คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Two heartbeats
Two heartbeats
าริน่านอนพิับแผ่นออออร์สัน
หิสาวรู้สึแปล ๆ เหมือนับอยาอาเียนเลยลุพรวไปห้อน้ำ่อนะอ้วที่ัโร
ร่าสูอออร์สันลุมาูอีนและรวบผมเธอึ้นสู
มือหนาลูบไปามแผ่นหลัอเธอไปมา่อนะะโนรียลูายนเอ
“สาร์อน้ำให้พ่อหน่อย!!”
เามอาริน่าที่เินไปบ้วนปาและเินไปอุ้มร่าระหส์ที่อยู่ในเสื้อเิ้ให้นอนพัที่เีย่อนะเินไปสวมเสื้อยื
เพราะอนนี้มีแ่าเบ็อเอร์ปปิร่าาย
เธสาร์เินมาพร้อมับแ้วน้ำในมือนเอและส่ให้อีน่อนะเินออไป เพราะ้อไปเรียมรถให้ทันทีที่พ่อเาบอ
“เี๋ยวผมพาุไปหาหมอนะ”
ออร์สันบอพลายื่นาเายาวแบบสบาย ๆ ให้อีนสวมไป
“ันแ่เพลียเอออร์สัน....”
หิสาวเอ่ยะที่เินไปึ้นรถ โยัวเาให้เธอไปนั่หลัเผื่อว่าอีนะนอนพัระหว่าไปที่เินทา
“อย่าน้อยุ็นอนพัระหว่าที่เราไปโรพยาบาลแล้วัน”
ออร์สันับรถ่อนะเลี้ยวไปามทาไปโรพยาบาล
ายวัยลานอรถ่อนะเินมาพยุอีนไปพบแพทย์
เารอรายละเอียเี่ยวับัวเธอให้พยาบาลรเาท์เอร์่อนะนั่รอระหว่าที่อีนไปรวร่าาย
มือหนาว้ามือถือมาู่อนะพบว่ามีสายไม่ไ้รับาเพื่อร่วมานเลยรีบโทรลับ่อนะพบเสียว้าาปลายสาย
(ออร์สัน!!
แรับสายันไ้ะที!!)
เสียปลายสายะโนันิที่แบบว่านรอบ้ายัไ้ยิน ออร์สัน้อุ๊ปา
“ันอยู่ในโรพยาบาลนะเบรนอล
เียบ ๆ หน่อย” ายผมน้ำาลแมเทาเอ่ยพลาเาหัว “ืออาเ้าาน่วบ่ายไปเลยเพราะพาาริน่ามาเ้าโรพยาบาลนะ”
ปลายสายส่เสียล้ายสสัยอะไรบาอย่า
(หมายถึ....แม่แฟนเ็นาย?)
“เออนั้นแหละ!!”
เาเอ่ย่อนะเห็นาริน่าเินออมาาห้อรวเลยบอลับปลายสายว่าเาะิ่อลับไปในภายหลั
หิสาวนั่ล้า ๆ เาและเียบลนน่าสสัยเลยัสินใพาอีนไปร้านาแฟที่ใล้ับึโรพยาบาล
หิสาวิบ็อโแลร้อน่อนะมอหน้านที่นั่ร้าม่อนะเอ่ย
“ออร์สัน หมอบอเรื่อผลรวแล้ว....” เธอมอมือนเอและพู
“ันำลัท้อ”
ออร์สันเือบสำลัาแฟแล้วทันทีที่เธอบอเาว่าท้อ
เามอเธอแบบาปริบ ๆ ่อนะั้สิไ้และลุาโ๊ะมาออีนแน่นอย่าีใ
มืออเาลูบไปามโรหน้าเรียวและูบไปามโรหน้าแบบไม่แร์สายานในร้าน
“ท่าทาสมใอยาเธสาร์แล้วสิ” เาเอ่ยึ้นพลาเรียพนัานมาเ็บเิน่าอาหารเ้าอพวเา่อนะเินลับบ้านไปเอร์ไพร์ลูายนเอะหน่อย
“นี่ผม้อเรียพี่าริน่าว่าแม่แล้วใ่ไหมรับ?”
เธสาร์เอ่ยอย่าหยอล้อะที่นเออ่านหนัสือเรียมสอบเ้าเป็นำรว เพราะเาเบนเ็มาอาีพนัฟุบอลมาเป็นำรวแทน
ส่วนเหุผลที่อยาเป็น็ยัไม่ยอมบอว่าทำไมแ่ัวออร์สันเอ็ไม่ไ้ห้ามอะไรลูายอเา
“แล้วแ่ลู...”
“ผมอิื่อน้อไ้ไหม”
าริน่าแล้เหยียบเท้า(อี)รุ่นน้อนเอ่อนะพู
“ยัไม่รู้เลยว่าไ้น้อายหรือน้อสาวนะสาร์”
เ็หนุ่มออีนโยไม่เรในพ่อที่ยืนอยู่นอีน้อแล้ไอ
“แหม....ผมื้นเ้นนิน่าที่แม่ะมีน้อ”
เ็หนุ่มผมน้ำาลเอ่ย “แบบผมอยามีน้อมานานแล้ว”
“สมใไหมละเธสาร์”
ออร์สันเินมานั่โฟาัยาริน่า่อนโอบไหล่แน่น
นนเป็นลูแบหนัสือเินึ้นห้อไปและอ้าว่าอยู่ในห้อนอนอ่านหนัสือมีสมาธิมาว่า
“เอาเถอะรับ....ผมอัวไปอ่านหนัสือบนห้อีว่ารับ
เี๋ยววามันะึ้นเพราะนแถวนี้ะสวีทัน” าริน่าส่ายหน้าให้เธสาร์ที่เินึ้นไปห้ออนเอ่อนะหันมาพิไหล่อีนที่ำลัูทีวี
มือหนาอออร์สันลูบรท้ออีน
“เอาริ
ๆ” ายผมน้ำาลแมเทาเอ่ย “ผมอยาไ้ลูสาวนะ”
ร่าสูลูบท้ออีนอย่าแผ่วเบา่อนะพู “ถ้าไ้ผู้หิผมะั้ื่อว่าลูมิย่า
ลูาย็....เรเวน?”
“ลูมิย่า
เรนนิ.... เรเวน เรนนิ....” าริน่าทำท่านึและหันมาทาเาพลาหอมแ้ม “านแ่็เิเพื่อนเรามา—“
“าิุที่เยอรมันละ”
“ิว่าพวเาะรับไ้หรอที่ันแ่านับพนัานบริษัทอายุราวพ่อ
เหอะ ๆ อย่าีว่าออร์สัน”
“สมใไหมละเธสาร์”
ออร์สันเินมานั่โฟาัยาริน่า่อนโอบไหล่แน่น
นนเป็นลูแบหนัสือเินึ้นห้อไปและอ้าว่าอยู่ในห้อนอนอ่านหนัสือมีสมาธิมาว่า
“ิว่าพวเาะรับไ้หรอที่ันแ่านับพนัานบริษัทอายุราวพ่อ
เหอะ ๆ อย่าีว่าออร์สัน”
ออร์สันถอนหายใ่อนะลุไปาโฟา
เพราะเา้อเรียมอาหารเย็นแล้ว าริน่าลุามอีนไปในรัวแ่โนอีนไล่ให้ไปนั่รอ
าริน่าะโนมาาห้อทานอาหาร
“ันท้อนะไม่ใ่ป่วย!!”
หิสาวเอ่ยพลาออ่อนะเห็น้อวามาเพื่อน ๆ
เธอส่มาเพราะไ้่าวเรื่อเธอลับมาอเมริาแล้ว
ิถึ
– เลอา
มาอเมริาไม่บอเพื่อนให้ไปรับเลย
– าร่า
ันเินสวนเธอที่สนามบิน
ไม่ทัเลยนะ – ลุ
าริน่านั่ไล่อบ้อวามที่ส่มาเรื่อย
ๆ ระหว่าที่ออร์สันเรียมมื้อเย็น เธสาร์ลมานั่รอที่โ๊ะ เ็หนุ่มมวิ้วมอพ่อนเออย่าสสัยและสะิรุ่นพี่สาว(ที่ำลัะเป็นแม่เลี้ยอเา)
“ท่าทาพ่อผมผีเ้านะรับเพราะร้อยวันพันปีะับระทะับะหลิวเ้ารัว”
เธอมวิ้วให้อีนอย่าสสัย สาร์อธิบาย่อ “แบบ....พ่อเ้ารัวรั้สุท้าย็อน่อนแม่ผมเสียานั้น็เ้ารัวนาน
ๆ ทีรับแม่เลี้ย”
าริน่าีแนนที่นั่ร้าม
“พอเธอเรียันว่าแม่เลี้ย
ันนลุแปล ๆ” ออร์สันเินเ้ามาพร้อมานอาหาร
เธสาร์ลุมา่วยพ่อนเอถือาน่อนะมอาหารรนเอ
“ลิ่นใ้ไ้
แ่ะินไ้ไหม็อีเรื่อ—“ เาโนพ่อนเอเหัว “โอ้ยพ่อนี้็....มือหนััรับ”
ายผมน้ำาลแมเทายัไหล่
“มือแม่เลี้ยหนัว่ารู้ไหม” าริน่า้อเม่นแบบุ ๆ
เิว่าะเผาเธอรนี้เลยหรือไ? ร่าสูี้แบบหยอ ๆ “เห็นไหมแม่โธรแล้ว”
ร่าระหส์ที่นั่เอ่ย
“ออร์สัน่ะทาน้าวไป.....”
หิสาวเอ่ยพลาทานอาหารรหน้าอย่าเอร็อร่อย
เพราะอน่วเที่ยถึบ่ายทานไปน้อยมาพอถึมื้อเย็นเลยทานไปเยอะ
าว่าเพราะนเอท้อเลยทานเยอะว่าปิ เธสาร์เริ่มทานไปแล้วบ้า
“สรุปินไ้เหมือนเิมรับ”
ออร์สันลอามอลูายนเอ่อนะบบ่าและพูบาอย่า
“แทอไ่าวไม่ให้ไหม้่อนไหมเธสาร์”
“พ่อ!!”
าริน่าไม่เยรู้สึอึอัแบบนี้มา่อนเลยในีวิ
อนนี้ร่าายอหิสาวสั่นไปหมแล้ว เธอำลัเรียมยื่นเรื่ออเป็นพลเมืออเมริาหลัาที่ย้ายมาอยู่ับออร์สันและลู
แม้ว่าอีนะปลอบแล้วว่าเธอผ่านไ้แน่แ่็ัวลอยู่ี
เธอลูบท้อนเอไปมาและภาวนา้ำไป้ำมา
นระทั้เ้าหน้าที่ประาศเรียื่อเธอไปในห้อ หิสาวยื่นเอสารให้เ้าหน้าที่ไปทั้หม่อนะนั่ล
เ้าหน้าที่รหน้าาริน่ามอ่อนะเอ่ย
“ามหมายแล้ว
ุะยื่นำร้อเป็นพลเมืออเมริาไ้่อเมื่ออาศัยอยู่อเมริาไม่่ำว่าห้าปี
แ่ถ้าสมรสับพลเมืออเมริัน็สามปี ุ้อทสอบารใ้ภาษาอัฤษ
ประวัิศาสร์อเมริา อื้ม....ุเพิ่ทะเบียนสมรสับสามีุ?”
“แ่เรายัไม่มีพิธีแ่านอย่าเป็นทาาร”
าริน่าเอ่ยามวามริ เ้าหน้าทีู่เอสารในมือนเอ่อ
“ุเพิ่ทะเบียนสมรสับมิสเอร์ออร์สัน
เรนนิไ้ไม่นาน” หล่อนมอาริน่า่อนะเอ่ย “เราะทำรีนาร์ใหุ้่อนนะมิสทาร์ิน
และอีสามปีถึะมาเรื่อเปลี่ยนสัาิเป็นพลเมืออเมริันถาวรไ้”
าริน่าพยัหน้า่อนะเ็น์เอสารสอสามอย่าและลุออไปาห้อ
หิสาวถอนหายใอย่าโล่อ
“าริน่า!!”
เสียอนบานเอ่ยึ้นเรียนเธอหันมาเอับเลอาที่อนนี้ทำานอยู่ในสถานทูแล้ว
ทั้สอเินมาอามประสาเพื่อนสาวสมัยเรียนมหาวิทยาลัย าริน่าไ้่าวาเลอามาว่าอนนี้เธอหมั้นับฮานแล้ว
(แม้่วแระโนอนาินพ่ออเธอปราม) หิสาวเลยัสินใบอเรื่อที่ะย้ายมาอยู่อเมริาอย่าถาวร
ยเว้นเรื่อที่ำลัท้อ
เลอาัสินใถามเธอ
“แล้วเธอับออร์สันละ?” าริน่าัสินใบอเพื่อนสาวามวามริ
“เราทะเบียนสมรสันไปละและันท้—“
มือเรียวปิปานเอทันที เลอาหน้าเหวอทันที
“เธอท้อ!!”
นัเียนอพู
อีประมาหนึ่อนบ
(อามีอนพิเศษอีอน) ยอมรับว่าอนแรที่แ่ฟิผอ. ือ สนอนี้นเอ-- //โนลบ
ไป ๆ มา ๆ มีอ่าน้วยื้อ #ราบนอ่านรอบว ออบุทุวิวนะะ
ความคิดเห็น