารรมมันสูมานะะ”
“เธอนี่มัน—“
“อย่าวาทาเ้าบ้านนอื่นสิป้า” เสียอนบานเอ่ย แอนเธียยิ้มออมาเมื่อเห็นว่าเป็นนิ์นั้นเอ หล่อนอยู่ในเสื้อเิ้สีน้ำเินับาเยีนเ้ารูปทำใหู้สูว่าปิ “พอีะมาหาหลานนะป้าเป็นใร อบมาวอแวบ้านนี้บ่อยั ใ่าิเธอเปล่า็ไม่? บาทีเรื่อบาเรื่อ็หุบปาบ้า็ไ้นะะ”
พออ์หินิ์พูไ้็ปาแ่บมา
“อีอย่าที่ลู ๆ หลาน ๆ ไม่่อยมาเยี่ยมป้าเพราะอายหรือเปล่าะ? ที่ป้าอบใส่ในเรื่อาวบ้านมาเินไป ถ้าไม่มีอะไรแล้ว็อัวลาไปหาหลานาย่อนนะะแบบ...พอีว่าเป็นอานโปร”
นิ์แอบแลบลิ้นอนที่ป้า้าบ้านแอนเธียเินปึปัออไป ร่าระหผมสีสว่าลไปอุ้มหลานายนเอึ้นมาฟัแ้มนเาหัวเราะออมา
“อาว่าุป้าทำไม”
“็ป้านนั้นเอ่อ....อบมายุ่ับแม่หนูนะ” นิ์เอ่ย “แล้วเาอบทำให้แม่นูเียสรู้สึแย่นะ โอเไหม? อาเลย้อปป้อแม่หนู”
นูเียสน้อยพยัหน้าเ้าใ เมเรียสสาวเอ่ย “อนนี้หลานเ้าไปในบ้าน็ไ้ไหม พอีว่าอาะุยับแม่นะเรื่อผู้ให่”
เ็น้อยผมสีสว่าพยัหน้าเ้าใ่อนะเินเ้าไปในบ้าน แอนเธียปิหนัสือในมือลและเอ่ยึ้น
“ลเรื่อุับราาเนเรียสนี่ริั?”
“ะว่าั้น็ไ้” สาวร่าสูยืนพิเสาบ้านแอนเธีย่อนะเอ่ย “ถ้าเธอสสัยว่าอะไรยัไ็...อนานเลี้ยแ่านอาเธอร์ับเมร่าแหละ เราแอบไปทำรเอ่อ....แถว ๆ ริมหา”
“พระเ้า่วย....” วัลโ้สาวยมือป้อปา เพราะเธอเอ็าใอยู่ว่าทำไมราาเนเรียสับอ์หินิ์หายไปแบบสอ่อสอั้นาน แถมลับมาในานอีทีผม็ยุ่พอสมวร
“แล้วอาเธอร์ับแมุ่ว่าไ?”
“อาเธอร์็อไปเลยแ่แม่บอว่ารู้มานานแล้วแ่อุบเอาไว้ เพราะรอูว่าันะบอเมื่อไรนะ” สาวผมสีสว่าเอ่ย “.....เมร่าพยายามทำใเพราะันเป็นเพื่อนเธออนเ็แ่ันไปิ๊ับพ่อเธอะั้น”
“แหละ....แฟนพ่อือเพื่อนสนิทนเอ” วัลโ้สาวิบา “ว่าแ่ไปหาหลานอีนยั”
“ำลัะไปนะ” หล่อนเอ่ย “บายล่ะแอนเธีย” หล่อนเินออาระเบียบ้านเธอไปโยที่ไม่ลืมมอแรใส่ป้า้าบ้านเป็นรั้สุท้าย แอนเธียเปิอ่านหนัสือึ้น่อ่อนะพูพึมพำับนเอไปมา
“ท่าทาอีหน่อยไ้เรื่อารนับาิแน่”
“แอนเธี๊ยยยย!!!” เสียะโนออาเธอร์ัึ้นนแอนเธียโผล่หน้าาอเอสารที่ำลัทำอยู่ในวั อนนี้สภาพเธอูไม่ไ้เพราะผมเผ้าที่ยุ่ ไหนะหน้าที่บ่บอถึวามนอนน้อย ราาแห่แอแลนิสุมอนเอ
“าเถรแม่สาวน้อย หน้านอนน้อยเียวนะ”
“หน้าฝ่าบาท็ไม่่าอะไรเลยเพะ เป็นไุพ่อมือใหม่?” วัลโ้สาวแวอีนพลาูเอสารในมือนเอไปมา “เหอะ....พวสภาเอาเอสารภาษาโบรามาให้ันแ้อีล่ะแ่าน่าย ๆ”
“เี๋ยว ๆ เธออ่านภาษาโบราออ้วย?”
“สายเลือเทพเ่านะ แบบ...เ้าใทุภาษาแม้ภาษานั้นะเ่ามานหายสาบสู” แอนเธียเอ่ย “ันเลยอ่านภาษาเ่า ๆ ไ้สบาย”
“อิวะ”
“แ่ท่านมีรีศูลแอแลน”
“แ่เธอเป็นทายาทแห่ท้อทะเลทั้เ็”
“อย่าน้อยท่านมีนรัท่านอยู่—“
“ยอมรับแล้วใ่ไหมว่ารัออร์ม” อาเธอร์เหยียัวสบายบนเ้าอี้ที่อยู่ร้ามเธอ สายาเาไม่ไู้ี้เล่นแบบปิที่ผ่านมา “สายาเธอมันบอวัลโ้น้อย สายาที่เธอมอออร์มอนนั้นไหนะภาษาาย?”
“ะมีประโยน์อะไรถ้ามันเป็นรั้าเียว ออร์มรัเียริยศนเอมาว่ามั้”
อาเธอร์เ้ัวและเอ่ย “ฟันะ สายาเธอับออร์มมันบอทุอย่าแล้วแ่พวเธอสอนนี้แม่ม.....” หนุ่มให่ผิวสีเ้มส่ายหัวไปมา
“่าเถอะ ๆ มีเรื่อให้่วย”
“เรื่ออยาผูมิรับโลบนบ—ันว่ามีันทาออแ่พวสภาะบอว่า....”
“เราไม่ยอมผูมิรับาวบนะบลา ๆ” แอนเธียับอาเธอร์พูพร้อมันราวับว่าำลัแอบล้อเลียนผู้อาวุโสในสภา วัลโ้สาวเอ่ย่อ
“เห็นว่าถ้าปราัว่อหน้ายูเอ็น และเหล่าสมาิรับรอแอแลนิส็ะทำให้แอแลนิสเป็นสมาิยูเอ็นอย่าเป็นทาาร ึ่ท่าน็สามารถะยื่นนโยบายเี่ยวับท้อทะเลไ้โยมีเสียสนับสนุนาสมาินอื่น ๆ ้วย”
“เยี่ยม”
“แ่เอาเป็นว่า้อให้ราาทั้สามอาาัรปราัว้วย—หมายถึท่าน ราาเนเรียส และราาไบร์นนะ”
“สมแล้วที่เป็นลูวัลโ้” อาเธอร์เอ่ย “พ่ออเธอภูมิใในัวเธอน่าู เธอทำีสุแล้วสาวน้อย” เาบบ่าเธอ่อนะลุออไป
“ไปล่ะ เี๋ยวเธอ้อปั่นเอสาร่ออี”
“อ่าห๊ะ....พอี้อใ้สมาธิ้วย” แอนเธียเอ่ย่อนะอ่านเอสารในมือ่อและเสียเือนภัยบาอย่าัึ้นนเ้าัว้อเยหน้าาเอสารมามอเห็นที่อยู่ในุเราะนเอเปิประูพรวเ้ามาในห้อทำานเธอ
“มีอะไรเพะ—“
“รีบามมา่อนเลี้แอนเธีย” ร่าระหที่มีผมสีสว่ารับหมวมาาทหารในเราะาวมาสวม “มีรายานว่ามีนบุรุแอแลนิส พวเาฝ่าปืนให่เ้ามาในัวเมือไ้”
“ไ้ไ?” แอนเธียำไ้แม่นว่าปืนให่รป้อมรวนเ้าเมือนั้นแร่นแบบว่าแทบไม่มีใรฝ่าเ้ามาไ้เลยแ่็ไม่ไ้ถามอะไร เพราะเห็นว่าอ์หิเมเรียสึ้นไทโนอร์ู่ใออไปพร้อมทหารบาส่วนแ่ไม่ทันยับัว็โนเมเรียสสาวว้าัวมาให้นั่้อนหลัเธอ
พระเ้าสอแฝเมเรียสอบิ่บนหลัไทโนอร์เหมือนันเ๊ะ ๆ
แอนเธียไ้ยินเสียนิ์ะโนสั่ารทหารให้ไปสับาสิ่ที่ำลัโมยล่อเหล็บาอย่าที่มีอบาอย่าบรรุอยู่ในนั้น ร่าระหเห็นแสสีเียวสว่าวาบและทันในั้น็เห็นบาสิ่บาอย่าแว้บเ้ามาในวาเธอเหมือนราวนั้น
เมือที่มีแ่านเินไ้ ไฟสีเียวที่ปะทุลอเวลา พร้อมับนบานทีุ่รีศูลึ้นเหนือท้อฟ้า เามีวาสีเียวเรือแสสว่าวาบนน่านลุ ่อนะเห็นภาพที่แอแลนำลัสู้ับใรบาน—ราาแอแลน? ราาแห่แอแลนิสลเอยที่ัมือนที่ถือรีศูลสีำ อำเาับบัลลั์และผนึร่าับนอื่น ๆ ้วยเลือนเอ
“เ้าแน่ในะว่ามันะไ้ผล?”
“เาะหลุาารอำไ้็มีเพียเลืออท่าน หรือสายเลือท่าน” สรีในผ้าลุมสีำเอ่ย “ถ้าเาหลุออมา็มีเพียรีศูลท่านับสายเลือโพไอนที่ะปลิีพน้อายท่านไ้”
“แอนเธีย” เสียอนิ์เรียสิเธอมาอีรั้ “เรา้อหยุพวเา่อนที่ะนแร่ออริแลัมออไปาแอแลนิส”
“ออริแลัม?” แอนเธียเยไ้ยินมาาพ่ออเธอมาบ้าเี่ยวแร่นินี้ มันให้พลัานแ่สิ่ประิษ์็ริแ่้อแล้วยมลพิษทาน้ำับทาอาาศาเผาไหม้อมัน ราาแอแลนเลยสั่ห้ามารใ้านแร่นี้อีในแอแลนิสและเ็บในลั—ำถามือ่อนอิท่าไหนพวนั้นถึเอฟร่ะ!?!
วัลโ้สาวโลาหลัไทโนอรัส่อนะว่ายามไปหุ่นปลาหมึที่ไมุ่้นาเธอ มือเรียวยับเพื่อสร้ามวลน้ำอัระแทแ่ไร้ผลเลยพยายามว่ายไปรหน้าห้อนับทว่ามีลื่นเสียบาอย่าระแทหูนเ้าัว้ออุหู และหนวบาอย่า็ฟาัวเธอนร่าลอยไประแทับโหิน้าหลั
“เล่นแรไปนะว้อย!!” ร่าระหในุสีเ้มรีบว่ายไปแ่โนอาเธอร์ว้าแนเธอไว้ “ฝ่าบาท!! พวนั้น—“
“เมร่าบาเ็บ”
“หาไ้ไ.....” เ้าอวาสีน้ำเินมอราารหน้าอย่าะลึ
“แมนทายิเลเอร์ใส่เธอนเ็บหนั—เทโนโลยีอเรา หมอนั้นมีไ้ไ” ราาแห่แอแลนิสัฟันรอและมอวามเสียหายที่เิึ้นาาร่อสู้ระหว่าแมนทาและพวเา แอนเธียลูบหน้านเอไปมา
“ะรับเรื่อร้อเรียนเอ ท่านไปูราินีท่าน่อนเถอะ”
วัลโ้สาวนั้นำลัรับเรื่อที่ประานแอแลนิสร้อเรียนเี่ยวับวามเสียหายที่เิึ้นาาร่อสู้ภายในัวเมืออย่าที่ไม่มีารเิึ้นมา่อน ร่าระหยอมรับว่าเธอพูนลิ้นพันเหมือนันเพียเพื่อะเราหรือสบสิู่สนทนานแอแลนน่าเ้ามา่วยพูถึยอมประนีประนอมันไ้
อีราินีมอสาวผมน้ำาลเ้ม่อนะเอ่ย “เธอวรไปพันะแอนเธีย หน้าเหมือนนนอนน้อยมา ๆ”
“แ่—“
“ันรับ่ว่อานเธอเอ เพราะเธอทำมาเยอะแล้ว” หล่อนับบ่าเธอ “ไปพั่อนเถอะเี๋ยวเธอะเ้าเฝ้าโพไอนในไม่้านี้แน่ ๆ ถ้านอนน้อย”
“เพะพระพันปี” แอนเธียโ้ให้นรหน้า่อนะว่ายออไปเพื่อลับไปบนโลบนบ แอแลนน่าส่ายหัวไปมา่อนะเอ่ยเบา ๆ ับนเอ
“หวัว่าลูะุยี ๆ ับเธอะทีนะออร์ม”
แอนเธียลับมานอนแหมะบนโฟาในุลำลอแบบาวบเพียเพื่อนอนพัผ่อนหลัานเอไม่ใ่พัผ่อนแบบเ็มอิ่มมานานแล้ว เธอะว่า่วบ่าย ๆ ะะไปรับลูายเธอออมาอยู่ในห้อทำานที่แอแลนิสใน่วที่นเอ้อัารเอสารที่เหลืออยู่ หิสาวผมน้ำาลเ้มนอนไ้สัพั่อนะไ้ยินเสียใรบานไประูเธอเ้ามาเลยสะุ้ื่น่อนะเห็นอาเธอร์ับใรบานที่ยืนอยู่้า ๆ เป็นหนุ่มผมสีสว่าที่มีหนวเราที่ยาวเฟื้อยและผมยาวรุรั เธอุ้นหน้าเาแ่นึไม่ออว่าใร
“ันวรเปลี่ยนที่่อนุแบ้าน่วน” แอนเธียยี้านเอ “แ่ไม่ทราบว่าฝ่าบาทับเพื่อนฮิปปี้ท่านมานี้ทำไม”
“นี่ออร์มไ” อาเธอร์เอ่ยยิ้ม ๆ “พอีว่าเอ่อ....ัน่วยเาแหุทะเลทรายมา—“
แอนเธียถึับาสว่าเมื่อไ้ยินนรหน้าพูว่า่วยออร์มแหุออมา เพราะเท่าที่ำไ้ว่า้อลระหว่าราินีเือับราาแอแลนิส ือ ัออร์มยาว ๆ แบบไม่มีำหนารปล่อยัวเามาแ่ทำไมเามาอยู่รหน้าเธอไ้
“อาเธอร์่วยไปุยับันที่ห้อรัวหน่อย แบบไม่มีน้อายท่าน้วย” วัลโ้สาวเอ่ย “เี๋ยวนี้” ร่าระหเินนำเ้าไปในรัว่อนะหันมานัวสูและเอ่ย
“ระหว่าที่ันหลับเิอะไรึ้น” เธอรินน้ำใส่แ้ว่อนะยื่ม “หมายถึทาสภาแอแลนิสรู้ไหมเนี่ย”
เาส่ายหัว่อนะพู “มีไม่มีี่นแ่แม่ นิ์และราาเนเรียสรู้”
“ทำไม้อ่วยเาออมาาที่นั่น” ร่าระหออ “อย่าบอนะว่ามันเี่ยวับนที่โมีเรา”
“เวิน เน โรสลัที่ปล้นเรือำน้ำรัสเีย เาโรธแ้นที่ันปล่อยพ่ออเาาย ไม่รู้ว่าเามีแผนอะไรแ่เรา้อหยุเา”
“เรา? ัน้อไป้วย?”
“้อมีนับาูออร์ม ึ่เธอ็เยูและเามา่วนึไม่ใ่หรือไ?” อาเธอร์ผายมือ “อีอย่า....เธอเป็นที่ปรึษาันนะ”
“นั่นำสั่ท่าน?”
“อ่าหะ และให้ออร์มยืมห้อน้ำหน่อยเพราะ....ให้เาเล็มผมโนหนวหน่อย”
แอนเธียลอาไปมา่อนะเอ่ย “ไ้ ๆ” เธอเหล่มอออร์มและยอมรับว่าสี่ปีในุทะเลทรายโหร้ายพอสมวรสำหรับเา เพราะเาูโทรมมาไม่เหลือมาอีราาแห่แอแลนิสนเิมอี่อไป เอไม่รู้ว่ามอเามานานเมื่อไรนราานปัุบันเอ่ย
“อย่าน้อยเธอ็วรบอออร์มเรื่อ—“
“ไม่”
“ไม่เอาน่าวัลโ้น้อย เ็นั้นมอาร่อสมุทร็รู้ว่าพ่อเ็ือออร์ม”
“่อให้บอเา็ไม่เื่อว่านูเียสเป็นลูเานะ” วัลโ้สาวลูบหน้าไปมา “ันะหาเสื้อัวใหม่ับรรไรัผมมาให้น้อุใ้”
“อบุมาที่ปรึษาัวน้อย” อาเธอร์บบ่า
ออร์มาไม่ถึว่าอาเธอร์ะพาเามาพัที่บ้านแอนเธียหลัาที่พวเาหนีทหารแวมไพร์ออาาัรทะเลทรายมาไ้ พี่าย่าพ่อเาบอว่าเา้อัารนเอ่อนไปหาัวเวิ เน บ้านออีนาำนัลเาบนบ็ไม่ไู้แย่—ริ ๆ ูสบสมับเป็นวัลโ้ี เาเห็นอาเธอร์แ้มระถา้นไม้่อนะหยิบอะไรบาอย่ามาไประู
“หวัว่าวัลโ้น้อยะไม่ัน” นัวสูว่าเาเินเ้าไปในบ้าน่อนะเรียมะโน่อนะเห็นว่านที่ามหาำลัหลับรโฟา “เหมือนว่าำลัหลับ”
เ้าอวาสีฟ้าน้ำทะเลยอมรับว่าสี่ปีที่พวเาไม่เห็นหน้าันนั้น แอนเธียเปลี่ยนไปริ ๆ เธอไม่ใ่เ็สาวนเิมอี่อไป ใบหน้าบ่บอว่าเธอเอเรื่อเรียมาเยอะ ผมสีน้ำาลเ้มที่เยยาวถึลาหลัอนนี้สั้นลถึบ่าแ่สำหรับเาแล้วเธอยัามเหมือนเิม
แ่วินาทีที่แอนเธียลืมามอเานั้น มันบอไ้ว่าเธอยัโรธเาสำหรับเรื่อในวันนั้น วัลโ้สาวไม่แม้แ่ะมอหน้าเาหาแ่เมินเยใส่เาและเินนำอาเธอร์ไปในรัวเพื่อุยอะไรบาอย่าที่ไม่้อารให้เารู้ ออร์มวาามอไปรอบ ๆ ห้อนั่เล่นและสัเเห็นอเล่นเ็ในะร้ารมุมห้อ ไหนะรูปถ่ายสอพ่อลูวัลโ้ับทารนนึในอ้อมแนอร่าระหที่ทำเอาอีราานั้นเอ๊ะใว่าเ็นนั้นลูใร
หรือว่านาำนัลเาะมีนใหม่และสร้ารอบรัวไปแล้ว
“อะแฮ่ม ๆ เสื้อผ้าใหม่ท่านและ....ท่านัผมับโนหนวเอไ้ใ่ไหม?” แอนเธียเอ่ยและอนนี้ร่าระหอยู่ในุแบบาวแอแลนิสแล้ว ออร์มรับมา่อนะทำท่าถามอะไรบาอย่าแ่อีน็แ่ี้เาไปที่ห้อน้ำเลยำใเินไปในทิศทาที่อีนบอ
ร่าสูเห็นเสาำแพมีรอยวัส่วนสูอแอนเธียับใรบานที่มีระบุวันเือนปีอยู่แ่ที่น่าสสัย ือ ทำไมไม่มีื่อพ่ออเ็อยู่้วยนอสสัยไม่ไ้ว่าเายัมีหวัสำหรับเรื่ออเาับแอนเธียหรือไม่ เาอยาไถ่ถอนวามผิที่ทำับอีนเอาไว้่อนะยอมลับไปรับโทษับอาาัรเือเมื่อบเรื่อเหล่านี้
อนนี้เาอแ่ไ้อยู่ใล้เธอสัรั้ สัวินาทีนึ็ยัี
TBC.
ความคิดเห็น