อียิปต์ อาณาจักรโบราณอันเป็นนิรันดร

ลำดับตอนที่ #2 : ศิลปะอียิปต์ II

วิธีการของศิลปินอียิปต์คล้ายคลึงกับนักวาดแผนที่มากกว่าจิตรกร ตัวอย่างเช่นในภาพ สวนเนบามุน The Garden of Nebamun (c.1400 BC) ภาพฝาผนังจากหลุมศพในเมืองธีบส์ (Thebes) ปัจจุบันถูกเก็บรักษาอยู่ที่บริติช มิวเซียมในกรุงลอนดอน

ทุกสิ่งต้องถูกนำเสนอจากมุมมองที่ชัดเจนที่สุดเท่านั้น

ในภาพเหมือนของ Hesire ซึ่งถูกสลักนูนอยู่บนบานประตูไม้ในหลุมศพของเขา แสดงให้เห็นการนำเสนอร่างกายของมนุษย์ในศิลปะอียิปต์

ส่วนศีรษะจะมองเห็นได้ชัดที่สุดจากด้านข้างจึงถูกนำเสนอจากด้านข้าง หากแต่ดวงตาจะมองเห็นชัดจากด้านหน้าจึงวาดดวงตาให้หันมาด้านหน้าแม้ใบหน้าหันไปด้านข้าง ช่วงลำตัว ไหล่ และหน้าอกเห็นชัดจากด้านหน้าก๋วาดจากมุมด้านหน้า แขนและเท้าจะเห็นได้ชัดเจนจากด้านข้างก็วาดในมุมข้าง นั่นคือสาเหตุว่าทำไมภาพของชาวอียิปต์จึงดูเรียบแบนและผิดไปจากความเป็นจริง ยิ่งไปกว่านั้น ศิลปินพบว่าการแสดงนิ้วเท้าและนิ้วมือตามความเป็นจริงยุ่งยากเกินไป พวกเขาเลยเปลี่ยนให้เท้าและมือหันไปทิศทางเดียวกัน ขนาดนิ้วก็เท่ากัน ฝ่ามือด้านที่ควรจะเป็นส่วนหลังก็ถูกพลิกเป็นส่วนในแทน

สไตล์ของศิลปะอียิปต์ประกอบด้วยชุดของกฎเกณฑ์ที่เข้มงวดซึ่งศิลปินต้องเรียนรู้ตั้งแต่ยังเยาว์ รูปปั้นนั่งต้องวางมือทั้งสองข้างอยู่บนหัวเข่า ผู้ชายต้องใช้สีเข้มกว่าผู้หญิง ภาพของเทพต้องมีลักษณะเฉพาะตามที่มีการกำหนดไว้ เช่น โฮรัส เทพแห่งท้องฟ้า ต้องมีส่วนหัวเป็นนกเหยี่ยว อนูบิส เทพแห่งการฝังศพ ต้องมีหัวเป็นหมาใน

เทพอนูบิส (Anubis) กำลังดูแลการชั่งน้ำหนักหัวใจของดวงวิญญาณผู้ตาย ขณะที่เทพธอธ (Thoth) ซึ่งมีศีระษะเป็นนกกระสายืนอยู่ทางด้านขวากำลังจดบันทึกผล

ศิลปินต้องเรียนรู้ศิลปะแห่งตัวอักษรไฮเรอกลิฟ (Hieroglyph) ซึ่งเป็นอักษรภาพโบราณของอียิปต์ที่จะใช้บันทึกในหลุมศพเท่านั้น เมื่อศิลปินฝึกฝนทักษะต่างๆ จนครบ จะได้รับการยกย่องว่าเป็นศิลปินที่มีความสามารถเมื่อสามารถผลิตงานเหมือนเช่นในอดีตได้ ดังนั้น ในระยะเวลากว่า 3000 ปี ศิลปะอียิปต์แทบจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงเลย ทุกสิ่งที่ถูกมองว่าดีและงดงามตั้งแต่ยุคพีระมิดยังคงเป็นเช่นนั้นแม้เวลาล่วงมาเป็นพันๆ ปี จริงอยู่ว่ามีรูปแบบและเรื่องราวใหม่ๆ ปรากฏขึ้นบ้าง หากแต่วิธีการในการนำเสนอมนุษย์และธรรมชาติรอบตัวยังคงเหมือนเดิม