คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1: Her name is Bolyn
Warning: มีารปรับเนื้อเรื่อให้เ้าับัวละร, Canon Divergence, ราม่าเล็น้อย, มีเนื้อหาสปอยล์าวันพีไลฟ์แอั่น ีั่น 1 อน 1-3
โบลีน—นั่นือื่ออเ้าัวที่รู้มาาปาออาายอเธออย่าโบาร์ ถ้าถามว่าพ่อแม่เธอไปไหนนะรึ? ็รู้แ่ว่าหมู่บ้านที่พวเาอาศัยโนถล่มเละและแม่อเธอ็เป็นในรายื่อที่ถูระบุว่าเป็นผู้สูหาย พ่อเธออยู่ในลิส์อผู้เสียีวิที่อหีบไม้ที่่อนัวเธอไว้นั่นแหละ อาโบาร์เอัวพอีเลยัสินใเอาเธอมาเลี้ยเหมือนลูในไส้เนื่อ้วยเาเอยัไม่แ่านหรือสร้ารอบรัวอนเอ เพราะเาทำานเป็นทหารเรือนั่นแหละและในานะมือวาอาร์ป็้อเลยระเโบลีนน้อยไป้วย
รั้นนึาร์ปพูิลว่าทำไมไม่ฝาโบลีนับาันเสีย เพราะโบลีนยัเ็เินว่าะเินทาเสี่ยายับพวเาในานะทหารเรือ ผลือโบาร์โวยวายแทบเรือแเพราะเายืนยันำเิมว่าะไม่ให้หลานสาวเพียนเียวอเา้อไปอยู่ในเื้อมืออแ๊โรป่าที่เ้านายเาี้(?)
็ไม่แปลที่โบลีนะโมาในเรืออาร์ปที่รายล้อม้วยทหารเรือ เพราะโบาร์ไม่ไว้ใให้ใร็มาเ้าใล้หลานสาวเาแถมโบลีนเป็นเ็ผู้หิที่เิในโลที่มีแ่อันรายไม่ว่าะโรสลั หรืออะไร็าม็ไม่น่าลัวเท่าับมัรฟ้าหรอ
เมื่อโไ้พอประมาถึำยอมปล่อยให้โบลีนอยู่ในวามูแลอนายทหารที่ประำารอยู่ในศูนย์บัาารทหารเรือ เพราะภาริใน่วหลัรวมถึผบ.ทหารเรือ่วนั้นอร้อแมบัับให้โบาร์ทิ้โบลีนให้อยู่ในวามูแลอนายทหารที่ไว้ใไู้แล
ริ ๆ ทุอย่าไปไ้้วยีนระทั้โบลีนไ้่วยนแ่นนึและนแ่นนั้นให้ผลไม้บาอย่าับเธอ ้วยวามหิวอเ็น้อยเลยสวาปามแม้รสาิมันะห่วยแนรับแทบไม่ไ้็ามแ่ผลที่ามมา่าหาที่อาอเ็น้อยแทบลมับ
ผลไม้รสาิที่ห่วยบรรลัยนั่นือผลปิศาาสึาสึ หรือผลโลาหล
โบลีนเลยหมายหัวเป็นทหารเรือั้แ่เ็ เพราะผลปิศาที่เธอไ้รอบรอเป็นผลที่อันรายพอสมวร อนแรเ็หิ็เป็นไ่าแเลยว่าทำไมอาเธอับุาร์ปถึสิแอนรู้ว่าเธอทานผลปิศาแถมับเธอมาฝึหนัอีแ่โมาถึเ้าใถึเนาอพวเา
ส่วนนึที่โบลีนยอมมาเป็นทหารเรือ็เพราะเ้าัวอยาามหาแม่ับสืบว่าเิอะไรึ้นับบ้านเินเอนั่นแหละ ไอ้พวรับาลโลมันุอะไรไว้ใ้พรม็ไม่รู้เพราะยิ่ามหาวามริเท่าไร็เหมือนเอำแพหินวาันสิ่เหล่านั้นไม่ให้เธอรับรู้ (หรือพวระับสู้อารปปิเรื่อเน่า ๆ ไว้ัน?)
แ่เมื่อเ้าัวประเิมานในสายอาีพทหารเรือรั้แร็เอีับโรสลัลุ่มนึ หนึ่ในนั้นทำใบหน้าเธอมีแผลเป็นนอาอเธอเือบสับโรสลันนั้นเละเป็นอาหารปลา หมอบนเรือพยายามรัษาแผลบนใบหน้าสวยแ่็ทิ้รอยแผลเป็นเอาไว้เป็นเรื่อหมายย้ำเือนว่าเธอวรระวััวมาว่านี้ ทุนบนเรือาร์ปรู้ีว่าไม่วรแวเรือแผลเป็นบนใบหน้าโบลีนยเว้นนึ้นมาประำารใหม่ ๆ ะหวิเอฤทธิ์าบอาอเธอ
เมื่อโบลีนอายุไ้ยี่สิบว่า ๆ ็โนาร์ประเไปประุมระับทหารยศสูับเ็เทพโรสลั เพียเพราะเธอเป็นทหารใ้บัาอาร์ปที่มีผลปิศาในรอบรอ ึ่ถ้าเิเหุสุวิสัยึ้น็พอะปะมือับเ็เทพไ้
เ้าอวาสีฟ้าแมเียวเห็นนายทหารหลายนทีุ่้นา บ้า็เป็นระับผู้อาวุโสที่เธอไม่เยเห็นหน้าแ่ไม่โเ่นเท่าับเ็เทพโรสลัที่นั่รายล้อมโ๊ะลมหรอ--โบอา แฮน็อ, อีโฮเ้ โฟามิโ, ูราิล มิฮอว์, เอร์รอโไล์, เโะ มอเรีย, บาร์โธโลมิว ุมะ และินเบ
โบลีนไม่อบารอยู่ในห้อที่มีหลายนรวมัวัน เพราะพลัาผลปิศาเธอที่ทำให้สามารถรับรู้ถึวามินอื่นไ้ มือเรียวไว้หลัและิเล็บนเอนเลือออลอารประุม ร่าระหเินามหลัาร์ปออไปโยที่มีสายาบาู่มอเธอ้วยวามสนใ
“ทำไมเหมือนมีนมอมาที่ันเลยะุาร์ป”
นายทหารัวสูส่ายหัวไปมา “เธอิมานะยัยหนู มอเธอเพราะเธอเอาแ่หน้าบูในห้อประุมไหม”
“เหอะ ๆ ใรลาันมาที่นี่ล่ะ” ร่าระหในุทหารเรือ้าวึ้นเรือไปโยที่มีโบาร์รออยู่ “ิถึันหรือเปล่าุอา”
นัวสูมอมาที่เธอเียบ ๆ แ่็สัเว่ามือเรียวออีนนั่นมีรอยเลือเลยึมือมาู “ถ้าหลานัเล็บนเออี อา้อหาถุมือมาให้หลานริ ๆ”
“ถุมือน่ารำาะายไป” ร่าระหเอ่ย “ับาบไม่สะว”
“ั้น็อย่าัเล็บนเอสาวน้อย” เาบบ่าเล็ไปมา่อนะไปประำำแหน่นเอ โบลีนส่ายหัวไปมา่อนะมอท้อฟ้าสีราม
“วันนี้อาาศีน่าู”
อาาศีแ่ผู้นเป็นมลพิษเนี่ยสิว้อย!!
วันนี้พวเาัารับโรสลัที่มาปล้นามหมู่บ้านเล็ ๆ และเหมือนว่าลุ่มนี้ะมีวามเี่ยว้อับบารอเวิร์าารพบนามบัรที่มีสัลัษ์อ์รในัวลูระ็อ โบลีนพลินามบัรูไปมา่อนะยื่นให้าร์ป
“พวบารอเวิร์” ร่าระหเอ่ย “พวนี้่าปิปาเียบเรื่อใรือัวาร่ะ ะให้ัน้าปาพวเาไหม?”
“ไม่ีว่า เพราะพวนั้นให้ำอบเิมอย่าที่เราเอ”
ไม่ว่าเธอับาร์ปะพยายามเปิปาพวเามาแ่ไหน็ไร้ผล เพราะพวนั้น่าอบว่ามิสเอร์ีโร่ แ่ัวนอมิสเอร์ีโร่ือใรันล่ะ? ะเป็นโรสลััวพ่อหรือทหารเรือ? พวเายัเินทา่อไปเรื่อย ๆ ส่วนโบลีน็เ็บัวเียบอยู่ในห้อนเอที่อยู่บนเรือ บนผนัห้อแปะโน้หลายอย่าทั้เรื่อบารอเวิร์ รวมถึเบาะแสเรื่อแม่นเอที่นเอรู้ล่าสุ
เสียเาะประูัึ้นพร้อมับโบาร์ที่เินเ้ามาในห้อพร้อมาใส่นมอุ่น ๆ และเ้ โบลีนวาปาาล่อนะเอ่ยิล “หลานหยิบเอไ้รู้ใ่ไหม?”
“ลัวว่าหลานะพลาอโปรนะ เ้น้ำผึ้นะวันนี้” นแ่ว่าเอ่ยพลามันบนโ๊ะ “ไ้เบาะแสอะไรเพิ่มละ?”
“อ์รนี้มีบอสให่และสมาิทุน่ามีนโ้เนมเป็นอนเอ ผู้ายะเป็นัวเล ผู้หิะเป็นื่อวันในสัปาห์หรือวันหยุ ส่วนัวนบอสให่นั้นไม่มีใรรู้นอาโ้เนมอย่ามิสเอร์ีโร่” โบลีนเอ่ยพลาัเ้เ้าปา “แ่เาว่าเป็นนที่ลามาถึไม่ทิ้ร่อรอยอะไรให้เราาม่อไ้เลย”
“เี๋ยวเรา็ับไ้” โบาร์เอ่ย “ระวัเป็นโรระเพาะล่ะทานอาหารไม่รเวลา ่วยออไปโนแโนลมบ้า”
“รู้่า” นที่นั่โ๊ะเอ่ยพลาหันมาทามือวาอาร์ป “ลอาะเล่าไ้ยัว่าแม่หายไปไหน”
นรหน้าร่าระหเียบและหันไปทาอื่นนนัวเล็ทำหน้าหิ
“อาอ่ะ!!”
“หลานยัเ็”
“โห....หลานอายุยี่สิบว่าแล้ว”
“็ยัเ็สำหรับอา” โบาร์เอ่ยพลาลุออไป “ไม่รบวนหลานละแ่เอาานไปืนรัว้วย”
“รู้น่าอา” หิสาวที่รวบผมหลวม ๆ เอ่ย่อนะทานเ้ับนม่อพลาพิเ้าอี้และเหม่อมอผนัและพึมพำับนเอ “แเป็นใรันแน่มิสเอร์ีโร่....”
เลส์ทาวน์ านทัพเรือภาที่ 53
โบลีนเินามประบโบาร์และพลเรือโทาร์ปมาในานทัพเรือที่ั้อยู่บนเลส์ทาว์น หลัาไ้รับแ้ว่ามีโรสลัลุ่มนึมาโมยแผนที่เินทาไปแรน์ไลน์ ร่าระหที่เินามหลับุรุษทั้สอมอบรรยาาศรอบ ๆ านทัพระหว่าฟัผู้พันมอร์แนเล่า(หรือโม้)ถึเหุาร์ที่เิึ้น เ้าอวาสีเียวน้ำทะเลเหลือบมออานเอและยับปานเอ
“เาโม้หรืออแหล—อย่าีหลาน” โบลีนฟัมอร์แนพูุยับาร์ปถึเรื่อามหาโรสลัที่เหลืออยู่ในเมือและหยุที่ทหารเรือฝึหันนึ่อนะ้อราวับพิาราอะไรบาอย่า วีรบุรุษอทัพเรือหันมาทาร่าระห
“หลัแยแถว่วยเรียนายร้อยนนั้นที่ใส่แว่นมาพบัน้วย”
“รับทราบ่ะท่าน” โบลีนโ้ให้่อนะยืนพิำแพและนายร้อยแยย้ายไปพัผ่อน เธอุบุหรี่่อนะมอเ็หนุ่มผมสีพีที่ำลัเินพร้อมับเ็หนุ่มผมสีสว่า “พ่อหนุ่มนนั้นนะพลเรือโทอพบเป็นารส่วนัว”
เ็หนุ่มนนั้นสะุ้เล็น้อยและเินามเธอไปนถึห้อทำานอมอร์แน ร่าระหเหล่มออีน่อนะเอ่ยถาม
“เธอื่ออะไรเ็ใหม่”
“ะ—โบี้รับุ...?”
“โบลีนรู้แ่นั้นพอและ...ไม่้อเร็เมื่อเอับเา มีอะไร็พูออไปเลย” โบลีนเปิประูให้โบี้่อนะปิประูและยืนเฝ้าหน้าประูระหว่าที่าร์ปับเ็หนุ่มนนั้นุยัน เธอสะุ้ยามที่าร์ปเินออมา
เาหันมาทาเธอ “ไปับุมผู้พันมอร์แนมาโบลีน”
“รับทราบ่ะท่าน”
“และ....ไ้เวลาเธอุมพวใหม่ที่ะมาประำารบนเรือ้วย” าร์ปบบ่านัวเล็ว่า่อนะเินออไปพร้อมับโบาร์ โบลีนหันไปทานายทหารสอนายที่ยืนะเบ๊ะ
“พวนายสอนมาับัน....”
อนนี้เรืออาร์ปแล่นสู่ท้อทะเลอีรั้และมอร์แนมือวานรอรับโทษอร์รัปั่นอยู่ที่เลส์ทาว์นระหว่าผู้บัาารนใหม่ำลัเินทามารับำแหน่แทนมือวาน โบลีนยืนมอนายร้อยับนายทหารำลัวุ่นับหน้าที่นเอระหว่าที่เียนบันทึอะไรบาอย่า
“ปลเือลมา!” เสียโบาร์ัึ้นระหว่าที่นายร้อยับนายทหารำลัวิ่ทั่วเรือ “ให้ไวว่านี้!”
“เ็ฝึ้อพิสูน์้อพิสูน์นเอ หาพวเธออยาะล่อเรือภายใ้ำสั่ัน” าร์ปเอ่ย “อนนี้โรสลัที่บุเลส์ทาวน์มันล่วหน้านำไป่อนเราแล้ว แ่เมื่อันัไปแล้วรั้นนึันะไม่ปล่อย”
“เ้าใที่พูไหมทหาร!”
“รับท่าน!!!”
โบาร์เยหน้ามอ่อนะส่ายหัวไปมา “โบลีน....่วยลมาาเสาใบเรือ้วยและอย่าห้อยหัวลมาแบบนั้น เี๋ยวพวเ็ใหม่ะใ”
ร่าระหพยัหน้า่อนะเ็บสมุบันทึลระเป๋าเสื้อโ้ทและไ่เือลมา เธอเินมอเหล่านายร้อยับนายทหารเรือวิ่วุ่นับหน้าที่นเอแ่ไม่น่าสนใเท่าโบี้ับเ็ที่เป็นลูายอมอร์แนมือวานำลัยืนเถียอะไรบาอย่านระทั้าร์ปับอาอเธอ้าวเ้ามา
“เ็ฝึ!!” เาวาามอโบี้ับอีน “ใรเป็นนูแลเือรนี้”
เ็หนุ่มผมสีสว่าโบ้ยไปที่เ็หนุ่มผมสีพี “เารับผม”
“เรื่อริหรอ?”
“รับ...อโทษรับท่าน” โบี้เอ่ย
“ผูีเลยนิเ้าหนู เยออทะเลสิท่า” เาเอ่ยยิ้ม ๆ “นายมาับันีว่า ให้พวมือใหม่เรียนรู้เรื่อพวนี้ไป”
“เอิ่ม....แล้วผมล่ะรับ” เ็หนุ่มอีนเอ่ย
าร์ปมอนิ่ “็หาเือแล้วฝึทำ ันหวัว่าพ่อเธอะสอนมาีนะ” โบาร์หยิบเือมาม้วนหนึ่และโยนให้เา
“โบลีน....อยูเา้วย”
“ห๊ะ? อะไรันุอา” โบลีนส่ายหัวไปมาพลามอเ็หนุ่มหัวสว่าที่ทำาปริบ ๆ “ามันมาเ็ฝึ วันนี้เธอไ้ฝึนผูเือรอเท้าไ้แน่” มือเรียวว้าอเสื้อเาและลาไปอี้านอเรือ
ู่ ๆ ไ้ฝึเ็ใหม่เย!!!
TBC.
Writer's talk
แอบมาลฟิวันพีไลฟ์แอั่นแบบเิม ๆ ไม่รับประันวามราม่า เพราะราม่าแน่ ๆ มีโอาสบึ้มเรื่อทิ้เสมอถ้าเสียอบรับไม่ีและวอนรี้ทุท่านอ่านำเือนรหน้าหลั้วย อย่าถามหาวามใสอนาเอ เพราะมีวามเทาพอวรไม่ใ่นี๋า
ความคิดเห็น