คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1: Carina Tarkin
Warning: มีัวละรรอาย (Minor Character Death), ราม่าเล็น้อย (Slight Drama), ล่าวถึารลั่นแล้ (Bullying Mentioned), ล่าวถึารใ้วามรุนแร่อเ็ (Children Abused mentioned), มีารใ้้อมูลา Legend
Note: ทาร์ินับเลี้ทาร์ินมีลูายหนึ่นใน Legend แ่ในฟินี้มีลูายสอนและาริน่าเป็นลูสาวอลูายนแร
าริน่า ทาร์ิน ้อลายมาเป็นเ็ำพร้าหลัาพ่อแม่เธอายใน่วสรามโลน ทำให้เ็น้อยในวัยไม่ถึสิบวบ้อโนส่ไปศูนย์ูแลเ็ำพร้าบนาวแห่หนึ่เป็นเวลาพอสมวร สู้ีวิไม่เท่าไรยั้อมา่อสู้ับพวอันธพาลเ็โ่ ไหนะพวพี่เลี้ยในศูนย์อี าริน่าิว่านเอายาที่สัวันถ้าหายัไม่มีนมารับเธอออไปานี้ไ้ายเพราะาสารอาหารหรือโนพวเ็โ่ระทืบายาที่
แ่แล้วโะา็นำพาวิลฮัฟ์ ทาร์ิน หรือปู่เธอมาเยือนที่นี่และพาเธออไปหลัาไ้่าวว่าหลานสาวอเาอีนนั้นมีีวิอยู่ ึ่อย่าน้อยเธอยัไ้วามสะใส่ท้ายในสถานที่ที่เน่าเฟะแห่นี้นั้นือ ไ้เห็นพวพี่เลี้ยโนทหารเราะาว้อมนาเียวและโนู่ว่าถ้าเ็ำพร้าที่เหลือเป็นอะไรไปแม้แ่นเียว พวเาะบไม่สวยอย่าแน่นอน
“ายแล้ววิลฮัฟ์!!” เสียอสรีวัยลานัึ้น ยามที่เธอเหยียบเท้าเ้ามาในฤหาสน์ทาร์ิน หล่อนับใบหน้าเธอไปมา “ทำไมหลานสาวเราถึผอมแห้แบบนี้”
วัน ๆ เธอไ้ินนมปัับน้ำถ้วยนึ ่าาพวพี่เลี้ยับเสี้ยวล้อไ้ินอาหารีว่าพวเ็ำพร้า ไม่ายเพราะออาหาร็บุแล้วาริน่า
ทาร์ินนั้นเียบ่อนะเอ่ยึ้น “าริน่าะอยู่ที่นี่แ่ั่วราว เพราะันะส่เธอไปเอาีวิรอ่อนะเ้าไปเรียนในนายร้อยเอ็มไพร์ที่โลธัล ถ้าโีอาไ้ไป่อที่อรัสั์”
ทาลาสา ทาร์ิน ถึับหน้าเหวอไปทันที หล่อนอาริน่าแน่น
“ันเห็นหน้าหลานนนี้ไม่ี่วิเอ ท่านะส่เธอไปเป็นนายร้อยแล้วรึไ?”
วิลฮัฟ์มอหลานสาวนเอ่อนะเอ่ยเสียเรียบ “ันะวาให้าริน่าเป็นทายาทระูลทาร์ินแทนโอไรออน ันะไม่ให้ลูายอีนมาสืบ่อนระูลเราล่มมหม”
าริน่าในวัยไม่ถึสิบเ้าใไ้ในทันทีเลยว่ามันหมายถึอะไร—พ่อมีน้อายนนึ แ่เธอไ้ยินพ่อเธอบอว่าน้อายพ่อมัะสร้าปัหาให้ผู้เป็นปู่เธอบ่อยรั้ ไม่แปลที่หวยะลมาที่เธอแทนไล่ะ าริน่าไ้สู้ีวิอีรอบล่ะแ่ราวนี้เป็นารสู้ีวิในโรเรียนนายร้อยไวะ
“อย่าน้อยให้เธอทำวามรู้ันในรอบรัว่อนีไหมวิลฮัฟ์ ให้เรียมเสื้อผ้า ทานอาหารี ๆ ่อน”
‘อบุท่านย่าที่ห่วสภาพเธอ่อนะโนเะไปโรเรียนนายร้อย’าริน่าบ่นอุบในใ
“ันะให้เวลาสอปีในารอยู่ที่นี่” อบุ่ะปู่!!
แ่เมื่ออยู่ที่ฤหาสน์ทาร์ินเป็นเวลาหนึ่สัปาห์ลับพบว่าที่นี่มันวุ่นวายวายวอเสียยิ่ว่าที่ที่เธอามาเสียอี ทั้วามสัมพันธ์อปู่ับย่าเธอที่ึเรีย อาเธอที่เป็นนัพนันและี้เหล้า รวมถึารที่อาอเธอมีลูนอสมรสที่เิภรรยาน้อยสอนใน่วที่ภรรยาเาำลัท้อลูนโอบ้าน ไม่แปลที่ะไ้ยินพวนรับใ้พูุบิบว่าปู่เธอ้อเสียเินหลายเริเอ็มไพร์ในารปิปาเมียน้อยทั้สอที่มีลูนอสมรสสายเลือทาร์ิน
เหมือนว่าทั้บ้านนี้ าริน่าะสนิทับย่าเธอและบรรานใ้สุ เพราะ้านลูพี่ลูน้อเธอ็ไม่่อยิบ้าน อาเธอ็ไม่น่าสนิทใ้วย ส่วนอาสะใภ้นั้นหนึ่ในนใ้อย่าเล่าว่าหล่อนนั้นเสียีวิหลัลอลูนั้นแหละ
แถมเธอพัฟื้นไม่ี่ปี็้อโนส่ไปาวบ้านเิปู่อย่าเอริอาูเพื่อฝึารเอาัวรอาอันราย ถึที่นั้นะมีานอพวัรวรริอยู่แ่็อยู่ใน่วระหว่าาร่อสร้า ไม่แปลที่ะมีสัว์นัล่าวนเวียนแถวป่า
อให้พระเ้า่วยเมาให้เธอมีีวิรอในบนาวนั้นเถอะ
อย่าน้อยสอสามปีถัมา็ไ้ออาาววนี้ าริน่าไม่ไ้เล่นแบบเ็ ๆ เพราะปู่เธอเล่นับเธอมาฝึทาารทหาร่อนส่เธอไปโรเรียนนายร้อยบนาวลอธาล ถ่ายทอวามรู้บาส่วนและให้เธอเอาัวรอเอในโรเรียนนายร้อย มีบาทีที่เาให้เธอไปเสิร์ฟพวน้ำและาแฟระหว่าที่เาำลัประุมทหารระับอยู่เพื่อให้เธอสัเาร์และำ้อมูล รวมถึำและผูมิรนายทหารที่อยู่ในห้อประุมนั้น
** BBY
อบุพระเ้าอีรั้ที่เมาให้เธอรอีวิาารศึษาในโรเรียนนายร้อยในลอธาลมาแบบหวุหวิ้วยะแนนสิบอันับ้น ๆ อั้นเรียน อนนี้เหลือแ่ารสอบระบบารวาแผนรบำลอที่ึ่เหล่านายทหารระับสูะมาูพวนายร้อยรุ่นใหม่ (บ้า็ะเล็หาศิษย์ที่ะฝึปรือเพิ่มเิม้วยารถ่ายทอวามรู้นเอให้พวเาเหล่านั้นหมเมื่อพวเาบโรเรียนนายร้อยอย่าเป็นทาาร)
าริน่าในวัยสิบห้น ๆ ็ไม่ไ้าหวัให้ใรรับเธอเป็นศิษย์เออะไรนั้นหรอ เพราะนายทหารระับสูิว่าปู่อเธอถ่ายทอวิาไปหมแล้ว
ถ่ายทอะผีสิ สอนให้นิเียวนอนั้นให้วนวายเอาัวรอเอ!!!
“าริน่า....ันิว่าผบ.เรนนิมอเธออยู่นะ” เพื่อนร่วมั้นาริน่าเอ่ย “เาเล็เธอเป็นศิษย์อยู่นะ”
“เอ๋”
“ไม่้อมาเอ๋เลย” สาวผมำเอ่ยพลาี้ไปที่ห้อที่เหล่าทหารระับสูนั่ “นใสุ่และผ้าลุมาว ๆ นั้นนะที่มีทหารเราะำประบ้า ๆ นะ ทาร์ินสาวเยหน้าไปเอับหนุ่มให่ที่มีผมสีน้ำาลอ่อนและวาสีฟ้าน้ำทะเล้อมอมาที่เธอ่อนหันไปทาอื่น
“เาำลัะเป็นผู้อำนวยารโรารสร้าอาวุธบาอย่า” หล่อนเอ่ย “เป็นสมาิหน่วยไอเอสบี้วย เธอนะอาเ้าาเา”
“ไม่หรอน่า นเ่ในลาสเราเยอะนะ.....”
“เธอิอันับ้น ๆ อลาสเรานะ”
าริน่าสะุ้ยามที่รูฝึเธอเรียื่อเธอออไปสอบเป็นนถัไป นายร้อยสาวสูลมหายใเ้าลึ ๆ ่อนะ้าวไปในห้อทสอบสถานาร์ำลอ ทาร์ินสาวเห็นท่าทาอผู้อำนวยารุาวมอมาที่เธอ่อนะหันไปพูอะไรบาอย่าับปู่เธอ
สีหน้าทาร์ินนปูู่ะทะมึนมานเธอเอยัรู้สึไ้ เมื่อรูฝึให้สัา็เริ่มสอบทันที าริน่านั้นใ้วามรู้ทั้หมที่มีในารแสวามสามารถในวันนี้ อย่าน้อยเธอ็ทำให้ปู่เธอพึพอใ เพราะเธอันมีนามสุลนายทหารให่ห้อยท้ายื่อ
เี๋ยวแม่มใ้นามสุลแม่อนเรียนโรเรียนนายร้อยหลวที่อรัสั์
นายร้อยสาวไม่รู้หรอหรอว่าพวที่นั่อยู่บนนั้นพูถึเธออย่าไรแ่นที่ื่อเรนนิอะไรนั้น้อเธอนิแบบไม่าสายา นเอเลยอยารีบสอบให้บ ๆ ไปเพราะืนายนนั้น้อ่อไปนาน ๆ เธอไ้ทำพลาแน่นอน ร่าระห้าวออห้อสอบทันทีที่หมเวลาและเห็นว่าปู่เธอออาห้อไปแล้วหลัานายร้อยนสุท้ายสอบเสร็
าริน่ารีบ้าวเท้าลับหอพัทว่ามีนบานยืนรทาเ้าหอพัพร้อมับทหารเราะำสอนายที่นาบ้าเา ทาร์ินสาวลืนน้ำลายลอเพราะนายทหารสอนที่้อเธออย่าไม่ละสายา
“โึ้นเยอะเลยนะมิสทาร์ิน” เรนนิเอ่ย “รั้ล่าสุที่เราเอัน เธอยัเป็นเ็น้อยเสิร์ฟน้ำในห้อประุม”
นั้นือภาพำเธอในสายานรหน้า?
มือหนาในถุมือหนัเยาเธอึ้นมามอ วาสีฟ้าเยือเย็น้อับวาสีฟ้าเทาอนอายุน้อยว่า
“้อันแบบนั้นทำไมะผู้หมว” าริน่า้อนรหน้าลับอย่าไม่ละสายา เรนนิยอมรับว่าสมแล้วที่าริน่าเป็นลูสาวอโอไรออน ทาร์ินและหลานสาวอู่อริอย่าวิลฮัฟ์ ทาร์ิน ่าน่าเสียายสำหรับโอไรออนที่เาอายุสั้น่อนะเห็นวามรุ่โรน์อพวัรวรริ รวมถึลูสาวเาที่ำลัะมีหน้าที่ารานในัรวรริอนา
“ันหวัว่าเธอะไม่วาทาันนะนายร้อยทาร์ิน เพราะันะไม่ยอมให้เธสาร์ไปอยู่ในมือพวทาร์ิน”
“ันะสนใเธสาร์ทำไมในเมื่อันสนในสร้ามันมาว่า” เ็สาวสาวผมน้ำาลแเอ่ยยิ้ม ๆ ่อนะเินออไปทันที เรนนิส่ายหัวไปมา
“เธอมันแสบนะนายร้อยทาร์ิน” ร่าสูในเรื่อแบบาวส่ายหัวไปมาพลามอแผ่นหลัเล็ที่วิ่หายไปในอาารหอพันายร้อย “หวัว่าเอันราวหน้า เธอะปาเ่แบบนี้นะ”
“โรเรียนนายร้อยหลวอรัสั์?” าริน่ามอปู่นเอ้วยวามะลึ เพราะอนแรเธอะว่าถ้าะแนนไม่ถึเ์็ะไปเรียนนายร้อยที่าวอาานิสอผู้ารเบรนอล ฮั์แหละแ่ลายเป็นว่าระหว่าเินทาไปานบนาวอีราูนั้น นรหน้าไ้เปิเผยว่าเหล่าอาารย์่าแนะนำว่าวรส่เธอไปเรียนที่นั้น
“ไปเรียนที่นั้นแล้ว อย่าให้ื่ออเราเสื่อมสียล่ะาริน่า” ายผู้ที่มีผมสีอเลาหันไปทานอหน้า่า “าววนี้เป็นอทาร์ินาริน่า อีไม่นานมันเป็นอหลานในานะที่หลานเป็นผู้ว่า—“
“อีนานแหละปู่”
เ็สาวผมน้ำาลแเท้าามอออไปนอหน้า่า ทาร์ินนปู่ถอนหายใออมาอย่าเหนื่อยหน่าย
“เมื่อไปถึที่นั้น็ทำัวี ๆ หน่อยละาริน่า พวเาือหัวหน้าในอนาหลาน”
“่ะท่านปู่” าริน่ามอยานเล็ที่อรท่า ้านล่านั้นมีนายทหารที่เธอไมุ่้นหน้ายืน้อนรับอยู่ เ็สาววัยสิบหนั้นเห็นเรนนิยืนมอเธออยู่ห่า ๆ วาสีน้ำทะเลนั้น้อมอเธออย่าไม่ละสายา เธอมอลับ่อนะสู่บไปให้ายในุาวอนที่ทุนรนั้นยัสนใับปู่อเธอ
ทาร์ินน้อยหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าอีน่อนะีหน้านิ่เมื่อเห็นปู่เธอหันมาทาเธอ
“หลานไปรออีห้อ่อนละันนะ”
าริน่าพยัหน้า่อนะเินามทหารเราะาวไปยัห้อรับรออีห้อ เ็สาวหยิบอา้าอนเอออมาและนั่รอปู่อเธอประุมับเ้าหน้าที่ระับสู ร่าระหไ้ยินเสียสัาเือนภัยัึ้นและนายทหารเราะาวเินมาบอว่าให้เธอรีบามพวเามาทันที
สาวผมน้ำาลแนั้นเินามเหล่าทหารสอรมไป่อนะสะุ้โหย่ทันทีที่เสียปืนบลาสเอร์ัพร้อมนายทหารในเราะาวล้มล เธอที่โนล็อัวและเอาปืน่อหัว
เ้าอวสีฟ้าเทาเห็นสีหน้านายทหารนนึทีุ่้นาเธอ—เรนนิ เามาพร้อมับปืนในมือและนายทหารเราะำ ทหารเราะาวหนึ่อทัพ เธอไม่ทันพูอะไรเสียปืนบลาสเอร์็ัึ้น รู้ัวอีที็อยู่ในอ้อมแนแร่อผบ.หนุ่มให่ เาัวสูว่าเธอพอสมวร
“ปลอภัยแล้วนะนายร้อยทาร์ิน”
าริน่าเพิ่สัเเห็นวาสีฟ้าน้ำทะเลอเรนนิ็ถึับละสายาไปไม่ไ้—ามเหมือนับน้ำทะเลบนาวสารีฟ เธอไม่ทันพูอะไร็สะุ้ับเสียเรียอผู้เป็นปู่
“ผู้หมวพาหลานสาวันไปส่ที่โรเรียนนายร้อยหลวที่อรัสั์ที” ผู้หมวที่ิามทาร์ินโ้ให้่อนะผายมือให้ทาร์ินสาวามเาไปที่ยาน เธอมอเรนนิที่ยิ้มมุมปา
“เราไ้เอันอีนะมิสทาร์ิน”
ที่เาพูมันหมายวามว่าไ?
TBC.
Writer's talk
มาอัพเวอร์ั่นที่รีไรท์ใน ReadAWrite ึ่เียนบแล้วแ่ะทยอยอัพในนี้บ้าแหละ
ความคิดเห็น