คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Stay with you
Stay with you
“มันใ้เวลานานมาว่าผมะรู้ว่าุมีบ้านพัอยู่ทาเยอรมันอนใ้”
ออร์สันเอ่ยระหว่ายระเป๋าเ้าบ้านพัโยมีเธอับนับรถส่วนัวเินนำเ้าไป้าในบ้าน
ายวัยลามอรอบ ๆ บ้านพัอย่าสนสนอสนใ เพราะส่วนัวเาเอไม่มีบ้านพัาอาาศส่วนัวแบบเธอเลย
อย่ามา็้อเ่าเอาหรือไม่็ั้เ้นท์เอา
าริน่าหันมาทานับประำระูล่อนะโ้อบุให้อย่าสุภาพ
“มีอะไร็เรียผม็ไ้หรือ...”
ายรหน้าระิบ “รถในโรรถอพ่อุหนู หมายถึรถอีันนะรับยัใ้ไ้อยู่”
เาเอ่ยพลาโ้ให้นรหน้าและเินออไปทันทีอย่ารู้านว่าอย่าัวามเป็นส่วนัวพวเา
าริน่าเินไปเปิม่าน่อนะยิ้มออมา
“รนี้วิวสวยนะออร์สันมาูสิ...” เธอวัมือเรียนที่ยืนมาูวิว
“อื้ม....็ใ้ไ้นะแ่มีบาสิ่สวยว่าวิวทะเลสาบรนี้อีาริน่า”
ออร์สันเอ่ยพลา่อย ๆ ออีน “ุไ”
หิสาวหัวเราะพลาโอบออีนและูบอย่าหยอล้อ
มืออายรหน้าับเอวอีแน่น่อนะเริ่มูบอบไปบ้า
เธอผละออ่อนะเินไปหยิบระเป๋าเินทา
“ันพาไปูห้อนอนามมาสิ”
“เราะนอนแยันหรอาริน่า”
ายวัยลาเอ่ยอย่าหยอล้อพลายระเป๋าเินทาามหลัเธอไป
“ั้น...”
“ทำไมเราไม่ั้อมนอน้วยันเผื่อว่า.....”
ออร์สันยิ้มเ้าเล่ห์ “แบบไหน ๆ เรา็เป็นแฟนันแล้วนะรับาริน่า~”
หิสาวหน้าแเียบ
ๆ และไหล่อีนแบบเบามือ ายวัยลาแล้ร้อโอ้ยออมาพลาส่สายาวนให้สสาร
“ทำไมุอบมือหนัับผมั”
เาเอ่ย “สสัยัว่าหลัแ่านผมะโนภรรยาทำร้ายไหมหนอ”
“อย่ามโน่ะออร์สัน
เรายัไม่ไ้แ่านันเสียหน่อย” เธอเอ่ยพลาเปิประูห้อพั
ึ่ในอีเป็นห้ออพ่อแม่เธอมา่อนแ่อนนี้เป็นห้อพัที่วาเปล่าไปแล้ว
ร่าสูเินไปเปิหน้า่าและสูอาาศ้านอเ้าลึ ๆ ่อนะหันมาทาอีน
“พาผมเที่ยวหน่อยสิ
ผมไม่เยมาเยอรมันเลย”
“ไ้....ว่าแุ่ับรถไ้นะออร์สัน”
าริน่ายัไหล่ “โรรถถัาบ้านพััน มีรถอพ่อออยู่
เราใ้เพาะอนที่มาพัผ่อนเท่านั้นนะ”
ออร์สันยยิ้มมุมปาพลามอหิสาวรหน้าอย่าหยอล้อ
แนอายวัยลานโอบเอวอเธอ
“อย่าูถูผมสิ....”
“ั้นามมาเลย...เราอา้อรวสภาพรถ่อน
ไม่อยาึ้นรถประำทาในเยอรมันหรอนะ”
้อยอมรับว่าพ่ออเธอ่อน้าะูแลรัษารถเป็นอย่าี
เพราะเมื่อพวเาเ้าไป็พบว่ารถนั้นมีผ้าลุมันฝุ่นไว้
าริน่าึผ้าลุมรถออมาและออร์สันมอรถรหน้าแบบอึ้ ๆ
เพราะรถันที่นับรถประำระูลที่ไ้เอ่ยไว้เป็นรถยุโรปที่่อน้าล้าย ๆ
รถสายลับในหนัเาใ้ัน
มือหนาเปิฝาระโปรรถและรวสอบเรื่อยน์ทันที
าริน่าเปิไฟโรรถให้อีน่อนะนึอะไรบาอย่าออมาไ้
“เธสาร์ละ?”
เธอถามอย่าสสัย
เพราะปิอีนมัิลูายอเามาแ่ไม่ยัะเห็นเาั้แ่ที่ออร์สันมายืนอยู่ที่หน้าบ้านเธอละ
“เาบอผมว่าอะไรรู้ไหม?”
ายวัยลานที่รวรถรหน้าเอ่ยึ้นพลาพับแนเสื้อึ้น
“พ่อวรมาอยู่ับาริน่าแบบสอ่อสอโยที่ไม่มีผมเป็นว้าวาอ”
าริน่าหัวเราะพลามอหน้าอีน
“ลูายุนี่มันัวี
ๆ นี่เอ”
หิสาวเินไปเ็ราบน้ำมันเรื่อที่แ้มอีฝ่ายให้อย่าหมั่นเี้ยว
เาส่เสียรอ่อนะแบอีนึ้นบ่าไปทันที นโนแบร้อพลาทุบบ่าอีนให้วาเธอลแ่ร่าสู็ไม่สะทสะท้านอะไร
ทัู้่รไปยัห้อนอนให่
ออร์สันวาร่าอีนบนเีย่อนะึ้นร่อมร่าระหส์่อนะโน้มัวไปใล้
ๆ ลำอเรียว หิสาวรู้สึถึลมหายใร้อน ๆ รามผิวหนัเนียน
ริมฝีปาอร่าสูเลื่อนมาที่ใบหู่อนะระิบอะไรบาอย่า
“นีุ่ำลัิลึับผมใ่ไหม.....”
เาเอ่ย “แ่ะวนไปว่ายน้ำเย ๆ เอาริน่า” ร่าสูหัวเราะ่อนะแลู้บแ้มเธอ
“แ่เอาริอนนี้็ไ้เลย”
“ออร์สัน!!”
“ละว่ายน้ำหรือ....”
เา้มหน้าลไปหาอีน าริน่าันหน้าอีนออไปพลาลุนั่มอนที่หล่นไปอับพื้น
“น้ำในทะเลสาบที่นี้อุหภูมิ 20-24
อศานะุ....” หิสาวเอ่ย “แ่ถ้าอยาหนาวนเป็นไ้็ามในะ”
าริน่าลุาเีย่อนะึอีนึ้นมา
“เราลอเอารถไปับเล่นรอบเมือีว่าไหม? ุบออยาให้ันพาทัวร์นิ” ออร์สันส่เสียรอ่อนะเินไปหยิบโ้และผ้าพันอออมาาระเป๋าเินทาอเา
“รถอยู่ที่เิมมาสิบว่าปีะสาร์ทิไหม?”
“ุบอเอว่าให้ลอู่อน”
้อยอมรับว่าในอนแร
ๆ พวเาหวั่นว่ารถะสาร์ทไม่ิและ้อใ้วิธีารเินไปในเมือ
หรือึ้นรถประทาไป-ลับแทนแ่...รถันสาร์ทิ เลยไม่้อใ้วิธีแบบที่ิไว้่อนหน้านั้น
เมือที่พวเามาพัผ่อนนั้นเป็นาริน่าล่าวไว้ริ ๆ เพราะอนนี้น่อน้ามาพัผ่อนน้อย
ทำให้มีวามส่วนัวึ้นมาบ้า
นในแถบนั้น่ารู้ีเรื่อารเสียีวิออรัมนรีทาร์ิน
็ไ้แ่ถามฝ่ายหิว่าะทำยัไับีวินเอ่อ ่าวยเลิารหมั้นับาเลน
มาเล เนี่ยริไหมหรือเป็นารสร้าระแส รวมถึ....่าวลืออย่าาริน่า
ทาร์ินโนถอนหมั้นเพราะนอใ เธอเออยาะไปเะนสร้า่าวลือริ ๆ
เพราะเธอับัวู่หมั้นเป็นนลันเอว่าถอนหมั้นัน ใรันะมีวามสุับนที่นเอไม่ไ้เลือัน
ออร์สันเห็นท่าว่าาริน่าหมอารม์เที่ยวแล้ว
เพราะสีหน้าอีนที่บูบึ้ ิ้วที่มวเ้าหาัน เลยัสินใลับบ้านพั
“ไม่ ๆ
ันไม่บอหรอ” าริน่าที่ำลัเริ่มมึนเพราะฤทธิ์แอลอฮอร์ รินเบียร์ใส่แ้ว็อ่อนะระื่มนหม
เธอเ็ปา้วยหลัมือนเอ่อนะรินเบียร์ใส่แ้ว็อและถามอีน “พูหรือท้า?”
นที่นั่ร้ามเท้าาเอ่ย
“พู”
“เราเรื่อุับ....เอิ่มภรรยานแรหน่อยไ้ไหม?”
ายรหน้าเธอเียบลและสลับับแ้ว็อรหน้าสัพั่อนะเอ่ย
“ผมับเธอเอันรั้แรที่ฮาร์วาร์
เธอลเรียนวิาเียวับผมในอนนั้น เราเริ่มาเป็นเพื่อนร่วมลาสพันามาเป็นวามรัและแ่านเมื่อเรียนบ
ผมับเธอำลัสร้าฝันเรื่ออนา รอบรัว ่อมาเธสาร์็เิ.....”
เาเว้นเสีย “ทว่าภรรยาผมพบว่านเอป่วยเป็นโรมะเร็และะมีีวิไม่ถึอนที่เธสาร์เ้าเรหนึ่แน่นอน
ผมเลยใ้เวลาับเธอให้มาที่สุเท่าที่ะทำไ้ หลัาเธอเสียผม็ูแลลูายมานเียวลอนระทั่.....”
ออร์สันหัวเราะออมา่อนะมออีน
“พูหรือท้า” ายวัยลามอนที่เหยียนอนับโฟา
“ท้า”
“นั่ัผม”
เาบันเอ “เถอะน่า....าริน่าผมไม่ัุหรอ” หิสาวส่ายหน้าให้นเอ่อนะเินไปหาอีนและนั่
เธอใ้แนนเอโอบออีน่อนะพิหัวับไหล่อเา
มือหนาลูบไปามเส้นผม่อนะเอ่ย
“ะเลิเล่นยั”
เธอพยัหน้าและ้อาอีนอย่าไม่ละสายา
“มีใรบอุไหมว่าาุสวยเหมือนสีน้ำทะเลหมยถึ....สีฟ้าน้ำทะเลนะ”
ายรหน้าทำท่านึไปมา่อนะอบออไป
“ไม่รู้สิ...ผมลืม”
มือเรียวทุบอีน่อนะลุหนีแ่โนร่าสูอเอวแน่น “อย่าเพิ่ลุหนีผมสิาริน่า
ทาร์ิน” ออร์สันเอ่ยพลาหยิบบาอย่าออมาาระเป๋าาเที่มีรูปร่าเป็นล่อสี่เหลี่ยมำมะหยี่สีำ
เาโว์ให้เห็นว่าอ้าในืออะไร
าริน่าเอามือป้อปานเอและร้อไห้ออมา
เพราะเธอเห็นแหวนเินที่มีเพรเม็เล็ ๆ ประับอยู่ นรหน้าเอ่ย
“าริน่า ทาร์ิน
ไม่ทราบว่าุอยาะใ้ีวิร่วมันับผมในานะมิสิสเรนนิไหม?” หิสาวปาน้ำาลว
ๆ ่อนะเอ่ย
“ุรู้ำอบอยู่แล้วแ่ันะย้ำมันอีที”
เธอระิบ้าหู “ันล่ะ”
นัเียนอพู
ราบอโทษรีเอร์ทุท่านที่หายไปสอวันับอีรึ่วัน
#หรา อีไม่ี่อนบแล้วสำหรับฟิเรนนิ
วามริมีหลายพล็อที่อยาเียนแ่.... //มอไหอนิยาย
อหยุไว้่อนฮ่า ๆ และสำหรับอนนี้เอันเมื่อรวาล้อาร--
ความคิดเห็น