คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 11 Mini Him (Rewrite)
Warning: มีารปรับเนื้อเรื่อให้เ้าับัวละร, Aquaman (2018) event, ราม่า (Angst), ารั้รรภ์โยไม่พร้อม (Unplanned Pregnancy), Aquaman and The Lost Kingdom special issue 1 mentioned, ล่าวถึารใ้วามรุนแร (Violence mentioned)
“มิสวัลโ้” เสียแอแลนน่าเอ่ยึ้นพร้อมูบาอย่าที่อยู่ในมือ “พ่อเธอรู้เรื่อยั?”
ัหวะนร!! เธอว่าเธอ่อนีแล้วนะ!!
“นั้น....” วาอราานใหม่เบิ่ว้าเมื่อเห็นว่าในมือแม่นเอมีอะไรอยู่ “แอนเธีย? ใรเป็นพ่อเ็!?! ไอ้หนุ่มที่ไหนมันทำเธอท้อ เารู้ไหมถ้าไม่รู้เี๋ยวะ--”
“ออร์มเป็นพ่อเ็!!” แอนเธียเอ่ยออมา “เราไ้เสียันอนระหว่าเินทาไปไบร์น ันสมยอมเา....” วัลโ้สาว้มหน้าลเมื่อพูออไป เพราะรู้ีว่านรหน้าเป็นรอบรัวอฝ่ายายยัไ็ไม่พอใทีู่่ ๆ มีนมาพูว่าลูายอพวเาไปทำสาวท้อ ทว่าเธอรู้สึถึมือเรียวอแอแลนน่าวาบนไหล่เล็อน เสียปลอบอหล่อนเอ่ยึ้น
“ีแล้วที่เธอพูออมาร ๆ เราะไ้หาทาออ้วยัน.....” อีราินีเอ่ยเสียอ่อนโยน “เธอิไ่อ
“อเ็บเ็ไว้่ะ....” แอนเธียเอ่ย “ยัไแอแลนิส็มีว่าห้าม่าสายเลือราวศ์แม้ะอยู่ในท้อ ยัไเา็หลานอุและยัไัน็้อบอพ่อ”
ร่าระหไม่รู้ว่าพ่อเธอะมีปิิริยาอย่าไรับ่าวนี้ มือเรียววาบนท้อนเอที่ำลัมีอีีวิอยู่ในท้อ—สายเลืออเธอับอ์ายออร์ม แ่ยัไเรื่อนี้พวเา็้อเ็บไว้เป็นวามลับให้รู้แ่พวเาไป่อน เพราะสภาแอแลนิสหาทาให้ลูอเธอเป็นลูนอสมรสอออร์ม ไม่็อ้าว่าลูเธอมีสิทธิ์ในบัลลั์มาว่าอาเธอร์
อไม่ยุ่ับเรื่อบัลลั์นั้นอะไรีว่า เี๋ยวีวิะวุ่นวายแบบีรีส์ัอาวบเรื่อนั้น—ไอ้เรื่อเมิบัลลั์อะไรนั้นนะ แ่ถ้าพวอาวุโสหาเรื่อเธอ็พร้อมปาแ่บใส่ล่ะัน
“เธอะบอวัลโ้ไหม”
“วรบอแหละ” วัลโ้สาวเอ่ย “อย่าน้อยเา็เ็บวามลับเ่ว่านแถวนี้”
ราานใหม่ี้นเอ “เธอพูถึันเปล่า”
“ไม่ไ้พูื่อเลยอาเธอร์” เธอยัิ้ววน ๆ ให้่อนะเห็นว่าแอแลนน่าำลัมอรีศูลเธออยู่ “นั้นอแม่นะ”
“รีศูลโพไอนหนิ” แอแลนน่าเอ่ย “ทำไมเธอไม่เยใ้มันเลย”
“ิว่ามันยัไม่ถึเวลาที่ะใ้มัน” แอนเธียเอ่ย “มัน่อน้าะทรพลัไปนะ”
อาเธอร์มวิ้ว “ทำไมไม่ใ้แ่แรเล่า!?! แบบเธอมีอีอยู่ับัวเลยนะเฮ้ยแอนเธีย”
“รู้ไหมใรเป็นนมแอแลนิส? โพไอนไล่ะ....ันั้นรีศูลนี้สามารถสร้าภัยพิบัิไ้ถ้าใ้ไม่เป็น อีอย่ารีศูลแอแลนูุ้ม่าว่าอีนะอาเธอร์ เพราะเป็นอปมษัริย์”
“เี๋ยวนะ....เธอเป็นสายเลืออเทพแห่ท้อทะเล” แอแลนน่าถามเธอ แอนพยัหน้าแทนำอบ่อนะพู่อ
“แม่ันเป็นลูสาวอเทพโพไอนและเทพีแอมฟริไท์ที่รอาารสัหารอเทพสรามแอรีส เธอ่อนัวอยู่ในอะแมอนนานพอสมวร่อนะเอับพ่อันวัลโ้ ันเลยมีสายเลือเทพเ่าาแม่นะ”
อาเธอร์อิไม่ไ้ว่าถ้าเิวันนึน้อาย่าพ่อเาับลูสาวที่ปรึษาลเอยันริ ๆ แอแลนิสะแ่อนไหม เพราะแรันทัู้่แบบนั้นทะเลาะันทีลุ้นระทึันทั้อาาัรแน่นอน
ู่รัมหาภัย
“อาเธอร์ ลูบอแอนเธียหรือยัเรื่อออร์ม” อีราินีออมอลูายนเอ “อย่าน้อยลูวรอัพเทเรื่อเาแ่เธอนะ เพราะวันนั้นเธอไม่ไ้อยู่ฟัำัสิน”
แอนเธีย็ไม่ไ้อยาสนใว่าอ์ายใอำมหินั้นะเป็นอย่าไรแ่็อีใ็อห่วไม่ไ้เ่นัน เ็สาวผมน้ำาลเ้มมอร่าสูรหน้า
“อนแรอาาัรไบร์นับอาาัรเือะให้เาไปร่อสมุทร ไม่็รับโทษที่อาาัรใในหนึ่ในสอแ่ันเห็นแย้ อาาัรเือเลยยื่น้อเสนอให้....ส่เาไปอาาัรทะเลทรายแทน”
วัลโ้สาวรู้ีว่าถึแม้นั้นสูะหายใบนบไ้แ่็ไม่ไ้หมายวามว่าพวเาะทนสภาพอาาศอโลบนบไ้ทุนแบบเธอับอาเธอร์ สภาพอาาศทะเลทราย็่อน้าโหร้ายพอสมวรทั้ร้อนัในอนเ้าและหนาวัในอนลาืน เ็สาวไ้แ่ัปา่อนะไ้ยินเสียเาะประูเลยลุออไปและเห็นว่าเป็นพ่ออเธอ เลยหลีทาให้เาเ้าไปในบ้าน
“พ่อหายีแล้วหรือไ?” เธอยัำไ้ว่าพ่ออเธอเ็บหนัาารที่โนู่อริอาเธอร์อย่าาลิบีสโมีพวเาในระหว่าานแ่านอาเธอร์ับเมร่าน้อนอนพัฟื้นนานพอสมวร เรียไ้ว่าเป็นวามวินาศสันะโรนทั้สอแ่านบนบแทน
“พ่อหายีแล้วยัยหนู” มือหนาลูบหัวนัวเล็ว่าไปมา “พ่อมาัอะไรไหม”
“เราำลัะลับพอีนะวัลโ้” แอแลนน่าเอ่ยพลาันหลัสอหนุ่มเอร์รี่ออไปนอบ้านนอนนี้ในบ้านเหลือแ่สอพ่อลูวัลโ้ยืนอยู่ในบ้าน วัลโ้สาวสูลมหายใลึ ๆ ่อนะมอผู้เป็นพ่ออนเอ
“พ่อ่ะ....พ่อหาที่นั่ี ๆ ่อนนะ” แอนเธียเอ่ย “มีเรื่ออยาุย้วย”
วัลโ้นพ่อนั่ลรโฟายาวและมอนรหน้า “มีอะไรแอนเธีย”
“ลูอพูรประเ็นล่ะัน” มือเรียวหยิบแท่รวรรภ์มายื่นให้พ่ออนเอไู้ “ลูท้อ”
ที่ปรึษาแห่บัลลั์แอแลนิสเียบลพลามอสิ่ที่อยู่ในมือลูสาวนเออีรั้และถอนหายใออมา เามอลูสาวนเอที่พยายามลั้นน้ำานเอ
“อ์ายออร์ม?”
แอนเธียมวิ้ว วัลโ้เอ่ย
“ลูไม่ไ้ออาห้อออร์มเลยเาไม่ี่อย่า และลูับเา็...ถูผูมั้วยวามวุ่นวายเป็นทุนเิมอยู่แล้ว เิมาู่ัน...”
พ่อเธอใเย็นโร....
“อย่าที่พ่อรู้แอแลนิส็.....ามนั้น ลูะเ็บเ็ในท้อไว้” แอนเธียเอ่ยออไป “อให้พ่อเ้าใ”
“พ่อเยห้ามลูไ้ที่ไหน? และ....ลึ ๆ ลูเอ็รัเาริไหม”
ร่าระเบือนหน้าหนี “ทั้รัทั้เลีย—อารม์แบบาวบนะพ่อ”
วัลโ้นพ่อลุึ้น่อนะับบ่าลูสาวนเอ “ทุนย่อมมีเหุผลในารระทำนเอ อ์ายออร์มเ่นัน”
“แหละ....าวบเอ็ผิที่ทำลายท้อทะเลแ่็มีวิธีที่ีว่าารทำสรามและอ์ายออร์ม็ทำแรไปในหลาย ๆ เรื่อนะ” เธอหันมาทาพ่อ “พ่อหิวยั?”
วัลโ้ำลัอบแ่็ไอ่อแ่นวัลโ้นลูหันวับ “พ่อเป็นอะไรไหม?”
“พ่อแ่สำลัน้ำลายนเอนะ—ะพาพ่อไปทาน้านอหรือทำเอนะ”
“ทำเอีว่าวันนี้ไหน ๆ พ่อมาทั้ที”
วัลโ้นพ่อฝืนยิ้มออไป--เาพยายามปปิอาารป่วยนเอที่ำลัเป็นอยู่ในอนนี้ เพราะไม่อยาให้แอนเธีย้อวิัวลับอาารป่วยเานไม่เป็นอันทำอะไรเลย ไหนอนนี้เธอ็ำลัท้อ็อยาให้สุภาพิและายลูสาวนเออยู่ในเ์ี แ่อย่าน้อยเา็ฝึเธออะไรในหลายอย่า ๆ เพื่อให้เธอรับำแหน่ที่ปรึษาราาแห่แอแลนิสไ้ถ้าวันนั้นมาถึ
อย่าน้อย็อเห็นหน้าหลานไ้ไหม....
“นี่พ่อ...ถ้าลูไ้ลูายอั้ื่อลู้วยื่อพ่อแ่ถ้าลูสาว็ามแม่” เสียอแอนเธียปลุเาออาภวั์ วัลโ้นพ่อยิ้มออมา
“พ่ออนุา”
อีราาแห่แอแลนิส หรืออ์ายออร์มไม่รู้ว่านเอมาลเอยที่อาาัรทะเลทรายไ้อย่าไร แ่สิ่ที่เารู้ือพี่าย่าพ่อนเอับราินีใหม่แห่อาาัรเือเป็นนส่เามาที่นี่เพื่อแลับารที่ไม่้อรับโทษที่อาาัรไบร์น หรืออาาัรเือ อย่าเลวร้ายสุอ์ายทรราอย่าเา็โนส่ไปสัเวยในร่อสมุทรให้สาสมับสิ่ที่เาทำในอนที่ยันั่บัลลั์แอแลนิส
อาาัรทะเลทรายนั้นมีสภาพอาาศที่โหร้ายทั้ใน่วเ้าที่อาาศร้อนันผิวหนัแทบไหม้และ่วเย็น็หนาวถึระู ถึเาเป็นนั้นสูที่สามารถหายใบนบไ้็ริแ่็ไม่ไ้หมายวามว่าะสามารถอยู่ห่าาน้ำไ้เ่นัน แ่ผูุ้มนัโทษะเหม็นหน้าเาพอสมวรเพราะพวเาให้น้ำ็ริแ่็เป็นารให้แบบส่ ๆ นเา้อเลียน้ำาภานะที่หล่นบนพื้นเพื่อให้พอมีีวิรอไปถึอีวัน ไหนะโนผูุ้ม้อมอี
เมเรียสหนุ่มพยายามหนีออาุทะเลทรายหลายรอบแ่็ไม่วายที่ะโนัและโยนลับไปในุนร่าายไ้แผลหลายแผล เาลเอย้วยารเย็บแผล้วยนเอหลายรอบ มันเป็นแบบนี้วนไปเรื่อย ๆ นเาุิไ้ว่าบัลลั์นั้นมันอาไม่เยเป็นอเาแ่แรแล้ว
เ้าอผมสีทอำาวแทบำไม่ไ้ว่าโนัมาี่เือนแล้วแ่็รับรู้ว่านานพอสมวราเส้นผมับหนวเราที่ยาวึ้นนรุรั
เาิุที่นี่นายอย่าแน่นอน
สำหรับออร์ม เมเรียสแล้ว ุทะเลทรายอาเป็นทีุ่มัเาแ่แอนเธีย วัลโ้นั้นเป็นที่พึ่พาทาิใให้เาไม่สิแไปมาว่านี้ แม้หนุ่มผมสีสว่าะผลัไสแอนเธียออไปาีวิริไ้แ่เธอันเป็นสิ่เหนี่ยวรั้ิใเาไ้ในเวลานี้—ำทุอย่าเี่ยวับวัลโ้สาว ทั้โรหน้าสวยุรูปปั้น เส้นผมสีน้ำาลเ้ม วาสีน้ำเิน และรสูบอเธอ
“ท่าทาเ้าะอบหลอหลอนถึในฝันนะแอนเธีย วัลโ้” เมเรียสหนุ่มหัวเราะประประันในะาที่น่าสมเพอนเอที่ราวับปลไปแล้วว่าไม่มีโอาสเห็นเธอแล้ว
ป่านนี้นาำนัลน้อยเานั้นไปเอนี ๆ แล้ว....
เ้าเือน่อมา....
แอนเธียหายใเ้าออรัว ๆ โยมีน้อสาวแฝอออร์มุมมือเรียวไว้ระหว่าที่เ็สาวพยายามออแรที่ะลอลูออมา แอแลนน่ามาทำลอให้เธอริมหาแถวบ้านประภาารอรอบรัวเอร์รี่ราวับเ็ในท้อเลือเวลาและสถานที่เิไ้ีมา เพียเพราะเธอแวะมาเยี่ยมรอบรัวเอร์รี่ใน่วที่ท้อำลัโพอสมวร
ยอมรับว่าเ็ในท้อเธอนั้นิ้นแรมาในบาืนนแอแลนน่าเล่าว่าออร์มับนิ์อนอยู่ในท้อพวเา็อบิ้นและอแั้แ่อยู่ในท้อแล้วเ่นันแ่็ผ่านมาไ้้วยี แม้ว่าออลแว็์แทบะไม่่วยเธอูแลสอแฝนั้น็าม เพราะเาถือว่ามันเป็นหน้าที่อหล่อนที่้อูแลทายาทแห่บัลลั์แอแลนิส
โอ้โหไอ้ราาเฮวย ทัศนิ็เฮวย
ยัเราะห์ีที่แอนเธียมีนรอบ้าบาส่วนที่อยัพพอร์ท (บาส่วนที่ว่า ือ รอบรัวเอร์รี่ เมร่า และวัลโ้พ่ออเธอ) อนนี้ไอาน่าอาอเธอยัไม่รู้ว่าหลานสาวอย่าเธอำลัท้อแ่ถ้ารู้....มี่าว่วนในแอแลนิสว่าอ์ายแอแลนิสอหัาย เพราะไปทำหลานสาววันเอร์วูแมนท้อ
“เห็นหัวเ็แล้วแอนเธีย” แอแลนน่าเอ่ยระหว่าที่แอนเธียพินิ์และุมมือเรียวแทนนที่วรอยู่รนี้อย่าออร์ม หรือพ่ออเธอที่ำลั่วยานอาเธอร์ในสภาึ่เธอ็เ้าใเพราะถ้าไม่มีวัลโ้นพ่อ สภาอาวุโสรุมทึ้อาเธอร์แน่นอน
เสียร้อไห้้าอทารัึ้นนวัลโ้สาวลืมวามเ็บปวทุอย่าในวินาทีนั้น เมื่ออีราินีอุ้มเ็มาให้เธอ
“ลูาย” หล่อนเอ่ยยิ้ม ๆ “เธอับออร์มไ้ลูาย”
นิ์ยัให้แอนเธียพิหลัับร่าอหล่อนในะที่วัลโ้สาวอุ้มลูนเอมาแนบอนเอ สาวผมน้ำาลเ้มมอร่าเล็ในอ้อมแนนเอที่มีเรือนผมสีสว่าบา ๆ ับวาสีฟ้าราวับถอแบบมาาออร์มทุอย่า
ัลอและวาั ๆ
“ิื่อให้เ็ยั” แอแลนน่าเอ่ยพลามอทารในอ้อมแนอีน “เหมือนพี่อลูอนเิเลยว่าไหมนิ์”
“อ่า....ำไม่ไ้อ่านะแม่” เมเรียสสาวมอพลานวบ่านพินเอไปมา “โอเไหมแอนเธีย”
“ันโอเ....” เธอมอลูายัวน้อยในอ้อมแน—ผลผลิที่เิาเธอและออร์ม “นูเียส ันให้เาื่อนูเียสแบบพ่ออัน”
“เป็นื่อที่ี”
แอแลนน่าและนิ์่า่วยพยุแอนเธียลับเ้ามาในบ้านประาร ประวบับที่อาเธอร์และวัลโ้มาพอี ราาแห่แอแลนิสบบ่าแสวามยินีับผู้เป็นอาารย์นเอที่ไ้เป็นุาแล้ว ายผมำแมาวมอเ็ในอ้อมแนหลานนเอยิ้ม ๆ
“เาื่อ....”
“นูเียส่ะ—ลูั้ามื่อพ่อแหละ...” แอนเธียเอ่ยยิ้ม ๆ พลาหยอล้อับทารในอ้อมแนนเอไปมา่อนะลบนโฟาเพื่อถ่ายรูปามำวนอทอมที่ให้รอบรัววัลโ้ถ่ายรูปับสมาิใหม่อย่านูเียส เมเรียส
“โอ้โห....เ้าหนูมันออร์มอนเบบี๋ใ่ไหม น้ำยาไอ้น้อายมันแรมา” เอร์รี่หนุ่มเอ่ยพลามอเ็ในอ้อมแนแอนเธีย แอแลนน่าพยัหน้ายิ้ม ๆ ่อนะเห็นว่าแอนเธียำลัร้อไห้ออมา
“เฮ้.....เธอโอเไหม?”
“แ่ีใที่ไ้เป็นแม่แ่เสียใบาอย่า” วัลโ้สาว้มลูบหน้าผาลูายนเอ “แ่่ามันเถอะ่ะเี๋ยวัน็ปรับัวไ้เอ”
“เี๋ยวัน่วยอีแร” อาเธอร์เอ่ยยิ้ม ๆ “ให้ลุนนี้่วยูแลหลาน”
ใบหน้าสวยอวัลโ้สาวที่ำลัเศร้าแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้านิ่ทันทีราวับน้ำาหลับเ้าไปในใบหน้า วาสีน้ำเินเ้ม้อมอที่ายร่าสู่อนะยับปาออมา
“ไม่ีว่า....เี๋ยวุะสอนอะไรให้ลูันแปล ๆ”
“นี่ลุอลูเธอนะ!!!”
TBC.
ความคิดเห็น